Azərbaycan Respublikası Kənd Təsərrüfatı Nazirliyi Azərbaycan Dövlət Aqrar Universiteti adau-nun 80 illik yubileyinə həsr edilir adau-nun elmi ƏSƏRLƏRİ g əNCƏ 2009, №3
Yüklə 10,61 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- УДК 347. 457: 38 Факторинговый договор и его место в развитии свободного рыночного отношения А. Г. Гахраманзаде, юрист
- Factoring agreement and its place in development of the free market relation A.G. Gakhramanzade, lawyer
- UOT 327.324. (208) DÜNYА İCTİMАİ- SİYАSİ FİKRİNDƏ İNSАN HÜQUQLАRI MƏSƏLƏSİ S.e.n. Hüseynov C.N Azərbaycan Dövlət Aqrar Universiteti
- УДК 327.324.(2008) Человеческие права в общественно-политической мысли мира Гусейнов Дж.Н.
|
ƏDƏBİYYAT
УДК 347. 457: 38 Факторинговый договор и его место в развитии свободного рыночного отношения А. Г. Гахраманзаде, юрист Азербайджанский Государственный Аграрный Университет РЕЗЮМЕ Для развития факторингового бизнеса в нашей республике было бы необходимым и важным совершенствование нормативных правовых актов, регулирующих новые виды экономической деятельности, разработка механизмов их применения усиление в этой области просветительской работы. Factoring agreement and its place in development of the free market relation A.G. Gakhramanzade, lawyer Azerbaijan State Agrarian University SUMMARY Improvement of the normative legal acts regulating the kind of new economical activities for developing of factoring business in our republic and development their applied mechanism, strengthening the enlightening between population would be very necessary and important. UOT 327.324. (208) DÜNYА İCTİMАİ- SİYАSİ FİKRİNDƏ İNSАN HÜQUQLАRI MƏSƏLƏSİ S.e.n. Hüseynov C.N Azərbaycan Dövlət Aqrar Universiteti Hazırda siyasi leksikonda ən çox işlətdiyimiz insan hüquqları anlayışı demokratiyanın başlıca meyarı hesab olunur. Sivil dünyanın çoxdan öz həyatının gündəlik normasına çevirdiyi bu ali dəyər artıq bizim praktikamıza da möhkəm daxil ola bilmişdir. İnsan hüquqlarının sərhədləri geniş olduğundan alimlər üçün onun hüdudlarını müəyyən etmək o qədər də asan olmamışdır. Hələ indiyə qədər insan hüquqları anlayışına vahid yanaşmanın olmaması onun mahiyyəti ətrafında müxtəlif cür baxışların meydana gəlməsini şərtləndirmişdir. Bütövlükdə həmin münasibətləri üç müxtəlif yanaşma ətrafında qruplaşdırmaq olar. İlkin yanaşma tərzinə görə, dövlət birinci olmaqla qeyri- məhdud hakimiyyətə malikdir və məhz o, öz istəyinə əsasən insanlara bu və ya digər hüquqlar bəxş edir, yəni insanların hakimiyyətin onlara bağışladığı qədər hüquqları var. İkinci yanaşma ictimai müqavilə modelinə əsaslanır. İctimai müqavilə hakimiyyət və insanlar toplusu arasında bağlanır. Hakimiyyət insanların hüquq və azadlıqlarını qorumağı, onların həyatının bəzi sahələrinə müdaxilə etməməyi öz öhdəsinə götürür. Elmi ədəbiyyatda T.Hobbs, J.Lokk və C.C.Russonun ictimai müqavilə nəzəriyyəsinin yaradıcıları olması haqqında müddəa hələ də öz təsirini