Bakı 2007 Elmi Redaktoru və sponsoru: Fəlsəfə elmləri doktoru, professor
Tövbəyə yer saxla sən, O da baxsın sözünə
Yüklə 2,29 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Bir çobanın Haqq- Taalaya münacatı və Musa Əleyhisalamın bunu eşidib əsəbləşməsi
Tövbəyə yer saxla sən, O da baxsın sözünə,Tövbə bir işıq kimi, nur bəxş etsin gözünə. Tövbəyə Günəşlə su, şəfəqlər lazımlıdır, Dumandan yağış alan tövbə, ildırımlıdır. Meyvəyə Günəşlə- su, nurdan kömək vacibdir. Bunu təmin etməkçin, bulud, şimşək vacibdir. Olmasa qəlb atəşi, «Iki gözün» buludu, Hədə- qorxu atəşi, necə söndürər odu?! Tökməsə bulud əgər, ağlayıb göz yaşını, Ildırım gülüşüylə, göstərməsə dişini, Çəmən nə vaxt göyərər, zövqlə vüsala çatar?! Nə vaxt çeşmə qaynayar, saf su fəvvarə atar? Gülüstan öz sirrini, nə vaxt çəmənə açar?! Bənövşə əhd- peymanı, nə vaxt səmənə açar?! Haçan çinar əl açıb, duasını eyləyər?! Haçan ağac böyüyər, başı göylərə dəyər?! Haçan güllər ətəyin, açıb çiçəklər səpər? Ətrin ətrafa yayıb, bahar nəsimin öpər? Haçan lalə gül açıb, qızarar al- qan olar?! Haçan qöncədən çıxıb, gül- çiçək əlvan olar?! Bülbüllər nə vaxt gələr, gül ətrini iyləyər?! Haçan göyərçin gələr «ku-ku» edib inləyər?! Haçan leylək söyləyər, başqa leyləyə can- can?! Leylək nə vaxt yurd salar, balalayar bəs haçan?! Torpaq öz sirrlərini bəs nə vaxt dəyişdirər? Nur saçan bağ- bostana, asiman nə vaxt dönər? Haradan gətirilmiş həllin tapan bu işlər? Kərimdən,220 Rəhimdəndir,221 sona çatan bu işlər! O lətafət, gözəllik, Onun sübutudur, bil! O abid- mərd kişinin, ayağının izidir! O sevinər, şad olar, şahı məqamda görər, Onu görməsə əgər, intibahdan yox xəbər! Rəhmət o şəxs ruhuna, ilk yaranış zamanı; Özü Tanrısın gördü, oldu bihuş, sən tanı! Meyi qəbul eyləyən, onun iyini bilər, Mey qəbul etməyibsə, iydən verərmi xəbər?! Çünki hikmət, möcüzə, yalnız bihuşluqdadır! Şah dəllalları üçün, doğru yol nuşluqdadır! Xoş sifətli bir gözəl, görsən yuxunda əgər, Məkanı təyin edib, sənə versə vədələr, Sən murada çatarsan, gözə görünər o dəm, Sabah qarşına çıxıb, seyr edər qədəm- qədəm. Onun bir rəmzi odur, at minib, atın sürər, Başqa bir rəmzi odur, səni tərgə222 götürər. Bir rəmzi də odur ki, qarşında gülümsənər, Başqa bir rəmzi odur, qarşında qula dönər. Bir nişanəsi odur, yuxunun şadlığından, Səhər açılan kimi, dinib- danışmayasan. O rəmz ilə Yəhya da, atasıyla danışdı, Üç gün keçməyənədək, gəlməməkdən söz açdı. Üç gün keçənə kimi, yaxşı- pisini saxla, Bu bir işarə olar, Yəhyan gələr maraqla. Bu üç gün müddətində, danışıqdan dəm vurma, Sükutundan asılı qalıb, məqamda durma. Indi bu nişanəni, dilinə gətirmə sən, Onu qəlbində saxla, sözünü bitirmə sən Bu nişanələr sənə, şirin sözlər söyləyər, O sözlərdən əlavə, yüz- yüz rəmzlər söyləyər. Bir nişanə o olar, taparsan cahü-cəlal, Istədiyin çin olar, Tanrın verər mülkü-mal. Uzun-uzun gecələr, ağladığın üçün sən, Səhərlər ethiyacdan, çox yandığın üçün sən, Onsuz olanda sənin, canın əzildiyiyçin, Iki rəqəmi kimi boynun nazildiyiyçin, Nəyin vardırsa sənin, zəkat verdiyin üçün, Saf- pak oyunçular tək, zəkat gördüyün üçün, Yataqda yuxu gördün, rəngdən- rəngə çevrildin. Başını fəda etdin, tükə dönüb qıvrıldın. Bir müddət odda- qaldın, ud tək yanıb kül oldun, Bir müddət də qılıncın qarşısında lal