Dərslik Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetinin "Tətbiqi kulturologiya"

İ. Hüseynov, N. Əfəndiyeva
. QƏDİM DÜNYA MƏDƏNİYYƏTİ. 
 
116
(Urmiya gölü), Aşağı  dənizə  (İran körfəzi) qədər uzanan ticarət yollarında  əmin-amanlıq yaranmışdır. 
Mesopotamiyaya xarici hücumların arası kəsilmiş, Urmiya gölü hövzəsi ilə dinc əlaqələr yaranmışdır. Şumer 
və Akkad gəncləri kuti qoşunlarına xidmətə cəlb olunmuşlar. 
Kutilər Mesopotamiya (İkiçayarası) mədəniyyətinə  cəlb olunmuşdular. Kuti hökmdarlarının qısa 
mətnli kitabələri mixi yazılar ilə tərtib olunurdu.  
Kutilər Ay allahına, məhəbbət, bərəkət və  məhsuldarlıq ilahəsinə sitayiş edirdilər. Onlar Şumerdə 
ənənəvi məbəd tikintisini davam etdirir, yaxud sökülmüş  məbədləri bərpa edirdilər. Kutilər və onların 
hökmdarları türk mənşəli idilər. 
E.ə. III minilliyin sonunda Kuti və Lullubi dövlətləri xırda vilayətlərə parçalandılar. 
E.ə. III minillikdə Mesopotamiyada əvvəl  Şumer  şəhər-dövlətləri, sonra da Akkad dövləti mövcud 
olmuşdur. Bu dövrdə  qədim Azərbaycanın  ərazisində yaranmış dövlət qurumları daha çox Mesopotamiya 
dövlətləri ilə hərbi münaqişələrə girməli olurdular. “En-Merkar və Aratta hökmdarı” dastanına görə Aratta 
ilə Şumer arasında münasibətlər tez-tez dəyişir, gah düşmənçiliyə, gah dostluğa çevrilirdi. verilmişdir. 
E.ə. XXVIII-XXVII əsrlərdə Şumerdə Uruk şəhər-dövləti yüksək inkişaf mərhələsinə çatmışdır.  
Lullubi hökmdarları Akkada qarşı döyüşlər aparmışlar.  Şumer  şəhər-dövlətləri Akkadın hakimiyyəti 
altında birləşdirilmişdir. Odur ki, lullubilər Akkad müdaxiləsinin qarşısını almaq üçün Mesopotamiyaya 
hücumlar etmiş, geniş ərazidə ağalıq uğrunda mübarizə aparmışlar. Akkad dövlətinin işğalçı siyasətinə qarşı 
hərbi ittifaqlar yaranmışdır. 
İşğalçılara qarşı  uğurlu mübarizə aparmaq üçün Lullubi ərazisindəki xırda dövlət qurumlarını 
birləşdirmək lazım idi. 
E.ə. XXIII əsrin sonu-XXII əsrin  əvvəlində Urmiya gölündən cənubda güclü Lullubi dövləti 
yaradılmışdır. 
Hökmdar Anubanininin dövründə dövlət daha da qüvvətlənmişdir. Anııbanininin uğurları “Daş sütun” 
üzərində mixi yazılarla həkk olunmuşdur. Anubanini böyük dövlət yaratmışdı. Bu dövlət Urmiya gölünün 
cənub və cənub-şərq bölgələrini əhatə edirdi.  
Urmiya gölü yaxınlığında dövlət yaratmış kutilər də Mesopotamiyada baş verən hadisələrə qarışırdılar. 
Onlar daha çox Akkad ilə hərbi münaqişələrə girirdilər. Kutilər Şumer şəhərləri ilə müttəfiqlik edir, bəzən də 
onların köməyinə  gəlirdilər. Akkad hökmdarı Naram-Suen kuti tayfalarına qarşı düşmənçilik siyasəti 
aparırdı.  
Kuti hökmdarları Mesopotamiyaya yürüşlər edirdilər. E.ə. XX əsrin  əvvəlində kutilərin hökmdarı 
Yarlaçaş Mesopotamiyaya hücum edib Akkad dövlətinə süquta yetirdi. Mesopotamiya 100 ilə yaxın kutilərin 
hakimiyyəti altında qaldı. 
