Baki universitetiNİn xəBƏRLƏRİ
Yüklə 275,32 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
Açar sözl
ər: SSRİ, M.S. Qorbaçov, milli münaqişələr, Yeni İttifaq Müqaviləsi, Müstə- qil Dövl
ətlər Birliyi
Dünya kommunzm düşərgəsinin mərkəzi olan SSRİ XX əsrin 80-ci illə- rind ə dərin iqtisadi və siyasi böhran mərhələsinə daxil olmuşdu. İdarəetmədə inzibati- amirlik metodlarının tətbiqi, azadfikirliliyə qarşı mübarizə, rəsmi elan olunmuş iqtisadi göstəricilərin əsassız olaraq şişirdilməsi, kölgə iqtisadiyyatı- nın, korrupsiyanın genişlənməsi, hərbi xərclərə iri həcmdə vəsaitlərin ayrılma- sı, həyat səviyyəsinin davamlı olaraq aşağı düşməsi və s. mənfi hallar böhrana qarşı səmərəli mübarizə aparmağa imkan vermirdi. Rəhbərlikdə təmsil olun- muş şəxslərin yaş həddinin yüksək olması, problemlərə çevik reaksiya verə bilm
əmələri də böhranın dərinləşməsinə səbəb olan amillərdən idi. 1980-ci ildə Sovet İttifaqı Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsi Siyasi Bürosunun üzvlə- ri nin orta yaş həddi təxminən 75-ə bərabər idi (1, 7). T əbii ehtiyatların zəngin olmasına baxmayaraq ölkənin iqtisadi göstərici- l əri durmadan pisləşir, dövlət mülkiyyətinə əsaslanan planlı iqtisadiyyat şərai- tind ə bazarın tələblərini tam nəzərə almaq mümkün olmurdu. 1970-1985-ci ill ərdə istər sənayedə, istərsə də kənd təsərrüfatında inkişaf sürəti əhəmiyyətli d ərəcədə aşağı düşmüşdü. XX əsrin 60-cı illərinin ikinci yarısında sənayenin orta illik artım sürəti 8,4 %-ə bərabər idisə, 1981-1985-ci illərdə bu göstərici 3,5 %- ə qədər azalmışdı. Eyni dövrdə kənd təsərrüfatında inkişaf sürəti 4,3 %- 61 d ən 1,4 %-ə, iqtisadiyyata kapital qoyuluºunun həcmi isə daha çox, 7,5 %-dən 1,8 %- ə qədər azalmışdı (2, 403 ). V əziyəti ağırlaşdıran amillərdən biri də, demoqrafik vəziyyətin mənfi istiqam ətdə dəyişməsi idi. 1960-cı ildən 1970-ci illərin sonuna qədər SSRİ-də yeni doğulanların sayı 25 % azalmış, ölüm halları isə 15 % artmışdı (2, 409). K əndin perspektiv inkişafı haqqında 1976-cı ildə hazırlanmış və kəndin urbani- za siyasını nəzərdə tutan xüsusi planın icrasına yüz milyardlarla manat yönəldilsə d ə, əks nəticə əldə olunmuş, minlərlə kənd boşalmış, kəndlilərin şəxsi təsərrüfat- ları tənəzzülə düçar olmuşdu (3, 197). Sürətlə silahlanma və ona çəkilən x ərclərin durmadan artması ölkə iqtisadiyyatı üçün ağır bir yükə çevrilmişdi. Elmi əsaslandırılmış islahatların aparılmaması bölgə iqtisadiyyatı və korrup siyanın çiçəklənməsi üçün şərait yaradırdı. Fransız sosioloqu M.Doqanın sözl əri ilə desək, korrupsiya öz növbəsində rejimin qeyri-legitimliyini göstərən amildir (4, 151). Yaranmış problemlərin çoxu SSRİ-də mövcud olan və totalitar xarakter daşıyan siyasi sistemin təbiətindən irəli gəlirdi. Demokratik cəmiyyət üçün xarakterik olan azadfikirlilik, siyasi plüralizm, çoxpartiyalılıq və s. dəyərlərə yer verilmirdi. K ənar təsirlərdən qorumaq məqsədilə cəmiyyətin ətraf aləmdən t əcrid olunmasına, qapalılığına xüsusi diqqət yetirilirdi. Həyata keçirilən siya- s ət, demək olar ki, bir məqsədə, artıq deformasiyaya uğramış, nüfuzunu itirmiş Kommunist Partiyasının idarəetmədəki inhisarçı mövqeyinin qorunub saxlanıl- masına xidmət edirdi. SSRİ-ni süquta aparan səbəblərdən biri də, insanların süuruna hakim k əsilmiş işıqlı və firavan gələcək, kommunizm haqqındakı ideyaların reallıq- dan uzaq olması, nəticədə insanların ümidsizliyə qapılması ilə bağlı idi. İnsan- ların həyat səviyyəsinin getdikcə pisləşdiyi bir şəraitdə kommunizm haqqında fikirl ərin səsləndirilməsi cəmiyyətdə artıq narazılıqla qarşılanır, ümidsizliyin daha da artmasına gətirib çıxarırdı. Mövcud rejimdən narazılıq özünü dissident h ərəkatında, insanların müxtəlif yollarla ölkəni tərk etməsində göstərirdi. XX əsrin 70-ci illərindən başlayaraq informasiya-telekommunikasiya sisteml ərinin sürətlə inkişaf etməsi qərb demokratiyası, qərb həyat tərzi haq- qındakı məlumatların sovet insanına çatdırılması işini asanlaşdırırdı. Xaricdən ötürül
