Dərslik Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin "Tətbiqi kulturologiya"

 
QƏDİM AZƏRBAYCAN MƏDƏNİYYƏTİ 
 
Müəyyən edilib ki, Azərbaycanda ibtidai icma quruluşu artıq 1.5 mln il qabaq yaranıb, yəni 
Azərbaycan dünyada ən qədim mədəniyyət ocaqlarından biridir. Bütövlükdə ibtidai icma dövrü 3 dövrə - 
daş, tunc və  dəmir dövrlərinə ayrılır.  İbtidai insanların  ən qədim məskənləri Qarabağ, Qazax, Naxçıvan, 
Kəlbəcər, Lerik və Yardımlıda aşkar edilib. 
Qarabağda bunlar Azıx, Tağlar, Kəlbəcərdə - Zər mağara məskənləri, Qazaxda - Daşsalahlı  və 
Damcılı, Naxçıvanda - Qazma, Lerikdə Buzeyr mağaralarıdır. 
Fizuli şəhəri yaxınlığında Quruçay dərəsindəki Azıx mağarasında alt paleolit (2.5-2.0 mln il-100 min 
il) yaxşı öyrənilmişdir. Burada ən dərin laylarda Olduvay çınqıl alətlərinə oxşar çaylaqdan düzəldilmiş 
alətlər tapılmışdır. Bunlar universal alətlər idi. Onlarla kəsir, çapır və digər işlər görürdülər. Bu mağara 
məskənini M. Hüseynov kəşf edib və uzun illər boyu tədqiq edib. Azıx tapıntıları  əsasında Azərbaycanda 
yaşı 1.5 mln il olan qədim Quruçay arxeoloji mədəniyyətinin mövcudluğu əsaslandırılmışdır. 
Min illər ötdü, kobud əl çapacaqları, sonralar isə nacaq, bıçaq, ərsin, biz kimi forma və təyinatına görə 
müxtəlif alətlər meydana çıxdı. Onları nukleusdan - iri daş özəyindən qopardırdılar. 
Daş alətlərlə yanaşı ov obyekti olan çoxdan nəsli kəsilmiş heyvanların sümükləri tapılmışdır.  Əsas 
məşğuliyyət növü yığıcılıq və ovçuluq idi. Həyat insanları kollektivlərdə birləşməyə məcbur edirdi. Bunlar 
ibtidai insan sürüsü və ya ilk icma adlanan qeyri-sabit birliklər idi. Azıxda yaşı 700 min il olan ocağın izləri 
aşkar edilib. 1968-ci ildə Azıxda yaşı 350-400 min il olan ibtidai insanın (azıxantrop) alt çənəsinin fraqmenti 
tapılıb. Bu, dünyada qədimliyinə görə dördüncü olan ibtidai insan fraqmentidir. Beləliklə, Azərbaycan 
ərazisi ibtidai insanın formalaşdığı qurşağa daxildir. 
Azıxantrop tədricən tikinti vərdişləri qazandı, onda dini təsəvvürlər  əmələ  gəldi (üzərində xüsusi 
nişanlar olan ayı  kəllələri tapılıb), ibtidai incəsənət yarandı. Alt paleolitin sonunda çaxmaq daşından və 
bazalt daşdan düzəldilən alətlərlə yanaşı obsidiandan (vulkanik-şüşə) düzəldilən alətlər peyda oldu. 
Obsidiandan dişli ərsin tiyə düzəldirdilər. Alt paleolitin sonunda insan sürüsünü və ilk icmanı daha sabit olan 
nəsil icması əvəz edir. 
Təxminən 100 min il bundan qabaq orta paleolit (mustye) dövrü başlanır və b. e. əvvəl 40-cı minilliyə 
qədər davam edir. İnsanlar Kiçik Qafqaz, Naxçıvan, Qarabağ  və Qazaxın daha geniş  ərazilərində  məskən 
salır. Qarabağın Tağlar, Qazaxın Damcılı, Naxçıvanın Qazma mağaralarında külli miqdarda daş alət 
nümunələri tapılmışdır. Orta paleolit dövründə neandertal adam tipi formalaşır. Orta paleolit dövründə  də 
ovçuluq və  yığıcılıq başlıca məşğuliyyət növü olaraq qalırdı. Qafqaz maralı, mağara ayısı  və boz ayı, dağ 
keçisi və  vəhşi at-kulan ovlayırdılar. Həmin dövrdə dini təsəvvürlərdə  dəyişikliklər baş verir, o dünyaya 
inam, totemizm, ovsun və bir çox başqa ibtidai din formaları yaranır. Orta paleolitdə insan sürüsünü tədricən 
nəsil icması başqa cür desək, qəbilə icması əvəz edirdi. 