oldun. Bu biçarəliklərdən, yüz minlərlə baş verdi, Aşiq xasiyyətidir, saysız gözlər yaş verdi. Elə ki, yuxunda sən, belə halları gördün, Illərlə arzusunda, olduğun «yarı» gördün. Elə ki, gecə gördün yuxunu, gündüz oldu, Ümidlə olduğunçun, qəlb qələbəylə doldu. Sağa- sola baxmaqdan, gözünü çevirmisən, O əlamət, rəmzləri görməyib can vermisən. Yarpaq kimi əsirsən, vay deyərək qalmısan! Əgər gündüzlər getsə, rəmzlər də gəlməz asan! «Qaçırdın qapı hanı» deyirdin, bu sarayda? Danası itən kimi, səyirdin bu sarayda? Xacə, yəqin xeyirdir, bu iki düşmən nədir?! Burada itib batan kimdir, dəyiş sən, nədir?! Deyirsən xeyirlidir, lakin mənim xeyrimi, Heç kəs bilməməlidir, bu xeyirli sirrimi. Əgər desəm, öləcək bir nişanəm məqamda, Ölüm cəsədə dönsə, gərək yanam məqamda. Hər bir süvari şəxsin, üzünə baxsan əgər, Sənə deyəcək baxma, mənə belə, dəngəsər. Desəm sahibimi mən, müddətdir itirmişəm, Get onu axtar deyər, mən onu gətirmişəm. Qoy dövlətin əbədi var olsun ey süvari, Aşiqlərə rəhm eylə, «yar» ol Sən ey süvari Tələb etdiyin üçün, cəddinə gəldi nəzər, Cəddin xəta iş görməz, belə gəlmişdir xəbər. Xoşbəxt olan süvari, nagəhan gəlib çıxdı, Ətəyindən tutaraq, əliylə bərk- bərk sıxdı. Sən huşunu itirdin, düşdün yerə mənzildə, Xəbərsiz bəyan etdin, fəndgir, pərgarsan dildə. O bunu necə görər, onda belə şur yoxdur, O, bilməz nişanədə vüsallı nur da çoxdur. Bu nişanə223 o haqda, o görən haqqındadır. Bəs qeyrisiyçin nə vaxt, görünmə anındadır?! Rəmzlər nə vaxt ondan bəs, gəlib bizlərə çatar?! Şəxsin canı da cana, safa- düzlərə çatar?! Yazıq «balıq» önünə, sular süzülüb gələr, Nişanələr Qurandan, rəmzlə düzülüb gələr.224 Xülasə Nəbilər də olan, o «Nişanələr», Aşiq olan canların, daxilində dincələr. Sözüm yarımçıq qalsın, artırmağa yox dözüm. Özümdə deyiləm mən, məzurəm225 canım- gözüm. Zərrələrin haçansa, bir şəxs sayına varmış. Xüsusən o şəxslər ki, eşq ağlını aparmış. Bağdakı yarpaqları- saymağa imkanım var. Kəklik- qarğa səsini, duymağa imkanım var. Saya gəlməsələr də, mən onları sayaram, Ey sınaqdan keçirən, inkişafı duyaram. Zühəl bürcünün nəhsi, Müştəri səadəti, Məhdudluğa sığışmaz, dərk et sən, bu adəti. Ki, qəza təsirini, məlum edə biləsən, Nəhs ilə səadətdən, azca dada biləsən. Müştəri bürcündəsə şəxsin taleyi əgər, Ona bu bürc həmişə, şadlıq- sevinc gətirər. Olsa şəxsin taleyi, zühəl bürcündə əgər, Ehtiyatlı olmalı, zühəl qəm- dərd gətirər. O zühəlin şərrini, bəyan etməsən əgər, Atəşindən yanacaq hər yanda biçarələr. Bəs eylə, uzatma sən, o Günəşdən gəlməsin, Atəşlər, yandırmalar, səni tuta bilməsin. Üfüqsüz kainatda, saysız kəvakiblərdən, Bir anda nə nur qalar, nə nişanə, dərk et sən. Nə qədər imkanın var, öyrənməklə məşğul ol. Başqa söz- söhbətlərə, uzaq ol, ağılla dol. Ulduzun hərəkatı sonsuzluğu gətirər, Lütf göstərməkdən qeyri, hər əməli bitirər. «Izkurullah»226 əmrini, Tanrımız vermiş bizə. Od içində görəndə, Nuru düz vermiş bizə. Dedi:- Baxma ki, pakəm, sizi zikr etməyimlə, Mənə layiq deyildir, təsvir gətirmək dilə. Lakin təsvir- xəyalın, məsti olanlar heç vaxt, Zatımıza qoşulmaz, oxşarsız olar puç, vaxt. Cismanə zikri etmək, naqis xəyal kimidir, Şahanə vəsfin etmək, xalis xəyal kimidir. Şahı adlandırırlar, toxucu olmayan kəs, Bu necə mədh adlanır, ey suçu227 olmayan kəs?!