ən radio dalğalarının qarşısını müxtəlif üsullarla almaq cəhdləri səmərə- siz v
ə mənasız bir işə çevrilirdi. Qərbin çoxşaxəli informasiya hücumu qarşı- sında gücsüzlük, onun neytrallaşdırılmasının mümkünsüzlüyü son nəticədə sovet siyasi sisteminin iflası üçün zəmin yaradırdı. SSRİ-nin daxilində yaranmış böhranlı vəziyyət onun beynəlxalq nüfuzu- na, beyn əlxalq münasibətlər sistemindəki roluna da mənfi təsir göstərirdi. 1979-cu ild ə sovet qoşunlarının Əfqanıstana müdaxiləsi dünyada SSRİ-yə olan ina mın və etimadın xeyli azalması ilə nəticələnmişdi. XX əsrin 80-ci illərinin əvvəllərində Polşada “Həmrəylik” təşkilatının demokratiya uğrunda apardığı mübariz
ə bütövlükdə sosializm düşərgəsində ziddiyyətlərin dərinləşməsinə güclü t
əsir göstərmişdi. Latın Amerikası, Cənub-Şərqi Asiya və Afrika ölkələ- 62 rind
ə Moskvanın təsirinin zəifləməsini ümumilikdə SSRİ-nin xarici siyasətinin uğursuzluğu kimi qiymətləndirmək olar. Bütün qeyd olunanlarla yanaşı, ABŞ tərəfindən kosmosun hərbiləşdiril- m əsi proqramının irəli sürülməsi və SSRİ-ni irimiqyaslı vəsaitlər xərcləməklə cavab t ədbirləri görməyə vadar etməsi avtarkiya prinsipinə əsaslanan sovet iqtisadiyyatını tamamilə taqətdən salmışdı. XX əsrin 70-80-ci illərində ABŞ-da yalnız kosmik hərbi proqramların həyata keçirilməsinə təxminən 50 milyard dollar v əsait xərclənmişdi (5, 319), SSRİ-nin isə buna adekvat cavab vermək imkanları məhdud idi. 1982-
ci ilin noyabrında Sovet İttifaqı Kommunist Partiyası Mərkəzi Komit
əsinin Baş Katibi, 76 yaşlı L.İ.Brejnevin vəfatından sonra, onu 1967-1982-ci ill
ərdə SSRİ Dövlət Təhlükəsizlik Komitəsinin rəhbəri işləmiş Y.V.Andropov əvəz etdi. 1984-cü ilin fevralında, cəmi 14 ay hakimiyyətdə olmuş Y.V.Andropo- vun v əfatından sonra onun yerini tutmuş K.U. Çernenko isə 1985-ci ilin martında v əfat etdi və bundan sonra SSRİ-də hakimiyyətə M.S.Qorbaçov gəldi. M.S.Qorbaç ovun Sovet İttifaqı Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitə- sinin Baş Katibi seçilməsi ilə SSRİ tarixinin yeni, kifayət qədər ziddiyyətli bir dövrü başlandı. Yeni rəhbərliyin elan etdiyi yenidənqurma siyasəti cəmiyyətin mü əyyən qədər fəallaşmasına, müxtəlif istiqamətli təşkilatların meydana gəl- m əsinə səbəb oldu. İlkin olaraq ölkənin iqtisadi geriliyini aradan qaldırmaq planlaşdırılırdı. M.S.Qorbaçovun volyuntarist xarakterli sürətləndirmə strategi- yası iqtisadiyyata, xüsusilə də ağır sənaye sahələrinə kapital qoyluşunun artırıl- ma sını, yeni texnologiyaların tətbiqini, istehsal müəssisələrini özünümaliyyə- l əşdirmə prinsipinə keçirilməsini, onlara müəyyən qədər sərbəstlik verilməsini n əzərdə tuturdu, lakin aparılan siyasət nəinki gözlənilən nəticələri vermədi, əksinə, SSRİ-də sosial-iqtisadi böhranın daha da dərinləşməsi ilə nəticələndi. Bu, bir neç ə səbəb ilə əlaqədar idi. Hər şeydən əvvəl, həyata keçirilən siyasətin qeyri-mü
əyyənliyini, qarşıya qoyulan məqsədlərə çatmaq üçün kifayət qədər maliyy
ə resurslarının olmamasını, ölkə büdcəsinin kəsrlə yerinə yetirilməsini qeyd etm
ək lazımdır. Yenid
ənqurmanın birinci ilində, yəni 1985-ci ildə büdcənin gəlirlər hissə- si 372,8 milyard manata b ərabər idisə, onun xərclər hissəsi 385,6 milyard manat t
