Çağdaş Azərbaycan nəsri
Yüklə 5,38 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Sonralar eşitdim ki, Tymur Rusiyaya qayıtmayıb, bizim hansı kənddənsə bir kəlmə də rusca bilməyən qızla evlənib, ekiz də oğlu olub...ikisinin də adını Teymur qoyub: birinci Teymur, ikinci Teymur... “Görəsən indi uşaqlarıyla nə dildə danışır, yoxsa yenə susurmu...?!” Beləcə, tanıdığım bütün Teymurları tələm-tələcik xəyalımdan keçirdirəm. İmirxanlı birdən yadıma düşür: -Onun da adı Teymurdu axı!
Bərkdən deyirəm, bayaqdan səssizlik olduğu üçün, səsimə ağacların başından topa-topa quşlar uçuşur. Bioloq Teymurun Gopçu dediyi ov iti quşların ardınca qalxıb bilmir hara qaçsın, boşuna bir-iki ağız hürür... -Ermənilərin əlinnən canını təzə qurtarmışdı, qaça-qaç vaxtı öldürürlərmiş...Bəlkə də tapıb öldürdülər? - Bunu da itə baxa-baxa deyirəm... ...88-ci ilin payızında kəndin üstünə bir dəstə erməni yeridi. Hələ bir gün qabaq bir malağan rusunu xəbərə göndərmişdilər ki, bəs ermənilər silahlanıb üstünüzə gələcək... Kəndin böyüyü-kiçiyi qorxusundan əvvəl bilmədi hara girsin, evdən çıxıb tövləyə, tövlədən həyətə, ordan da kəndin içinə axışdılar. Kənddə də özlərindən başqa
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
kim olacaq ki? Çaşqınlıq içində bir-birlərinə baxsalar da fikirləri kəndi atıb dağlara sarı qaçmaqdaydı. Elə o vaxt İmirxanlı Teymur qapıdan güllə kimi çıxdı, əlində saz vardı, götürüb başının üstündə yellədi: -Nədi fikirləşdiyiniz ay camaat?! Üzünüzü niyə döndərdiniz kənddən? - Sazı başının üstə qaldırıb elə qışqırdı ki, təpələrin qaşından enməkdə olan ermənilər ayaq saxladılar...-Ardımcaa! Teymurun səsi güclüydü, heç nə deməsə də anlaşılandı, içi doludu, daha çox deyilməmiş, işlənməmiş səslərlə dolu; yəni, bu səsin içində özünə gəlmək vardı, ona görə də ağızdan çıxan kimi sümüyə işlədi, min illiklər boyu bitgi toxumu kimi arta- arta yerin qatlarına kök atan kənd qəbrstanlığı da bu səsdən sonra göz qabağına gəldi, gözə dəyən nə vardısa elə bil üstünün bir qatını götürdülər... Dərdlərin üstü açıldığına görə kənd qəbrstanlığı da ağlaşmaları, yuğları, hönkürtüləriylə təzədən xatırlandı... onsuz da ölənlər yadlarındaydı, özlərini gizlənmişlərə oxşadırdılar, başlarını guya harasa soxmuşdular... Min- min illər yaşı olan qəbristanlıq kəndin birdən- birə yadına düşdü. Amma axirət dünyasının varlığına inanmış olsaq ölənlərin goru çatdayırdı... İmirxanlıTeymurun səsi də onu dedi, elə: -Goru çatdayacaq ölənlərimizin! www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Bayaqdan çaşıb qalmış adamlar Teymurun ardınca yeridilər. Kənddə çox saz varmış, əlinə bir şey keçməyən evdən sazını götürüb çıxmışdı. Sazın çoxu elə köynəyindəydi, başlarının üstə qaldırıb yüyürdülər...Qarşı yaxada ayaq saxlamış ermənilər qaçıb dağıldılar; yəqinki sazı avtomat silah hesab etmişdilər... Səhəri erməni qəzetləri elə bundan yazmışdı: “...türklər silahlanıb...!” Kəndin üstünə yürüş etmiş ermənilər türklərin əlindəkinin saz olduğunu sonra bildilər, ömür boyu sazbəndlik eləmiş Tepanusdan bir saz alıb düz kəndin ortasında dar ağacı qurdular, sazı adam kimi dar ağacından asdılar. Sazın asılması xəbəri türk kəndlərinə güllə kimi dəydi.. Ardınca da ermənilər xə- bər