Adabiyotshunoslik nazariyasi
Yüklə 0,74 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Tragediya (yunoncha tragos – echki, taka, odo – qo`shiq; tragoidia-taka haqida
qo`shiq) –qahramonlarning ruhiy kolliziyasiga asoslanadigan, g`oyatda jo`shqin, ehtirosli, ta`sirli va oqibati fojia bilan tugaydigan dramatik janr.
6
qo`shiq) – ijtimoiy hayotning ayrim jihatlarini va kishilar hayotidagi, xarakteridagi nuqsonlarni, eskilik sarqitlari, qoloqlik va boshqalarni masxara qilish, ular ustidan xushchaqchaq kulish ruhi bilan yo`g`rilgan pesa.
dramatik vaziyatda ko`rsatuvchi, hayotning murakkab damlarini qahramonlarning amaliyoti – harakatlari vositasida ifodalovchi sahna asari. Epik turning spetsifik xususiyatlari haqida gap ketganda avvalo voqeabandlikni tilga olinadi. Darhaqiqat, epik asarda makon va zamonda kechuvchi voqea-hodisalar tasvirlanadi, so`z vositasida o`quvchi tasavvurida reallik kartinalariga monand jonlana oladigan to`laqonli badiiy voqelik yaratiladi. Tasavvurda reallikdagiga monand, o`zining tashqi shakli bilan jonlangani uchun ham epik asardagi badiiy voqelikni "plastik" tasvirlangan deb aytiladi. Epik asarda plastik elementlar bilan bir qatorda noplastik elementlar ham mavjud bo`lib, bu elementlar muallif obrazini tasavvur qilishda muhim ahamiyat kasb etadi. Epik asarning noplastik elementlari deyilganda muallifning mushohadalari, fikrlari, tasvir predmetiga hissiy munosabati kabilar tushuniladi.Tabiiyki, noplastik unsurlar, plastik unsurlardan farqli o`laroq, asarni o`qish davomida o`quvchi tasavvurda jonlanmaydi. Epik asarda obyektiv va subyektiv ibtidolarning uyg`un birikishi kuzatiladi: asardagi badiiy voqelikni biz shartli ravihda obyektiv ibtido deb olsak, asar to`qimasining har bir nuqtasiga singdirib yuborilgan muallif shaxsini biz subyektiv ibtido deb yuritamiz. Badiiy voqelikni shartli ravishdagina "obyektiv" ibtido deyishimizga sabab, u reallikdan olingan oddiygina nusxa emas, balki voqelikning ijodkor ko`zi bilan ko`rilgan, ideal asosida idrok etilgan, baholangan va ijodiy qayta ishlangan aksi ekanligidir. Shunday ekan, muallif obrazi hatto "obyektiv tasvir" yo`lidan borilib, muallif imkon qadar o`zini chetga olgan asarlarda ham mavjud bo`lishi tabiiydir. Demak, epik asarlarda badiiy voqelik bilan bir qatorda noplastik muallif obrazi ham har vaqt mavjuddir.
7
Epik turga mansub asarlar asosan nasriy yo`lda yozilishi, shuningdek, nasriy yo`lda lirik asarlar ham yaratilishi mumkinligini ilgari aytildi.Demak, nasriy yo`lda yozilganligining o`zigina asarni epik deyishimizga asos bermaydi, "nasriy asar" va "epik asar" tushunchalari bitta ma`noni anglatmaydi. Voqeabandlik epik turning eng muhim xususiyati hisoblanadi. Epik asarda, odatda, makon va zamonda kechuvchi voqealar tasvirlanadi, muallif yoki hikoyachi- personaj tomonidan hikoya qilinadi. Bu esa epik asarlarda rivoya, tavsif, dialogning qorishiq holda kelishini taqozo qiladi, zero, ularning bari birlikda o`quvchi tasavvurida badiiy voqelikni plastik jonlantirishga xizmat qiladi. Shu bilan birga, eposda rivoya an`anaviy ravishda yetakchi o`rinni egallaydi, uning vositasida asarga dialog hamda tafsilotlar (peyzaj, portret, narsa-buyumlar va h.) olib kiriladi. Rivoya bu unsurlarning barini yaxlit butunlikka birlashtiradi. Epik turning takomili jarayonida undagi rivoyaning salmog`i kamayib borishi kuzatiladi. Masalan, xalq og`zaki ijodidagi ertaklar, hikoyat