Üst paleolit dövrü e. ə. 40-cı minillikdən XII minilliyə  qədər davam edir. Mülayim rütubətli iqlim 
hökm sürür, fauna və flora dəyişir. Bu dövrün izlərinə Qarabağ  və Qazax mağara məskənlərində  təsadüf 
olunur. Təkmilləşdirilmiş  ərsin, biz, kənarları diş-diş edilmiş alətlər, uzunsov, dəyirmi və üçbucaq şəkilli 
alətlər üzə sıxdı. Bu zaman “homo sapiyensin” (ağıllı insan) formalaşması sona yetdi. Nəsil icmasını qəbilə 
icması əvəz etdi və ana xətti üzrə nəsil-qəbilə icması qəti surətdə yer aldı. Bu, matriarxat dövrü idi. E. ə. 12 
minillikdən 8-ci minilliyə qədər mezolit dövrü davam etdi. Bu zaman kaman və oxun kəşf edilməsi ilə ov 
birinci yerə çıxdı, heyvanları əhliləşdirməyə başladılar, bu da gələcəkdə maldarlığa keçidin əsasını qoydu. 
Mezolit dövrünün sonunda ibtidai əkinçiliyin ünsürləri  əmələ  gəldi, istehsal edən təsərrüfatın  əsası 
qoyuldu, neolit dövründə isə onun formalaşması başa çatdı. Azərbaycanda mezolit dövrü başlıca olaraq 
Qobustan abidələrində  Cəfərqulu Rüstəmov, Firuzə Muradova tərəfindən tədqiq edilmişdir. Qobustanlılar 
burada 12 min il əvvəl məskən salıb. Ovçuluq, balıqçılıq, yığıcılıqla məşğul olub. Burada, “Öküzlər”, “Ana 
zağa”, “Firuz” və digər mağaralarda külli miqdarda çaxmaq daşı, sümük, və obsidiandan düzəldilmiş bıçaq, 
ərsin, biz, qırmaq, nizə və ox ucluqları və mikrolit alətlər tapılıb. Qobustanda külli miqdarda mezolit dövrünə 
aid qaya rəsmləri mövcuddur. Onlar totemizm təsəvvürləri, ov səhnələrini və s. təsvir edir. Qobustanın ən 
qədim qaya rəsmləri mezolit dövrünə aiddir. Mezolit dövründə mərhumun qəbrinə o dünyada istifadə etmək 
üçün müxtəlif əşyalar qoymağa başladılar. Belə qəbirlər “Firuz” məskənində aşkar edilib. Qobustanda qaya 
rəsmlərini  İ. Cəfərzadə  aşkar edib. Mezolit dövrünə aid əmək alətləri və mikrolit alətlər Qazaxda Damcılı 
mağarasında tapılıb. E.ə. 7-ci minillikdə Azərbaycanda neolit dövrü başlanır. Onun əsas cəhəti istehsal edən 
təsərrüfatın təşəkkülü və inkişafıdır. Bunu neolit inqilabı adlandırırlar. Azərbaycanda bu proses eneolit 
dövründə, yəni e. ə. V-IV minillikdə tamamilə başa çatır. İnsan təbiətdən daha az asılı olur. Azərbaycanda 
əkinçilik və heyvandarlığın inkişafı üçün zəruri  şərait mövcuddur. Neolit dövründə Azərbaycanda 
dulusçuluq və toxuculuq meydana gəlir. Neolit dövründə alətlər  əsasən çaxmaq daşından idi. Neolit 
dövrünün başlıca abidələri Gəncə tərəfdə, Təbriz yaxınlığında və Bakı yaxınlığında Qobustanda aşkar edilib. 
Qazax rayonunda daş toxa, oraq içlikləri, balta və gürzlər tapılıb. Alətlər əsasən çaxmaq daşı və obsidiandan 

İ. Hüseynov, N. Əfəndiyeva
. QƏDİM DÜNYA MƏDƏNİYYƏTİ. 
 
113
düzəldilib. Çaxmaq daşından kənd təsərrüfatı alətləri və obsidiandan səpin və biçin alətləri külli miqdarda 
Gəncə yaxınlığındakı məskəndə tapılıb. 