əşkil etmişdi. Gəlirlərlə xərclər arasındakı fərq sonrakı illərdə daha da artmışdı. 1986-cı ildə büdcənin gəlirləri əvvəlki il ilə müqayisədə azalaraq 6 milyard manata düşdüyü halda, xərclər artaraq 417,1 milyard manatsa qalxmış v ə büdcə kəsri 45,5 milyard manat təşkil etmişdi. 1987-ci ildə büdcə gəlirləri 378,9 milyard, x ərcləri isə 430,9 milyard manata, büdcə kəsri isə 52 milyard manata b ərabər olmuşdu. 1988-ci ildə büdcənin gəlirləri əvvəlki il ilə müqa- yis ədə cəmi 0,5 milyard manat artdığı halda, xərcləri təxminən 30 milyard manat artmışdı. Alkoqolizmə qarşı mübarizə adı altında aparılan düşünülməmiş siyas
ət nəticəsində ölkə büdcəsi 1985-ci ildə təxminən 10 milyard, 1986-cı ildə 20 milyard, 1987-ci ild ə isə 30 milyard manat gəlirdən məhrum olmuşdu. Dünyada neftin bir barrelinin qiym əti 1980-ci ildə orta hesabla təxminən 80
63 ABŞ dollarına, 1983-cü ildə 30 dollara bərabər idisə, 1985-ci ildə bu rəqəm 26 dollara, 1986- cı ildə 15 dollara, 1987-ci ildə isə 12 dollara qədər aşağı düşmüş- dü. Neft qiym ətlərinin aşağı düşməsi nəticəsində təkcə 1987-ci ildə SSRİ-nin valyuta g əlirləri 50 % azalmışdı (1, 95-97). Dövl ət mülkiyyətinin hakim olduğu bir şəraitdə İqtisadi islahatların aparılmasına cəhd edilməsi də uğursuzluğa gətirən səbəblərdən idi. İnfilyasiya- nın sürətlə artması, sovet manatının dəyərdən düşməsi ölkənin maliyyə sistemi- ni iflic v əziyyətinə gətirmişdi. Yenid ənqurma siyasətini iflasa düçar edən başqa səbəb, ölkədə köklü siyasi islahatların aparılmaması, Kommunist Partiyasının hakim mövqeyini hər vasit
ə ilə qoruyub saxlamaq istiqamətində atılmış uğursuz addımlar ilə bağlı idi. Siyasi azadlıqların tam təmin olunmadığı şəraitdə alternativ seçkilərin keçi- rilm əsi, rəhbər vəzifəli şəxslərin gizli səsvermə yolu ilə seçilməsi, SSRİ Xalq Deputatları Qurultayı və SSRİ Ali Sovetindən ibarət ikipalatalı nümayəndəli orqanın yaradılması və s. addımlar formal xarakter daşıyır, siyasi dekorasiya- dan əlavə heç bir əhəmiyyət kəsb etmirdi. Demokratikl əşdirmə, aşkarlıq, söz və mətbuat azadlığı kimi dəyərlərin b əyan olunmasına baxmayaraq, hakimiyyət onlardan özünün müəyyənləşdirdiyi ç ərçivədə istifadə etməyə çalışır, mövcud nöqsanların üzə çıxarılmasına deyil, keçmişin təftiş olunmasına, stalinizmin tənqidinə daha çox diqqət yetirirdi. 1990-
cı ilin martında keçirilmiş SSRİ xalq deputatlarının növbədənkənar üçüncü qurultayı tərəfindən SSRİ Konstitusiyasına əlavələr edilməsi, prezi- dentlik i nstitutunun yaradılması və M.S.Qorbaçovun SSRİ-nin birinci prezi- denti seçilm əsi ölkədəki mövcud vəziyyətə heç bir müsbət təsir göstərmədi. Ümumiyy ətlə, M.S.Qorbaçovun və onun komandasının qeyri-ardıcıl, düşünülməmiş siyasəti SSRİ-də formalaşmış sosializm sisteminin mahiyyətin- d ən irəli gələn problemləri nəinki aradan qaldırmadı, əksinə onları daha da k əskinləşdirdi və qarşısıalınmaz bir səviyyəyə gətirdi ki, bu da öz növbəsində sistemin süqutunu sür ətləndirirdi. M.S.Qorbaçova qarşı Rusiya Sovet Federativ Sosialist Respublikası Ali Sovetinin sədri B.N. Yeltsinin ətrafında güclü mü- xalif
ət formalaşmışdı. 1991-ci ilin iyununda B.N.Yeltsinin Rusiya Prezidenti seçilm
əsindən sonra SSRİ prezidenti ilə Rusiya prezidenti arasındakı siyasi mübariz
ə daha da kəskinləşdi. B.N.Yeltsinin siyasi kursunun əsasını SSRİ-nin m ərkəzi hakimiyyət orqanlarına qarşı mübarizə təşkil edir, o, Rusiyanın suve- renliyi ideyasını geniş təbliğ edirdi. Suverenlik uğrunda mübarizə təkcə Rusiya Federasiyasını deyil, SSRİ-yə daxil olan respublikaların əksəriyyətini əhatə etmişdi. Bu mübarizə sovet c əmiyyətində doqma səviyyəsinə çatmış “sovet beynəlmiləlçiliyi”, “xalqlar dostluğu”, “sovet xalqlarının sarsılmaz ailəsi” kimi fikirlərin heç bir əsasının olmadığını gündəmə gətirdi. Siyasi hakimiyyətin zəifləməsi ilə ölkə ərazisində milli- etnik münaqişələrin meydana gəlməsi SSRİ-nin süni şəkildə, güc tətbiq etm əklə, xalqların milli-tarixi xüsusiyyətləri və reallıqları nəzərə alınmadan yaradılmış bir dövlət olduğunu bir daha sübut edirdi. Respublikalarda milli