va rivoyatlarda rivoyaning salmog`i katta bo`lgani holda, dialogning salmog`i unchalik katta emas, tafsilotlar esa badiiy voqelikni to`laqonli tasvirlashga ko`pincha yetarli bo`lmaydi. Rivojlanish jarayonida eposda keyingi ikkisining salmog`i va ahamiyati ortib boradi. Bu narsa badiiy adabiyotning boshqa san`at turlari bilan aloqasi, ularga xos usul va vositalarni o`ziga singdirishi natijasidagi tasvir va ifoda imkoniyatlarining kengayishi sifatida tushunilishi mumkin. Masalan, dramaturgiya va teatrning rivojlanishi natijasida inson xarakterini yaratishning dramaturgik usullari ishlab chiqildi, sayqallandi; teatr san`atining rivoji o`quvchi ommani dramaturgik usulda yaratilgan inson xarakterini anglashga, dialoglar vositasida yaratilayotgan badiiy voqelikning mohiyatini tushunishga tayyorladi, ya`ni, badiiy didni rivojlantirdi. Shu asosda eposga dramatik unsurlar kirib keldi.Epik asardagi dialog dramatik asardagi dialogdan o`zining hayotiyligi, ma`no ko`lamining kengligi bilan ajralib turadi.Buning asosi shundaki, epik asarda dialog amalga oshayotgan konkret hayotiy situatsiya, unda qatnashayotgan personajlarning ruhiy holati, xarakter xususiyatlari haqida kengroq tasavvur berish
8
imkoniyatlari mavjud. YA`ni, personajning dialogda aytilayotgan har bir gapi butun asar kontekstida tushunilishi mumkin. Epik asarda voqea-hodisalarni hikoya qilib berayotgan shaxs roviy yoki hikoyachi deb yuritiladi. Yuqorida aytganimizdek, epik asarda rivoya ko`pincha muallif tilidan, ba`zan esa personajlardan biri tilidan olib boriladi. Masalan, g`afur g`ulomning "Shum bola", "Yodgor", X.To`xtaboyevning "Sariq devni minib", E.A`zamovning "Otoyining tug`ilgan yili" kabi qissalarida rivoya personaj tilidan olib boriladi. Shuningdek, rivoya asosan muallif tilidan olib borilgan asarlarda ba`zan epizodik ravishda roviy-personajning paydo bo`lishi ham kuzatiladi. Masalan, "O`tgan kunlar"da rivoya muallif tilidan olib boriladi, romanga kiritilgan "Usta olim hikoyasi"da esa rivoya personaj tilidan olib boriladi.Roviyning o`zgarishi, tabiiyki, muayyan badiiy-estetik maqsadlarga xizmat qiladi. Buni yuqorida eslatganimiz "O`tgan kunlar"da roviyning o`zgarishini yuzakigina mushohada qilinsayoq ko`rish mumkin bo`ladi. Hikoyaning usta Olim tilidan berilgani, avvalo, tabiiylikni ta`minlaydi: o`z xonadoniga kutilmagan mehmon sifatida kirib kelgan va bir ko`rishdayoq ko`ngliga o`tirishgan Otabekning kayfiyatini ko`tarish, nima bilandir mashg`ul qilish istagi usta Olimni o`zining kechmishi haqida hikoya qilishga, shu bahona ko`nglini bo`shatishga undaydi. Xuddi shunday holatning hayotda yuz berishi mumkinligi tabiiy, albatta. Ikkinchidan, usta Olim hikoyasining kiritilishi bu ikkisining bir-birlari bilan samimiy do`st bo`lib qolishlarini, Otabekning keyingi Marg`ilon kelishlarida ham shu xonadonda qo`nib yurishi, nihoyat, chor qo`shinlariga qarshi jangda ikkisining bir safda bo`lishini asoslaydi. Yoki "Shum bola" qissasida rivoyaning personaj tilidan hikoya qilinishi ham o`ziga xos badiiy samara bergani shubhasiz. Deylik, mabodo qissada rivoya yozuvchi tilidan olib borilganda, undagi ayrim epizodlar o`quvchida shubha uyg`otishi, ishonchsizlik qo`zg`ashi mumkin bo`lardi. Qorajon tilidan olib borilganda esa biroz orttirilgandek ko`ringan o`rinlar hikoyachining fe`liga yo`yiladi, boz ustiga, uning xarakter xususiyatlarini yorqinroq ko`rsatishga ham xizmat qiladi.