Eneolit dövründə istehsal edən təsərrüfat daha çox inkişaf edir. İnsanlar ilk dəfə metalla - mislə tanış 
olur. Lakin daş alətlər hələ də üstünlük təşkil edirdi. Eneolit dövründə əhali surətlə artır. Əsas məşğuliyyət 
toxa  əkinçiliyidir. Gəncə-Qazax, Mil-Qarabağ, Muğan və Naxçıvan bölgələrində, habelə  Cənubi 
Azərbaycanda Urmiya gölü yaxınlığında və Təbriz ətrafında külli miqdarda neolit dövrü yaşayış məskənləri 
qeydə alınıb. Eneolit dövründə insan çay sahillərində kiçik məskənlərdə yaşayırdı. Çiy kərpicdən tikilmiş 
evlər dəyirmi formada idi. Evlərdə ocaq və  həsir var idi. Kiçik evlər icma torpağında öz sahəsi olan 
təknikahlı ailə,  ər-arvad üçün nəzərdə tutulmuşdu.  Əkinçilik və maldarlıqla yanaşı ovçuluq və balıqçılıqla 
məşğul olmağa davam edirdilər. Sənətlərdən dulusçuluq, toxuculuq, daş  və sümük emalı yaxşı inkişaf 
etmişdi. Toxa əkinçiliyi hökm sürürdü, taxılı qurma oraqlarla biçir, qablarda və ya xüsusi çalalarda 
saxlayırdılar. Maldarlıq inkişaf edirdi. Həm xırda, həm də iri buynuzlu heyvan, e. ə. V əsrdən başlayaraq at 
saxlayırdılar. Cəlilabadda  Əlikəmək təpəliyində  əhliləşdirilmiş at sümükləri tapılıb. Həmin dövrdə misdən 
yalnız bəzi alətlər düzəldirdilər. Ondan əsasən zinət əşyaları hazırlayırdılar. Qadın əvvəlki kimi cəmiyyətdə 
aparıcı rol oynayır. Eneolit matriarxatın çiçəklənmə dövrüdür. Külli miqdarda gildən düzəldilmiş qadın 
fiqurları tapılıb. Eyni zamanda icmanın həyatında ağsaqqallar  şurası  əhəmiyyətli rol oynamağa başlayır. 
Dəfn mərasiminə böyük diqqət yetirilirdi. İnsanları evlər arası ərazilərdə, uşaqları isə evin içində döşəmənin 
altında dəfn edirdilər. Dini mərasimlərdə ovsun böyük yer tuturdu. Qobustandakı  bəzi rəsmlər də  həmin 
mərasimləri təsvir edir. 
E. ə. IV minillikdə eneolit dövrünü tədricən patriarxata təkan vermiş tunc dövrü əvəz edir. Bu dövr e. 
ə. II minilliyə qədər davam edir. Azərbaycanda külli miqdarda mis filizi yataqları var ( Naxçıvan, Daşkəsən, 
Qarabağ, Gədəbəy və b.). Lakin misdən düzəldilən alətlər davamsız olurdu. Misə arsen, sürmə, nikel, 
sonralar isə qalay kimi müxtəlif aşqarlar əlavə edən insanlar bürünc kimi möhkəm qatışıq əldə etdilər. Ondan 
başlıca əmək alətləri, silah və zinət əşyaları istehsal etməyə başladılar. Cəmiyyətdə əhəmiyyətli dəyişikliklər 
baş verdi. Yeni təsərrüfat sahələri yaranır, ictimai və mülki bərabərsizlik artırdı. Azərbaycanda qəbilələr və 
qəbilə ittifaqları kimi iri etnos-mədəni birliklər yarandı. Azərbaycanda tunc dövrü üç mərhələyə bölünür. 
Birinci mərhələ (e. ə. IV minilliyin II yarısı - III minillik) Kür-Araz mədəni dövrü kimi məlumdur. Bu 
dövrün başlıca abidələri məhz burada, Kür və Araz çaylararası  ərazidə  aşkar edilib. Qarabağ, Naxçıvan, 
Qazax, Xaçmaz, Şəmkir və Qobustanda həmin dövrün abidələri tədqiq edilib. 