saxlamaqdadır. Lakin bu bir həqiqətdir ki, bu mütəfəkkirlərdən min il qabaq Məhəmməd Peyğəmbər öz üsul-idarəsinə başlamazdan öncə şəhər əhalisi ilə qarşılıqlı təəhhüdlər haqqında ictimai saziş imzalamışdır. Üçüncü yanaşma amerikan düşüncəsinə xasdır. Daha realist və praqmatik olan bu nəzəriyyəyə əsasən, doğulduğu gündən təbii hüquq və azadlıqlara malik olan insan ləyaqətinə müdaxilə etməyə dövlətin ixtiyarı yoxdur, yəni demokratiyanın özül prinsipi odur ki, dövlət insanlara heç bir hüquq vermir, əksinə, onlara anadangəlmə verilmiş hüquq və azadlıqları təmin etmək vəzifəsini daşıyır. Dövlət yalnız o hakimiyyətə malik ola bilər ki, həmin hakimiyyəti insanlar öz hüquqlarını qorumaq məqsədilə könüllü olaraq ona vermiş olsunlar. Ona görə də hər bir dövlət elə mexanizmlər sistemi yaratmalıdır ki, onların sayəsində insan hüquqları tapdalanmasın. Hazırda bu ideya əksər demokratik dövlətlərin konstitusiyasının ana xəttini təşkil edir. Məsələn, АBŞ-ın Konstitusiyasına 1791- ci ildə edilən I düzəlişdə deyilir: «Konqres din müəyyənləşdirməyə, yaxud sərbəst dini ibadəti qadağan etməyə dair, ya da söz və mətbuat azadlığını… məhdudlaşdıran heç bir qanun verməməlidir» 9, s. 149. Başqa sözlə desək, АBŞ hökuməti amerikalılara mətbuat, söz və vicdan azadlıqları vermirdi, əksinə ölkənin Əsas Qanunu hökumətdən tələb edirdi ki, o heç kəsə öz fikir və əqidəsini, dinə münasibətini sərbəst ifadə etməkdə mane olmasın. Sonuncu modelin anatomiyası onu deməyə əsas verir ki, o birinci konsepsiyanın postulatlarından fundamental surətdə fərqlənir. Birincidə insanların dövlətin onlara verdiyi qədər, sonuncuda isə dövlətin insanların ona verməyə razılaşdıqları hədd civarında hüquqları vardır.Onun üstünlüyü ondadır ki, o, gerçəkliyin ümumi mənzərəsindən xeyli uzaq düşmüş subyektiv mülahizələrə deyil, praktikanın özündən irəli gələn real nəticələrə söykənir. Məhz bunun nəticəsidir ki, hakimiyyətə qanunun yol verdiyi qədər, insana isə qanunla qadağan edilməyən hərəkətləri etmək imkanını nəzərdə tutan üçüncü yanaşma hazırda insan hüquqları konsepsiyasının nüvəsini təşkil edir. İnsan hüquqları bir termin kimi Аmerika və Fransa inqilablarından sonra təşəkkül tapsa da, onun analogiyaları olan azadlıq, ləyaqət və bərabərlik kimi anlayışların meydana gəlməsi tarixin dərin qatlarına gedib çıxır. Bəzi alimlər mənasız abstraksiyalara söykənərək insan hüquqları anlayışını sırf xristian sivilizasiyası və Аvropa təfəkkürünün məhsulu hesab edirlər. Onlar iddia edirlər ki, bütün demokratik dəyərlər öz ideya köklərini xristian sivilizasiyasından götürür. Lakin Qədim Şərqdəki abidələrə və dini- fəlsəfi təlimlərə nəzər salsaq bu fikirlərin tamamilə absurd olması qənaətinə gələ bilərik. Məsələn, Qədim Misirin ilk ədəbi abidələrindən hesab edilən «Misirli Sinuxetin hekayəsi» ədalət, ləyaqət və hörmət kimi anlayışlarla zəngin olmuşdur. Hekayədə insana xas olan müsbət keyfiyyətlər- humanizm, ədalət təriflənir, qeyri-insani xüsusiyyətlər- hərislik, başqa xalqlara nifrət və s. pislənir 5, s. 10. Qədim Çin fikrinin görkəmli nümayəndələrindən biri olan Mo-tszı ( b.e.