Ailənin pedaqoji-psixoloji əsasları və funksiyaları Ailə

Valideynlik hisslərinin inkişaf etməməsi. Bu hisslər tərbi­yə­də bir sıra pozuntuları şərtləndirir: burada hiperhimayəçilik, emo­sio­nal üzdöndərmə, yüksək mənəvi, əxlaqi məsuliyyət və sərt dav­ra­nış mövcuddur. Tərbiyə yalnız o halda adekvat ola bilər ki, vali­deyn­lər güclü motivlərə söykənmiş olsunlar. Məsələn; uşağa sim-patiya, sevgi-məhəbbəti nümayiş etdirmə və s.

Valideyn hisslərinin zəifliyi və ya bu hisslərin inkişaf etmə­mə­­si bəzən uşaq və yeniyetmələrin xarakterlərinin pozulmasına gə­ti­rib çıxarır. Eyni zamanda bu hadisə çox nadir hallarda dərk edilir, lakin valideynlər tərəfindən lazımınca qiymətləndirilmir.

Zahirən bu cəhət uşaqlarla heç bir ünsiyyətə girməməkdə, uşaq­ların cəmiyyətdə dözümsüzlük göstərmələrində, həyatda baş verən hadisələrə maraq göstərməməkdə özünü büruzə verir.

Valideyn hisslərinin inkişaf etməməsinin əsas səbəbi uşaq­ların (yeniyetmənin) valideyni qəbul etməməsi də ola bilər. Ola bi­lər ki, onun özü də vaxtilə valideyn nəvazişi görməmişdir. Digər sə­bəb isə valideynin xarakterinin xüsusiyyəti ola bilər.

Valideynlik hissləri bəzən gənc valideynlərdə olduqca zəif olur, yaşlandıqca onlar daha çox yüklənirlər. Ağır, gərgin həyat şə­ra­i­tin­də yeniyetmə üzərinə valideynlik vəzifələrinin daha çox his­sə­si (son dərəcə yüksək, mənəvi məsuliyyət) qoyulur. Belə vali­deyn­lə­rinin söz-söhbətləri valideyn vəzifələrinin yoruculuğundan şika­yət­lənmələridir.