Başarıya İlk Adım Erken Eğitim Programı
Yüklə 297,31 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
; Rodriguez
ve diğ., 2009; Russell, 2006; Sumi ve diğ., 2012; Suprague ve Perkins, 2009; Walker ve diğ., 2009;) uygulama güvenirliği veri sonuçları ise % 90 ile % 100 arasındadır.
Bu araştırmada 5-10 yaşları arasındaki bireylerde görülen antisosyal davranış gösterme riskini ortadan kaldırma, görülen antisosyal davranışı söndürme veya azaltma, akademik
Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı
International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79.
becerilere odaklanma ve ayrıca bazı basit sosyal becerileri kazandırmada BİA Erken Eğitim Programının uygulandığı 21 araştırma ayrıntılı olarak incelenmiş ve belirlenen kategorilere göre ayrıntılı analizi yapılmıştır. Bu kategoriler çerçevesinde elde edilen bulguların doğruluğunu bu araştırmaya katılan tüm yazarlar birbirinden bağımsız olarak ayrıntılı bir şekilde inceleyip kontrol etmişlerdir. Belirlenen kategoriler altında öne çıkan bulgular ilerde yapılacak çalışmalara ışık tutması açısından tartışılacaktır.
Alanyazına göre davranış problemlerinin ileriki yaş dönemlerinde daha ileri derecede görülmemesi ve antisosyal davranışların sönmesi için en geç üçüncü sınıfa kadar uygun bir erken müdahale yönteminin uygulanması gerekmektedir (Diken ve diğ., 2010; Overton ve diğ., 2002). Ulaşılan makalelerde müdahale programı genellikle 5-10 yaş arasındaki çocuklara uygulanmıştır ve müdahale sonrası toplanan verilerden anlamlı sonuçlar elde edilmiştir. Müdahale programına katılan katılımcıların yaş ve kaçıncı sınıfta oldukları, bireylerde görülen davranış problemleri ayrıntılı bir biçimde verilmiştir. Bazı araştırmalarda katılımcıların cinsiyetlerine ait bilgiler de belirtilmiştir (Carter ve Horner, 2007; 2009; Diken ve diğ., 2010; Golly ve diğ., 1998; Golly ve diğ., 2000; Karaoğlan, 2011; Overton ve diğ., 2002; Russell, 2006; Suprague ve Perkins, 2009). Ancak BİA Erken Eğitim Programının kadın ve erkek çocuklar üzerindeki etkililiğini kıyaslamak ve araştırmaya katılan kadın ile erkek katılımcı sayılarını net olarak belirlemek adına araştırmacıların katılımcıların cinsiyet özelliklerini belirtmesi önemlidir.
Alanyazın çalışmalarına göre, antisosyal davranış gösterme riski taşıyan ve antisosyal davranışların bir hastalık gibi kronikleştiği birey sayısı geçmiş yıllara oranla hızla artmaktadır. Bu bağlamda araştırmacılar toplumda sorun oluşturan bu bireylere eğitim olanakları sunmak için kalıcı ve kesin çözümler üreten yöntemler geliştirmeye çalışmaktadırlar. Ayrıca araştırmacılar antisosyal davranışların daha tehlikeli boyutlara ulaşmadan önce uygun bir erken eğitim müdahale programının bireye uygulanması konusunda hemfikirlerdir. Örneğin, Walker (1997) tarafından geliştirilen BİA Erken Eğitim Programı, problem davarınışları önleme ve söndürmede yıllardır etkili bir müdahale yöntemi olma özelliğini korumaktadır. Ayrıca programın sadece Amerika’da değil diğer ülkelerde de (Türkiye) etkili ve başarılı bir müdahale yöntemi olduğu kanıtlanmıştır (Diken ve diğ., 2010; Diken, Cavkaytar ve diğ., 2011).
BİA Erken Eğitim Programının uygulandığı araştırmaların bir önemli özelliği de programın farklı araştırma yöntemleriyle uygulanmasında anlamlı sonuçlar elde edilmesidir. İncelen araştırmalarda tek denekli ve deneysel araştırma yöntemlerinin yoğun olarak kullanıldığı tespit edilmiştir.