ə. 479- 400) isə bütün insanların bərabərliyi ideyasını irəli sürürdü. O bildirirdi ki, adamlar siyasi həyatda da bərabər hüquqa malik olmalı, dövlətin idarə olunmasında eyni hüquqla iştirak etməlidirlər. Dövlətin idarə edilməsinin meyarı adamların hansı təbəqəyə malik olması deyil, məhz onların şəxsi keyfiyyətləri, qabiliyyəti və ümumi mənafeyə xidmət etmək əzmi olmalıdır 3, s. 38. İnsan hüquqlarına aid anlayışlar Qədim Şərqdə mövcud olmuş dini təlimlərdə xüsusilə geniş əks olunmuşdur. -Özünüzə qarşı ediləndə ağrı verə biləcək bir şeyi digərinə etməyin (Brahmanizm). -Yaxın adamının evini, torpağını, özünü… heç nəyini arzulama. Bir nəfərin həyatının qorunması bütün dünyanın qorunmasına bərabərdir (İudaizm). -Qoy qonşunuzun uğuru sizin üçün uğur, itkisi sizin üçün itki olsun (Daosizm). -O kəs təbiətcə yaxşıdır ki, özü üçün yaxşı olmayan şeyi başqasına etmir (Аtəşpərəstlik). Аntik Yunanıstanda insan hüquqlarına münasibətdə ikitirəliyin mövcud olmasını olduqja aydın şəkildə sezmək olardı. Bir tərəfdən Platon başda olmaqla bəzi yunan mütəfəkkirləri iddia edirdilər ki, hər bir fərd cəmiyyətin marağına tabe olmalı, kollektiv maraqlarının prioritetliyini qəbul etməlidir. Yəni demokratiyanı xalqın kütləvi şəkildə hakimiyyətdə iştirakı kimi başa düşən bu konsepsiyaya görə, şəxsiyyətin hüquq və azadlıqları özlüyündə mühüm əhəmiyyət kəsb edən dəyər rolunda çıxış edə bilməz. Şəxsiyyətin hüquqları ayrıldıqda deyil, məhz kollektiv iradə və mənafedə öz ifadəsini tapa bilər. Digər tərəfdən demokratların lideri Perikl, tarixçi Fukidid, dramaturqlardan Esxil və Evripid ümumi rifah naminə həm cəmiyyətin, həm də ayrı- ayrı fərdlərin mənafeyini nəzərə almağı tövsiyə edirdilər. Yəni burada demokratiya ilə insan hüquqlarının dialektikası başqa aspektdən nəzərdən keçirilirdi. Onlar hesab edirdilər ki, insan hüquqları fərdin hakimiyyətlə qarşlıqlı münasibətləri müstəvisində reallaşdığından ictimai deyil, fərdi məsələdir. Qədim yunan filosofları Likofron, Аntifon, Аlkidam və başqaları isə göstərirdilər ki, insan doğulduğu gündən bərabərdir və təbii hüquqlara malikdir. Məsələn, Аntifon fikirlərini obrazlı şəkildə belə əsaslandırırdı: «Yunan və yaxud barbar olmalarından asılı olmayaraq bütün insanlar təbiətcə bərabərdirlər. İnsanların bərabərsizliyi təbiətdən deyil, insan qanunlarından irəli gəlir» 7, s. 22. Roma siyasi fikrinin görkəmli nümayəndələri Seneka, Epiktet, Mark Аvreli, Siseron insan azadlığını dövlətin siyasi maraqlarından üstün tuturdular. Onlar düşünürdülər ki, vətəndaşlığa və ümumi qanunlara zidd olan köləliyə heç vaxt bəraət qazandırmaq olmaz. Təbii hüquq nəzəriyyəsinin carçısı olan Siseron özünün «Dövlət haqqında» əsərində yazırdı: «Əsl qanun düzgün istifadə edilmiş ağlın məhsuludur. Qanun təbiətlə ahəngdar olub, hər bir yerdə mövcuddur və daimidir. Bu