Musa peyğəmbər gördü, bir çobanı səhrada, Ardıcıl zikr eyləyir: - Ey allahım çat dada! Sən hardasan mən gəlim, Sənin nökərin olum! Çarığını tikim mən, başına daraq vurum! Ey Allahım, ey Xudam, olsun qurbanın canım! Övladlar qurban sənə, ey fədan xanimanım! Hardasan gəlim ora, başını darayım mən! Çarığını tikim mən, bəxyə vurub sayım mən! Libaslarını yuyum, «bitlərini» çəkim mən! Qarşına süd gətirim, «boşqabına» töküm mən! Və əgər xəstələnsən, naxoşluq tutsa səni, Olaram sənə qəmxar, dərdin tutsa da məni. Əllərini öpərəm, ayağın ovxalaram. Yatanda yatağını, silib tozun alaram. Əgər görsəm evini, evinə gəlləm müdam, Yağ- südünü gətirrəm, həmişə səhər- axşam. Həm pendir, yağlı çörək, nə istəsən, ey Tanrım! Müxtəlif içkilərim, qaymaqlı qatıq varım. Düzəldib gətirərəm, yanına səhər-axşam. Məndən gətirmək olar, səndən nuş etmək, tamam. Ey Sənə fəda olsun, mənim bu keçilərim! Ey hey- hey, hay- hay deyib, yad edib dediklərim! Xülasə bu sözlərdən çox söylədi o çoban, Musa, kimləsən deyib, maraqla sordu ondan. Dedi:- Yaradanlayam, O ki, yaradıb bizi! Torpaq səmanı verib, belə şad edib bizi. Musa çobana dedi:- Ey dikbaş, utanmırsan?! Bu sözlə kafər oldun, müsəlman olmamışdan! Bu nə biməzə sözdür, bu nə küfrdür belə? Bas pambıqla ağzını, bir daha gəlmə dilə! Sənin bu iyli küfrün, dünyanı iyli etdi. Küfrün din gözəlliyin, tamam hay- küylü etdi. Çarıq- patava sənə, layiqdir ey yol azan! Günəşə belə şeylər rəvamıdır, sus, utan?! Bu cəfəng sözlərinlə lal olmasan sən əgər?! Atəş gəlib yandırar, düz hülqumuna qədər. Od hələ yanmayıbsa, tüstülənmə nə üçün?! Qanın hələ qarasa, bəs əylənmə nə üçün?! Tanrıya bir xeyrin yox, bəs bu ziyan nə üçün?! Canın incilikdirsə, bəs bu hədyan nə üçün?! Tanrının ədalətin bilirsənsə sən əgər?! Biməzə söz, azğınlıq, necə dilinə gələr?! Ağılsız dostluq etmək, bir düşmənlik kimidir. Haqqı- Taala bu sayaq, xidmətin qənimidir. Kimə təklif edirsən sən belə xidmət növün?! Cismin ehtiyacı var Zülcəlala, sən düşün! Südü o şəxs içər ki, canını bəsləyəndir, Çarıq o şəxs geyər ki, ayaqla yeriyəndir. Ba danışıq, söyləmə bəndə üçünsə əgər, Haqq dediyi mən üçün, Mənsə oyam dəngəsər! Haqq Rəsula söyləmiş:-«Mən xəstəyə dəymədin», Onçun incidim səndən, bəndəmə baş əymədin».228 Kim ki, eşitməyəndir, kim ki, olmuş görməyən?! O bəndənin haqqında, olmamış hədə deyən. Ədəbsiz söz danışmaq Haqqımız xüsusunda, Qəlblərin canın alar, günün qaraldar, sonda. Bir kişini Fatimə adlandırsan sən əgər, Baxma eyni bəndəsiz, o söz qəlbinə dəyər. Xoş xasiyyət olsan da, həlimliklə dolsan da, Qanını axıdacaq şərait düşən anda. Fatimə adı layiq, qadınlara, sən çəkin! Kişiyə desən olar, qılınc yarası təkin. Əl- ayaq bizim üçün, sanki asayış kimi, Haqqın nəzərindəsə, sanki alayış229 kimi, «Ləm yəlid, vələm yuləd»,230 yalnız Ona layiqdir. Doğub doğulanlara, həmişə O Xaliqdir. Hansı cisim doğulsa, onu vəsf eyləyəndir, Hansı şey doğulursa, O onu izləyəndir. Kim ki, varlıq yoxluqdan, fəsadla qocalıqdan, Dadıb vücuda gəlsə, alar xeyrini Haqqdan, Dedi:- Ey Musa mənim, dodaqlarımı tikdin! Çox peşiman edərək, məni yandırdın- tökdün! …Yaxasını cıraraq, çoban ah- fəğan etdi, Üz qoydu biyabana, bir anda gözdən itdi.
Ayırdın bəndəmizi, Bizdən, eylədin tələf! Səni göndərmişik Biz, qovuşdurmaq adıyla! Bu ayırmaq nə üçün, cavab ver Bizə, söylə! Bacardığın qədər sən fərağa razı olma! Bəndəyə kin bəxş edib, ayrılıq yada salma! Hər kəsə bir cür baxış, əta eyləmişik Biz! Hər kəsə bir cür çıxış, əta eyləmişik Biz! Ona görə şəhd olan, səninçin bir zəhər tək! Ona görə mədh olan, snəinçin bir qəhər tək! Ona görə nur olan, səninçin bir nar təkin! Onunçun dua olan, səninçin ah- zar təkin! Ona görə «yaxşılıq», səninçin «pislik» kimi, Ona görə «çox yaxşı», sənçin «xəbislik» kimi! Sən «çəkirsən» pakları, napak yollara tərəf, Sənin zirəkliklərin, pakları almış hədəf! Mən onu xəlq etmişəm, xeyir dalınca gedim, Əksinə bəndələrə, istərəm yardım edim. Hindlilərə mədh üçün, hind dilində söz lazım! Sindlilərə mədh