Geliştirilen ve uygulanan erken müdahale programlarının uzun dönemdeki etkisinin; devamlılığa, kişilerle, ortamlarla ve ilerleyen zamanlarla olan etkileşiminin tutarlılığına bağlı olduğu ileri sürülmektedir (Hester ve diğ., 2004). Araştırmacıların incelene çalışmalarda özellikle antisosyal davranış, genel davranış problemleri, akademik becerilere odaklanamama ve bazı sosyal beceri sergileyememe gibi davranış problemleri üzerine yoğunlaştıkları tespit edilmiştir. Program tüm çalışmalarda büyük oranda
Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı
International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79.
katılımcılar üzerinde etkili olmuştur. Ancak müdahalenin bireylerdeki etkisinin kalıcılığı ile ilgili planlı ve düzenli bilgi toplanmadığı görülmüştür. Bu anlamda sadece altı çalışmada (Beard ve Sugai, 2004; Golly ve diğ., 2000; Diken ve Rutherford, 2005; Overton ve diğ., 2002; Özdemir, 2011; Walker, Kavanagh ve diğ.,1998) kalıcılık verisinin topladığı gözlemlenmiştir. Araştırmacılar program uygulaması bittikten yaklaşık iki veya üç ay sonra kalıcılık/izleme verileri toplamışlardır ve elde edilen veriler programın bireylerde etkisinin müdahaleden sonra da devam ettiğini göstermiştir.
BİA erken eğitim programın etkili ve başarılı olmasının sebeplerinden birisi programın hem okul hem de ev ortamında bir birbiriyle uyum içerisinde ve birbirine paralel olarak uygulanmasıdır. Ulaşılan çalışmaların çoğunda programın okul ve ev modülü titizlikle uygulanmıştır, fakat bazı çalışmalarda sadece okul modülü uygulanmıştır. Programın ev modülünü uygulayamayan çalışmalardan sadece Golly ve diğ. (2000) iki çift ikiz çocuklarla çalıştığını ancak bunlardan bir çift ikizin ailesinin ev modülünü uygulamak istemediğini belirterek ev modülünü neden uygulayamadığını açıklamıştır.
Bilimsel araştırmaların göstergelerinden birisi, yapılan çalışmaların sosyal geçerliliğinin olup olmamasıdır. Araştırmacılar genellikle çalışmaların sonucunda müdahale uygulayıcılarının dışında, bireyin eğitiminde rol alan kişilerden müdahale yöntemine yönelik veri toplamaktadırlar. Bu veriler, öznel ve nesnel değerlendirme olmak üzere iki şekilde toplanabilmektedir. Ayrıca davranış öğretim süreci tamamlandıktan sonra öğrenilen davranışı katılımcı göstermeye devam ediyorsa ve uygulamanın etkileri uzun süre devam ediyorsa da yapılan çalışmanın sosyal geçerliliği olduğundan söz edilebilinir (Gül ve Vuran, 2010). Ulaşılan çalışmalardan üç araştırmada sosyal geçerlik verileri katılımcıların öğretmen ve velilerine anket uygulanarak elde etmiştir. İki araştırmada müdahale uygulamasından sonra öğretmen ve velilerle görüşme uygulanmıştır, sekiz araştırmada öğretmen ve velilere anket uygulanmıştır, bir çalışmada sadece öğretmen görüşü alınmıştır, bir çalışmada katılımcılardan, öğretmenlerden ve velilerden ayrı ayrı görüş almıştır, başka bir çalışmada ise sosyal geçerlik verisinin toplandığı belirtilmiş fakat veri toplama yöntemi belirtilmemiştir. BİA Erken Eğitim Programının başarılı olması için araştırmacılar, öğretmen ve veliler bir ekip olarak işbirliği içinde çalışmaktadır. Bu anlamda, gelecek çalışmalara ışık tutması, araştırmaların bilimselliği, etkililiğinin ölçülmesi ve sonuç hakkında toplanan verinin objektifliği adına sosyal geçerlilik verisi belirtmeyen çalışmaların sosyal geçerlilikleri hakkında ayrıntılı veri toplanması ve bu konuda araştırmacıların ayrıntılı bilgi vermesi önemli bir konudur (Kennedy, 2005, p. 218).