64 m ənliyini dərk edən, milli ideyanın təbliği ilə məşğul olan ziyalı təbəqəsinin formalaşması müstəqillik və suverenlik uğrunda mübarizəni təşkilatlanmış şəkildə aparmağa imkan verirdi. SSRİ-də milli məsələnin son dərəcə həssaslı- ğını, millətlərarası münasibətlərin ədalətli şəkildə tənzimlənməsi mexanizminin işlənib hazırlanmamasını nəzərə alan bəzi tədqiqatçılar sovet dövlətinin məhz milli ziddiyy ətlər, münaqişələr nəticəsində dağılacağı fikrini irəli sürürdülər. M əsələn, tarixçi A.Amalrikin 1969-cu ildə yazdığı, lakin 1994-cü ildə geniş oxucu kütl əsinə təqdim olunmuş məqaləsində SSRİ-nin 1984-cü ilədək süqut ed əcəyi proqnozlaşdırılırdı (6, 642-675). Müəllif zaman baxımından səhv etsə d ə, nəticə etibarilə prosseslərin gedişini uzaqgörənliklə söyləyə bilmişdi. Yenid ənqurma dövründə milli əsasda ilk münaqişə 1986-cı ilin dekabrın- da Qazaxıstanda baş vermişdi. Bu respublikaya 25 ildən çox rəhbərlik etmiş, milliy
ətcə qazax olan D.Kunayevin dekabrın 16-da təqaüdə göndərilməsi və Rusiya Federasiyası Ulyanovsk Vilayət Partiya Komitəsinin birinci katibi, mil- liyy ətcə rus Q.Kolbinin M.S.Qorbaçov tərəfindən onun yerinə təyin olunması respublikada birm ənalı qarşılanmadı. Ziyalılar, tələbələr, fəhlələr və cəmiy- y ətin digər təbəqələri Q.Kolbinin respublikaya rəhbər təyin olunmasına qarşı çıxış etmiş, dekabrın 17-də Alma-Atada “Hər bir xalqa öz rəhbəri!”, “Bizə qazax r
əhbər lazımdır!”, “Diktə etmək bəsdir” və s. şüarlar altında açıq etiraz nümayişi təşkil etmişdilər. Növbəti gün nümayişçılərə qarşı güc tətbiq edilmiş, etirazların yatırılması zamanı bir neçə nəfərin həlak olması haqqında mə- lumatlar yayılmış, 200 nəfərdən çox tələbə Qazaxıstan universitetindən xaric edilmişdi (1, 234-237). 1988-
ci ilin fevralında Ermənistanın Azərbaycana qarşı ədalətsiz olaraq ir əli sürdüyü ərazi iddiaları, tarixi Azərbaycan torpağı olan Dağlıq Qarabağı ələ keçirm ək cəhdləri və M.S.Qorbaçov başda olmaqla sovet rəhbərliyinin ermə- nip ərəst mövqeyi Azərbaycan xalqını öz hüquqları uğrunda mübarizə aparmağa sövq etmişdi. Genişlənməkdə olan ümumxalq hərəkatının nəticəsi olaraq yaradılmış Azərbaycan Xalq Cəbhəsinin 1988-1989-cu illərdə təşkil etdiyi nümayiş və mitinqlərdə ərazi bütövlüyü, dövlət müstəqilliyi və suverenlik haq- qında tələbləri əsas yer tuturdu. Qeyd edək ki, nəzərdən keçirilən dövrdə SSRİ- nin müs əlman respublikalarında, Azərbaycan Xalq Cəbhəsi istisna olmaqla, qarşısına dövlət müstəqilliyinə nail olmaq məqsədi qoyan hərəkat və ya partiya mövcud olmamışdı. SSRİ rəhbərliyi, azadlıqları uğrunda mübarizəyə qalxmış dig ər xalqlarla müqayisədə, Azərbaycan xalqı ilə daha sərt rəftar etdi, 1990-cı il yanvarın 19-dan 20-nə keçən gecə sovet ordusunun hərbi birləşmələri Azər- baycanın paytaxtı Bakı şəhərinə yeridildi, yaşından, cinsindən, milliyyətindən v ə dinindən aslı olmayaraq 131 nəfər günahsız insan öldürüldü, 744 nəfər yaralandı, 4 nəfər itkin düşdü, 400 nəfər həbs edildi (7, 280). Sonrakı günlərdə qanlı hadisələr Azərbaycanın bir sıra digər şəhərlərində davam etdirilsə də, Moskva Az ərbaycan xalqının mübarizə əzmini qıra bilmədi. Məhz Bakıda və Az ərbaycanın başqa şəhərlərində baş vermiş qanlı olaylara etiraz əlaməti olaraq, Az ərbaycanın tərkib hissəsi olan Naxçıvan Muxtar Sovet Sosialist 65 Respublikası 1990-cı ilin yanvarında öz müstəqilliyini elan etdi və bununla da SSRİ-nin tərkibindən çıxdığını rəsmi olaraq bəyan etmiş ilk inzibati ərazi oldu. Ümumiyy