Əhali həmin  ərazidə sürətlə artırdı.  Əgər neolit və eneolit dövrlərində  əhali yalnız düzənliklərdə 
yaşayırdısa, alt tunc dövründə insanlar dağətəyi və dağlıq bölgələrdə məskən saldılar. Sahəsi 3-5 ha olan iri 
məskənlərdə yaşayırdılar. Adətən çay sahillərində, düşməndən müdafiə üçün əlverişli yerlərdə  məskən 
salırdılar. Bəzi məskənlərdə hətta güclü müdafiə istehkamları mövcud idi. Belə məskənlər Fizulidə, Təbriz 
yaxınlığında və Urmiya gölü tərəfdə aşkar edilib. 
Neolit və eneolit dövrlərində olduğu kimi Kür-Araz mədəni dövründə də evləri çiy kərpicdən, lakin 
artıq çaylaq daşlarından bünövrə üzərində tikirdilər. Naxçıvandakı II Gültəpəni belə məskən nümunəsi kimi 
göstərmək olar. Divarlarına ustalıqla mala çəkilmiş, mehrablı, xüsusi böyük ibadət binaları meydana gəldi. 
Belə ibadətgahlar Naxçıvanda Gültəpə, Xaçmazda Sərkərtəpə, Qazaxda Babadərviş  məskənlərində  aşkar 
edilib. Əkinçilik surətlə inkişaf edirdi. Toxanı xış əvəzlədi. Əkin əraziləri genişləndi, süni suvarma meydana 
gəldi. Şumlamada heyvanlardan istifadə etməyə başladılar. Biçin, üyütmə alətləri təkmilləşir. Yığılma lövhə 
oraqlar ilə yanaşı bütöv bürünc oraqlar da meydana gəlir. Taxılı  nəhəng küplərdə  və xüsusi çalarlarda 
saxlayırdılar. Daş həvəng və dən üyüdənlər meydana gəldi. Maldarlıq da surətlə inkişaf edirdi. Mal-qaranın 
sayı, cinslərinin çeşidi artır, atdan geniş istifadə olunur, yaylaq və  qışlaqlardan istifadə ilə  əlaqədar mal-
qaranın otlaqlara köçürülməsi yer alır. Birinci ictimai əmək bölgüsü, əkinçiliyin maldarlıqdan ayrılması baş 
verir.  Əmək məhsuldarlığı artımı artıq məhsul ehtiyatlarının  əmələ  gəlməsinə  səbəb oldu, bu da məhsul 
mübadiləsinə təkan verdi. Maldarlar arasında təbəqələşmə sürətlənir. Mil düzənliyinin Üçtəpə yüksəkliyində 
aşkar edilmiş qəbilə başçısının məzarı buna sübutdur. Məzar yüksəkliyinin yaşı III minilliyin II yarısı kimi 
müəyyən edilib. Alt tunc dövründə  sənətlər arasında dulusçuluq, metal emalı  və toxuculuq daha surətlə 
inkişaf edirdi. Dulusçuluqda parıltılı  və naxışlı qab növləri meydana gəldi. Babadərviş  məskəni 
qazıntılarında dulusçu sobaları, tökmə qəlibləri aşkar edilib. Üstünlük təşkil edən bürünc alətlərlə yanaşı daş 
və sümükdən düzəldilmiş alətlər də işlənirdi. Qoyunçuluğun inkişafı toxuculuğun da inkişafını sürətləndirdi. 
Eneolit dövründən fərqli olaraq Kür-Araz alt bürünc mədəni dövründə  mərhumları  məskənlərdən kənarda 
dəfn edirdilər. Qəbirlər üzərində  təpəliklər yüksəldirdilər. Meyitləri yandırma və kollektiv dəfn etmə 
mərasimləri meydana gəldi. Əkinçilik, maldarlıq və sənətlərin inkişafı ictimai münasibətləri dəyişdirdi. 
İstehsalat daha çox qüvvə  və dözüm tələb etməyə başladı. Xış arxasına kişi keçdi, o sürü otarır, 
dəmirçilik, dulusçuluq edirdi. İqtisadiyyatda aparıcı rola kişi sahib oldu. Beləliklə patriarxat dövrü başladı, 
kişi ailənin, nəslin başçısı oldu.  
E. ə. III minilliyin əvvəlində Azərbaycanda orta tunc dövrü başladı. Bu dövrdə burada ayrı-ayrı etnos-
mədəni birliklər meydana gəldi.  İctimai və mülki bərabərsizlik gücləndi. Məskənlər daha böyük, qəbilələr 

İ. Hüseynov, N. Əfəndiyeva
. QƏDİM DÜNYA MƏDƏNİYYƏTİ. 