göndərdilər ki, İmirxanlı Teymuru da beləcə, saz kimi asacağıq... ...fikirlər, xatırlamalar yorur məni, həm də alıb aparır, diqqətimi gördüklərimə yönəldə bilmirəm. Bu gün nece gündüsə ürəyi getmiş kimiyəm, içimdə, - yaddaşımda olanlardan başqa heç nə xatırlamıram. O vaxtlar bu, bağ ərazisini təzəcə almışdım, yulğunlu bir yerdi, dəvə tikanlarıyla dolu... Sahə müfəttişləri yeri göstərib çıxıb getmişdilər, yerin ortasında təkdim. Yan-yörədə hasara alınmış bağlar, tikililər qaralırdı. İndi bir qarış da yer qalmayıb. www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Mən o vaxt niyəsə erməni kəndində dar ağacından asılmış sazı xatırladım... Anam məni asılmış saza, - dar ağacına sarı itələdi. Səsi göynəyə-göynəyə, “...bunu assaydılar, məni belə yandırmazdı...” Anamın səsi nece vardı eləcə yaddaşımda səsləndi, qulaqlarım batıb içimdəki dərinliklərə işlədi, hasarların dibləriylə atlana- atlana axıb gedən ilğımlara dalıb içimi çəkdim... Bütün bunlar nəyə görə yadıma düşdü, o vaxt da bilmədim, indi də bilmirəm... O vaxt deyəndə, günortadan sonraydı, aldığım bağ yerinə elə qəriblik çökmüşdü ki, gözə dəyən hər şeyin görünüşündə səs vardı; səslənmə, ulamaq səsi. Xəyalımla ucu-bucağı görünməyən qatar gedirdi, bu da yəqinki bağlara çökmüş ilğımları yaxından hiss elədiyimə görəydi. İnnab ağacını da o vaxtlar təzəcə əkmişdim... Bioloq Teymurla katibə əllərində innab şitili bağa baxmağa gəlmişdilər. Teymur ayağını dayandığı yerə vurub: -Burdan əkərsən, - dedi, innabın şitilini katibədən alıb mənə sarı uzatdı. - İndidən ək, - dönüb katibəyə baxdı, - indidən əksən bir yerdə doğallar. Bu meyvə gətirər, o da uşaq. Katibə əlini yenə qarnının üstünə qoyub: -Eh, hanı məndə o baxt... -dedi.
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
İndi innab gör, nə boyda olub, ağacı sulaya- sulaya: -Doğrudan da hər şey bir-birinə bağlıdı, - deyirəm öz-özümə. -Katibə də doğa bilmədi, bu da... “...Bəlkə səhv eşitdim, bəlkə İmirxanlı Teymurdu ölən...? Gərək soruşaydım... Teymur kimdi? Hansı Teymur? Zəng eliyənin də kim olduğunu bilmədim...” “Ah, Əmir Teymur...!” - Əmir Teymuru xatırlayıram, hardan yadıma düşür, anlamıram... Ayağını çəkə-çəkə üstümə yeriyir. Bu yaxınlarda onun haqqında ssenari yazdım, çoxseriyalı televiziya filmi də çəkildi. İndi nə qədər istəyirəm ki, əmiri Fuad Poladovun qiyafəsində təsəvvür etməyim, alınmır... Fuad Poladov Əmir Teymur geyimində üstümə gəlir. Filmdə Əmir Teymurdan soruşurdular: “Sənin dəri yığanın niyə erməni olub?” Cavabı beləydi. “Çox aradım, axtardım, gördüm erməni kimi dərini hiss eləyən yoxdu...” Əlimdəki su qabında su qurtardı, qolum yüngülləşdiyinə görə xəyaldan ayrıldım, sonuncu damlaların ağacın dibində bir-birinə can ata-ata nece yox olduğunu gördüm; yerində qalan nəmişliyə baxa- baxa torpağın altını, - ağacların, bitgilərin kökünün olduğu yeri təsəvvürümə gətirmək istədim... “yəqin ki, üstündə olduğu kimi yerin altında da kök kökə www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