Mesopotamiyada sonuncu Kuti hökmdarı Tirikana qarşı Uruk şəhərində qiyam olmuşdur. Tirikan 
döyüşdə əsir düşdü. E.ə. XXII əsrin sonunda Mesopotamiyada kutilərin hakimiyyətinə son qoyuldu. E.ə. III 
minilliyin sonunda Kuti dövləti tədricən zəifləmiş və siyasi qurum kimi süqut etmişdir. 
Mesopotamiyada kutilərin hakimiyyəti tənəzzülə  uğradıqdan sonra burada III Ur Şumer sülaləsinin 
hökmdarlığı bərqərar oldu. Bu sülalənin hökmdarları Lullubilər ölkəsinə və qonşu ərazilərə dəfələrlə dağıdıcı 
yürüşlər etmişlər. Kutilərin cənub torpaqları bu sülalənin siyasi təsiri altına düşmüşdür. Ur hakimlərindən 
biri “Kutium canişini” və “Su ölkəsinin hökmdarı” rütbəsini daşıyırdı. Lakin e.ə. 2003-cü ildə su tayfaları 
Elam ilə birlikdə III Ur sülaləsini devirdilər. Su ölkəsi müstəqil oldu. Turukki və su tayfaları 
Mesopotamiyada baş verən hadisələrə qarışmağa başladılar. 
Turukkilər Urmiya gölünün cənubunda yaşamışlar. Onlar Kuti və Lullubi dövlətlərinin tərkibinə daxil 
idilər. Bu dövlət qurumları süquta uğradıqdan sonra turukki tayfaları müstəqil siyasət yürüdürdülər. 
Həmin tayfalar Zaqros dağ keçidləri vasitəsilə Mesopotamiyaya daxil olmuşlar. 
Aşağı Zab çayının (Dəclə çayının qolu) yuxarı axarında yerləşən ərazilərə gələnlər (kutilər, lullubilər 
və turukkilər) burada yaşayan tayfalarla ünsiyyətə girərək, həmin torpaqlarda məskunlaşmışlar. Lakin 
Mesopotamiyanın  şimalında yaranmış Assuriya dövləti bu ərazini işğal etmək istəyirdi. Turukkilər 
müqavimət göstərərək öz torpaqlarını müdafiə etdilər, əks-hücuma keçib assuriyalıların nəzarəti altında olan 
Şuşarra vilayətini tutdular.  
E.ə. II minilliyin əvvəllərində Azərbaycan tayfalarını ayrı-ayrı başçılar, yaxud xırda hökmdarlar idarə 
edirdilər. Bu dövrdə kuti, lullubi və turukkilərin tayfa birliyi yaranmışdı. Onların ardı-arası kəsilməyən hərbi 
təzyiqi Assuriya dövlətini zəiflətmişdi. Babilistan hökmdarı Hammurapi (e.ə. 1792-I750) təhlükəni öz 
ölkəsindən sovuşdurmaq üçün Mesopotamiyanın  şimalında baş verən hadisələrə qarışmalı oldu və  həmin 
tayfalara qalib gəldi. Buna baxmayaraq, turukkilər tədricən Babilistan ərazisində də məskunlaşdılar. Qədim 
Babilistan sənədlərində burada yaşayan tayfalar arasında turukkilərin də adı çəkilir. 
E.ə. XIV əsrin sonundan Assuriyanın qüdrəti yenidən artdı. Assuriya hökmdarı I Adadnirari (e.ə. 
1307-1275) Azərbaycan ərazisinə bir neçə yürüş etmiş, lakin ölkənin içərisinə girə bilməmişdi. Yerli tayfalar 
arasında birlik yox idi. Kutilər bir müddət Adadnirarinin hakimiyyətini tanımağa məcbur oldular. Az sonra 
kutilər üsyan qaldırdılar. Lakin Assuriya hökmdarı I Salmanasar (e.ə. 1274-1245) kutilərin üsyanını yatırdı. 