9
Ba`zan epik asar muallifi rivoyani u yoki bu yo`l bilan badiiy asoslashga harakat qiladi va bunda turli usullardan foydalanadi. Rivoyaning asoslanishi (motivatsiya) o`quvchida "asar voqealari o`ylab chiqilgan emas, haqiqatda yuz bergan" degan tasavvurni uyg`otadi. Masalan, A.Qodiriy har ikki romanida ham rivoyani asoslash uchun ularni go`yo bobosidan eshitgandek, endi esa ularni o`quvchiga qayta so`zlab berayotgandek bo`ladi. Shunga o`xshash, epik asarlarda voqealar ba`zan tasodifan yozuvchi qo`liga tushib qolgan birovning xati, kundalik daftari yoki qo`lyozmasi, tasodifan uchrashib qolgan kishi hikoyasi yoki o`zi tasodifan shohidi bo`lib qolgan voqea va h. tarzida berilishi mumkin. Biroq mazkur usullar epik asarda qo`llanilishi zarur yoki rivoya albatta asoslanishi lozim degan fikrga bormaslik kerak. Aksincha, bu xil usullar zamonaviy nasrchilikda nisbatan qo`llanadi, aksariyat epik asarlarda "obyektiv tasvir" yo`lidan boriladi, ya`ni, yozuvchi xolis kuzatuvchi mavqeida turadi va o`zining bosh vazifasi deb o`z-o`zicha sodir bo`layotgan voqealarni tasvirlab berishni tushunadi. Epik asarlar tahlilida e`tibor qaratish muhim bo`lgan unsurlar sirasida obrazlar sistemasini ajratish zarur bo`ladi. Obrazlarning bir-biri bilan mazmuniy munosabati asosida asarning mazmuni ochiladi. Obrazlar sistemasi kompozitsiyaning muhim elementi bo`lib, u muallifning ijodiy niyatiga muvofiq tarkiblanadi. Obrazlar sistemasi deyilganda, xususan, yirik epik asarlar haqida gap borganda ko`proq undagi personajlarning jami tushuniladi (biroq obrazlar sistemasi asardagi boshqa obrazlar narsa buyumlar, tabiat, jonivorlar va h.larni ham o`z ichiga olishini har vaqt yodda tutish zarur). Epik asardagi obrazlar asar voqeligida egallagan mavqei, syujet rivojida o`ynagan roli, muallif badiiy konsepsiyasini ifodalashdagi ahamiyati kabi jihatlardan bir-biridan farqlanadi. Shunga ko`ra odatda qahramon, ikkinchi darajali personaj va yordamchi personajlar obrazlari ajratiladi. Qahramon deganda asar syujetida, muallif badiiy konsepsiyasini ifodalashda yetakchi ahamiyat kasb etuvchi personajlar tushuniladi. Ikkinchi darajali personajlar asar qahramonlari tegrasida harakatlanib, syujet rivoji va badiiy konsepsiyaning ifodalanishida ma`lum rol o`ynagani holda, asosan qahramon xarakterini ochishga, u harakatlanayotgan muhitning xususiyatlarini, 10
uning taqdirini ko`rsatishga xizmat qiluvchi vosita sifatida namoyon bo`ladi. Yordamchi personajlar yuqoridagilarning har ikkisiga nisbatan yordamchilik funksiyasida bo`lib, ular mavqei jihatidan badiiy detalga yaqin turadi. Masalan, "O`tgan kunlar" romanining qahramonlari sifatida Otabek (bosh qahramon), Yusufbek hoji va Kumushbibi (oxirgisi badiiy konsepsiyani ifodalashda tutgan o`rni nuqtai nazaridan quyiroq mavqe egallaydi), ikkinchi darajali personajlari sifatida - Hasanali, O`zbek oyim, Oftob oyim, usta Olim, Zaynab, Homid obrazlari, boshqa personajlarning bari yordamchi personajlar sifatida ko`rsatilishi mumkin. Epik asarlarni janrga ajratish prinsiplari masalasida adabiyotshunoslikda turlichalik mavjud. Bunda bir qator xususiyatlarni e`tiborga olish zarur bo`ladi. Avvalo, epik asarlardagi hayotni badiiy qamrov ko`lami turlicha bo`lishidan kelib chiqiladi. Masalan, epik asar qahramon hayotidan birgina epizodni (hikoya), butun bir etapni (qissa) yoxud qahramon hayotining katta bir davrini (roman) qalamga oladi. Shunga ko`ra, adabiyotshunoslikda katta, o`rta va kichik epik janrlar ajratiladi. Biroq badiiy adabiyot taraqqiyotining keyingi davrlarida, eposga dramaning kirib kelishi va syujet vaqtining qisqara borishi barobari bu xil tamoyilning ojizligi ayon bo`lib qolayotir. Negaki, zamonviy nasrchilikda, masalan, qahramon hayotidan katta bir davrni emas, atigi bir etapnigina qalamga olingan romanlar ham yaratilmoqda (mas., "Kecha va kunduz", "Ulug`bek hazinasi"). Tabiiyki, bunday holatda epik asarlarni janrlarga ajratishda ularning boshqa jihatlariga ham e`tibor qilish zarur bo`ladi. Jumladan, asarda qo`yilgan muammolar ko`lami janr xususiyatlarini belgilovchi unsur sifatida olinishi mumkin. Bu jihatdan katta epik shakl bo`lmish roman dunyoyu davrni bilish maqsadiga qaratilgan bo`lsa, qissa markazida qahramon xarakteri, hikoyada esa konkret hayotiy voqea turadi. Ko`ramizki, roman, qissa, hikoya janrlariga mansub asar qahramonlari asarda tutgan mavqei, ahamiyati, vazifasi jihatidan farqlanadi. Roman muallifi uchun qahramon vosita, — dunyoni anglash (bunisi maqsad) vositasi, qissanavis uchun qahramonning o`zi maqsad (voqea-hodisalar vosita), hikoyanavis uchun voqeaning o`zi maqsad bo`lib qoladi.