 
114
arası  əlaqələr isə daha sabit oldu. Naxçıvanda II Gültəpə, Ağdam rayonunda Üzərlik təpə, Göytəpə  və 
Çinartəpə məskənləri, Naxçıvanda Oğlan qala və Çalağan təpə qalaları, Borsunlu, Gəncəçay və digər məzar 
təpəlikləri həmin dövrün tətbiq edilmiş abidələridir. Artıq 3500 il bundan əvvəl ( e. ə. II minilliyin ortası) 
Naxçıvan şəhəri meydana gəlmişdir. O, qədim Şərqin şəhər-dövlətlərini xatırladır. Hazırda o, Naxçıvançay 
və Ceyrançay arasındakı ərazidə yerləşən II Kültəpə kimi məlumdur. O, 10 ha ərazini tutur. Azərbaycanın ilk 
şəhər-dövlətlərindən birinin mərkəzi olub. Üzərliktəpə, Oğlanqala və Qarakəpəktəpə kimi məskənlərdə güclü 
müdafiə istehkamları aşkar edilmişdir. Onlar nəhəng daş bloklarından tikilib. Bu məskənlərdəki bəzi binalar 
bir neçə otaqdan ibarətdir. Ehtimal ki, bu evlər kübar ailələrə  məxsus olub. Orta tunc dövründə bağçılıq, 
bostançılıq, üzümçülük və  şərabçılıq meydana gəldi. Süni suvarma qurğuları yaradıldı,  əmək alətləri 
təkmilləşdirildi, xırman lövhələri icad olundu, onlara heyvan qoşurdular. Həmin dövrün məskənlərində iri gil 
küplərində arpa, buğda və darı qalıqları tapılmışdır. Maldarlıqda xırda buynuzlu heyvan üstünlük təşkil 
edirdi. Atdan qoşqu və minik məqsədilə geniş istifadə olunurdu. Yun parçaların istehsalı artırdı. Orta tunc 
dövründə  sənət ayrıca fəaliyyət növünə çevrildi. Sənətin kənd təsərrüfatından ayrılması ilə ictimai-icma 
dövründə ikinci ictimai əmək bölgüsü baş verdi. II Kültəpə  məskəninin qazıntılarında da bütöv sənətkar 
məhəllələri və dulusçu sobaları  aşkar edilmişdir. Dulusçuluqda həm oyma, həmdə mineral boyalar çəkmə 
üsulu ilə müxtəlif naxışlar bəzədilmiş yüksək bədii üslublu məmulatlar yaradıldı. Metaləritmədə mislə 
qalayın xəlitəsi olan klassik bürünc meydana gəldi. Dəmirçilər tökmə, döymə, qaynaq, basmaqəlib və s. 
üsullara yiyələndilər. Qızıl və gümüş məmulatlar meydana gəldi. Metaldan silah, alət, məişət əşyaları istehsal 
edirdilər. Böyük məharətlə işlənmiş külli miqdarda tayı olmayan bürünc məmulatlar tapılmışdır. Qazıntılar 
zamanı iplikbənd, iynə, cida kimi toxuculuğa aid çoxlu əmək alətləri aşkar edilib. Gürz, dən üyüdən, həvəng 
və bu kimi daşdan düzəldilmiş  bəzi  əşyalar da qorunub saxlanırdı. Ovçuluq və balıqçılıq təsərrüfat 
fəaliyyətinin yardımçı sahəsi kimi qalırdı. Qəbilə başçıları  və  nəsil ağsaqqallarının hökmranlığı sürətlə 
güclənirdi. Qəbilə ittifaqları meydana gəldi. Məzarlar güclü təbəqələşmənin mövcudluğuna dəlalət edir. 
Başçıların məzar təpəliklərindəki dəfn əşyaları zəngin və çeşidlidir. Mərhumların üzərinə çox vaxt qırmızı 
oxra boyası  səpələyirdilər, yandırma mərasimi də geniş vüsət almışdı. Dində  şamançılıq və ovsun geniş 
yayılmışdı. Qobustan, Gəmiqaya və  İstisu abidələrinin bir çox rəsmləri buna dəlalət edir. İbtidai incəsənət 
əhəmiyyətli dərəcədə inkişaf etmişdi. Məmulat zəngin surətdə heyvan, insan təsvirləri ilə, bitkivari və 
həndəsi naxışla bəzədilirdi. 
II minilliyin II yarısından başlayaraq Azərbaycanda ibtidai icma quruluşunun inkişafında son mərhələ 
başlandı. Onu iki hissəyə - e. ə. XIV-XII əsrlər üst tunc və e. ə. XI –VIII əsrlər alt dəmir dövrlərinə ayırırlar. 