İ. Hüseynov, N. Əfəndiyeva
. QƏDİM DÜNYA MƏDƏNİYYƏTİ. 
 
117
E.ə. II minillikdə  qədim Azərbaycan tayfaları turukkilər, lullubilər, kutilər və onlara yaxın olan 
şubarlar (subirlər) Assuriyanın işğalçılıq siyasətinə qarşı çıxmış və müstəqillik uğrunda mübarizə aparmışlar. 
Tayfa başçıları  və  xırda hökmdarlar vahid dövlət halında birləşməmiş, buna görə  də Assuriyaya güclü 
müqavimət göstərə bilməmişlər. Lakin müharibələr qədim Azərbaycan tayfalarının yenidən dövlət halında 
birləşməsini zəruri edirdi. E.ə. II minilliyin sonu-I minilliyin əvvəlində  qədim Azərbaycan yeni dövlət 
qurumlarının meydana gəlməsi ərəfəsində idi. 
Bütün xalqlar özlərinin mədəniyyətlərini yaratmışlar. Xalqların mədəniyyətlərini «zəngin» və yaxud 
kasıb» mədəniyyətlərə bölmək düzgün olmazdı. Bir sıra mədəniyyətlər ciddi tədqiq edildikdən sonra onların 
nə  qədər zəngin olduğu aşkar olur. Elmi ədəbiyyatda  ən çox öyrənilən Misir, Hindistan, Çin, İran, Yunan 
mədəniyyətləri ilə yanaşı, öyrənilməyən, yaxud da az öyrənilən, ona görə  də az təbliğ olunan, tarix, 
ədəbiyyat və s. dərsliklərə düşməyən mədəniyyətlər də vardır. Belə  mədəniyyətlərdən biri də Azərbaycan 
mədəniyyətidir. Azərbaycan mədəniyyət tarixinin ümumtürk mədəniyyəti kontekstində öyrənilməsi olduqca 
məqsədəuyğundur. Coğrafi amil də nəzərdən qaçırılmamalıdır. Məlum olduğu kimi, türk xalqlarının böyük 
əksəriyyəti (türk dilinin bu və ya digər dialektində danışan xalqların ümumi sayına görə  təxminən yarısı) 
keçmiş SSRİ ərazisində yaşayır.  
Şübhəsiz, Şərqi Sibirdən Baltik dənizinə qədər uzanan ərazilərdə məskən salıb yaşayan bütün böyük 
və kiçik türk xalqları bir ana kök üzərində meydana gəlmişdir. Ana türk (prototürk) cəmiyyəti parçalanıb 
dağıldıqdan sonra yaxın-uzaq ölkələrə yayılmış, vahid siyasi, iqtisadi, mədəni əlaqələr kəsilmiş, hər bir türk 
qəbiləsinin tədricən özünəməxsus mədəniyyəti, iqtisadiyyatı  və siyasi dünyagörüşü formalaşmağa 
başlamışdır. Nəticədə qədim türk xalqları həm əsarətə aldıqları, həm də əsarətinə düşdükləri xalqların dinləri, 
adət-ənənələri və s. ilə tanış olmuş, onların mühüm mədəni ünsürlərini mənimsədikləri kimi, özlərinin də 
mədəniyyətini onlara mənimsətmişlər. Qonşu xalqlarla qarışmaq nəticəsində onların bütün mədəni-mənəvi 
sahələrində olduğu kimi, hətta antropoloji quruluşlarında belə ciddi dəyişikliklər baş vermişdir. Bütün 
bunlara baxmayaraq, bir ana kökdən ayrılan həmin qohum türk qəbilə  və xalqlarını birləşdirə biləcək  ən 
qədim xüsusiyyətlər məhz onların dilində, folklorunda və mifologiyasında qorunub saxlanmışdır. 