Bilimsel çalışmalarda diğer önemli bir konu da gözlemciler arası güvenirliğin olup olmamasıdır. Bu anlamda, BİA Erken Eğitim Programı farklı ortamlarda uygulanmasına bağlı olarak da ulaşılan çalışmaların 18 tanesinin çok titiz bir şekilde her ortam için ve hatta bazı araştırmacılar her birey için ayrı ayrı gözlemciler arası güvenirlik verisi toplayıp elde ettikleri verileri belirtmişlerdir. Ancak bir çalışmada (Golly ve diğ., 1998) gözlemciler arası güvenirlik verisine rastlanmamıştır. Yine incelenen makaleler uygulama güvenirliliği açısından gözden geçirildiğinde tüm çalışımların uygulama aşamalarının ayrıntılı bir biçimde açıklandığı ve araştırmacıların çoğunun düzenli ve
Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı
International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79.
planlı bir şekilde uygulama güvenirlik verisi topladığı tespit edilmiştir. Ancak üç çalışmada (Beard ve Sugai, 2004; Golly ve diğ., 1998; Lien-Thorne ve Kamps, 2005) bu konuda herhangi bir bilgiye rastlanmamıştır. BİA Erken Eğitim Programının gerek üç farklı modülden oluşması nedeniyle, gerekse farklı ortamlarda uygulanması nedeniyle ve bilimsel çalışmaların bir kriteri olarak araştırmacıların uygulama sürecine ilişkin veriler toplaması ve bu verileri açıklaması çok önemlidir.
Kaynakça/References Anderson, E. M. (2007). Managing challenging behaviors in early childhood: Effect of theoretical orientation on strategy recommendation. Published doctoral dissertation, University of Florida, USA.
Blackbourn, J. M., Patton, J. R.ve Trainor, A. (2004). Exceptional individuals in focus. (7 th ed.). Upper Saddle River, New Jersey: Pearson Education. Beard, Y. K.ve Sugai, G. (2004). First Step to Success: An early intervention for elementary children at risk for antisocial behavior. Behavioral Disorders, 29(4), 396–409.
Benedict, E. A., Horner, R. H. ve Squires, J. K. (2007). Assessment and implementation of positive behavior support in preschools. Topics in Early Childhood Special Education, 27(3), 174-192.
Blalock, E. (2008). First Step to Success benefits for teachers: Treatment fideltiy and teachers’ beliefs and behaviors about encouragement and discouragement. Published doctoral dissertation, University of New Mexico, New Mexico.
Bowlby, J. (1958). The nature of the child’s tie to his mother. International Journal of Psycho-Analysis, 39, 350-373.
Bowlby, J. (1982). Attachment and Loss: Vol 1 Attachment. (2 nd ed.). New York: Basic Books. Bulotsky- Shearer, J. R., Domínguez, X., Bell, R. E., Rouse, L. H. ve Fantuzzo, W. J. (2010). Relations between behavior problems in classroom social and learning situations and peer social competence in head start and kindergarten. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 18(195), 195-211. Bullis, M., Walker, H. M. ve Sprague, J. R. (2001). A promise unfulfilled: social skills training with at-risk and antisocial children and youth. Exceptionality: A Special
Campbell, S. B. (2002). Behavior problems in preschool children: Clinical development issues. New York/London: Guilford Press. Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı
International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79.
Carter, D. R. ve Horner, R. H. (2007). Adding functional behavioral assessment to first step to success: A case study. Journal of Positive Behavior Interventions, 1-14.
Carter, D. R. ve Horner, R. H. (2009). Adding function-based behavioral support to First Step to Success: ıntegrating ındividualized and manualized practices. Journal of Positive Behavior Interventions, 11(1), 1-11. 216
Carter, D. R., Norman, R. K. ve Tredwell, C. (2011). Program-wide positive behavior support in preschool: Lessons for getting started. Journal of Early Childhood Education, 38, 349–355. Çelik, S. (2012). Antisosyal davranışları önlemeye yönelik Başarıya İlk Adım Erken Eğitim Programı anaokulu versiyonunun etkililiği. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Anadolu Üniversitesi.
Diken, İ. H. (2004). First Step to Success early intervention program: A study of effectiveness with children in an American-İndian nation community school. Published doctoral dissertation, University of Arizona State, USA.
Diken, İ. H., Bozkurt, F. Arıkan, A., Çolak, A., Çelik, S., Cavkaytar, E. ve Şenbalkan Tomris, G. (2011). Proje BİA-AV: Okulöncesi dönemde antisosyal davranışları erken önlemeye yönelik başarıya ilk adım Erken Eğitim Programıanaokulu versiyonunun uyarlanması ve etkililiği: Pilot çalışma bulguları. 21. Ulusal Özel Eğitim Konferansında sözlü sunu, Cyprus/Kıbrıs.
Diken, İ. H., Cavkaytar, A., Batu, S., Bozkurt F. ve Kurtyılmaz, Y. (2008). The effectiveness of the First Step to Success early intervention program in Turkey: Results of the pilot study. Paper presented at the meeting of the 32nd Teacher Educators for Children with Behavioral Disorders (TECBD), Tempe, Arizona, USA.