11
Epik asarlarni janrlarga ajratishda, tabiiyki, hajm mezon bo`lolmaydi. Zero, ayrim hikoya yoki romanlar hajman qissalarga yaqin bo`lishi va aksincha holatlar kuzatilishi mumkin. Biroq odatan hikoya, qissa va romanlar hajmi sanoqdagi tartibga mos tarzda kattarib borishi ham inkor qilib bo`lmaydigan haqiqatdir. Epik janrlar bir-biridan badiiy shakl xususiyatlari bilan ham farqlanadi. Masalan, syujet nuqtai nazaridan olinsa, roman ko`p planli murakkab syujetga egaligi, qissa syujeti asosan bosh qahramon tevaragida uyushishi, hikoya syujeti odatda bitta yoki bir-biriga uzviy bog`liq bir necha voqea asosiga qurilishi kuzatiladi. Hikoya, qissa va roman eposning asosiy janrlari sanaladi. Shu bilan birga, epik turning asosiy bo`lmagan qator janrlari ham mavjud. Ularni hayotni badiiy qamrash ko`lami jihatidan quyidagi tartibda tasniflash mumkin: 1) kichik epik shakllar: latifa, masal, hikoyat, rivoyat, ertak, afsona, badia, etyud, ocherk, esse; 2) o`rta epik shakllar: qissa (povest) 3) epos, epik doston, roman, epopeya
Hikoya — badiiy adabiyotda kichik epik janr, hayot hodisalari ixcham ifoda etiladigan nasriy asar. Jahon adabiyotida hikoya qadim anʼanalarga ega. Oʻtmishda hikoya folklor asarlari tarkibida bayon unsuri boʻlib ishtirok etgan. Mustaqil janr sifatida faqat yozma adabiyotda shakllangan. Yevropa adabiyotida hikoyachilikning rivojlanishiga italyan yozuvchisi Bokachcho "Dekameron" asari bilan katta hissa qoʻshgan. Asarda 7 qiz va 3 yigitning 10 kun davomida aytgan 100 ta hikoyasi berilgan. Gi de Mopassan (Fransuz), O.Tenri (Amerika), A.P.Chexov (rus), A.Qodiriy, Choʻlpon (oʻzbek) hikoya janrining asoschilari hisoblanadi. Yevropa adabiyotida hikoya novella deb ham ataladi.
12
Oʻzbek adabiyotida hikoya juda qadimdan boshlangan. Ilk yozma adabiy yodgorliklar — Kultegin va Toʻnyuquq bitiktoshlarida bayon qilingan voqealar ishtirok etuvchilar tomonidan hikoya qilingan. Nosiriddin Rabgʻuziyning "Qisasi Rabgʻuziy" asarida ham axloqiy xarakterdagi hikoyaning yaxshi namunalari bor. Alisher Navoiy "Hayrat ul-abror" dostonining 5-maqolotidagi "Hotami Toy hikoyati", 20-maqolatidagi "Ul qul hikoyati", "Sabʼai sayyor" dostonidagi yetti musofir hikoya- lari ham bu janrning ilk namunalari hisoblanadi. 16-asrda yaratilgan Poshshoxojaning "Gulzor" va "Miftoh ul-adl" asarlari oʻzbek hikoyachiligining rivojlanishiga asos boʻlgan. Oʻzbek adabiyotida realistik hikoya janri 20-asr boshlarida shakllandi (Choʻlpon, "Qurboni jaholat", "Doʻxtur Muhammadyor‖, 1914; A.Qodiriy, "Uloqda", 1915 va b.). 20-yilllarda Gʻ.Gʻulom, A.Qahhor, Oydin va boshqalar bu janrda barakali ijod qildilar. 30-yillarda A.Qahhor hikoya ustasi sifatida tanildi. 50—60- yillarda S.Ahmad, 60 —70-yillarda Oʻ.Hoshimov, Sh.Xolmirzayevlar bu janr taraqqiyotiga salmoqli hissa qoʻshdilar. "Hikoya" atamasi kengroq maʼnoda biror voqeani gapirib berishni ham anglatadi. Soʻzlab berilgan bunday voqelik oʻz qamrovi, hajmi, rang-barangligi bilan qissa yoki romanga xos boʻlishi ham mumkin. Bunday hollarda bu atama janr maʼnosida tushunilmaydi. Masalan, Oʻ.Hoshimovning "Ikki eshik orasi" romani 9 personajning 49 ta hikoyasidan tashkil topgan. Sh.Xolmirzayev "Olaboʻji" asarini "romandan katta hikoya" deb ataydi. Hozirgi oʻzbek hikoyachiligi O.Muxtor, N.Aminov, S.Siyoyev, F.Musajonov, X.Sultonov, E.Aʼzamov, N.Eshonqulov, Sh. Boʻtayev va boshqa yozuvchilar bilan boyidi. Hikoya inson hayotida yuz bergan ixcham voqeani loʻnda ifodalashga moʻljallangan. Unda shu voqeaga qadar personaj hayotida nima boʻlgan, qanday roʻy bergan, kim bilan — bular toʻgʻrisida maʼlumot berish shart emas. Juda zarur boʻlsa, ayrim detallar orqali ishora qilinishi mumkin. Masalan, A.Qahhorning "Oʻgʻri" hikoya sida Qobil boboning kechagi kuni haqida lom-mim deyilmaydi. Egamberdi paxta-