ətlə, sovet rəhbərliyi xalqların getdikcə genişlənən azadlıq h ərəkatının qarşısını almaq üçün respublikalarda separatizmi şirnikləndirir, sepa ratçı qüvvələrə müxtəlif vasitələrlə yardım edirdi. 1989-cu ild ə Abxaziyanın Gürcüstanın tərkibindən çıxaraq Rusiya Fede- ra siyasına daxil olmaq cəhdləri Gürcüstanda gərginliyin yaranmasına səbəb ol- muşdu. Gürcü-abxaz qarşıdurması ilə yanaşı, gürcü-osetin münaqişəsinin meydana g əlməsi Cənubi Qafqazın bu respublikasında vəziyəti daha da mürək- k əbləşdirdi. Moskva Gürcüstanın ərazi bütövlüyünün qorunması istiqamətində n əinki qəti addımlar atmadı, əksinə, rus sosioloqu A.Q. Zdravomıslovun sözləri il ə desək, “Ittifaq və Risiya rəhbərliyində bəzi dairələr bu münaqişədə maraqlı idil ər” (8, 21-22). 1989-cu il aprelin 9- da Gürcüstanın paytaxtı Tbilisidə separatizmə qarşı t əşkil olunmuş mitinqin sovet qoşunları tərəfindən dağıdılması zamanı, çoxu qadın olmaqla 20 nəfərədək mitinq iştirakçısı həlak olmuşdu (1, 281). Bu faci
əli hadisədən sonra Gürcüstanda da SSRİ-nin tərkibindən çıxmaq və dövlət müst
əqilliyi uğrunda mübarizə genişlənmişdi.
Pribaltika respublikalarında müstəqillik uğrunda mübarizənin getdikcə intensivl əşməsi İttifaq rəhbərliyi üçün daha ciddi problemlər yaradırdı, çünki Litva, Latviya v ə Estoniyanın 1939-cu ildə SSRİ tərəfindən işğal olunması faktı təkcə bu respublikalarda deyil, həm də SSRİ-nin demokratik qüvvələri t ərəfindən tanınırdı. Məhz bu fakt əsasında Estoniya və Latviyada Xalq Cəb- h ələri, Litvada isə “Sayudis” təşkilatı müstəqillik uğrunda mübarizəni daha dinc vasit ələrlə, qanuni üsullarla, SSRİ-dən çıxmaq hüququ haqqında sovet Konstitusiyasının uyğun maddəsinə əsaslanaraq aparmağa üstünlük verirdilər (8, 24-
28). Buna baxmayaraq, imperiya ambisiyalarından imtina etmək istəmə- y ən Kreml Pribaltikada da güc tətbiq etmiş, qan tökmüşdü. 1991-ci il yanvarın 12-d ə Vilnüsdə Litva televiziyasının binasının sovet hərbçiləri tərəfindən ələ keçirilm əsi zamanı 16 nəfər öldürülmüşdü (2, 467). Yenid ənqurma dövründə milli qarşıdurmanın baş verdiyi respublikalar- dan biri d ə Moldova idi. Moldova Xalq Cəbhəsi moldovanları rumınların bir hiss əsi hesab edərək, Moldovanın Rumıniya ilə birləşməsi ideyasını təbliğ edir- di (1, 291). Bel ə mövqe Moldovanın türkdilli əhalisi olan qaqauzların və Dnestr çayından şərqdə yaşayan slavyan əhalinin (ruslar və ukraynalıların) nara
zılığına səbəb olmuşdu. Qaqauzlarla moldovanlar arasındakı qarşıdurma geniş silahlı toqquşma səviyyəsinə çatmasa da, Kremlin himayə etdiyi slavyan əhali separatçılıq yolunu tutaraq Kişinyova tabe olmaqdan imtina etmiş, bu da t ərəflər arasında çoxsaylı itkilərlə müşayət olunmuş hərbi əməliyyatların baş verm əsinə gətirib çıxarmışdı. 1988-1990- cı illərdə milli zəmində qarşıdurma və toqquşmalar digər sovet respublikalarında da baş vermişdi. Bu daha çox İkinci dünya müharibəsi zamanı İ.V.Stalin tərəfindən deportasiya olunmuş xalqlarla bağlı idi. 1990-cı 66 ild
ə Özbəkistanın Fərqanə vadisində özbəklərlə Gürcüstandan bura köçürülmüş m əshət türkləri arasında qanlı toqquşmalar baş verdi. Orta Asiya və Qazaxısta- na köçürülmüş krım tatarlarının vətənlərinə, Krıma qayıtmaları burada məs- kun
laşmış rusların müqaviməti ilə üzləşdi. Digər bir qarşıdurma halı Şimali Osetiyada osetinl ərlə geri qayıtmış inquşlar arasında baş vermişdi. Rusiya Federa
siyasının subyektləri olan Tatarıstan və Çeçen-İnquşetiya 1990-cı ildə öz suverenlikl ərini elan etdilər, lakin mərkəzi hakimiyyət orqanları onların suve- ren