üçün, sind dilində söz lazım! Onların duasıyla, pak olası deyiləm, Onlar pak olasıdır, bunu gərək Mən biləm! Xarici görkəmlərə, aldanmayaq Biz gərək. Daxilə baxaq, insan daxilən təmiz gərək. Bəsirət gözüm mənim, səmimi olsa əgər, Fərq eyləməz, dilimdə, qeyri- ciddidir sözlər. Sözlər qeyri- maddidir, zatın əsil olmalı, Çoxlu uşaq doğulmuş, zatı kindən formalı. Nə belə kinayələr, nə də belə söz olsun, Elə yanğı istərəm, «O yanğıyla» düz olsun. Eşqdən özün- özündə, bir atəş alovlandır, Başdan- başa fikrini, kəlmələrlə adlandır. Ey Musa, arif olan çox işində fərqlidir. Can yandıran vurğunlar, yerişində fərqlidir. Aşiqlərə hər zaman, yanğılıq yoldaş olmuş, Viranələr «vətəni», yataq çınqıl, daş olmuş. Xəta sözlər söyləsə, ona xətakar demə, Şəhidlər çox olarsa, dəfn eylə, şəhid yuma! Şəhid qanı pak- təmiz, şəffaf sudan üstündür! Belə xətalı əməl, yüz savabdan üstündür! Kəbənin daxilində, qibləyə durma yoxdur, Qəvvas suya batarkən, ayağın vurma yoxdur. Sən sərməst olanlardan, yaxşı əməl gözləmə, Libası parələrdən, süpürən əl gözləmə. Tanrıya millət eşqi, bütün dinlərdən ayrı, Aşiqin həm məzhəbi, həm də milləti Tanrı! Qızılın möhrü yoxsa, kəmdən231 qorxusu yoxdur, Eşq- qəmin dəryasında, qəmdən qorxusu yoxdur. Çobandan üzr istəmək məqsədi ilə Musa Əleyhissalama Tanrı vəhyinin gəlməsi Musaya sirr oxudu, sonradan Haqqın özü, Elə sirrlər dedi ki, heç dilə gəlmir, düzü. Musanın ürəyinə, sözlər axdı- düzüldü, Görmək ilə deməklər, qarışaraq süzüldü! Yarı özündən çıxdı, yarı gəldi özünə, Yarısı uçdu- getdi, əbədiyyətə yenə! Bundan sonra şərh desəm, məncə olar əbləhlik, Çünki onu şərh etmək, özündən müştəbehlik. Əgər geniş söyləsəm, ağıl yerində donar, Əgər yazıb eyləsəm, çoxlu qələmlər sınar. Izahın geniş desəm, versəm mötəbər şərhlər, Qiyamət gününə dək olar şərhlər müxtəsər. Nəhayət dil qısaltdım, sözləri etdim qısa, Dərin bilmək istəsən, özün oxu, bil, nəsə! Musa bu məzəmməti, Haqqından eşidən tək, Üz tutdu biyabana, çoban dalınca tək- tək. Ayağının iziylə səhraya tərəf qaçdı, Toz- torpaq biyabanda, özünün həddin aşdı. Coşan xalqın addımı fərqli, adi addımdan, Qeyri addım içində, tapılar düşən andan. Bir addım atılarsa, zirvədən düzə tərəf, Sanki fil əyri atmış, addımın izə tərəf. Gah bayraq dalğası tək, dalğalandı səhrəda, Gah da «balıq» qarnına, düşüb gəldi fəryada! Gah öz hal- əhvalını, qumlar üstündə yazdı, Sanki bir «rəmmal» oldu, rəml atdı, bəzən azdı. Gah heyrətə gələrək, dayandı, gah da qaçdı, Gah çovqan topu kimi, ötüb rəqibdən keçdi. Sonucda tapdı onu, vəziyyətini gördü, Dedi:- Müjdə ver mənə, Tanrı hökmünü verdi. Heç bir qayda- qanunu, sən axtarıb öyrənmə, Könlün nə istəyirsə, söylə amma ərinmə, Sənin küfrün dinindir, dinin can nurun sənin, Sən özün amandasan, dünya uğurun sənin. Ey, Tanrısı əmrindən azad olan bəndəsi, Çəkinmədən – qorxmadan, get söylə, uçalt səsi. Çoban dedi:- Ey Musa, o məqamdan keçmişəm, Indi ürəyimi mən, qana qəltan etmişəm. Indi göyün yeddinci qatından mən keçmişəm, Yüz min illər boyunca, o məqamdan köçmüşəm. Tazıyanəylə vurdun, atım geriyə döndü, Günbəzdən sıçrayaraq, fələkdən yerə endi. «Xəlqi- aləm»im mənim, «Lahuta»232 məhrəm olmuş, Afərin əllərinə, bazuna, qəlbim dolmuş, Mənim halım, indicə, sözlərdən xaricdədir. Dediyim halım deyil, gözlərdən xaricdədir. Ayinədə gördüyün, naxışları baxış bil, Sənin naxışlarındır, ayna naxışı deyil. Nəfəs ki, öldü, neyi, neyin daxilində bil, O nəfəs neyə layiq, ölümə layiq deyil! Bil və agah ol səndə, «Həmd»lə233 təşəkkür eylə, O çobana uğursuz, aqibətsiz fərd söylə! Sənin Həmdin onunçun, daha yaxşı olsa da, Lakin o, Haqqı üçün, xeyirsizdir səhrada, Nə qədər deyəcəksən, pərdə necə açılmış, Onlar qandığı kimi, olmamışdan qaçılmış, Sənin zikrin qəbulu, enəndir o rəhmətdən. Yadda qalan namaz tək, izinli o, rüxsətdən.234 O «namaz» qarışmışdır damardakı qanınla. Zikrin isə qarışmış, sanki ruhun, canınla. Qan murdardır lakin o, su ilə təmizlənər, Batinlər olsa murdar, bəs nəylə təmizlənər?! Tanrının lütfi