|
Çəkməçilik. Xırda əmtəə istehsalı səciyyəsi daĢıyan çəkməçi dükanları, əsasən,
Ģəhərlərdə mərkəzləĢmiĢdi. 1849-cu ildə Gəncədə 75 nəfər çəkməçi iĢləyirdi [135].
Çəkmə istehsalının qabaqcıl mərkəzlərindən olan ġamaxı Ģəhərində 1859-cu ildə 30
nəfər çəkmə ustası var idi [136]. 1854-cü ildə Ordubadda çəkməçilərin sayı 24 nəfərə
çatırdı [137].
Uzunboğaz çəkməni, əsasən, varlılar geyərdilər. KeçmiĢdə uzunboğaz
çəkmə, bir qayda olaraq süvari geyimi sayılırdı. Varlı elat qadınları çox vaxt səfərə atla
çıxdıqlarından, həmçinin, uzunboğaz çəkmə geyərdilər.
Çəkmənin ayaqlığı biçim etibarilə baĢmaqla tipoloji oxĢarlıq təĢkil edirdi. Çək-
mənin boğazlığı arxa tərəfdən calandıqdan sonra topuqluğa və pəncəyə birləĢdirilirdi.
Çustçuluq əməli cəhətdən ən sərfəli ayaq geyim tipi olmaq etibarilə çust, məst,
kənd əhalisi arasında isə çarıq geniĢ yayılmıĢdı. Bu sənət növləri ilə xüsusi ustalar
çustçu, məstçi, çarıqçı məĢğul olurdu.
Ülgü əsasında biçilən çustun altı göndən, üstlüyü isə müĢkü və ya tumacdan
tikilirdi. Məstin həm üstü, həm də altı tumacdan olurdu.
AĢılı gön-dəri məmulatının tətbiq sahəsi təkcə geyimlə məhdudlaĢmayıb, nəq-
liyyat və təsərrüfat məiĢətinin digər sahələrində də istifadə olunurdu. AĢılı gön
məmulatının nəqliyyat əhəmiyyəti daha böyük olmuĢdur.
Dostları ilə paylaş: | 