Dəmirin tətbiqi cəmiyyətdə  kənd təsərrüfatının sürətli inkişafı, mübadilənin genişlənməsi, qonşu ölkələrlə 
əlaqələrin möhkəmlənməsi, qəbilə icmasının süqutu, sinfi cəmiyyətə keçid kimi bir çox dəyişikliklərə gətirib 
çıxardı. Artıq eneolit dövründə Şərqin bir çox ölkələrində (Misir, Çayarası ərazi) sinfi cəmiyyətin yarandığı 
məlumdur. Qarabağ, Naxçıvan, Gəncə-Qazax və  Şəki-Zaqatala bölgələrində üst bürünc və alt dəmir 
dövrlərinə aid olan külli miqdarda təpəlik və digər (daş yeşiklər, torpaq qəbirlər) tipli məzarlar aşkar edilib. 
Burada çoxlu silah, kənd təsərrüfatı alətləri, sənətkar alətləri, zinət  əşyaları  və s. tapılıb. Həmin dövrün 
məskənləri də geniş  ərazilərdə yerləşirdi. Təsərrüfatda yarımköçəri maldarlıq ön plana çıxır. Maldarlar 
dağlara qalxır, burada məskən salır və  nəhəng qurğular tikirdilər. Atın minik və yük daşıma vasitəsi kimi 
əhəmiyyəti sürətlə artırdı. Ata sitayiş  mərasimləri meydana gəlir, dəfn edilənlərin məzarlarında atları da 
basdırırdılar. Məzarlarda dəvə skeletləri də tapılıb, bu isə  dəvəçiliyin də mövcudluğuna dəlalət edir. 
Əkinçilik də inkişaf edirdi, suvarma arxları qurulur, şumlama və  məhsul yığımı alətləri təkmilləşdirilirdi. 
Buğda, yarma, darının bir neçə növü becərilirdi. Ehtiyatları nəhəng küplərdə saxlayırdılar. Qazax rayonunun 
Sarıtəpə  kəndində içində taxıl və un qalıqları olan qablar aşkar edilib. Qazıntılar vaxtı üzüm, nar, gilas, 
şaftalı tumları tapılıb, bu da bağçılığın inkişafına dəlalət edir. Saxsı istehsalatında dulusçuluq kürəsi meydana 
gəldi, metallurgiyada naxış basma, naxış açma, qaynaq üsulları  mənimsənildi. Qızıl və gümüş zinət 
əşyalarının istehsalı artırdı. Toxuculuq sürətlə inkişaf edirdi. Dəmirin rolu tədricən artır və e. ə. VII əsrdən 
başlayaraq onun geniş tətbiqi yer alır. Sənətkarlar arasında yalnız alverlə məşğul olan şəxslər meydana gəlir. 
Beləliklə tacir-alverçilər meydana gəldi. Əvvəllər olduğu kimi evlər çaylaq daşından olan özül üzərində çiy 
kərpicdən tikilirdi. Ağdamda Qaratəpə  kəndi kimi bir çox yaşayış  məskənləri qala divarları ilə  əhatə 
olunmuşdu. Kiçik Qafqaz bölgəsində  və Naxçıvanda isə  nəhəng qala qalıqları qalmışdır. Bütövlükdə 
memarlığın səviyyəsi həmin dövr üçün çox yüksək idi. 
Qəbilə başçılarının hakimiyyətinin güclənməsi onların ilahiləşdirilməsi ilə nəticələnir. Onların məzarı 
üzərində hündür təpəliklər yüksəldir, ölümündən sonra da onlara sitayiş edirdilər. Bu məzarlar məişət 
əşyaları, bürünc, qızıl, gümüş  əşyalar, külli miqdarda xarici məmulat, bahalı silahlar, zinət  əşyaları ilə 
olduqca zəngin idi. Çox vaxt başçılarla yanaşı onların nökər, kəniz və arvadlarını, habelə sevimli atlarını, 
bahalı  yəhər-yüyənləri ilə birgə basdırırdılar.  İnsanlar bütün bunların o dünyada başçıya gərək olacağına 
inanırdılar. Üst bürünc və alt dəmir dövrünün dini təsəvvürlərində oda, suya, dağlara, meşələrə, bəzi ağac 
növlərinə, günəşə, aya, ulduzlara sitayiş mövcud idi. Həmin dövrdə Azərbaycan qəbilələrinin qonşu xalqlar 
və  qəbilələrlə  əlaqələri genişləndi. Cins mal-qara, sənət məmulatı,  ərzaq mübadilə vasitəsinə çevrilir. 