13
furushdan kichkina shart evaziga ikkita hoʻkiz olgan Qobil boboning ertasi toʻgʻrisida "Bu shart kuzda maʼlum boʻladi", deb xabar beradi, xolos. Gʻ.Gʻulom esa "Mening oʻgʻrigina bolam" hikoyasidagi oʻgʻrining kechagi kunini loʻnda detallar orqali toʻldi- radi. Uydan biron narsa olmay chiqib ketgan yigitning ertangi kuni haqida hech qanaqa maʼlumot bermaydi. Ixchamlik hikoyaning muhim belgisi, lekin unda personaj hayotidan birgina lavha, uzoq davrlik voqealar, personajlarning butun umr yoʻli, bir emas, bir necha odamlar taqdiri, xarakterning shakllanish jarayoni, ruhiy holatlarning almashinib turishi, muhim fazilat boʻlib qolishi mumkin. Biroq har qanday koʻrinishda ham tasvir siqiq tarzda beriladi. Hikoya mazmuniga koʻra lirik, psixologik, falsafiy, ilmiy-fantastik, satirik, yumoristik yoʻnalishlarda boʻlishi mumkin. Shuningdek, ocherkka yaqin voqeiy hikoyalar (N.Fozilovning "Ustozlar davrasida") ham boʻladi. Oʻzbek adabiyotida bir mavzu, bitta qahramon hayoti bilan bogʻliq bir necha yozuvchi tomonidan yozilgan "hashar hikoyalar" ham uchraydi. Qissa — badiiy adabiyotda epik janr turlaridan biri. Gʻarbiy Yevropa va Amerika adabiyotida povest maʼnosidagi qissa tushunchasi yoʻq, nasrning romandan boshqa barcha janrlari "novella" termini orqali ifodalanadi. Rus va oʻzbek adabiyotlarida qissaning hozirgi va qadimgi maʼnolari oʻrtasida farq bor. Masalan, qadimgi rus adabiyotida har qanday nasriy asar povest qissa deb atalgan. Oʻzbek adabiyoti tarixida rivoyat usulida nasr yoki nazmda yozilgan tarixiy-afsonaviy asarlar qissa deb yuritilgan. Masalan, "Qissai Sayfulmuluk", "Qisasi Rabgʻuziy" va boshqa hozirgi maʼnodagi oʻzbek qissasi rus adabiyotidagi "povest" terminiga toʻgʻri keladi va, asosan, roman bilan hikoya oraligʻidagi oʻrtacha hajmli nasriy janrni ifodalaydi. Qissa odatda, bir va bir necha shaxslar taqdiriga oid turli voqealarni oʻziga asos qilib olishi bilan epik turning hikoya, hajmi va mazmunining nisbatan cheklanganligi bilan romandan farq qiladi. Qissa hayot murakkabliklarini hikoyaga nisbatan kengroq, xarakter hamda voqelik koʻlamini romanga qaraganda kamroq qamrab oladi .
14
Qissada u yoki bu shaxs hayotining maʼlum bir davri xronikal tarzda bayon qilinadi. Qissada lirizm hikoya va romandagidan kuchliroq boʻlishi mumkin. Roman kabi qissaning ham avtobiografik (Oybek, A.Qahhor, N.Safarov), tarixiy (Mirkarim Osim, Ya.Ilyosov va b.), fantastik (T.Malik, H.Shayxov, M.Mahkamov va b.) turlari bor. Hozirda qissa nasrning eng faol janrlaridan boʻlib, unda yosh yozuvchilar ham samarali ijod qilmoqdalar. Darhaqiqat, yuqorida tilga olingan janrlar xususida fikr yuritar ekanmiz, taniqli hikoyanavis, o’tkir qalam egasi Shukur Xolmirzayevni nazardan chetda qoldirolmaymiz.
Shukur Xolmirzayev ijodi hozirgi zamon o`zbek tilga adabiyotining yorqin va mazmundor sahifalaridan birini tashkil etadi. Ko`p qirrali iste`dod sohibi Shukur Xolmirzayev adabiyotning turli janrlarida rang-barang badiiy asarlar yaratib, o`zbek adabiyoti xazinasini boyitgan. Adib o`zining rang-barang hikoyalari, publitsistik maqolalari, tarixiy esselari, realistik qissalari-yu ajoyib romanlari bilan hozirgi zamon adabiyotida munosib o`rin egallaydi.