Azərbaycan mədəniyyəti dörd inkişaf mərhələsi keçmişdir. Birinci mərhələ ümumtürk, ümumbəşəri, 
arxaik-totemistik inkişaf mərhələsidir. Burada mifologiyada bir sıra heyvanlar, xüsusilə öküz mifi başlıca yer 
tutur.  İkinci mərhələ qurd görüşünün öküz mifizmi ilə çarpazlaşması  mərhələsi adlandırmaq 
məqsədəuyğundur. Mədəniyyətin həmin inkişaf mərhələsi həqiqətlərlə yarımhəqiqətlər  şəklində bizə  gəlib 
çatan erkən xaqanlıq-anaxaqanlıq və ataxaqanlıq, eləcə  də daş kitablar və abidələrdə tarixi iz qoymuş 
xaqanlıq  əxlaqi-fəlsəfi dünyagörüşü ilə bağlıdır. Mədəniyyətin üçüncü inkişaf mərhələsi zərdüştlük - 
maqların dini təlimi - xeyir və şərin əbədi mübarizəsi dövrü ilə əlaqələndirilməlidir. 
Dördüncü inkişaf mərhələsi islamın Azərbaycanda yayılmasından başlanır. Həmin dövrləri bir neçə 
mərhələyə də bölmək mümkündür. 
Azərbaycan  ərazisində Manna, Midiya, Atropatena və Albaniya dövlətləri fəaliyyət göstərmişdir. 
Lakin hələ dövlət meydana gələnə  qədər Azərbaycanın ilk sivilizasiya mərkəzi olması arxeoloji qazıntılar 
sayəsində sübut edilmişdir. Quru-çay və Azıx mağarası sakinlərinin hazırladıqları ilk əşyalar kobud 
çapacaqlar, müxtəlif qəlpələrdən düzəldilmiş qazıyıcı və deşici alətlər olmuşlar. Onların bir çoxunun ağırlığı 
4-5 kq-dır. 
Arxeoloqlar Qazax rayonunda Damcılı, Daşsalahlı, Tağlar mağaralarında yüz səksən-iki yüz min il 
bundan öncə, insana daha çox bənzəri olan məxluqların yaşadığını  aşkar etmişlər. Azərbaycan  ərazisində 
şüurlu insan (homo sapiyens) otuz-qırx min il bundan qabaq təşəkkül tapmışdır. Bu dövrdə insanlar daha 
mükəmməl ov aləti - ox ilə yayı icad etmişdilər. Şüurlu insanlar hələ on min il bundan əvvəldən başlayaraq 
Qobustan qaya rəsmlərini yaratmışlar. Qayaların üzərində yaradılmış müxtəlif rəsmlər - ov səhnəsi, yallı 
getmək və s. həmin dövrdə yaşayan insanların şüurunun yüksək səviyyədə olmasını göstərir. Qobustan uzun 
dövr ərzində yaşayış məskəni olaraq qalmışdır. Maldarlığın, əkinçiliyin meydana çıxdığı (VI minillikdən) və 
ondan sonrakı dövrdə bu insanların qayalar üzərində qoyub getdikləri misilsiz qiymətə malik dilsiz şahidləri 
onların dənizçiliklə  də  məşğul olduqlarını göstərir. Qayalar üzərindəki qayıq rəsmi, qayığın baş  tərəfində 
günəş  təsviri bu torpağın aborigenlərinin dünyanın  ən qədim mədəni xalqlarından biri olan şumerlərlə 
bilavasitə əlaqədə olduqlarına dəlalət edir. Abşeronda, qədim Naxçıvanda, Gəmiqayada, Kəlbəcər ərazisində 
qaya rəsmləri kifayət qədərdir. 
Oddan istifadənin başlanması, ilk geyimlər, ilk yaşayış yerinin salınması, ilk nəqliyyat vasitələrindən 
istifadə olunması, müxtəlif  əmək alətlərinin hazırlanması, gil qablar, heyvanların  əhliləşdirilməsi və s. 
sivilizasiyaya doğru böyük addımların atılması hesab olunmuşdur. 
Azərbaycan dünyanın ən qədim mədəniyyət mərkəzlərindən biridir. Qobustan qaya rəsmləri e.ə. XIII-
X minilliyə aiddir. Onlar siluet şəklində ön, arxa və yan tərəfdən təsvir edilmiş, kürəklərində kaman olan 
ovçuların sxematik təsvirlərindən ibarətdir. Son mezolit dövründə (e.ə. X-VIII minilliklər) yaradılmış 
əzəmətli öküzlərin realistik qaya təsvirləri də diqqətəlayiqdir. Bu təsvirlər təxminən öküzlərin özü boyda 
cızılırdı. 