qarışmaz... yəqin ki, üstəki kimi torpağın altı da bölünmüş olar, bəlkə də üstündə olduğundan da ədalətsiz şəkildə bölünüb... Beləcə, neçə ildi innab ağacının kökünü təsəvvür eləyə-eləyə dərdini tapa bilmirəm. Axırda dediyim kimi bu yazağzı Moskvaya bioloq dostum Teymura zəng eləmişəm. -Bəlkə suyunu az eliyirsən, - dedi, - yeri yaxşıdı, görmüşəm, başqa nolmalıdı...? Sən qılıqlı adamsan, sənin bağın-bostanın yaxşı tutmalıdı, qaşqabaqlı deyilsən, kim oldu, nə oldu, sevənsən. Ağaca suyu verəndə də elə hesab elə ki, su sənin içinnən axır... İstədim ağacın kökü haqqında bəzi şeylər soruşam, yəni bitgi kökləri torpaqda nece hərəkət edir, əsasən hansı səmtə can atırlar? Oğurluğu onlar da anlayırmı? Başqa canlılar kimi dolanmaları necedi? Bir-birindən oğurluq eliyirlərmi? Nece yola gedirlər? Misalçün, budu, innabla nar yan-yanadı, kökləri aşağılarda neynir? Orda da hərənin öz yeri varmı? Telefonda bu boyda şeyi burdan ora nece deyəcəyimi tez həll edə bilmədim: -Yanında kim var, -dedim, - “quşları” yenə başına yığana oxşayırsan?! -Hardan bildin?
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Sən də qızlara qılıqlısan, sən də qızlar olan tərəfə can atırsan, sənin də kökün qız olan səmtə bitir, özü də rus qızları, hıı?! Yoxsa hər şeyi atıb Moskvaya getməzdin... Burda biolojiya institutu yoxdu, bəyəm? - Bu arada bütün ruhumla Maskvada təkmilləşmə kursunda bir yerdə keçirtdiyimiz günləri xatırlayıb soruşdum. - Şkolnaya küçəsi yadındadı? Fryazino şəhəri...! -Həə, - dedi, - Gödək küçə... sən də belə bir hekayə yazmışdın... ...Teymur bilir, bioloq dostum, bilir ki, mənim Moskvadan xoşum gəlir, hələ niyə xoşum gəldiyini də anlatmışam... “Bilirsənmi...” - dedim...o vaxt. Mən bunu deyəndə günorta üstüydü, elektrik qatarında Fryazino şəhərinə, Məşədi İbadın sözü olmasın, qız yanına gedirdik, yüngülvari milli bazarlıq da eləmişdik. Hər yan elə qatı yaşıllıq içindəydi ki, deyirdin qatar da tələsə-tələsə bu yaşıllığa qarışmağa, itib-batmağa gedir. Yan- yörəmizdəki adamlar da göm-göy, yam-yaşıl baxışlarıyla bu yaşıllığa qarışmış kimidi...“Bilirsənmi...- dedim, bir də. -...rus kimi öz təbiətinə, yerinə-yurduna oxşayan ikinci xalq görməmi- şəm. Sən bir qızların baxışlarına bax, yam-yaşıldı...” “Qız yanına gedirsən, onlara işin düşüb, ona görə belə gəlir sənə...” dedi, Teymur. “ Baxım bir də, adresi www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
ver.” Balaca kağız parçasıdı, mərkəzi univermağın möhürü də üstündə, bayaqdan əlimdə tutmuşam, ona uzadıram. Teymur kağızı alıb bir də bərkdən oxuyur: -Qorod Fryazino, Şkolnaya- 27... Gendən baxanda uzun dimdikli yay şapkasına oxşayan şəhərdi, demək olar ki, bir dənə küçəsi var, Şkolnaya. Küçənin tək saylı səmtinə baxa-baxa gedirik: 1-3-5... Dünən univermağın foyesində həmin qızlarla üz- üzə dayanmışdım...birinin gözləri o qədər göydü ki, göylüyündən giləsi seçilmir, baxa-baxa qalmışam; baxışları su kimi, hava kimi rəngini dəyişə-dəyişə axır, o yana, bu yana...Mən onlara dondurma almışam, gülümsəyə- glümsəyə dondurma yeyirlər: -Net, on ne zayatc... 68
Mən gözləri lap göy olan qızı anlamadım. “..zayatc”, kimə deyir görəsən? Mənə deyirsə, nə dovşan? Dovşan nədi?!” Ünvanını yazıb verəndə hər şeyi unutdum: “q.Fryazino, Şkolnaya- 27. Budim jdat...” 69
Səhəri elektrik qatarına minəndə Teymur elə belə də dedi:
68 Yox, o, dovşana oxşamır (rusca). 69 Gözləyəcəqik (rusca). www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Bilirsən burda “dovşan-zayats” kimə deyirlər? Alverçiyə... burdan alıb, ordan satana. -Mən alverçiyəm ki? -O da onu deyir... səni alverçiyə oxşatmayıb. Çatmışıq, ikimiz də sevinə-sevinə bu başından baxanda o başı görünən küçəylə deyə-gülə gedirik: -Ruslar sağ olsun, - deyirəm-problemsiz xalqdı, dincdilər, heç bizim Bakıda Sovetski küçəsinnən belə kişilənə-kişilənə keçə bilərdik?! Doğrudan da elə bil uzun ayrılıqdan sonra öz küçəmizə qayıtmışıq, az qalırıq ətrafa əl eləyək... Həyətlərdə adamlar olsa da səs-səmir yoxdu, hər yan elə yaşıldı ki, deyirəm, yəqin bu səssizlik də yaşıllığa görədi. Mən gözlərinin göylüyündən giləsi seçilməyən qızın baxışlarını xatırlayıram... “budem jdat” -Nə təhər şeydilər?- deyir, Teymur. Axşamnan bura on dəfə soruşub. -Heç olmasa zəhmətimizə dəysin.
-Birinin gözü elə göydü... -deyirəm, əillərimin ikisini də irəli uzadıb hər şeyi canında qərq etmiş yaşıllığı göstərirəm. -Ey vı, k komu idyote? 70
70 ...kimin yanına gedirsiz (rusca). www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Bayaqdan bizə fikir vermirdilər, indi tamaşamıza qızlar çıxır, o qapıdan, bu qapıdan əl eləyirlər, hələ beş-altısı ardımızca gəlir. Mən onlara bir də göz gəzdirib: -Yoxdular,-deyirəm.-Bunların arasında yoxdular. - Səsimin dəyişdiyini özüm də hiss edirəm. Teymur çiyinlərini qısıb qəribə görkəmə düşür: -Bilirsənmi, arada nəsə var, -deyir. - Mənə elə gəlir, bütün məhlə bizi gözləyirmiş, sənin qızların bizi aldadıb...baax! Doğrudan da küçənin sonuna yaxın bütün qapılar açıqdı, qoca rus qarılarınacan bizi gözləyirlər. -Hə, sənin dovşanların bizi aldadıb,- Teymur dayanıb kədərini, daha doğrusu, pərtliyini gizlətmədən küçənin qurtaracağına baxır. - Küçə 24-cü evəcəndi, - deyir, - 27-ci ev yoxdu... Sonuncu evlə üz-üzə quraşdırılmış, bayaqdan suyunun səsi gələn bulağa tərəf gedir, mən də dalınca. Bulağın yanında süfrə masası var, Bakıdan onunçün gətirdiyim, indisə qızyanına götürdüyümüz gülöyşə narları, güney mandarinlərini, göyərtilərini, indinin diliylə desək, mentalitetimizi çıxardıb masaya düzür, ardımızca gələn qızlara sarı dönüb araq, şampan, kon- yak şüşələrini başının üstə qaldırıb yelləyir: -Gəli-iin...! www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Qızlar duruxub ayaq saxlayırlar, bunu gözləmirdilər, ona görə də çaşqınlıq içində bilmirlər neynəsinlər. Teymur onlara bir də əl eləyir, konyak şüşəsinin ağzını açıb bulaq daşının bir küncünə qoyulmuş stəkana konyak süzür, bir-iki addım qızlara sarı gedib: -Gəlin, içək, -deyir, - içək, peçeneqlərin sağlığına...! Mən səbəbini bilmədən ayağımın ucuna qalxıb boylanıram, peçeneqləri axtarıram elə bil; “hardan ağlına gəldi, heç vaxt cöz salmazdı bunnan... tarix müəllimimiz “bacanaqlar” deyirdi. Deyirdi, peçeneqlər ruslarla bacanaq olan türklərdi.” Mərkəzi univermaqda tanış olduğum qızlar yoxdu aralarında, mən elə bil itiyimi axtarıram, gözüm orda burdadı... İstəyirəm yaşıl gözlü qızı səsləyəm, içim səslə doludu, adı yadıma düşmür, əlimi cibimə salıram ki, qızın yazdığı kağızı çıxardam. -Kağızı çıxartma, - deyir, Teymur... Gələnlər bizi çoxdan tanıyırmışlar kimi başımıza yığışdılar. Süfrəyə düzülənləri görüb hərə bir evə qaçdı, biri qab-qacaq, biri turşu, biri də qarmon gətirdi...