olsa, qan susuz da pak olar! Daxilindən azalmaz, zəhmətlə idrak olar! Ey kaş səcdənlə gərək, əyri yoldan dönəsən, «Sübhanə Rəbbi» deyib, idrak ilə dinəsən. Ey sən, səcdəsi olan, vücuduna yaraşmaz. Pisliyə yaxşılıqla cavab ver, iş dolaşmaz! Bu yaşadığımız torpaq, Haqq helmiylə təsirli, O, nəcasəti yuyar, gülə döndərər sirli. Bizdəki murdarlığı, örtüb gizlədər bizdən, Onların əvəzinə, qönçə cücərdər bizdən, Ona vücudu verdi, sonra kafər tək gördü. Həddindən az torpağı pis görüb, artdı dərdi. Onun vücudundan da, gül meyvələr dərmədi, Fəsaddan başqa bir şey, təmizliklər görmədi. Dedi:- Mən qayıtmışam, getməyimə vaxt tap sən, Kafir həsrətlə deyər, ey kaş «Kuntu Turabən».235 Ey kaş torpaqdan gərək heç ayrı düşməyəydim, Pərəndə quşlar kimi, yerdən dən dənləyəydim! Elə ki, səfər etdim məni bu yol yoxladı, Belə səfər etməkdən, qəlbim dərddən yuxladı. Onunçun hər bir kəsin, meyli torpağa tərəf, Səfərdə fayda yoxsa, torpaq gətirər şərəf. Geriyə üz çevirmək, acgözlükdən baş versə, Bu yol gətirə bilməz, xoşbəxt günlər heç kəsə. Hər bir ot- ələf istər qalxsın səmayə tərəf, Belə artma, çoxalma, ona gətirər şərəf. Elə ki, üz çevirər, yerə torpağa tərəf. Kiçilər çöpə dönər, nöqsan olar səf- səf. Ruhun meyli göylərə tərəf olduğu üçün, Sonucda o çəkəcək, yenə göylərə köçün. Çevirərsə başını torpağa tərəf yəqin, Haqq sevməz o kəsləri, «La uhubbil- Afilin».236 Haqqi- Taaladan «zalımların qələbəsinin sirri» haqda Musa Peyğəmbərin sorğusu Musa Haqqa söylədi:- Sən ey işguzar Kərim! Səni zikr etmək ilə, keçmişdir daim ömrüm! Suda, gildə, palçıqda, əyri bir naxış gördüm, Mələklər kimi qəlbim, etiraz etdi, sordum. Bu nəqşi yaratmaqda, vardır hansı məqsədin?! Ona şər toxumunu, səpməkdə nədir qəsdin?! Zülm atəşi, bəlalar, fəsadları artıran, Məscidi, səcdəçini, oda atıb yandıran, Qan- su, sarı suların, mayesini qaynadan, Od üstündə qoyaraq, qayəsini qaynadan, Mən «yəqindən» bilirəm, o, Hikmət oxşarıdır. Lakin məqsədim bəlli, nəzarət oxşarıdır. O «yəqinə» deyərdim, özünü sakitləşdir, «Nəzarətə» deyərdim, qaynamanı kütləşdir. Mələklərə yanaşıb, öz sirrini söylədin. Ki, belə nuş etməni, sancmağa dəyər dedin. Adəmin nurunu sən, onlara əyan etdin. Mələklər dərk eylədi, müşkülü bəyan etdin. «Qiyamət»in söyləyər, ölməyin sirri nədir?! Meyvələrin söyləyir, ləçəyin sirri nədir?! Qanın, nütfənin sirri, bir insansazlıq237 olmuş. Hər çoxluğun əvvəli, şübhəsiz azlıq olmuş. Lövhəni əvvəl yuyun, sözü bilmədən öncə, Ondan sonra yazsın O, sözləri incə- incə! Ürəyi qan eyləyər, zəlilin göz yaşları, Sonra üstünə yazar, O, sirli naxışları. Lövhəni yuyan zaman, dərk eyləmək lazımdır, Onu bir dəftər kimi, hazırlamaq lazımdır. Çünki ev əşyaların, istəsən təzələmək, Əvvəlki əşyalardan lazımdır təmizləmək. Yerin təkindən gili, çıxarmaqçın qazarlar, Sonucda su çıxaraq, quyulardan axarlar. Uşaqdan qan alarkən, o, ağlayar zar- zar, Çünki onlar bilməzlər, işin içində nə var. Kişi özü zər verər, neştərlə qan alana, Çox nəvaziş eyləyər, qan içib san238 alana. Hambal qaçar yük altda, ağırlıq təsirindən, Sanki yükü qaçırar, öz qaldığı yerindən. Hambalların döyüşün, yükün təsirindən bil. Bu belədir onu sən, işə cəhd yerindən bil. Bahalıqlar həmişə, rahatlıq əsasıdır. Acılıqlar da hər vaxt, nemətin nəvasıdır. Cənnətin mənbələri, pisə nifrətdən doğar, Cəhənnəmin adları, daim şəhvətdən doğar. Odun mayə toxumu, yaş olan bir budaqdır. Dostun yanan ocağı, sənə kövsər bulaqdır. Kim ki, zindanda yatar, möhnətin yoldaşıdır. O çörəyin cəzası, səhhətin daş- qaşıdır. Kim ki, qəsrdə yaşar, dövlətin yoldaşıdır. Onun cəzası zəhmət, möhnətin qardaşıdır. Kimi sim- zərlə görsən, o fərdi belə bil sən. Səbirlə yoldaş olmuş, əgər sən əhli- dilsən. Təbiətdən kənarda, olan Onun ruhudur. Səbəbi parçalamaq Ondandır, sonu budur. Bisəbəb başa düşər, göz nələri görürsə, Səbəbə sən nəzər sal, əgər duyğun var isə. Bisəbəb dərk eyləməz, sular, otlar nədəndir? Çeşmə, bulaq, nəbilər, hansı bir səbəbdəndir?! Səbəb həkimə bənzər, həm də ki, əlil