İ. Hüseynov, N. Əfəndiyeva
. QƏDİM DÜNYA MƏDƏNİYYƏTİ. 
 
118
İbtidai insanların primitiv şəkildə silahlanması və vəhşi öküzlərin qüvvətli heyvan sayılması ovçuları 
gələcək ovlara çox diqqətlə hazırlaşmağa və sonsuz məşqlər keçirməyə  məcbur edirdi. Bu məşqlər isə 
sonralar ayinlərə çevrilirdi. Dini görüşlər formalaşdıqdan sonra həmin ayinlər sehrbazlıq ayinlərinə 
çevrilirdi. Əcdadlarımızın ibtidai qəbilə quruluşundakı totemistik təsəvvürləri, ayrı-ayrı heyvan və bitkilərin 
ilahi qüvvəsinə insanlıq  əqidəsi, eneolit dövründən, mis-daş dövründən başlayaraq yayılmışdır. Totemizm 
ibtidai insanları canlı obyektiv real varlıq ilə, heyvanlar aləmi ilə möhkəm surətdə bağladı. Ruhlar kimi 
totemlər də toxunulmaz idi. Totemizm ideyaları  qədim  əcdadlarımızın yaradıcılıq təfəkkürünə  təsir 
göstərmiş, heykəltəraşlıq və folklor sahəsində, bir sıra maraqlı sənət əsərlərinin yaranmasına səbəb olmuşdur. 
Qədim türk qəbilələrində hər totemin plastik obrazı yaradılırdı. Həmin fiqur çadırın yuxarı başında asılırdı. 
Bu ilahi fiqurlarda bəzən zoomorf və antropomorfik ünsürlərin birləşdiyi özünü göstərir, yəni fiqurlarda həm 
heyvani, həm də insani xüsusiyyətlər vardır. Belə totem fiqurlarında insan şəklinin görünməsi göstərir ki, 
onlar xalis heyvan fiqurlarına nisbətən daha sonralar, eramızın ilk əsrlərində yaradılmışdır. 
Totemizm qədim xalq teatrı tamaşasına böyük təsir göstərmişdir. Bunlardan biri kəndirbaz oyunu idi. 
Adətən oyunçular heyvan dərisi geyərdilər. Novruz-Bahar bayramlarında geniş yayılmış kos-kosa oyununu 
götürək. Kos-kosa tamaşasının mənşəyi b.e. birinci əsrlərinə aparıb çıxarır. O vaxtlar belə tamaşalar qəbilə 
miqyasında daha əzəmətli dini ayin mərasimlərində keçirilərək məhsuldarlıq, bolluq, artım və su təsərrüfatı 
ilahəsi olan Anahitə  həsr edilirdi. Kos-kosa oyunu bizə  gəlib çatmış  həmin ayin mərasiminin bir hissəsini 
təşkil edir. Qədim Azərbaycanda müxtəlif totemlərin heykəlləri, o cümlədən bolluq ilahəsinə həsr olunmuş 
heykəllər də yapılırdı. 
Qədim Azərbaycanda animizm də xeyli yayılmışdı. Mürəkkəb xarakterli dini əqidə hesab edilən 
animizm totemizm dini mərhələsindən sonra yetişmiş, mücərrəd təfəkkürün məhsuludur. Animistik 
təsəvvürlər ruhun varlığını, ruhun daimliyini və onun hərəkətdə olduğunu  əsas tutur. Əslində ruhlara 
inanmaq kimi sadəlövh, ibtidai fikirlər çox sonralar yaranmış mürəkkəb xarakterli dinlərin (atəşpərəstlik, 
islam və s.) ideyaları üçün başlanğıc və möhkəm bünövrə olmuşdur. 