liyini tanımaqdan imtina etdi. Sonradan Rusiya rəhbərliyi Tatarıstanla münasib
ətləri danışıqlar vasitəsilə tənzimləməyə nail olsa da, Çeçenistanda v əziyyət xeyli kəskinləşmiş və uzun sürən müharibəyə səbəb olmuşdu. SSRİ-də mərkəzdənqaçma meyllərinin güclənməsinə, Şərqi Avropada baş vermiş “məxməri inqilablar” nəticəsində sovet blokunun dağılması da mü əyyən təsir göstərmişdi. 1989-cu ilin iyununda Polşada keçirilmiş parlament seçkil ərində Polşa Kommunist Partiyasına müxalifətdə olan “Həmrəylik” təşki- la tı qalib gəldi, ölkədə prezidentlik institutu yaradıldı və 1990-cı ilin dekabrın- da baş tutmuş prezident seçkiləri nəticəsində qeyd olunan təşkilatın rəhbəri L.Valensa Polşanın birinci prezidenti oldu. 1989- cu il noyabrın 9-da Berlin divarının dağıdılması və 1990-cı il okt- yab rın 3-də AFR və ADR-in birləşmə prossesinin sona çatması Avropada yeni siyasi mühit yaratmaqla yanaşı, dünya sosializm sisteminə, o cümlədən SSRİ- nin beyn
əlxalq nüfuzuna ciddi zərbə vurdu. 1989-1990- cı illərdə Macarıstan, Çexoslovakiya, Rumıniya və Bolqarıs- tanda da kommunist rejiml əri iflasa uğradı. Bununla yanaşı, SSRİ-nin rəhbərli- yi altında yaradılmış və fəaliyyət göstərmiş, yalnız sosialist ölkələrinin daxil olduqları Varşava Müqaviləsi Təşkilatı və Qarşılıqlı İqtisadi Yardım Şurasının mövcudluğuna son qoyuldu, Moskva öz qoşunlarını və hərbi texnikasını Şərqi Avropa ölk ələrindən çıxarmaq məcburiyyətində qaldı. Bütün qeyd olunanların nəticəsi olaraq SSRİ-nin daxilində baş verən siyasi prosesl ər getdikcə Kremlin nəzarətindən çıxmış, İttifaq dövlətinin möv- cud
luğunun özü sual altına düşmüşdü. 1990-cı il martın 11-də Sovet İttifaqı Kom
munist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin plenumunda Kommunist Partiyası- nın sovet idarəetmə sistemindəki hakim mövqeyi haqqında SSRİ Konstitusiya- sının 6-cı maddəsi ləğv edildi. Bunun ardınca müttəfiq respublikalarda mühafi- z əkar mövqedə duran kommunistlərin nüfuzu və prosseslərə təsir imkanları xeyli z əiflədi, əvəzində liberal və millətçi baxışlı insanlar hakimiyyət orqanla- rında əsas qüvvəyə çevrildilər. 1990-
cı il SSRİ tarixində “suverenitetlər paradı” kimi yadda qaldı. Qeyd olunan ilin sonunad ək bütün müttəfiq respublikaların Ali Sovetləri öz suveren- likl
əri haqqında bəyanatlar qəbul etdilər. Respublika qanunlarının ittifaq qanun
ları üzərindəki üstünlüyü ideyası, mərkəzi hakimiyyət orqanlarına eti- mad
sızlıq, ərazilərindəki resurslar və onlardan istifadə üzərində yerli orqanların n əzarətini yaratmaq, respublikaların idarəetmə strukturlarına milli kadrları irəli ç əkmək kimi məqamlar bu bəyanatların əsas məzmununu təşkil edirdi. 67 M.S.Qorbaçov SSRİ-nin tam dağılmasının qarşısını almaq məqsədilə, SSRİ Ali Sovetinin 1990-cı il 17 noyabr tarixli iclasında unitar dövlət olan SSRİ-nin əvəzinə yeniləşmiş ittifaq müqaviləsi imzalamaq, bu müqavilənin imzalanmasına qədər respublikaların hakimiyyət orqanlarının qəbul etdikləri bütün q
ərarların dondurulması təklifi ilə çıxış etdi. Müttəfiq respublikaların əksəriyyətinin rəhbər xadimləri SSRİ prezidentinin bu təklifinə münasibət bildir ərək respublikalarının suverenlikdən imtina etmək fikrində olmadıqlarını bildirmişdilər. Rusiya Federasiyasının rəhbəri B. Yeltsin qeyd olunan məsələyə qeyri-
ciddi yanaşaraq, təklifin irəli sürüldüyü iclasda ümumiyyətlə iştirak etm