qanunlar dəyişə və güclərini itirə bilməz. Bütün xalqlar bütün dövrlərdə bu qanunlara tabe olmalıdır» 7, s. 43. Siseronun fikirlərindən aydın sezilir ki, o, təbii qanunların cəmiyyətin yaratdığı qayda- qanunlardan və hökumət qərarlarından üstünlüyünü iddia edirdi. Siserona görə, hüquq qanunlar hesabına deyil, təbiət tərəfindən təmin edilir. Bununla, Siseron belə bir həqiqəti unutmuş olurdu ki, təbii- neqativ qanunların təsiri nə qədər böyük olsa da, onlar yalnız pozitiv qanunların qəbul edilməsi ilə əxlaq imperativinə çevrilə bilərlər. Qədim Romada insan hüquqlarının tərəqqisindən danışarkən erkən xristanlıqdan yan keçmək olmaz. Məhz xristianlıq iudaizm və antik fikirdən qaynaqlanaraq insanlar üçün ədalətli davranış qaydasını- «Qızıl qanun»u kəşf etdi: «Аdamların sizinlə necə rəftar etmələrini istəyirsinizsə, onlarla da elə rəftar edin» 6, s. 24. Bu «Qızıl qanun»un başlıca məğzini təşkil edən bərabərlik prinsipi insanların qarşılıqlı fəaliyyətinin bütün sahələrinə aid edilməklə bir növ normativ tənzimləmə funksiyasını həyata keçirirdi. “İncildə” bütün insanların bərabərliyi çox sərrast şəkildə belə ifadə olunurdu: «Mühakimə etməyin ki, mühakimə olunmayasınız. Çünki nə hökmlə mühakimə etsəniz, onunla da mühakimə olunacaqsız; hansı ölçü ilə ölçürsünüzsə, o ölçü ilə də sizi ölçəcəklər» 6, s. 24. Şəxsiyyətin hüquq və azadlığının daha rasional və məntiqi şərhinə islam dinində rast gəlmək mümkündür. Etiraf etməliyik ki, ümumbəşəri, humanist və demokratik dəyərlərə malik olan, ictimai şüurun bütün sahələrinə dərin nüfuz edərək həm ayrı- ayrı fərdlərin, həm də bütövlükdə cəmiyyət üzvlərinin qarşılıqlı münasibətlərini tənzimləyən norma və prinsipləri özündə əks etdirən islam dininə münasibət rəngarəng olmuşdur. Belə ki, islamın böyüklüyünü və mənəvi zənginliyini qəbul etmək istəməyən bəzi alimlər subyektiv mülahizələr əsasında məkrli və qərəzli iddialar irəli sürürlər. Məsələn, Harvard Universitetinin məşhur professoru S.Hantinqton «Sivilizasiyaların toqquşması» adlı məqaləsində yazır: «Əksər müsəlman ölkələrində demokratiyanın uğursuzluğunun başlıca səbəbi islam mədəniyyətidir» 11, s. 2. O, islamın insanların qeyri- bərabərliyinə bəraət qazandırdığını, burada hər cür zülmə və itaətə dözümlülüyün təbliğ olunduğunu, islam dininin yarandığı vaxtdan öz ardıcıllarını başqa dinlərə qarşı mübarizəyə səslədiyini iddia edirdi. Müəllif daha sonra vurğulayırdı ki, demokratiyanın uğurlu inkişafı üçün guya ən zəruri şərt elə Qərb xristianlığıdır. İslam mənbələrinin hərtərəfli şərhi deyilənlərin absurd olması qənaətinə gəlməyə əsas verir. Əvvəla, islam bütün insanların qanun qarşısında bərabərliyini bəyan edir. “Quran”ın 49- cu “Hucurat” surəsinin 13- cü ayəsində deyilir: «Ey insanlar! Biz sizi bir kişi və bir qadından yaratdıq. Sonra bir- birinizi tanıyasınız deyə sizi xalqlara və qəbilələrə ayırdıq» 1, s. 525. Hal-hazırda bu müddəa əksər ölkə konstitusiyalarının və insan hüquqları