www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Jenitsya priyexali! 71 ... -Küçənin ortasında yarı yaşını ötmüş qadın ora-bura əl eləyib çır-çır çığırırdı. Həyətlərdən nə soruşdularsa qadın tələsik, - pomoyemu iz Kafkaza 72 , - dedi, dönüb bizə sarı qaçdı. Özü tatara oxşayırdı, uzunsov, qıyma gözləri vardı, bizə doğru elə gəlirdi, elə bil neçə ildi bizi gözləyirmiş. Teymur gözlüklü bir qadınla qızların indi gətirdikləri stəkanları süfrəyə düzür: -Arxeoloqam...-deyir, gözlüklü qadınla üz-üzə durub. Yenə boylanıb ora-bura baxıram: “arxeoloq niyə...nədi fikirləşdiyi görəsən?” Ətrafda keçmişdən qalma heç nə yoxdu, köhnə sınıq-salxaq traktorlardı, bir-birinin üstə qalaqlanıb səliqəylə küçənin qurtaracağına yığılıb. -Kurqan axtarıram,- deyir Teymur, ayağının ucuna qalxıb boylanır. Qızların, arvadların hamısı başına yığışıb, əlini dolandırıb balaca şəhərciyin dörd səmtini göstərir. - Mamaydan qalma kurqanları... - Peçeneqlər, eşitmisiz? Polovestlər... polovtsı.
71 Evlənməq gəliblər. 72 Məncə Qafqazdandılar. www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Heç kəs heç nə demir, süfrəyə düzülənləri göstərib bir-birindən nəsə soruşurlar. Mən gülümsəyərək, sakitcə: -Qəlizləşdirmə, - deyirəm. Teymur mənə fikir vermir, soruşur: -Bəs, kilsəniz yoxdu? Mən sizin kilsənin divarlarına baxmaq istəyirəm... divarındakı yazılara. -Yox,-dedi, gözlüklü qadın, -vardı, otuzuncu illərdə yıxdılar. -Za kovo pyom?! 73 -Yoğun, xırıltılı səsə ikimiz də birdən döndük, orta yaşlarında əlində boş stəkan, başında əzilmiş, köhnə şlyapa olan kişinin hansı səmtdən çıxdığını bilməmişik. -Za Mamaya... -dedi, qızların, qadınların arasında çiçəyə oxşayan məktəbli qız. Kişi dodağının altında yan-yörədəkiləri söyüb: -Tolko etoqo ne xvatala 74 , -dedi. Keçib masanın qırağında əyləşdi, içgi şüşələrinin üstünü bir-bir oxuyub başını qaldırdı: -Naley, Nastya! “Ağdam” naley, - deyib əlini Teymura uzatdı,- Aleksey Sergeyeviç. -Çut ne Puşkin, - dedi, Teymur, onun əlini sıxdı.