əmişdi. Ukrayna Nazirlər Sovetinin sədri V.Fokin təklifə münasibət bildirə- r ək bəyan etmişdi: “Hamı bilməlidir ki, suverenlik haqqında bəyanatlar yeni- d ənqurma zəminində və onun ideyalarının inkişafı prossesində meydana gəl- mişdir. Öz övladlarından imtina etmək günahdır”. Eyni mövqedən çıxış edən Belorusiya Nazirl ər Sovetinin sədri V.Kebiç bildirirdi: “Bu gün biz İttifaqımızı saxlamaq haqqında danışırıq, nəyi saxlamaq lazımdır? Etiraf edirik: İttifaq yalnız konstitusiya ilə mövcuddur... Həqiqətin gözünə baxmaq lazımdır. Bu gün heç bir respublika öz suverenliyini güz əştə getməyəcək”. Azərbaycan Ali Sovetinin s ədri E.Qafarovanın məsələyə münasibəti belə olmuşdu: “... bu gün SSR İttifaqı sanki vardır, eyni zamanda o, yoxdur... Milli respublikaların müst əqillik ənənəsi artıq reallıqdır”. Gürcüstan Ali Sovetinin sədri A.Asatiani respublikasının artıq Sovet İttifaqının tərkibində olmadığını və İttifaq müqa- vil
əsini imzalamayacağını bəyan etmişdi. Digər müttəfiq respublikaların, hətta bu respublikaların tərkibində olan muxtar respublikaların nümayəndələri də oxşar bəyanatlarla çıxış etmişdilər (8, 43-47). 1990-
cı ilin dekabrında SSRİ xalq deputatlarının dördüncü qurultayında İttifaq dövlətinin taleyini ümumxalq referendumunda həll etmək haqqında q ərar qəbul edildi. SSRİ Ali Sovetinin 1991-ci il yanvarın 16-da qəbul etdiyi q ərar ilə referendumu həmin ilin mart ayının 17-də keçirmək qərara alındı. Latviya, Litva, Estoniya, Moldova, Gürcüstan v ə Ermənistan referendumda iştirak etməkdən imtina etdilər. R əsmi elan olunmuş məlumatlara görə, 17 mart referendumunda səsver- m ə üçün adları siyahıya daxil edilənlərin 80%-i iştirak etmiş və onların 76 %-i SSRİ-nin saxlanılmasının lehinə səs vermişdi. Rusiya Federasiyasında əhalinin 75,4%-i refe rendumda iştirak etmiş və onların 71%-i İttifaq dövlətinin saxlanıl- masına “hə” demişdi. Referendumda iştirak etmiş digər respublikalarda uyğun göst əricilər aşağıdakı kimi olmuşdu: Ukraynada 83% və 70%, Belorusiyada 83% v ə 83%, Özbəkistanda 95% və 93,7%, Qazaxıstanda 89% və 94%, Azərbaycanda 75% v ə 93%, Qırğızıstanda 93% və 94,5%, Tacikistanda 94% və 96%, Türkm ənistanda 97,7% və 98% (1, 436). Göründüyü kimi, ist ər referendumda iştirak edənlər, istərsə də SSRİ-nin saxlanılmasına müsbət cavab verənlər baxımından ən yüksək göstəricilər, so- sial-
iqtisadi inkişaf və demokratik dəyərlərin yayılması səviyyəsinə görə digər respublikalardan mü əyyən qədər geri qalan Qazaxıstan və Orta Asiya respublu-
68 kalarının payına düşür. Suveren Respublikalar İttifaqı haqqında müqavilənin ilkin layihəsi 1991- ci il martın 9-da mətbuatda dərc olundu. Sonradan bu layihə bir neçə dəfə d əyişdirilmiş və qeyd olunan il iyunun 17-də M.S.Qorbaçov layihənin son variantını imzalayaraq 17 mart referendumunda iştirak etmiş 9 respublikanın Ali Sovetl ərinə göndərmişdi. İyulun 23-də müqavilə layihəsinin hazırlandığı Novo-Oqaryovo da SSRİ-nin, müttəfiq və muxtar respublikaların əksəriyyətinin r əhbərlərinin iştirakı ilə geniş iclas keçirildi, ittifaq vergi və rüsumları haqqında bölm ə istisna olmaqla, yerdə qalan bütün məsələlər razılaşdırıldı. İyulun 29-da, yen ə də Novo-Oqaryovoda M. Qorbaçov, B.Yeltsin və N.Nazarbayev arasında gizli görüş keçirilmiş və yeni İttifaq müqaviləsini avqustun 20-də imzalamaq, bundan sonra DTK s ədri Kryuçkovu, müdafiə naziri Yazovu, daxili işlər naziri Puqonu v
ə baş nazir Pavlovu vəzifələrindən uzaqlaşdırmaq və sonuncunun yerin
ə N. Nazarbayevi təyin etmək haqqında razılıq əldə olunmuşdu. Novo- Oqaryovo görüşünün gizli şəraitdə keçirilməsinə baxmayaraq, DTK əmək- daşları xüsusi dinləmə vasitələri ilə danışıqların məzmunu haqqında məlumat əldə edə bilmişdilər və B.N.Yeltsinin fikrincə, bu amil 1991-ci ilin avqust ha- dis