Success - a school/home intervention program for preventing problem behaviors in young children: examining the effectiveness and social validity in Turkey. Emotional and Behavioural Difficulties, 15(3), 207-221.
Diken, İ. H., Cavkaytar, A., Batu, S., Bozkurt F. ve Kurtyılmaz, Y. (2011). Effectiveness of the Turkish version of “First Step to Success Program” in preventing antisocial behaviors. Education and Science, 36(161), 145-158. Diken H. İ.ve Rutherford, B. R. (2005). First Step to Success early intervention program: A study of effectiveness with Native-American children. Education and Treatment of Children 28(4), 444-465.
Forness, R.S., Freeman, N. F. S., Paparella, T., Kauffman, M. J. ve Walker, M. H. (2012). Special education implications of point and cumulative prevalence for Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı
International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79.
children with emotional or behavioral disorders. Journal of Emotional and
Fox, L., Dunlap, G. ve Cushing, L. (2002). Early intervention, positive behavior support, and transition to school. Jorunal of Emotional and Behaviorlar Disorders, 10(3), 149-157.
Frey, A. J., Small, J., Feil, E., Seeley, J., Walker, H., & Golly, A. (2013). The feasibility of first step to success with preschoolers. Children & Schools, 35(3), 171. Grossman, D. C., Neckerman, H. J., Koepsell, T. D., Liu, P. I., Asher, K. N. ve Beland, K. (1997). Effectiveness of a violence prevention curriculum among children in elementary school: A randomized controlled trial. Journal of the American Medical Association, 277(20), 1605 – 1611.
Golly, A., Sprague, J., Walker, H., Beard, K.ve Gorham, G. (2000). The First Step to Success Program: An analysis of outcomes with identical twins across multiple baselines. Behavioral Disorders, 25(3), 170-182.
Golly, A. M., Stiller, B.ve Walker, H. M. (1998). First Step to Success: Replication and social validation of an early intervention program. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 6, 243-250.
Gül, O.ve Vuran, S. (2010). An Analysis of studies conducted video modeling in teaching social skills. Educational sciences : Theory & Practice, 10(1), 249-274.
Hester, P. P., Baltodano, H. M., Hendrickson, J. M., Tonelson, S. W., Conroy, M. A. ve Gable, R. A. (2004). Lessons learned from research on early intervention: what teachers can do to prevent children's behavior problems. Preventıng School Failure, 49(1), 5-10.
Kamps, D., Kravits, T., Stolze, J.ve Swaggart, B. (1999). Prevention strategies for at-risk students and students with EBD in urban elementary schools. Journal of Emotional and Behavioral Disorder, 7, 178-188. Karaoğlu, M. (2011). Başarıya İlk Adım erken müdahale programının 5-6 yaş grubu çocuklarının antisosyal davranışlarına, sosyal becerilerine ve akademik etkinliklerle ilgilenme sürelerine olan etkisi. Yayınlanmış doktora tezi, Marmara Üniversitesi, İstanbul. Kauffman, J. M. (1999). How we prevent prevention of emotional and behavioral disorders. Exceptional Children, 65, 448-468. Kennedy, C. H. (2005). Single case designs for educational Research. Boston, MA: Allyn and Bacon. Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı
International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79.
Lee, J. (2012). Teacher motivation as an enhancement to the First Step to Success early intervention program for children with tertiary level behavioral challenges. Yayınlanmamış doktora tezi, University of Louisville. Lien-Thorne, S. ve Kamps, D. (2005). Replication study of the First Step to Success early intervention program. Behavioral Disorders, 31(1), 18–32 Loman, S. L., Rodriguez, B. J.ve Horner, R. H. (2010). Sustainability of a targeted intervention package: First Step to Success in Oregon. Journal of Emotional and
Overton, S., McKenzie, L., King, K. ve Osbourne, J. (2002). Replication of the First Step to Success model: A multiple-case study of implementation effectiveness.
Özdemir, S. (2011). The effects of the First Step to Success program on academic engagement behaviors of Turkish students with attention-deficit/hyperactivity disorder. Journal of Positive Behavior Interventions, 13(3), 168–177.
Özdemir, S. (2006). The First Step to Success Program: Implementation effectiveness with Turkish students with attention-deficit/hyperactivity disorder. Yayınlanmış Doktora tezi. Arizona State University.
Painter, K. J., Allen, J. S. ve Perry, B. (2011). Families’ experiences in wraparound: a qualitative study conceived and conducted by families through professional– family collaboration. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 19(156), 156-168.