Magiyalar – sehrbaz təlimləri daima iki istiqamətdə inkişaf etmişdir: ağ sehrkarlıq, yəni xeyir 
qüvvələrə xidmət edən sehrbazlıq və qara sehrkarlıq, yəni  şər qüvvələrə kömək edən sehrkarlıq. 
Əcdadlarımız ruhları mühüm keyfiyyətləri olan, xarakterik rəngləri və  hətta cinsləri olan konkret obrazlar 
kimi təsəvvür edirdilər. 
İbtidai dinlər inkişaf edərək Azərbaycanda atəşpərəstlik formasında yayılmağa başlamışdır. Bu din 
ibtidai icma quruluşunda yaranmış və sonrakı quldarlıq dövründə inkişaf etmişdir. O, ilk feodalizm dövründə 
qədim İran Azərbaycanı ərazisində hakim dövlət dini səviyyəsinə qədər yüksəlmişdir. 
Azərbaycanda Zərdüştiliyin inkişafı əsrlərlə davam etmişdir. «Avesta»da baş allah, xeyir allahı Ahura 
Məzda,  şər ahı isə Anqra Manyu adlanır. Qədim yunan alimləri bu allahların adlarını  təhrif edərək, 
yunanlaşdıraraq, onları bütün dünyaya Hörmüz və Əhrimən adları ilə tanıtdırmışlar. 
Zərdüştlüyün qalıqları indinin özündə  də Azərbaycanda yaşamaqdadır. VII əsrdən başlayaraq 
Azərbaycanda  İslam dini yayılmağa başlamışdır. Bu dövrdə  ərəbdilli, farsdilli ədəbiyyatla yanaşı, türkdilli 
ədəbiyyat da geniş surətdə inkişaf etdirilmişdir. 
Memarlıq, heykəltəraşlıq, rəssamlıq, musiqi və  mədəniyyətin digər növləri böyük inkişaf yolu 
keçmişdir. Qədim dövrlərdə Azərbaycanın cənub və şimal hissəsi iqtisadi və siyasi cəhətdən müxtəlif inkişaf 
yolları keçmişdir. Belə ki, Azərbaycanda məhsuldar qüvvələrin yüksəlişi və  nəsli quruluşun parçalanıb 
bölünməsi sürətlə baş verdiyindən orada qəbilə birləşmələri daha erkən yaranmışdı. E.ə. III minilliyin 
sonunda meydana gəlmiş Manna qəbilələrinin ittifaqı  əsasında e. ə. IX əsrdə Urmiya gölünün ətrafında 
qüdrətli Manna dövləti yaradılmışdır. Paytaxtı İzurtu şəhəri olmuş bu dövlət ə. e. IX-VII əsrlərə qədər davam 
etmiş və Assuriya, Urartu kimi dövlətlərlə siyasi və mədəni əlaqədə olmuşdur. Mannalılar yüksək səviyyəli 
mədəni nailiyyətlər  əldə etmiş, onların yaratdığı  mədəniyyət və incəsənət qonşu xalqlara, xüsusilə 
midiyalılara və köçəri skif tayfalarına öz qüvvətli təsirini göstərə bilmişdi. Midiya dövlətinin mövcud olduğu 
vaxtda da (e. ə. VII-VI əsrin ortaları) Manna incəsənətinin bədii  ənənələri davam etdirilmişdir. Bu 
xüsusiyyəti nəinki Midiya incəsənətində, həmçinin qədim  İranın  Əhəmənilər sülaləsi mədəniyyətində  də 
izləmək olur. 
İranın qədim yunanlarla müharibələri (e.ə. V əsr) və daha sonralar İranın makedoniyalı  İsgəndər 
tərəfindən zəbt edilməsi nəticəsində  Şərq və antik ölkələrinin mədəniyyəti bir-birinə xeyli yaxınlaşdı. Bu 
zaman  Şimali Azərbaycan istər iqtisadi və istərsə  də siyasi inkişaf baxımından ölkənin cənub hissəsindən 
xeyli geridə qalırdı. Həmin gerilik, söz yox ki, mədəni inkişafda da özünü göstərirdi. 