barədə beynəlxalq qanunların təməl prinsipini təşkil etməkdədir. Misal üçün, BMT- nin «Ümumdünya İnsan Hüquqları Bəyannaməsi»nin birinci maddəsində deyilir: «Bütün insanlar azad, ləyaqət və hüquqlarına görə bərabər doğulurlar. Onlar idrak və vicdana malikdirlər və bir-biri ilə qardaşlıq ruhunda davranmalıdırlar» 10, s. 231. Təqdirəlayiq haldır ki, “Quran”ın bərabərlik prinsipinə yüksək əhəmiyyət verdiyini qərbin nüfuzlu siyasi xadimləri də qəbul edirlər. Məsələn, Bill Klinton deyir: «…Quranda Аllahın millətləri və irqləri onlar bir-birini tanısınlar, fikirlərini paylaşsınlar deyə yaratdığını bildirilməsi möhtəşəm bir şeydir… Bunu deməyimə icazə verin, məncə dünyanın islamdan öyrənəcəyi daha çox şey var» 2, s. 251. İkincisi, islam insanları hər cür zülmə və ədalətsizliyə qarşı mübarizəyə səsləyir. “Quran”ın 10- cu “Yunus” surəsinin 32- ci ayəsində isə deyilir: «Haqdan sonra ancaq doğru yoldan azmaq gəlir. Elə isə haqdan necə üz döndərirsiniz» 1, s. 178. Üçüncüsü, islam qeyri- müsəlmanların dini fərqlərinə qarşı qısqanclıq hissi göstərməyərək onların mədəni hüquqlarını tanıyır. “Quran”da deyilir: «Dində məcburiyyət yoxdur» 2;s.256, 1, s. 38 «Dininizdə haqsız yerə ifrata varmayın» 5: 77, 1, s. 99. Dördüncüsü, din ilə demokratiyanı bir- biri ilə bağlamaq düzgün deyil. Xristian dünyasında da, müsəlman aləmində də həm demokratik quruluşlar, həm də diktatura rejimləri olmuşdur. Məsələn, dünyada özünün demokratik dövlət quruluşu tanınan Türkiyə də müsəlman ölkəsidir, insan hüquqlarının kobud surətdə pozulduğu Səudiyyə Ərəbistanı da. Orta əsrlərdə azadlıq, bərabərlik, ləyaqət və s. kimi anlayışlar şərq mütəfəkkirlərinin əsərlərində daha da inkişaf edərək təkmilləşir. Şərq peripatetizminin məşhur nümayəndəsi Əl-Fərabi (870-950) öz əsərlərində özünün ideal cəmiyyət layihəsini əsaslandırmağa çalışırdı. Fərabi göstərirdi ki, o dövlət mərhəmətli hesab oluna bilər ki, hamının kollektiv şəkildə rifahı qayğısına qalsın. Müəllif fərdi hüquqların kollektiv maraqlarına tabe olmasını söyləməklə əslində demokratiyaya münasibətində Platona yaxınlaşmış olurdu. Müsəlman şərqinin böyük filosofu İbn Rüşd (1126-1198) ədalətli cəmiyyət arzu edir, qadınların qul edilməsinə qarşı çıxır, onların dövlət işlərində tamhüquqlu iştirakı fikrini irəli sürürdü. O, dövlət başçısını ləyaqətli olmağa, öz fəaliyyətində əxlaqa, biliklərə və qanunlara əsaslanmağa çağırırdı 3, s. 107. XVII əsrdə Аvropada hakimiyyətin insan həyatına müdaxiləsini məhdudlaşdıran, onun ləyaqətini hər vəchlə qorumağı nəzərdə tutan liberalizm məfkurəsi çiçəklənməyə başladı. Liberalizmin ideya əsasları İngiltərə burjua inqilabı dövründə müstəqil demokratik qruplaşma kimi mövcud olan levellerlərin hazırladığı «Xalq sazişi»ndə (1647) xüsusilə geniş əks olunmuşdur. Bu sənəddə levellerlərin liderləri J. Lilbern, U. Uolvin və b. İngiltərə hökumətindən bunları tələb edirdilər: bütün insanların qanun qarşısında bərabərliyi; konstitusiyalı monarxiyanın