Q iru v c h i s a m o ly o tla r u s tid a t a jr ib a la r
1930-yillarda harbiy havo kuchlari tarkibida ikki turdagi qiruvchi
samolyotlarga ega bo'lish zarur deb hisoblanardi:
birinchisi - katta
tezlikka ega monoplan, ikkinchisi esa yaxshi manyovr qiladigan bi
plan. Amaliyot esa bunday fikrlashning noto‘g ‘riligini koYsatdi:
uchish
tezligi bir-biridan juda ham katta farq qiladigan samolyotlarning bir-
galikda harakat qilishi ancha qiyin,
qiruvchi samolyotlar parki
bir xil
bo'lishi shart. Aynan shuning uchun, Ikkinchi jahon
urushi boshlarida
tez uchar monoplanlar tezlik bilan qiruvchi biplanlarni siqib chiqardi.
Yana bir universal jangchi samolyoti - qiruvchi-bombardimonchi-
razvedkachi yaratish to'g'risidagi g'oya ham chippakka chiqdi.
Bunday
samolyot o'z oldiga qo'ygan vazifalarning hech birini qoyilmaqom qilib
bajara olmasligi ma’lum bo'ldi: qiruvchi samolyot uchun u og'irlik qiladi
va yaxshi qurollanmagan, bombardimonchi samolyot uchun ham yara-
maydi -
juda kam bomba olib keta oladi, va nihoyat, razvedkachi sifati-
da ham yaroqsiz-kabinadan hamma narsani ko'rib bo'lmaydi va uzoq
qa parvoz qila olmaydi. Og'ir, o'lchamlari o'rtacha bombardimonchiga
teng, kuchli himoya va hujum qilish uchun yax-shi qurollangan ikki
motorli
qiruvchi samolyot -
«Havo kreyseri»
konsep-
siyasi ham o'zini oqlamadi.
Bunday sekinuchar va kam
manyovrli
«Kreyser»ning
o'qchilari
odatdagi yengil
qiruvchi
samolyotlarning
yashindek tez hujumlarini
harakatsiz,
biroq aniq va
uzoqqa
otadigan
qurol-
lari bilan qaytara olish-
1930-yillarda Am erikaning «Bell» firm asi
9a ^yoqatsiz bo'lib chiq-
tom onidan yaratilgan «Aerokuda» sam olyoti
di. Bunday
turdagi
asl
