Amid Səlimoğlu “Ruhilər”

Həftə vardır, sonu gəlməyən... 
 
 
 
Ertəsi  gün  sabir  erkəndən  oyanmışdı.  Bazar 
günü  idi.  Bugün  ailəsi  ilə  danışa  biləcəkdi.  Çox 
həyəcanlı görsənirdi. Səhər yeməyindən sonra telefon 
otağının qarşısına gələrək, ayaqüstə vaxtın çatmasını 
gözləməyə  başlamışdı.  Arabir  ətrafa  baxır,  kiminsə 
gəlib-gəlmədiyinə  əmin  olmaq  istəyirdi.  Ancaq  heç 
kim  gəlmirdi.  Ürəyi  sıxılır,  yerində  dura  bilmirdi. 
Otaq  qapısının  ətrafında  var-gəl  edir,  zamanın 
yetişməsini  səbrsizliklə  gözləyirdi.  Bir  qədər  sonra 
yorularaq  qapının  sol  tərəfində,  divara  söykənib 
oturdu. O, zamanı qovalayır, evinə zəng etmək üçün 
tələsirdi,  lakin  onu  başa  düşən  heç  kimi  görmürdü. 
Zaman gəlib çatmırdı ki, çatmırdı. 
 
Başını aşağı salıb yerdəki kafelləri izləməyində 
idi ki, birdən qapını kimsə açdı. Cəld ayağa qalxaraq 
qapını  açan  həkimə  baxdı.  Həkim  isə  ona  fikir 
vermədən  içəri  girərək  masanın  arxasına  keçib 
stuluna əyləşdi. Sabir açıq qapıdan boylanaraq özünü 

---

Amid Səlimoğlu                                                              Bəyaz Dəhliz 
98 
 
göstərməyə  çalışdı.  Bir  neçə  saniyə  sonra  həkim  də 
onu gördü. 
 
– Nədir? Nə olub?  
 
– Heç. Heç nə. – Sabir sakitcə dedi. – Telefon... 
– deyə əlini telefonun qoyulduğu tərəfə uzatdı. 
 
– Telefonla danışmaq istəyirsən? 
 
– Hə. – Sabir təbəssümlə həkimə baxdı. 
 
– Keç, otur. – Həkim nəzakətlə dedi. 
 
Bu  sözü  eşidən  kimi  Sabir  içəri  girərək 
telefonun 
qoyulduğu 
tərəfə 
addımladı.  Stula 
əyləşərək həkimə baxdı. 
 
– Nömrəni bilirsən? 
 
– Bilirəm.  
 
– Kimə zəng edəcəksən? 
 
– Evə... evimə. 
 
– Başa düşdüm. Yığ onda.  – Ayağa qalxdı. – 
Mən çöldə olacam. Qurtaranda xəbər edərsən. 
 
– Baş üstə. 
 
Həkim  çölə  çıxaraq  qapını  bağladı.  Sabir 
otaqda  heç  kimin  olmadığını  görüb  telefonun 
dəstəyini qaldıraraq Yasəmənin nömrəsini yığdı. Hər 
zəng  çaldığında  ürəyi  döyünür,  telefonu  açmayacaq 
deyə  qorxurdu.  Bir  neçə  dəfə  bu  təkrarlandıqdan 
sonra Yasəmən axır ki, telefonu açmışdı. 
 
– Alo. 
 
– Yasəmən? Mənəm Sabir. 

---

Amid Səlimoğlu                                                              Bəyaz Dəhliz 
99 
 
 
– Sabir? – Xəttin digər tərəfindən qışqırıq səsi 
gəldi. – Sənsən? – Yasəmən ağlayırdı. 
 
–  Ağlama.  Niyə  ağlayırsan?  –  Sabiri  qəhər 
boğurdu.  Dodaqları  əsir,  gözləri  dolurdu.  Özünü 
güclə saxlayırdı. 
 
–  Nə  bilim.  Səsini  eşitdim.  Ona  görə.  – 
Yasəmən  ağlayaraq  dedi.  –  Necəsən?  Sənə  yaxşı 
baxırlar?  Nəyəsə  ehtiyacın  yoxdu  ki?  Nə istəyirsən, 
de. Gətirərəm.  
 
–  Yox,  yox.  Heç  nə  lazım  deyil.  –  Sabir 
Yasəməni  sakitləşdirməyə  çalışdı.  –  Hər  şeyim  var. 
Mən də yaxşıyam. Mənə yaxşı baxırlar.  
 
– Həmişə yaxşı olasan.  
 
– Uşaqlar necədir? Yaxşıdılar? 
 
– Hə. Yaxşıdılar. Elə hey səni soruşurlar. Sənin 
üçün çox darıxıblar. 
 
– Mən də... mən də onlar üçün çox darıxmışam. 
– Sabir dərindən nəfəs aldı. 
 
– İstəyirsən, çağırım danışın.  
 
–  Yox.  Lazım  deyil.  Sonra  danışaram.  – 
Uşaqların 
səsini 
eşitsə, 
dayana 
bilməyib 
ağlayacağından qorxurdu. – Zakir necədir? Xədicə? 
 
–  Yaxşıdılar.  Sağ  olsunlar,  hər  dərdimizə 
qaçırlar. Elə burda qalırlar. 
 
– Hə. Allah razı olsun. 
 
– Nə vaxt gələcəksən? 

---