İ. Hüseynov, N. Əfəndiyeva
. QƏDİM DÜNYA MƏDƏNİYYƏTİ. 
 
115
Beləliklə, üst bürünc və alt dəmir dövrü ibtidai icmanın süqutu və sinfi cəmiyyətə keçid dövrüdür. Şimalı 
Azərbaycandan fərqli olaraq Cənubi Azərbaycanda bu proses daha sürətlə gedirdi, burada dövlətlər də daha 
əvvəl meydana gəldi. Cəmiyyətin alt bürünc dövründə başlamış mülki və ictimai təbəqələşməsi üst bürünc və 
alt dəmir dövründə güclənir. Azərbaycanın  şimalında iri qəbilə birlikləri yaranır. Güclü qəbilələr geniş 
məhsuldar torpaqları  və örüşləri zəbt edirdi. Qəbilə daxilində  də  təbəqələşmə gedir, zəngin ailələr 
başqalarından seçilirdi. Dəmir və bürünc alətlərin tətbiqi daha bol ərzaq məhsulları  əldə etməyə imkan 
yaratmışdı. Belə alətlərə malik ailə əvvəllər bütün qəbilənin gördüyü işi yerinə yetirməyə qadir idi. Sürətlə 
qonşu icması formalaşmağa başladı. Zəngin ailələrin çox otaqlı evləri, çoxlu mal-qarası var idi, onların 
məzarlarında müxtəlif ləvazimat aşkar olunub. Əksinə, icma üzvlərinin əksəriyyəti müflisləşmişdi. Onların 
məzarlarında, demək olar ki, heç bir əşya yoxdur. Varlı ailələr məzlumları  əlavə  işçi qüvvəsi kimi 
muzdurluğa götürürdü. Qəbilə arası toqquşmalarda əsir alınmış insanlardan da bu məqsədlə istifadə edirdilər. 
Beləliklə, qullar meydana gəldi. Çox vaxt onları amansızcasına qətlə yetirir və sahibləri ilə yanaşı 
basdırırdılar. Cəmiyyətin həyatında müharibə böyük yer tuturdu. Odur ki, məzarlarda külli miqdarda qılınc, 
nizə  və ox ucluqları, döyüş baltaları, toppuzlar kimi silahların tapılması  təsadüfi deyil. Üst bürünc və alt 
dəmir dövrünün, demək olar ki, bütün məskənləri güclü qala istehkamlarına malik idi. Qüdrətli qəbilələr 
zəiflərə zəfər çalaraq onları özlərinə tabe edirdilər. Bu, hərbi demokratiya dövrü idi. E.ə. II minillikdə hökm 
sürmüş Assuriya çarı Adadnirarinin adı həkk edilmiş muncuğun Xocalıda aşkar edilməsi Şimali Azərbaycan 
qəbilələrinin başqa ölkələrlə, o cümlədən Ön Asiya ölkələri ilə  əlaqələrindən xəbər verir. Daha əlverişli 
təbiət-iqlim şəraiti, Ön Asiya mədəni mərkəzlərinin yaxınlığı və təsiri, bu mərkəzlərlə daimi əlaqələr Cənubi 
Azərbaycanda nəsil icmasının süqutunu Azərbaycanın şimal bölgələrindən xeyli əvvəl sürətləndirdi, artıq e. 
ə. III minilliyin əvvəli, II minilliyin sonunda burada ilk, hələ ibtidai sinfi cəmiyyətlər yarandı. Azərbaycanın 
şimalında isə bu zaman hələ  də  qəbilə  və  qəbilə ittifaqları qalmaqda davam edirdi. Cənubi Azərbaycanın 
cənub qərb hissəsində sinfi münasibətlər daha sürətlə  təşəkkül tapırdı. Burada artıq e. ə. III minillikdə 
Mesopotamiyanın şəhər-dövlətləri ilə sıx əlaqələri olan ilk dövlət qurumları yaranır. 
Beləliklə, Birinci ictimai əmək bölgüsü, şumluq əkinçilik, mal-qara artımı, şumluq torpaqlar və örüşlər 
uğrunda mübarizə güclü qəbilə birliklərin yaranması prosesini sürətləndirdi. Şumer dastanları və mixi yazı 
nümunələrində Azərbaycan qəbilələri haqqında ilk yazılı  məlumatlarda Mil-Qarabağ bölgəsində yaşayan 
qarqarlar qəbilələrindən, Urmiya gölündən Cənubda yaşayan lullubi, su, turukki, ondan qərbdə  məskən 
salmış kuti qəbilələrindən bəhs edilir. 