SH.Xolmirzayev 1940 -yilda Surxondaryo viloyatining Boysun tumanida tug`ildi. Maktabni a`lo baholar bilan bitirib, u 1956 yilda Toshkent Davlat Universitetiga o`qishga kirdi. Shukur Xolmirzayev eslashicha, maktabda o`qib yurgan chog`laridayoq unda adabiyotga havas uyg`onadi. Toshkent Davlat Universitetining filologiya fakultetida bu havas yanada ortadi. Xuddi shu yillari Shukur Xolmirzayev badiiy ijod sohasida dastlabki qadamlarini qo`yadi. Uning dadil ijod yo`liga kirishida fakultetdagi tanqidchi M.Qo`shjonov boshchilik qilgan adabiy to`garak katta maktablik vazifasini o`taydi. Dorilfununda Sh.Xolmirzayev jahon adabiyotining eng yaxshi namunalari bilan tanishib, badiiy ijod sirlarini anglay boshlaydi. Iqtidorli yozuvchi Shukur Xolmirzayev hozirgi o`zbek adabiyotida o`z ovoziga, uslubiga ega bo`lgan ijodkorlardan hisoblanadi. U adabiyotimizga 1962-yil ―Oq otli‖ povesti bilan kirib keldi. Povest bolalar uchun yozilgan bo`lib, unda yoshlarning o`ziga xos orzu o`ylari va hayotga qarashlari aks etgan. 15
SH.Xolmirzayev mazkur povestini e`lon qildirgandan so`ng o`tgan o`ttiz yildan ziyodroq davr ichida juda ko`plab hikoyalar, bir qancha qissa va romanlar yozdi.
Yozuvchi Sh.Xolmirzayev hikoyanavis sifatida qaysi mavzuni qalamga olmasin, qandaydir muhim, salmoqdor ijtimoiy fikrni ifodalashga intiladi. Uning bu xususiyatlari, ayniqsa, keyingi yillarda yaratilgan ―Shudring tushgan bedazor‖, ―Cho`loq turna‖, ―Podachi‖, ―Ko`k dengiz‖, ―Xorun ar-Rashid‖, ―Qadimda bo`lgan ekan‖, ―Tabassum‖, ―Ustoz‖, ―Farzand‖ kabi hikoyalarida yaqqol namoyon bo`lgan. Sh.Xolmirzayev hikoyalarida, asosan, Surxon vohasining kaloriti yorqin sezilib turadi. Yozuvchining hikoyalarida surxondaryoliklarning o`ziga xosligi, yorqin va katta xarakterlari, yashash tarzi yaqqol ko`zga tashlanib turadi. Uning ―Arpali qishlog`ida‖, ―Olis yulduz ostida‖, ―Miltiq otildi‖, ―Kimsasiz hovli‖, ―Ov‖ kabi hikoyalari, ―So`nggi bekat‖, ―Qil ko`prik‖, ―Olabo`ji‖ romanlarida bu koloritni aniq sezish mumkin. To`g`ri, yozuvchi Shukur Xolmirzayev dastlabki ijodiy qadamlaridanoq ―o`zligini‖, o`z uslubini topib olgani yo`q. U tinimsiz izlanishlar, ijodiy tajribani o`zlashtirish jarayonida shunga erishdi. ―Mana, o`tmishu hozirgi zamon adabiyoti yozish usullaridan ozmi-ko`pmi o`rganib, o`z yo`limni topish ustida ko`p o`ylandim, - degan edi yozuvchi, - bu izlanish hatto nuqta, vergulni qayerga qo`yish borasida ham bo`ladi‖. Bu uning, xususan, so`nggi yillarda yaratayotgan asarlarida o`zining yorqin ifodasini topmoqda. Yozuvchining ―Hayot abadiy‖, ―Kulgan bilan kuldirgan‖, ―Og`ir tosh ko`chsa‖, ―Boychechak ochildi‖, ―Cho`loq turna‖, ―Qariya‖, ―Ot egasi‖ kabi hikoyalarida katta ijtimoiy ma`nolar o`z ifodasini topgan. Ular zamondoshlarimizning o`zaro munosabatlari orqali ochib beriladi. ―So`nggi bekat‖ Sh.Xolmirzayevning jiddiy yutug`i hisoblanadi. Yozuvchining o`zi ham: ―ijodda, izlanishda o`zimning ham kelib to`xtagan so`nggi bekatim bu‖, - deb yozadi romandagi so`zboshida. Romanning ―So`nggi bekat‖ deb atalishida ma`lum ramziy ma`no mavjud. Asar qahramonlari hayotidagi muhim nuqta
16