ələrinə gətirən səbəblərdən ola bilərdi (1, 460-466) . SSRİ-nin süqutunun qarşısını almaq, ölkə həyatının bütün sahələri üzə- rind ə dövlət nəzarətini gücləndirmək məqsədilə mühafizəkar baxışlı bir qrup yüks ək vəzifəli dövlət xadimi, tarixə “avqust qiyamı” kimi daxil olmuş dövlət çevrilişinə cəhd etdi. SSRİ-nin vitse-prezidenti Q.İ.Yanayev “Mixail Serge- yeviç Qorbaçovun s əhhəti ilə əlaqədar SSRİ prezidentinin səlahiyyətlərini yeri- n ə yetirə bilməməsi ilə bağlı olaraq və SSRİ Konstitusiyasının 127 7 madd
əsinə əsasən” 1991-ci il avqustun 18-də imzaladığı fərmanı ilə 1991-ci il avqustun 19- dan SSRİ prezidentinin səlahiyyətlrini öz üzərinə götürdü. Eyni zamanda, sovet r əhbərliyi adından verilmiş bəyanatda avqustun 19-dan başlayaraq 6 ay müdd ətinə SSRİ-nin ayrı-ayrı yerlərində fövqəladə vəziyyət elan olunduğu və bunu h əyata keçirmək üçün SSRİ Müdafiə Şurası sədrinin birinci müavini O.D.Baklanov, SSRİ DTK-nın sədri V.A.Kryuçkov, SSRİ baş naziri V.S.Pav- lov, SSRİ daxili işlər naziri B.K. Puqo, SSRİ Kəndli İttifaqının sədri V.A.Stra- dubtsev, SSRİ Sənaye, Tikinti, Nəqliyyat və Rabitə Dövlət Müəssisələri və Ob- yektl əri Assosiasiyasının prezidenti A.İ.Tizyakov, SSRİ müdafiə naziri D.T.Azov v ə SSRİ prezidentinin səlahiyyətlərini yerinə yetirən Q.İ.Yanayevin daxil olduqları Fövqəladə Vəziyyət üzrə Dövlət Komitəsinin yaradıldığı bil- dirildi (9, 18-20). C əmiyyətin əsas hissəsinin və ordunun qiyamçıları deyil, onlara qarşı effektiv müqavim əti təşkil edə bilmiş Rusiya prezidenti B.N. Yeltsini müdafiə etm əsi dövlət çevrilişi planının iflasa uğraması ilə nəticələndi. Avqust hadis ələri nəticəsində, M.S. Qorbaçovun irəli sürdüyü yeni İttifaq müqavil əsi ideyası da öz aktuallığını itirdi, çünki bu hadisələrdən sonra SSRİ- nin süqutu m əsələsi gündəlikdə duran məsələyə çevrilmişdi. M.S.Qorbaçovun əsas siyasi opponenti olan B.N.Yeltsinin nüfuzunun və prosseslərə təsir
69 gücünün daha da artmas ı nəticəsində birincinin ölkənin siyasi həyatındakı rolu sıfıra enmişdi. 1991-ci il avqustun 19-na q ədər cəmi iki respublika – Litva və Gürcüstan - öz müst əqilliklərini elan etmişdisə, bundan sonra digər respublikalar da eyni addımı atdılar və faktiki olaraq SSRİ adlı dövlətin varlığına son qoydular. Rusiya, Belorusiya v ə Ukrayna rəhbərləri B.Yeltsin, S.Şuşkeviç və L.Kravçuk 1991- ci il dekabrın 7-8-də Minsk yaxınlığındakı Belovej meşəsin- d əki Viskuli iqamətgahında keçirdikləri görüşdə SSRİ-nin beynəlxalq hüququn subyekti v ə geosiyasi reallıq kimi mövcudluğuna son qoyulduğunu bəyan etdi- l ər və təmsil etdikləri dövlətlərdən ibarət Müstəqil Dövlətlər Birliyinin yaradıl- ma sı haqqında razılaşma imzaladılar. Pribaltika respublikalarının və Gürcüsta- nın rəhbərləri istisna olmaqla, 11 keçmiş sovet respublikasının prezidentlərinin dekabrın 21-də Qazaxıstanın paytaxtı Alma-Atada keçirilmiş görüşlərində Az ərbaycan, Qazaxıstan, Özbəkistan, Tacikistan, Türkmənistan, Qırğızıstan, Moldova v ə Ermənistanın da MDB-yə qoşulmaları haqqında bəyannamə imza- lan dı. Gürcüstan prezidenti Z.Qamsaxurdiya ölkəsində başlamış vətəndaş müharib əsi səbəbindən Alma-Ata görüşündə iştirak edə bilməmişdi. Dekabrın 25-d ə SSRİ-nin birinci və sonuncu prezidenti M.S.Qorbaçovun bəyanat verərək s əlahiyyətlərindən imtina etməsi ilə 70 ildən çox bir dövrdə mövcud olmuş sovet dövl əti tarix səhnəsindən çıxmış oldu (1, 564-575). SSRİ-nin süqutu on beş yeni müstəqil dövlətin dünya birliyinə daxil olması ilə nəticələndi. Bu isə, öz növbəsində təkcə keçmiş SSRİ məkanında deyil, bütün dünyada qüvv ələr nisbətinə, sosial-iqtisadi, siyasi və mədəni prossesl ərə birbaşa təsir göstərən vəziyyətin yaranmasına gətirib çıxardı. Yüklə 275,32 Kb. Dostları ilə paylaş:
|