73 Kimin sağlığına içirik?! 74 Bir o qalmışdı. www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
Ayağı yer tutan üstümüzə gəlir, amma aralarında kişi yoxdu, hamısı arvad-uşaqdı. Mən özümü saxlaya bilməyib soruşuram: -A qde vaşi mujiki 75 ?! -Sənin də işin-gücün qurtarıb daa... - Teymur gülə- gülə öz dilimizdə deyir ki, başa düşən olmasın.-Kişi lazımdı sənə? Hər yanımda bir qız dayanıb, iri qızlardı, elə məni boyda. Teymurun belə deməyinə pisikirəm, amma mən də gülürəm ki, qızlar bir şey anlamasınlar... -Düz deyirsən, sən də tarixdən danışma, burax tarixi... Görürsən, darıxdırır adamı. Doğrudan da Teymur kimi yan-yörəmdə olanlara qaynayıb-qarışa bilmirəm, yaşıl gözlü qızı gözləyirəm, az qalıram yanımdakılardan soruşam. Teymurun gözündən heç nə yayınmır: -Sağındakı gör hara baxır, sən də ora bax... -deyir badəsini qaldırır, -Aleksandr Sergeyeviç,- arada gülür, - za Puşkina... za Mamaya, za vas! İçirlər, sağ yanımdakı qız doğrudan da harasa işarələr eləyir, Teymur bunu deyirmiş, başımı qaldıran kimi küçənin cüt saylı tərəfindəki iki mərtəbəli mənzilin pəncərəsindən bizə baxan qızları görürəm... “Aha,
75 Bəs kişilərimiz hardadı? www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
mənin qızlarım...” sevindiyimdən az qalıram qışqıram, badəni pəncərəyə sarı qaldırıb qışqırıram: -...za Mamaya, - deyib başıma çəkirəm... Pərdə qırış-qırış olub dartınır, univermaqda tanış olduğum qızların təbəssümləri pəncərə şüşələrinə yayılıb itir: -Teymur, tapdım...! -deyirəm, həyəcanla. -İndicə onlar da gələcək... -Teymurun səsi boğunuq çıxır, elə bil başına yığışmış qadınlar, qızlarla bir yerdə şüşə qabın içindədi. -Vı na samom dele jenitsya priyexali? 76 - Aleksandr Sergeyeviç badəni başına çəkir, qarmonu götürüb oynaq bir hava çalır. -Ah, Kafkasskiye orlı 77 ... -deyib oynaya-oynaya başımıza dolanır. -Ne uyezjay qolubçik moy...
Ömrüm boyu unuda bilməyəcəyim rəqs anları başlayır; qadınlar, qızlar bizi əldən-ələ ötürə-ötürə dəyişrlər, uzun növbə yaranıb, başım hərləndiyinə görə gözlərimi yummuşam. Teymuru elə bil suya salıb çıxardıblar, yaraşıqlı çöhrəsi sevinc içindədi, üz-gözünə dağılmış saçları, atdanıb düşməkdən daha da pırpızlaşmış bığları tərdən parıldayırdı.
76 Siz doğurdan da evlənməyə gəlmisiz? 77 Ah, Qafqaz qartalalrı. www.kitabxana.net – Milli Virtual Elektron Kitabxana 2016
Mövlüd Süleymanlı “And olsun, əsrə…”
-Ona yenə konyak ver, - Teymur Aleksandr Sergeyeviçi göstərdi. - Elə belə ayaq üstə içirt.
Konyak şüşəsini götürüb Aleksandr Sergeyeviçə sarı getdim...Artıq axşam düşürdü, gün batmaq üzrəydi. Günəşin batmağı qarşı yaxada gözə görükən nə vardısa bizim tərəflərə oxşatmışdı. Bizim kəndə də axşam belə düşür. Axşam günəşlə bir yerdə enir, hər şeyi sıxıb üfüqlərə yapışdırır. Aleksandr Sergeyeviç konyak şüşəsini əlimdən alanda özümə gəldim. Axşamın düşdüyü səmtdən yaşıl gözlü qızın mənə tərəf gəldiyini gördüm. “Zayats...” bu sözü deməliyəm ona, deməliyəm ki, özün dovşan çıxdın...” Üz-üzə dayandıq, gözlərinin rəngi dəyişib elə bil, bəlkə də axşamın düşməyindəndi... Bizə heç kim fikir vermir, artıq hamı səmtini itirib, ayıq adam yoxdu, Qızın əlindən tutub süfrəyə tərəf gətirdim. Teymur görünmür, istədim soruşam, amma elə bil məni indi görürlər, heç kəs tanımadı. Aleksandr Sergeyeviçin qarmonu susub, bir əlində boş konyak şüşəsi, bir əlində qarmon ağaca sökənib, dinməz söyləməz başını silkələyir, baxan kimi bilirsən ki, indicə kimisə söyəcək, üz-gözündən söyüş yağır. Gözü mənə sataşan kimi bütün gücüylə konyak şüşəsini üstümə atdı:
|