– so`nggi bekati tasvirlanadi. Romanda Bekat qishlog`i, u yerda yashayotgan zamondoshlarimizning amalga oshirayotgan ishlari haqida hikoya qilinadi. Asar qahramonlari so`nggi bekatga yetib kelishgach, bosib o`tgan yo`llari haqida o`ylaydilar. So`nggi bekat ular hayotida muayyan darajada burilish nuqtasi bo`ladi. Ular yo`l qo`ygan xatolarini anglab yetishadi va uni tuzatishadi. Masalan, O`ktam, Nasiba bilan aloqasini uzadi. Nasiba ham O`ktam bilan baxtli bo`la olmasligini bilib, qishloqdan ketadi. Quvvatbekov esa shaharga ketmay, qishloqda qolishga qaror qiladi. Ishoq chol esa o`zining kim ekanligini anglab yetadi, Shamsuddinov ham o`zidagi kamchiliklarni tuzatishga kirishadi. Yozuvchi Sh.Xolmirzayev ijodi kitobxonlar diqqatini jalb etib kelmoqda. Uning ―To`lqinlar‖ povesti haqida S.Mirvaliyev, A.Rasulov, M.Olimov, A.Quljonov, N.Shukurov, S.Mirzayev, A.Aliyev kabi tanqidchilar bahslashgandilar. Uning ―So`nggi bekat‖ romani bo`yicha professorlar U.Normatov va Ochil Tog`ayevlar munozara qilishgan. Sh.Xolmirzayevning boshqa asarlari ham fikr olishuvlarga sababchi bo`lgan. Demak, u zamondoshlarimizni to`lqinlantiradigan, salmoqli ijtimoiy fikrga molik asarlar ijod qilayotgan yozuvchidir. Uning shunday asarlaridan biri 80- yillarning o`rtalarida e`lon qilingan bo`lib, u roman ―Qil ko`prik‖ deb ataladi. Katta epik asarlar yaratish sohasida muayyan tajriba to`plagan Shukur Xolmirzayev 80-yillarning ikkinchi yarmida yana zamonaviy mavzuda roman yaratishga kirishadi. Natijada uning ―Yo`lovchi‖ romani maydonga keladi. Muallif unda qayta qurish yillarining manzaralarini gavdalantirishni o`z oldiga maqsad qilib qo`ygan edi. Asarda yozuvchi asosiy qahramonini yo`lga tushirib, sovxozdan sovxozga, qurilishdan qurilishga o`tkazadi. U atrofda sodir bo`layotgan voqealarga qahramon ko`zi bilan qarab, ularni tushunishga, tahlil qilishga va baholashga intiladi. Qahramon ko`zidan qishloqlardagi dahshatli mehnat ham, axloqiy tubanliklar ham, nopok kishilaru ishbilarmon rahbarlar ham, hatto uzoq Kubadagi qiyinchiliklar ham qochib qutilmaydi. Yozuvchi qahramonni yo`lga chiqarib, uni obyektdan-obyektga o`tkazaversa, safari hech qachon tugamasligini payqab qoladi. Buning ustiga u
17
kitobdagi ko`p voqealar juda sun`iy va mantiqsiz chiqqanligini sezadi. Shuning uchun ham Sh.Xolmirzayev boshda ikki kitob sifatida o`ylangan bu romanni davom ettirmaslikka qaror qiladi. ―Yo`lovchi‖ romani shu tariqa yozuvchi ijodida bir tajriba bo`lib qoladi. Shunga o`xshash tajribani yoki izlanishni Sh.Xolmirzayevning keyingi yirik asari ―Ola bo`ji‖ deb atalgan ―Romandan katta hikoya‖sida ham ko`rish mumkin. Shunga qaramay Shukur Xolmirzayev o`zbek nasri taraqqiyotiga sezilarli hissa qo`shgan yozuvchi hisoblanadi. Uning ko`p jihatdan mukammal hikoyalari, ―O`n sakkizga kirmagan kim bor?‖ qissasi, ―So`nggi bekat‖ va ―Qil ko`prik‖ romanlari xuddi shundan guvohlik beruvchi asarlar hisoblanadi. O`zbekiston mustaqil taraqqiyot yo`liga kirgan davrda Shukur Xolmirzayev ijodining yetuklik bosqichi boshlandi. Bu davrda yozuvchi ―Bulut to`sgan oy‖, ―Bandi burgut‖, ―Ozodlik‖ kabi hikoyalarini va ―Dinazavr‖ romanini e`lon qilib, hozirgi hayotning mohiyati, murakkabliklari, ziddiyatlari, qiyinchiliklari to`g`risidagi shafqatsiz haqiqatni ifodalashga intildi. Mazkur asarlar Shukur Xolmirzayev hozirgi o`zbek adabiyotida realistik metodning hayotbaxsh an`analari, tamoyillari yangidan tantana qilishi va ijobiy samaralar berishi yo`lida faol kurashayotgan yozuvchilardan biri darajasiga ko`tarilganligini yaqqol isbotlaydi . ―O’zbek xarakteri‖, ―Qadimda bo’lgan ekan...‖, ―Hukumat‖, ―Yig’i‖, ―Xorazm, jonginam‖, ―Bahor‖, ―Hayot abadiy‖, ―Ahad Mirzo yig’ladi‖, ―Yosuman‖, ―Kechagi kun kecha ‖ hikoyalari ham adibning naqadar yuksak iste’dod egasi ekanligini isbotlaydi. Shuningdek,ushbu asarlar hayot haqiqatiga yaqinligi bilan ham e’tiborga loyiq.
