Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi

Miftah budur, məcmu` -muxtarə yapışma...” (9,25).

Məhz bunun nəticəsidir ki: “türkiyəli şair Rəfii “Bəşarətnamə” adlı əsərində Nəsimini özünün ustadı kimi vəsf edir.”(7,266). Tə­bii ki, təqib olunan gəzərgi bir şairin kamil xəlvəti idarə edici bir məktəblə ra­bitəsi olmadan qərib bir şəhərdə teziklə belə nüfuz sahibi olması müm­kün deyildi. Digər tərəfdən də Mahmud Kaşğarinin hələ 300 il əvvəl:

“Ayət, hədis anlamı türkcə olsa duyarlar,

Anlamına ərənlər başın əyib uyarlar...”(11,84)

-deyə surətpərəst islamçılıqla hakimiyyət sürənlərin iç üzünü göstər­miş­di. Əhli-beyt məktəbinin təqiyyəvi şeyxi Mahmud Kaşğarinin “Lü­ğa­tüt-türk” divanında yazdıqları isə sanki, islamı batilə qərq etmiş bu dünyagir xilafətə qarşı üsyna qalxacaq xələfi Nəsimi haqqında imiş:

“Sevmiyorlar bilginlər sizin türk dilini,