Ramey, C. T. ve Ramey, S. L. (1998). Early intervention and early experience. American Psychologist, 53,109–120.
Reynolds, A. J., Temple, J. A.ve Ou, S. (2003). School-based early intervention and child well-being in the Chicago longitudinal study. Child Welfare, 82, 633-56.
Rodriguez, B. J., Sheldon, M. S., Loman, L. ve Horner, R. H. (2009). A preliminary analysis of the effects of coaching feedback on teacher ımplementation fidelity of First Step to Success. Behavioral Analysis Practices, 2(2), 11–21. Russell, D. L. (2006). Adding function-based behavioral support to First Step to
Seeley, R. J., Small, J. W., Walker, H. M., Feil, E. G., Severson, H. H., Golly, A. ve Forness, S. R. (2009). Efficacy of the First Step to Success intervention for students with attention-deficit/hyperactivity disorder. School Mental Health, 1, 37–48.
Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı
International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79.
Sprague, J. ve Perkins, K. (2009). Direct and collateral effects of the First Step to Success program. Journal of Positive Behavior Interventions, 11(4), 208-221.
Sumi, W. C., Woodbridge, M. W., Javitz, H. S., Thornton, S. P., Wagner, M., Rouspil, K., Yu, J. W., Seeley, J. R., Walker, H. M., Golly, A., Small, J.W., Feil, E. G. ve Severson, H. H. (2012). Assessing the effectiveness of First Step to Success: Are short-term results the first step to long-term behavioral improvements? Journal
Tomris, G. (2012). Antisosyal davranışları önlemede Başarıya İlk Adım Erken Eğitim Programı anaokulu versiyonuna yönelik öğretmen, veli ve rehberlerin görüşleri. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Anadolu Üniversitesi.
U.S. Department of Education, Institute of Education Sciences, What Works Clearinghouse. (2012). Children Classified as Having an Emotional Disturbance intervention report: First Step to Success. 06.06.2012 tarihinde http://ies.ed.gov/ncee/wwc/pdf/intervention_reports/wwc_firststep_030612.pdf adresinden alınmıştır.
Walker, H. M. (1998). First step to prevent antisocial behavior. Teaching Exceptional Children, 3 (4), 16.
Walker, M. W., Golly, A., Mclane, J. Z. ve Kimmich, M. (2005). The Oregon First Step To Success replication initiative: Statewide result of an evaluation of the program’s impact. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 13(3), 163.
Walker, H. M., Kavanagh, K., Stiller, B., Golly, A., Severson, H. H. ve Feil, E. G. (1998). First Step to Success: An early intervention approach for preventing school antisocial behavior. Journal of Emotional and Behavioral Disorders, 6(2), 66-80.
Walker, H. M., Ramsey, E. ve Gresham, F. M. (2005). Antisocial behavior in school: Evidence-based practices (2nd Ed.). Belmont, USA: Wadsworth Thomson Learning.
Walker, H. M., Severson, H. H., Feil, E. G., Stiller, B. ve Golly, A. (1998). First Step to Success: Intervenıng at the point of school entry to prevent antisocial behavior patterns. Psychology in the Schools, 35(3), 259-269.
Walker, H. M., Seeley, J. R., Severson, H. H., Graham, A. B., Feil, G. E., Serna, L., Golly, M. A. ve Forness, R. S., (2009). A randomized controlled trial of the First Step to Success early intervention demonstration of program efficacy outcomes in a diverse, urban school district. Journal of Emotional and Behavioral
Başarıya İlk Adım Erken eğitim Programı
International Journal of Early Childhood Special Education (INT-JECSE), 6(1), 55-79.
Walker H. M., Stiller B., Golly A., Kavanagh K., Severson H. ve Feil E. (1997). First
Longmont, CO: Sopris West.
Webster-Stratton, C. (2000). The Incredible Years Training Series. Office of Juvenile Justice and Delinquency Prevention, June, 2000.
Webster-Stratton, C., Reid, J., ve Hammond, M. (2001). Social skills and problem solving training for children with early-onset conduct problems: Who benefits? Journal of Child Psychology and Psychiatry, 42(7), 943-952.
Webster-Stratton, C.ve Reid, M. J. (2004). Strengthening social and emotional competence in young children—the foundation for early school readiness and success ıncredible years classroom social skills and problem-solving curriculum. Infants and Young Children, 17(2), 96–113.
Health Letter, 11(3), 3-5. Yüklə 297,31 Kb. Dostları ilə paylaş:
|