kimi. Səbəb çırağa bənzər, həm dəki fitil kimi. Gecə çırağına sən, yeni fitillər çəkdir. Gün çırağı daha pak, təmizlikdə o təkdir. Get saman- palçıq düzəlt, xan tavanın suvaqla. Səma tavanın pak bil, saman- gildən pak saxla. Vah! Bizim dildarımız, kədərli olduğundan, Gecə xəlvətcə keçdi, beləcə söküldü dan. Əgər gecə olmasa, Ayda parıltı olmaz. Qəlbdə ağrı olmasa, sevən könül tapılmaz. Bir ulağın mehtəri, tərk eylədiİsanı, Şübhəsiz ulaq təkin, çıxdı çöllərdə canı! Isanın taleyinə, elm ilə mərifət yar, Ey sən ulaq sifətli, ulaqda talehmi var?! Ulağın naləsini, eşitsən, rəhmin gələr, Xəbərin yoxmu sənin, ulaq- ulağı səslər?! Isaya sən rəhm eylə, ulağa yox ey nadan! Damğanı öz ağlına, rəhbər etməkdən usan! Körpə uşaq xilqəti, ağlayarkən, zar- zar, Sən al onunçun ömrü, bu yolda ona ol yar. Illərlə olmusan sən, özün ulaq bəndəsi, Ulaqdan da pis olar, sözün «ulaq bəndəsi»! Axirəti qazanmaq, sənin nəfsindən aslı, Sonucda ağlın gərək, olsun ağılın əsli. Ulaqla bərabərsən, bu rəzil ağlınla sən, Ulaq tək düşünürsən, ot- ələf hayındasan. Isanın ulağı sa, qəlblə həmməzac239 oldu. Ağıllılarla birgə, bir məqamdan bac aldı. Çün ağlı qalib gəldi, «ulaqlıq» zəiflədi. Fasiləsiz minilmək onu nəhif240 eylədi. Zəiflik ağlındadır, ey sən olan, xərbəha!241 Bir zəif ulaq olmuş, səninçin lap əjdaha! Olsan daİsadan sən, qəlbi incikli bir kəs. Ondan səhhət almısan, sən düşünmə çox əbəs. Ey xoş nəfəsli Məsih, necəsən bu rənc242 ilə?! Dünyada bir kəs yoxdur, əziyyətsiz gənc243 ilə. Eyİsa nə haldasan, cuhud başlar əlində?! Ey Yusif nə haldasan, pis qardaşlar əlində?! Eyİsa nə çəkmisən, cuhud başlar əlindən?! Ey Yusif nə çəkmisən, pis qardaşlar əlindən?! Bu axmaq qövm dalınca, gecə- cündüz qaçmısan, Gecə- gündüz onlara, köməklə nur saçmısan. Ah! Tez özündən çıxan, hünərsizlər əlindən, Tələsməkdən ağrılar, doğacaq dərd- sərindən. Səni «Şərq günü» edən, əməlləri təkrar et. Nifaqın, hiylələrin, riyanın əksinə get! Sən balsan, bizsə sirkə, dünya- din arasında, Acıları yox edər, bal ilə- sirkə sonda. Biz qarnı pozulanıq, sirkəni artırmışıq, Sən balı artıq eylə, kərəmini duymuşuq. Bu, bizdən cana gəlmiş, beləcə də dirçəlmiş. Gözünə qum düşərkən, onun başı gicəlmiş. O səndən kömək almış, sən ey gözlər həkimi? Ki, tapsın, görə bilsin, eynilə sənin kimi. Odundan zalımların, ürəyi kabab olmuş, Cümlə sənin gücünlə, düz yola meyl salmış, Sənin ud244 ağacına, atəş vursalar əgər? Bu dünyanı ətirlə, reyhanlar ilə bəzər. Sən o uddan deyilsən, yananda azalasan. Sən o ruhdan deyilsən, qəmə əsir olasan. Ud yanır vətənindən, uzaqlığın dərdindən, Nəfəs Nurun əslinə, haçan gələr yenidən? Ey, Səndən asimanlar kömək almış, səfadan! Ey sənin səfan olan, daha yaxşı vəfadan! Əgər cəfa gələrsə, aqillərin xasından, Sənin üçün yaxşıdır, cahilin vəfasından. Aqil şəxs gətirəcək, mərifəti araya, Cahil şəxs mərifəti, çevirər hay- haraya. Peyğəmbər demiş:- Aqil ədavət etsə əgər, Cahilin bəxş etdiyi, məhəbbətinə dəyər. Alimlərlə dost olsan, düşməzsən etibardan, Bilikli düşmən yaxşı, nadan olan dostlardan. Bir Türk əmirinin yatan zaman ağzına ilan girən şəxsi döyərək incitməsi Ata minən bir aqil, bir məkandan keçirdi. Yatan şəxsin ağzına, ilanı girən gördü. Atlı bunu görən tək, tələsdi həmin yerə, Bəlkə ilanı çəkə, qoymaya ağza girə. Elminin çoxluğundan, işin sonunu gördü, Dəmir gürzlə yatana, bir neçə zərbə vurdu. Ağır yatan yuxudan, sıçrayaraq oturdu, Bir atlı Türkü gürzlə, başı üstündə gördü. Yatan ağır zərbədən, tez sıçradı ayağa! Heyrətə gəlib dedi:- Nə edirsən ey ağa?! Həmin Türk düşmən kimi, gürzlə vurdu yenidən, Davamlı vurduğuyçun, sıçradı şəxs yerindən. Gürzlə bərk- bərk vuraraq, onu qovaraq yordu, Döyülən şəxs qaçaraq, bir ağac altda durdu. Ağac altı dolmuşdu, çürümüş almalarla, Əmr etdi ye bunları, mədən dolsun onlarla. Çürümüş almaları, o qədər ona verdi, Almaları ağzından, artıq tökülən gördü. Şəxs bağırıb deyirdi:- Axı nədən ey əmir?! Sən qəsdimə durmusan, nə etmişəm söylə bir?! Qəsdin öldürməkdirsə, canımı