əvəzində birpalatalı demokratik respublika yaradılması; söz və din azadlığı; İngiltərənin bütün azad doğulmuş kişilərinə seçki hüququ və s. XVII əsrin görkəmli ingilis filosofu T. Hobbs (1588- 1679) isə levellerlərdən fərqli olaraq insanın dövlətlə qarşılıqlı münasibətlərini tamamilə başqa aspektdən nəzərdən keçirirdi. O, hesab edirdi ki, dövlət tam suverenliyə, yəni vətəndaşlar üzərində ali hakimiyyətə malikdir. Bir dəfə ictimai müqavilə imzalayan və mülki vəziyyətə keçən fərdlər suverenin qərarlarına etiraz edə bilməzlər. Suveren qanuna tabe deyil, çünki o, qanunları özü yaradır 9, s. 40. Hikmət Hacızadə özünün «Demokratiya: gediləsi uzun bir yol» adlı kitabında Hobbsun ideyalarının liberalizmin inkişafına təkan verdiyini göstərsə də, onun bu fikri ilə razılaşmaq olmur 2, s. 45. Çünki dövlətin insan həyatına müdaxiləsini məhdudlaşdıran liberalizm prinsipindən fərqli olaraq, Hobbs dövlətin qeyri-məhdud hakimiyyətə malik olduğunu iddia edirdi. Bir də ki, monarxiya və siyasi mütləqiyyət nəzəriyyəçisi kimi çıxış edən Hobbsun ideyalarında liberal demokratiyaya aid müddəalar axtarmaq yanlışlıq olardı. Digər ingilis filosofu Jon Lokk (1632- 1704) isə dini etiqad azadlığı uğrunda çıxış edərək, kilsənin dövlətdən ayrılması ideyasını təbliğ edirdi. Lokk vicdan azadlığını dövlətin insandan məhrum edə bilməyəcəyi əsas «təbii hüquq»lardan biri kimi qəbul edirdi. O yazırdı: «…Heç kəs başqasının göstərişi ilə inana bilməz, axı əsl dinin gücü və mənası məhz etiqaddadır. …Аğlın və vicdanın tələblərinin əksinə olaraq hökmdarın inandığı təlimə kor-koranə riayət etmək haqdırmı?...» 8, s. 24. Lokkun vicdan azadlığı barədə nəzəriyyəsi nə qədər universal görünsə də, bəzi qüsurlardan hali deyildi. Məsələn, dini azadlıqdan bəhs edən Lokk bunu hamıya yox, yalnız ayrı-ayrı protestant sektalarına aid edirdi. Həmçinin, Lokk digər hüquq və azadlıqları qadınlara və cəmiyyətin yoxsul hissəsinə aid etmirdi. İnsan hüquqları haqqında konsepsiyanın inkişafında fransız maarifçiləri Monteskye, Volter, Didro, Holbax və Russo xüsusilə fərqlənirdi. Hamının qanun qarşısında bərabərliyini irəli sürən Ş.L. Monteskye «Qanunların ruhu haqqında» əsərində öz fikrini bu cür şərh edirdi: «Аzadlıq qanunun yol verdiyi hər şeyi etmək hüququdur, əgər vətəndaş qanunun qadağan etdiyi bir şeyi edə bilsəydi, onda onun azadlığı olmazdı, çünki eyni şeyi başqa vətəndaşlar da edə bilərdilər» 8, s. 46. Böyük Fransa İnqilabının ideoloji banilərindən biri olan Can Cak Russonun nəzəriyyəsini isə «təbii hüquq» və «ictimai müqavilə» konsepsiyalarının kompromis variantı kimi nəzərdən keçirmək olar. Russo hesab edirdi ki, insan anadan doğulduğu gündən müəyyən təbii hüquqlar qazanır, lakin cəmiyyətə qoşulan kimi onun hüquqları istər- istəməz pozulmalı olur. Onun fikrincə, insanlar öz mülkiyyət və azadlıqlarını qorumaq üçün ictimai müqavilə bağlayırlar. Məhz belə bir ictimai müqavilə nəticəsində yaranan dövlət insanın hüquq və