Lullubilər döyüşkən qəbilə idi. Bu qəbilə birliyinə su, turukki və başqaları daxil idi. Maldarlıqla 
məşğul olduqlarından mal-qaranı taxıla dəyişirdilər. Onlar günəşə, aya, məhəbbət və məhsuldarlıq ilahəsinə 
sitayiş edirdilər. 
Aratta. Aratta dağlıq ölkə idi. Türk xalqlarının işlətdikləri Alataa, Alatuu, Alatau, Aladağ və s. sözlər 
dağ, dağ silsiləsi mənasındadır. Aratta bu sözlərin erkən forması olmuşdur. 
Aratta Azərbaycan ərazisində yaranmış ilk qədim dövlət qurumu idi. Onun torpaqları Urmiya gölünün 
cənub-şərqində yerləşirdi. Aratta dövləti e.ə. III minilliyin birinci yarısında mövcud olmuşdur. 
Mesopotamiyanın  Şumer  şəhər-dövlətləri ilə iqtisadi, siyasi və  mədəni  əlaqələri olmuşdur. Aratta ölkəsini 
“en”, yaxud “ensi” rütbəsi daşıyan hökmdar idarə edirdi. Şumerdə en, yaxud ensi ali kahini-hökmdarı 
bildirirdi. Aratta hökmdarı türk mənşəli sülaləyə  mənsub idi. Ölkənin  əsas  şəhəri Aratta adlanırdı. Dini 
idarələrə maşmaş adlanan kahin başçılıq edirdi. Aratta hökmdarı yanında hərb məsələləri üzrə şura fəaliyyət 
göstərirdi, lakin son qərarı hökmdar özü verirdi. 
Şumerdə olduğu kimi, Arattada da çoxallahlılıq mövcud idi. Məbədlər tikilirdi. Arattada ilahə 
İnannaya sitayiş edirdilər. İnanna Şumerdə məhəbbət və bərəkət ilahəsi sayılırdı. 
Lullubi dövlət qurumu. E.ə. III minilliyin ikinci yarısında Azərbaycanın cənubunda, Urmiya gölündən 
cənubda Lullubi tayfa birliyi yaranmışdır. Artıq e.ə. XXIII əsrdə Lullubi tayfa birliyi dövlət qurumuna 
çevrilmişdi və ona hökmdar başçılıq edirdi. 
Lullubilər Assuriyanın Nuzi şəhərində  də  məskunlaşmış  və yerli hürri tayfası ilə yaxın  əlaqədə 
olmuşlar. Bu şəhərdə həm lullubi, həm də hürri qullarının əməyindən istifadə olunurdu. 
Azad lullubilər muzdlu döyüşçü kimi orduda xidmət edirdilər. 
Hürrilər onları nullu (nullahhi), yəni yadelli adlandırırdılar. Lullubilərin döyüş  məharəti qonşularda 
vahimə yaradırdı. Bəzən urartulular lullubi etnik adını “düşmən” mənasında işlədirdilər. 
Kuti (yaxud Quti) dövlət qurumu. Urmiya gölündən qərbdə  və  cənub-qərbdə Kuti tayfa birliyi 
yaşamışdır. E.ə. III minilliyin ikinci yarısında Kuti (yaxud Kutium) dövlət qurumu yaranmışdır. 
E.ə. XXII əsrin  əvvəlində kutilər Akkad dövlətini süquta uğratmışlar. Bu zaman Kuti dövlətinin 
sərhədləri  şimalda Urmiya gölünün qərbindən cənubda  İran körfəzinə  qədər uzanmışdır. Kutilər  Şumer və 
Akkadda mövcud olan idarə sistemini saxlamışlar. Ölkə canişinlər vasitəsi ilə idarə edilirdi. Kutilərə tabe 
olan Şumer şəhər hakimləri ensi rütbəsini saxlamışdılar. 
Kuti hökmdarlarının  şərəfinə yazılmış  qısa mətnli kitabələr akkad dilində  tərtib olunurdu. Kutilərin 
hakimiyyəti illərində Mesopotamiyada şəhərlərarası toqquşmalara son qoyulmuşdur. Yuxarı  dənizdən