almaqdırsa?! Qılıncla tök qanımı, əgər arzun vardırsa?! Həmin o saatda kı, gözünə görünmüşəm, Bir bədbəxt kimiyəm mən, döyülməkdən ölmüşəm. Cinayəti, günahı, bilmədən döyülürəm! Kafirə layiq deyil, bəlkə də belə sitəm.! Sözlərimlə birlikdə, qan fişqırır ağzımdan! Ey Tanrım cəzasın ver, nə istəyir canımdan! Daim qarğış edirdi, nifrinlər yağdırırdı, Türksə qulaq asmayıb, daim onu vururdu. Atlı gürzlə vururdu, ağrıdan, o qaçırdı, Yıxılırdı- dururdu, gözləri od saçırdı. Boğaza yığılmışdı, süst idi, yuxlayırdı, Ayağında, üzündə yüz min yara sayırdı. Axşama dək gah qaçdı, gah da, durub uzandı, Nəhayət qusmaq gəldi, yerindəcə dayandı. Ondan xaric olurdu, nə zir- zibil yemişdi, Qusuntularla birgə, ilan da yerə düşdü! O gördü mədəsindən, düşən qara ilanı! Səcdə edib tanıdı, xoş niyyətli olanı. O qara qətran rəngli, çirkin ilanı görçək, Belə ağır bəlaya onu salanı görçək, Dedi:- Ey Türk sən özün Cəbrayıl- əminmisən?! Ya da nemət vəlisi, Haqqsan göydən enmisən?! Mübarək o saata, səninlə rastlaşmışam! Ölmüş idim, yenidən, bil ölümdən qaçmışam! Xoşbəxt o şəxs olar ki, görər sənin surətin! Ya da sənlə rastlaşar, bilməz nədir niyyətin! Ana uşaq gəzən tək, sən məni arayansan, Başsız ulaqlar kimi, mən qaçan, sən qovansan! Ulaq qaçar Tanrıdan, özü ulaqlığından, Sahibi də ardınca, yük zəhər olduğundan! Fayda ziyan dalınca, qaçmır onu axtarır. Qurd onu öldürməsin, onu gürz ilə vurur. Yaradan pak yaratmış, səni öz kərəmiylə, Dalınca artıq- əskik, dedim məni əhf eylə. Ey Haqqın xas bəndəsi, ey şahənşah, ey əmir. Etməmişəm etiraz, cahilliyim etmişdir. Zərrəcə əhvalımdan, olsaydı öz xəbərim, Heç sənə artıq- əskik gələrdimi sözlərim? Sən mənə əhvalımdan söyləsəydin bir xəbər?! Dua- səna edərdim sənə, ey xoş xislət ər! Lakin sən danışmadan, məni çox incidirdin, Susub bir söz demədən, başa gürz endirirdin. Başım gic oldu tamam, ağlım çıxdı qafamdan, Ağlı az olan başım, oldu olan- qalandan. Əhf eylə, ey xoş sifət, ey işi məqamı xoş, Nə dedimsə keç ondan, çünki qafam «içiboş»! Dedi:- Əgər desəydim, işarə eyləsəydim! Qorxudan ödün sənin, partlardı söyləsəydim. Sənə ilan haqqında, söyləsəydim bir xəbər, Qorxundan can verərdin, ey halından bixəbər! Rəsul Mustafa demiş:- Əgər desəm doğrusun, Canda olan düşmənin, hiss etsəniz qorxusun. Könlü tox olanlarda, öd qarışar zəhərlə, Heç bir iş görə bilməz, beyni dolar qəhərlə! Nə canında güc qalar, nə könlündə ehtiyac, Bədəndə gücü olmaz, namaz qılmaz, qalar ac. Sıçan kimi pişiyin, qarşısında yox olar, Qoyun tək canavarın, qabağında düz qalar. Daxildə hiylə qalar, üsullar yox, əzizim, Söyləmədən qurtarım, budur sənə son sözüm. Əbu Bəkir kimi mən, can rübabımı çalsam, Davud kimi əlimi, dəmir içinə salsam, O zaman çətinliklər, əlimdən düşüb gedər, Qanadsız bir quş kimi, qanadın bərpa edər. «Yədullahi fouğə, əydihim», Quranda var, «Haqqın qüdrətli əli» əllər üçtündə olar.245 Xülasə «Mənim əlim», yəqin göylərə qalxmış, Yeddinci asimandan, yüksəkliklərə qalxmış. «Mənim əlim» dünyada, hünərini göstərmiş, Oxucu, bir də oxu, «Şəqqül- Qəmər»246 hünərmiş! Bu sifət göstərilsin, ağlı zəiflər üçün, Zəiflərə qüdrətdən, rəvamı şərh verilsin?! Özün bil sən, elə ki, yuxudan oyanırsan, Savadsız əməlinlə, Haqqdan qəzəb alırsan! Bu macəranı sənə, söyləsəydim mən əgər, O dəm ruhun- canından, ayrılardı sərbəsər.247 O an səndə olmazdı, yemək üçün güc- qüdrət. Nə qaçmağın olardı, nə qusmağa cəsarət. Söyüşünü eşidir, ulaq kimi sürürdüm, «Rəbbi yəssir»248 kəlməsin dodaqaltı deyirdim. Səbəb haqda danışmaq, icazə verilməmiş, Səni tərk eyləməkçin, məsləhət görülməmiş. Hər zaman daxilimdə, bu kəlməni deyirdim. «Nadan qövmə yol göstər» deyib, səni döyürdüm! Səcdələr eyləyirdi qurtulan çəkirdi rənc249 Deyirdi:- Kaş Haqqımız mənə verəydi bir gənc.250 Tanrı onda verərdi, sənə şərəfli cəza, Lakin sənin şükrünün, qüvvəsi yox hakəza.251 Haqqın şükrü söyləyər, ey olan mənə rəhbər, Dodaqlarım qurumuş, oxumağa yox hünər. Aqil düşmənçiliyi, bu sayaq ola bilər! Onun zəhəri ruha, bir dayaq