Shu o’rinda Shukur Xolmirzayevning mohir essenavisligini ham e’tirof etish joizdir. Adibning ―Esse – erkin ijod‖ mavzusida Til va adabiyot institutining aspiranti Marhabo Qoʻchqorova bilan suhbatida shunday jumlalar qayd etilgan: ―Bizda bir keksa yozuvchi bor. Janrlarning bir-biridan farqini bilmagani bilan faxrlanib
18
yuradi. «Man bilmayman qanaqa janrda yozib qoʻydim. Kitobxonga yoqsa, bas», deydi. Va janrdan janrning farqini Sadriddin Ayniy ham bilmaganini roʻkach qiladi. Ha, endi bunday «bilmaslik»ning sabablari boʻlsa bordir, albatta... Ammo shofyor odam mashinaning mashinadan farqini, chavandoz yigit otning otdan farqini bilganidek adib degani ham adabiyot ilmidan baholi qudrat xabardor boʻlishi kerak. Bu — aksioma, singlim. Endi mening «esse»ga, oʻzingiz aytmish, uning «tabiati»ga doir mulohazalarimga kelsak, ma’lumingiz, asosan hikoyanavis sifatida gapni hikoyadan boshlasam. Ruslarda «rasskaz» — «rasskazat»dan olingan deydilar. Ya’ni bir voqeani «aytib berish, hikoya qilish» demakdir. Boshda aksar rus adiblari haqiqatan ham «hikoya qilish, bayon etish» yoʻlidan borganlar. Hatto frantsuz, hatto hind adiblari ham avvalda shu yoʻsinda ijod qilganlar. Keyinchalik ijodning tadrijiy takomili taqozosida Chexov kabi novator yozuvchilar chiqib: «Yoʻq, voqeani bayon qilmaslik kerak, balki koʻrsatish lozim», deb shu yoʻrigʻda asarlar bitganlar. Illo, «koʻrsatish, xolis tasvirlash yoʻli» — asl adabiyotning yoʻli edi. Demak, hikoyada ma’lum bir voqea (inson hayotining ma’lum bir boʻlagi) tasvirlanadi. Demak, xolis tasvirlanadi va aksar hollarda hikoyadan chiqariladigan xulosa oʻquvchiga havola etiladi... Eng yaxshi hikoyalar shu tariqa yoziladi. Shu oʻrinda aytib ketishni istar edimki, bugungi kunda — keyingi oʻn yilliklarda yozilayotgan hikoyalarning koʻpchiligida orqaga qaytishni, ya’ni oddiy bayon qilish, shunchaki aytib berishni koʻraman. Bu hol — oʻsha mualliflarning qandaydir ongli ravishda «ortga», aniqrogʻi, hikoya janrining ibtidoiy holatlariga qaytishidan dalolat bermaydi — aksincha: oʻsha mualliflarning hikoya janri xususiyatlaridan, hikoyaning janr sifatidagi takomilidan bexabar ekanligidan dalolat beradi. Men bunday havaskor adiblarni yuqoridagi aytganim — «janrning janrdan farqini bilmaydigan» adiblarga oʻxshataman. Endi «ocherk» janrining oʻziga xos jihatlariga kelsak, bunda ham ma’lum bir voqea — inson qismatining bir boʻlagi qalamga olinadi-yu, ammo hikoyadan farqli oʻlaroq ocherkda mavjud — bor hayotiy odam qalamga olinadi. Shu bois muallifning oʻsha odamga — qahramonga munosabati 19
ochiq-oydin boʻrtib turadi. Shuning uchun hamdir men oʻqigan aksar ocherklarda ijobiy xislatli kishilar tasvirlanadi... Endi «Esse»ga kelsak, bu janr hikoya, ocherk janridan juda yosh boʻlishiga qaramay, yozuvchiga behad keng erkinliklar beradi: ya’ni esse yozguvchi adib tasvirlayotgan yoxud bayon etayotgan voqea-hodisaga — yana oʻsha gap: inson qismatining ma’lum davri boʻlagiga nisbatan oʻz munosabatini (ocherkdagi kabi) ochiq-oshkor bildirib turishi barobarida (bu yoʻrugʻda) oʻz koʻnglida tugʻilgan qandaydir his-hayajonini ham, hatto shaxsiy mulohazalarini ham bemalol yozish imkoniga egadir. Demak, aytish mumkinki, esse janri ocherk bilan hikoya oʻrtasidan oʻsib chiqqan janr — tasvir usulidirki, u maqola — maqola ilmiy boʻladimi, badiiyroq boʻladimi, baribir, — maqolaga xos unsurlardan ham foydalanadi, toʻgʻrirogʻi, ularni-da oʻziniki qilib oladi. Esse ham shu tariqa paydo boʻlgan ekan. Darvoqe, uning paydo boʻlgan makoni Fransiya hisoblanadi. Umuman, fransuz adabiy tafakkuri hamisha boshqalardan oldinroqda yurgan va zamonning talabu ehtiyojlarini boshqa dunyo adiblaridan ilgariroq his etgan. Qarangki, «roman» janri ham dastlab fransuzlarda paydo boʻldi va eng dunyoviy-milliy romanlar oʻshalarda yaratildi. Buyogʻi ham qiziq: taajjub qilasanki, «Antiroman» (Sartr asarlari) ham oʻshalarda paydo boʻldi‖. ―Essega murojaat qilishimning boisi, - deydi adib, - fe’limda boʻlsa kerak: bolalikdan erkinlikni sevardim. Esse — erkin janr, bundan tashqari, u agar ta’bir joiz boʻlsa, «razmersiz janr»ki, kiyim tanlaganda boʻyinggayu eningga oʻlchab oʻtirganday siqilmaysan‖. Yüklə 0,74 Mb. Dostları ilə paylaş:
|