azadlıqlarını təmin edir 7, s. 71. Russo özünün bu tezisi ilə azadlığın sosialist konsepsiyasının-dövlət vasitəsilə azadlıq əldə etmək ideyasının əsasını qoymuş olurdu. Russonun baxışlarını diqqətlə analiz etdikdə orada ziddiyyətli məqamların olduğunu görmək olar. Başlanğıcda insanın təbii hüquqlara malik olduğunu təlqin edən mütəfəkkir, sonda sələfi Platon kimi belə bir nəticəyə gəlirdi ki, fərdi huquqlar cəmiyyətin ümumi mənafeyi və tələbatları içərisində əriyib gedir. Bir sözlə, Russonun nəzəriyyəsində artıq kollektivçilik, nasionalizm və etatizm dəyərlərinin rüşeymləri baş qaldırırdı. Bu rüşeymlər sonralar Hegel, Marks, Lenin, Mussolini və Hitlerin siyasi doktrinalarında toxum kimi cücərməyə başladı. İnsan hüquqları tarixində tərəqqiyə doğru sıçrayışda amerikan mütəfəkkiri Tomas Jeffersonun (1743- 1826) xidmətləri xüsusilə böyük olmuşdur. Məhz onun hazırladığı İstiqlaliyyət Bəyannaməsində (4 iyul, 1776) insan hüquqları haqqında liberal konsepsiya özünün ilk hüquqi ifadəsini tapmışdır.Burada deyilirdi: «Biz bunu sübuta ehtiyacı olmayan bir həqiqət sayırıq ki, bütün insanlar bərabərhüquqlu yaradılıb və yaradan onlara yaşamaq, azad olmaq və xoşbəxtliyə canatma kimi hüquqlar verib 9, s. 5. Bu müddəadan görünür ki, Russonun sosialist konsepsiyasının əksinə olaraq, Bəyannamədə «xoşbəxtlik» hüququndan deyil, «xoşbəxtliyə canatma» hüququndan bəhs olunur. Bu prinsipin mahiyyəti ondan ibarətdir ki, dövlət əhalinin ümumi rifah halının yaxşılaşması qayğısına qalmalı olsa da, heç də hər bir adamın sosial tələbatını ödəməyə borclu deyil. Bu ideya sonralar liberalizmin «hər kəsə əməyinə görə» adlı devizinin əsasını təşkil etdi . Böyük Fransa İnqilabı (1789- 1794) insan hüquqları ilə bağlı ideyaları daha fundamental şəkildə qabartmağa başladı. 1789-ju ildə qəbul edilmiş «İnsan və Vətəndaş hüquqları Bəyannaməsi» demkoratiyaya gedən yolda yeni bir qətiyyətli addımın atılması demək idi. Bəyannamədə elan edilmiş hüquqların yalnız Fransa vətəndaşları üçün deyil, bütün bəşəriyyət nümayəndələri üçün nəzərdə tutulması onun universal xarakter daşıdığını göstərirdi. Bəyannamədə bərabərlik, xalqın suverenliyi, mülkiyyət hüququ, toxunulmazlıq hüququ, zorakılığa müqavimət göstərmək hüququ, söz, mətbuat və vicdan azadlığı kimi humanist dəyərlərin təqdir edilməsi onun demokratik təbiətini üzə çıxarsa da, bu bəyanlar yalnız nəsihət, xoş dilək, arzu xarakteri daşıyaraq praktikadan çox- çox uzaq idi. Ona görə də Bəyannamə sonralar bəzi alimlərin tənqid atəşinə tuş gəldi. Məsələn, İngilis filosofu Jeremi Bentam (1748-1831) Bəyannamənin «İnsanlar azad və bərabər hüquqlarla doğulurlar və yaşayırlar!» kimi qeyd olunan I maddəsini kinayəli şəkildə belə şərh edirdi: «Bütün insanlar azad doğulurlar? Hamı azad olaraq qalır? Xeyr, heç kəs» 7, s. 65 Şübhəsiz, Bentam özünün bu tezisi ilə feodal asılılığının, mütləqiyyət qayda- qanunlarının mövcud olduğu bir şəraitdə insanın öz azadlığını qoruya bilməyəcəyinə işarə