ola bilər! Aqil düşmənçiliyi, səni xətaya salar, Onun verdiyi zəhər, ruha bir «qida» olar. Əbləhlərin dostluğu, səninçin bir əziyyət, Bu hekayəni eşit, götür ondan nəsihət. Dikbaş, əbləh, lakin ürəkli bir kişinin ayıya köməyi və sonra onunla dostluğu Bir əjdaha ayını, dartırdı yuvasına, Şir ürəkli bir kişi, səs verdi sədasına! Şir ürəkli kişilər, dada çatan olurlar. Məzlum səsi gələndə, ona hayan olurlar! Məzlumların səsini, hardan eşidərlərsə, Haqqın köməyi kimi, qaçarlar həmin səsə! Dünyanın xeyirləri, həmçinin zərərləri, O gizli xəstəliklər, o təbib hünərləri, Məhz Tanrının mehrinə, rəhminə layiqdirlər, Tanrı kimi, minnətsiz, rüşvətsiz rəhm edirlər! Bu necə dostluqdur ki, birdəfəlik edirsən? Biçarəlik, qəm haqda, söhbətlərə gedirsən? Şiri- mərd olanların, şikarı mehribanlıq, Cahanda dərdsiz olan, heç gəzərmi dərmanlıq?! Harada dərd olarsa, dəvalar ora gedər, Harada kasıblıq varsa, nəvalar252 ora gedər. Harada müşkül varsa, açmalar ora axar! Harada çuxur varsa, bil, sular ora axar! Suları sən az axtar, təşnəliyin dirilsin, Həm göydən, həm də yerdən, su sənə yetirilsin! Tanrının suçusundan, sənə edilsin xitab, Tanrıya təşnə ol sən, sənə yetirsin səvab.253 Rəhmət suyu lazımsa, başıaşağı ol sən, Onda ənam, şərabın içərək məst olarsan! Rəhmət- Rəhmət içindən, doğar, başlara dolar, En rəhmət qarşısına, ey oğul eyləmə ar! Ayaq altına endir çərxi, ol şücaətli, Eşit fələk fövqindən sədanı, ol iffətli. Vəsvəsə pambığını, qulağından kənar et! Sonra eşit Fələkdən, xoş səsi doğru yol get! Qoşa gözlərini sən, pak et eyib tükündən, Ki, xəbərdar olasan, qeybin dərin kökündən. Dəf et, xəstəlikləri beynin ilə burnundan, Tanrının ətri gəlsin, burnuna feyz al ondan. Od ilə hərarətdən qoyma, qalsın bir əsər. Ki, sən tapa biləsən, dünyada dadlı şəkər. Kişilik dərmanı tap, axtarma ağlar gözlər, Qoy üzə çıxa bilsin, yüz növdə gözəl üzlər, Ruhunun «ayağından», bədən buxavunu at, Qoy cövlan edə bilsin, ruhun gül içrə rahat. Paxıllıq zəncirini, əl- boyundan et kənar, Yeni bəxtlər əldə et, bu cahanda hər nə var. Əgər gücün olmasa bəxt evinə uçmağa, Ərz et çarə edənə, gəlsin müşkül açmağa. Zarıltı, ağlamaqlar, bir sərmayə kimidir. Bütün rəhmətlərdən də güclü dayə kimidir. Dayələrlə analar, bəhanə axtarandır, Uşaq nə vaxt ağlasa, dayə halın sorandır. Uşaq ehtiyac üçün, yaranmış, xəlq olunmuş, Nə qədər çox ağlasa, süd payı da çox olmuş, Tanrına eylə dua, bizar olma bu işdən.254 Onun mehrinin südü, sənçin qaynasın iç sən! Səninçin guruldasın, buludun süd səpəni, Bizim qəmləri çəkir, dinlə qəmi çəkəni. «Fissəmai Rizqukum», heç sən eşitmisənmi? Belə rəzilliklə sən, ruziyə yetmisənmi?255 Qorxuyla – ümidsizlik, quli- biyaban səsi. Qulaqlarından dartar, sərsərilik256 həvəsi. Hansı bir nida səsi, ucaltsa əgər səni, O nidanın göylərdən, dərk eylə gəldiyini! Hansı bir nida səsi, gətirərsə hərislik, Onu «qurd» sədası bil, xalqa yetirər pislik. Torpaqdan qalxmaq deyil, bu ucalıq yüksəliş, Ağla- ruha tərəfdir, belə uca olan iş! Göstərilən təsirdən, hər səbəb daha yüksək, Daşla- dəmir, qayıqdır, şər işlərə bir kömək. Dikbaşların fövqində, o filani oturmuş Baxma ki, surət özü onun yanında durmuş. Şərəf üzündən orda, bir ucalıq da vardır, Sədrlikdən uzaqdır, qorxanın qəlbi dardır. Daşla- dəmir həmişə, onunçun əbədidir. Çünki əməl zamanı, özləri başda gedir. O şərlər ki, müddətli, daha çox davam edən, Daşla- dəmirdən üstün, onları da ram edən! Ağacın budaqları, meyvədən daha sabiq, Bacarıqda, budaqdan meyvələr daha faiq.257 Çünki ağacın fikri meyvələr gətirməkdir. Onda meyvələr əvvəl, ağac sonuc deməkdir. Ayıyla- əjdahadan dönüb danışaq biraz Tuti kimi onda da, məna var, həm də məcaz. Çünki o əjdahadan, fəryadlara gəlmişdi. Şir qəlbli kişi, onu tez qurtara bilmişdi. Kişilik ilə hiylə, arxa- arxaya durmuş, Qorxulu əjdahanı, bu üsulla öldürmüş. Əjdahanı beləcə hiyləsiylə bağlamış, Nəticədə həlakdan, ayı canın saxlamış. Əjdahada qüvvət var, hiylədən xəbəri yox,
Yüklə 2,29 Mb. Dostları ilə paylaş:
|