Barnabas İncili 1 Barnabas İncili

Barnabas İncili 
182
-
 
Ey kardeş, söyle bana, kiminle konuştun ki, benim 
söylediklerimin tümünü öğrenmediğini bilirsin? 
-
 
Ey kardeş, kendimle konuşurum. Her gün hesabımı vermek 
için kendimi Allah'ın mahkemesinin önüne korum. Ve her 
zaman için de günahlarıma göz yuman bir şey duyarım. 
-
 
Ey kardeş, sen tamken, hataların nedir ki? 
-
 
Ey kardeş, böyle deme, çünkü ben iki büyük hatanın 
ortasında duruyorum, Biri, kendimi günahkârların en 
büyüğü olarak bilmemem, diğeri ise, başkalarından daha çok 
günahıma pişman olmak istemememdir. 
-
 
Şimdi, sen insanların en olmuşu iken, kendini nasıl 
günahkârların en büyüğü olarak bilebilirsin? 
-
 
Bir Ferisi'nin alışkanlığını edindiğim zaman, üstadımın bana 
söylediği ilk söz şuydu, “Başkalarının iyiliklerine, kendimin 
ise kötülüklerime bakmalıyım. Çünkü böyle yaparsam eğer, 
kendimi günahkârların en büyüğü olarak algılayabilirim.”
-
 
Ey kardeş, bu dağlarda kimin iyiliğine, kimin hatalarına 
bakarsın, görüyorsun ki, burada hiç kimse yoktur. 
-
 
Güneşin ve gezegenlerin itaatine bakmalıyım. Çünkü onlar 
Yaratıcılarına benden daha iyi kulluk ediyorlar. Ama ya 
arzuladığım gibi ışık vermediklerinden, ya sıcaklıklarının 
çok fazla olduğundan, ya da yerde çok fazla veya çok az 
yağış olduğundan ben onları ayıplıyorum. 
-
 
Kardeş, sen bu akideyi nereden öğrendin. Çünkü ben şimdi 
doksan yaşımdayım ve yetmiş yıldır bir Ferisi'yim. 
-
 
Ey kardeş, sen bunu alçak gönüllülüğünden söylersin, çünkü 
sen, Allah'ın kutsal bir kulusun. Yine de ben sana cevap 
vereyim ki, Yaratıcımız Allah zamana bakmaz. Ama kalbe 
bakar. Bundandır ki, Davud on beş yaşında, öbür altı 
kardeşinden daha genç iken İsrail kralı seçildi ve Rabbimiz 
Allah'ın bir peygamberi oldu. 
Bu adam gerçek bir Ferisî'ydi ve inşallah Hüküm Günü'nde onu 
arkadaşımız olarak buluruz.” dedi İsa havarilerine ve sonra bir 
gemiye bindi ve havariler ekmek getirmeyi unuttuklarından 
dolayı üzgündüler.

---