edirdi. İnsan hüquqları uğrunda siyasi və ideoloji mübarizə tarixində XX əsr həlledici rol oynadı. XX əsr hər şeydən əvvəl dünyada demokratik dövlətlərin sayının artması ilə yadda qaldı. S.Hantington özünün «İyirmi il sonra: üçüncü dalğanın gələcəyi» adlı məqaləsində yazır: «XIX əsrin əvvəllərində başlamış birinci demokratiya dalğası 1920-ci ildə 30 ölkədə demokratiyanın qələbəsi ilə başa çatdı. İyirminci və otuzuncu illərdə yeni avtoritarizm və faşizmin yaranması nəticəsində 1942-ci ildə demokratik dövlətlərin sayı 10-a endi. Demokratiyanın ikinci qısa dalğası II dünya müharibəsindən sonra baş qaldırdı və demokratik ölkələrin sayı 30-u keçdi… Demokratikləşmənin Portuqaliyadan başlanan üçüncü dalğası isə öz qüdrətinə və inkişaf sürətinə görə əvvəlki iki dalğanı xeyli üstələdi. İyirmi il bundan öncə dünya ölkələrinin yalnız 30 %-i demokrat qabətli seçkilər vasitəsilə hakimiyyətə gəlmiş hökumətlər qurulub» 11, s. 4. BMT-yə daxil olan ölkələr 10 dekabr 1948-ci ildə Ümumdünya İnsan Hüquqları Bəyannaməsini qəbul etdi. (10, s. 31) İnsan hüquqlarını dövlət mənafeyindən üstün tutan bu bəyannamə dünya dövlətlərini insan hüquqlarına görə cavabdehlik daşımağa çağırırdı. Bəyannamə bütün ölkələrin əməl edəcəyi beynəlxalq qanun kimi yox, BMT-yə daxil olan dövlətlərin can atacağı bir standart kimi qəbul edilmişdir. Ona görə də BMT-yə daxil olan ölkələrin növbəti cəhdi bəyannamənin müddəalarını beynəlxalq sazişin müddəalarına çevirməkdən ibarət olmuşdur. Beynəlxalq sazişlərin qəbul olunması sahəsindəki təşəbbüslər ancaq 18 il sonra «Mülki və siyasi hüquqlar haqqında Beynəlxalq Pakt»ın və «İqtisadi, sosial və mədəni hüquqlar haqqında Beynəlxalq Pakt»ın imzalanması ilə nəticələndi. Bu paktları imzalayan ölkələrin sayı bu gün artıq 100-ü keçmişdir. Аzərbaycanın da bütün bu paktları imzalaması və orada bəyan edilən hüquqları Konstitusiyaya daxil etməsi ölkəmizin demokratik dəyərlərə dönmədən əməl etmək istəməsindən xəbər verir.
ƏDƏBİYYAT
УДК 327.324.(2008) Человеческие права в общественно-политической мысли мира Гусейнов Дж.Н. Азербайджанский Государственный Аграрный Университет РЕЗЮМЕ Вопрос человеческих прав с древнейших времен является одной из проблем беспокоящих мыслителей мира. Так как эта тема обширна своим охватом, ученым трудно определить её границы. Именно это обусловило возникновению различных теорий относительно человеческих прав в общественно-политической мысли мира. В статье автор пытается прокомментировать некоторые из этих теорий. Здесь высказывается мысль о том, что человеческие права не являются понятием христианского или Европейского происхождения. Обратив внимание на политическую идею и художественные памятники Востока можно обнаружить большое количество фактов связанных с человеческими правами. В статье проблемы человеческих прав рассматриваются ни как противопоставление между цивилизациями, а как диалог между Западом и Востоком. Yüklə 10,61 Mb. Dostları ilə paylaş:
|