Barnabas İncili 1 Barnabas İncili

Barnabas İncili 
46
“Toz ve kül olan senin kulun, seni nasıl duyabilir?” Sonra, Allah 
dedi, “Korkma, kalk, ben seni kullarım için seçtim ve seni 
kutsamak, seni büyük bir ümmet haline getirmek istiyorum. Bu 
nedenle, babanın ve yakınlarının evinden ayrıl ve sana ve soyuna 
vereceğim ülkeye gelip, yerleş.” İbrahim cevap verdi, “Her 
istediğini yaparım, Rabbim fakat başka bir tanrının beni 
incitmemesi için beni koru.” Sonra, Allah şöyle konuştu, “Ben 
tek olan Tanrıyım ve benden başka tanrı yoktur. Yıkan da benim, 
yapan da; ben öldürürüm ve ben hayat veririm; Cehenneme 
atarım, oradan çıkarırım da ve kimse benim elimden 
kurtulamaz.” Ardından, Allah ona sünnet ahdini verdi ve işte 
böyle babamız İbrahim Allah'ı tanıdı.”
İsa bunları söyleyip, ellerini kaldırdı ve dedi, “Yücelik, şan ve 
şeref sanadır, ey Allah. Sana olsun!” 

---

Barnabas İncili 
47
28. Komşuluk.
İsa, kavmimizin bir bayramı olan Gül Bayramı'na yakın Kudüs'e 
gitti. Din adamları Ferisî'ler bunu duyunca, onu konuşmasında 
yakalamak için müşavere ettiler. Bunun üzerine, ona bir fakih 
gelerek, dedi, 
-
 
Muallim, sonsuz hayatı elde etmek için ne yapmalıyım? 
-
 
Kanunda ne şekilde yazılıdır? 
-
 
Allah'ın Rabbi ve komşunu sev. Allah'ı her şeyin üstünde, 
bütün kalbinle ve düşüncenle, komşunu da kendin gibi 
seveceksin. 
-
 
Güzel cevapladın. Bu nedenle git ve böyle yap derim ve o 
zaman sonsuz hayatı elde edersin. 
-
 
Benim komşum kimdir? 
-
 
Bir adam Kudüs'ten çıkmış, lanetle yeniden yapılan bir 
şehre, Eriha'ya gidiyordu. Bu adam yolda eşkıya tarafından 
yakalandı, yaralandı ve soyuldu, bundan sonra, şakiler onu 
yarı ölü bir durumda bırakarak çekip gittiler. Yolu bu yere 
düşen bir kâhin yaralı adamı görüp, selâm vermeden geçip 
gitti. Aynı şekilde, hiç bir şey demeden bir Levili de geçip 
gitti. Aynı yere bir Samiriyelinin yolu düştü; yaralı adamı 
görünce merhamete geldi ve atından inip, yaralı adamı 
yanına aldı ve yaralarını şarapla yıkadı, üzerlerine merhem 
sürdü, yaralarını sarıp rahatlattı ve kendi atına bindirdi. 
Sonra, akşamleyin hana vardıklarında, onu han sahibine 
emanet etti. Ertesi gün, uyandığında han sahibine şöyle dedi, 
“Bu adama bak, ne tutarsa sana ödeyeceğim” ve hasta adama 
han sahibi için dört altın vererek şöyle dedi, “Geçmiş olsun, 
üzülme; ben hemen dönüp, seni kendi evime götüreceğim.” 
Şimdi söyle bana dedi İsa, “Bunlardan hangisi komşuydu?” 
Fakih cevap verdi, “Merhamet gösteren.” Ardından, İsa dedi, 
“Doğru cevap verdin; işte, sen de git ve böyle yap.” Fakih 
şaşırmış bir halde çekip gitti.