Yunan tarixçiləri ilk dəfə e. ə. IV əsrdən başlayaraq qədim Alban qəbiləsinin fəaliyyəti haqqında 
yazmağa başlamışlar. Bu qəbilənin adı ilə əlaqədar olaraq Şimali Azərbaycan (Dağıstanın cənub hissəsi daxil 
olmaqla) Albaniya adlanmağa başlayır. Sonralar tədqiqatçılar bu ölkəni Qafqaz Albaniyası adlandırmışlar. 
Qafqaz Albaniyası münbit torpaqlara, suvarma arxları üçün bol su verən çaylar və başqa təbii zənginliklərə 
malik olmuşdur. Bu ölkədə  qəbilə ittifaqları e. d. I minilliyin ortalarında yaranmağa başlayır ki, bunun 
nəticəsində dövlət quruluşu Cənubi Azərbaycana nisbətən xeyli gec vaxta - e. ə. I əsrə təsadüf edir. 

İ. Hüseynov, N. Əfəndiyeva
. QƏDİM DÜNYA MƏDƏNİYYƏTİ. 
 
119
Qədim Azərbaycan incəsənətinin tarixi bu ölkədə dövlətin yaranması tarixindən daha qədimdir. 
Müxtəlif incəsənət növləri ilə tanışlıq bizi uzaqlara, ibtidai icma quruluşunun dərinliklərinə aparıb çıxarır. 
Qədim Azərbaycan incəsənətinin inkişafı üç böyük dövrü əhatə edir: 1. Alban dövründən əvvəlki incəsənət 
(e. ə. IV əsrə qədər); 2. Alban dövrü incəsənətinin ilk, klassik mərhələsi (e.ə. IV-e. I əsri); 3. Alban dövrü 
incəsənətinin ikinci mərhələsi (I-VII əsrlər). 
Alban dövrünün incəsənəti daha qədim dövrlərin incəsənətindən doğduğuna baxmayaraq, yeni tarixi 
şəraitlə  əlaqədar olaraq, mədəniyyətimizi yeni keyfiyyətlərlə  zənginləşdirmişdir. Bu dövrün incəsənəti 
tarixdə ilk dəfə dini təsəvvürlərin zəncirini qırmış, sənətə yeni, dünyəvi və nikbin xüsusiyyətlər gətirmişdir. 
Alban dövrünün mühüm xüsusiyyətlərindən biri də  sənətkarların müxtəlif növ yeni materiallara 
cəsarətlə müraciət etməsidir. Daha qədim mərhələlərin dini səciyyəli təsvir motivləri bu dövrdə dekorativ-
ornamental motivlərə çevrilməyə başlamışdır. Alban dövrü incəsənəti özünün bir sıra mütərəqqi sənət 
ənənələri və yaradıcılıq prinsipləri ilə orta əsr incəsənətimizin inkişafı üçün möhkəm bünövrə yaratmışdır. 
Bütün bunlara görədir ki, bu dövr qədim Azərbaycan incəsənəti tarixində əsas və başlıca mərhələ kimi qəbul 
edilir və incəsənətimizin daha qədim inkişaf mərhələləri hələlik,  şərti olaraq, «Alban dövründən  əvvəlki 
incəsənət» kimi öyrənilir.  
Alban dövründən  əvvəlki incəsənət XII minillikdən başlayaraq, e. ə. IV əsrə  qədər olan uzun bir 
mərhələni əhatə edir. Həmin dövrün başlanğıcında (Mezolit dövründə) yaşamış qədim insanlar ibtidai icma 
quruluşunun ilk pilləsində baş vermiş tarixi hadisələrin şahidi olmuşlar. Onlar madərşah-ana nəsli dövrünün 
daş alətləri ilə vidalaşmamış mis-daş dövründə (eneolit) yeni kəşflərə nail olmuşlar. Sonrakı tunc dövründə 
(e. d. III minilliyin ikinci yarısı  və II minillik) isə  qədim  əcdadlarımız pədərşahi-ata nəsli dövrünün 
qanunlarına tabe olmuş, metaldan qüdrətli istehsal alətləri yarada bilmişlər. Dəmir dövründə (e. ə. I minillik) 
bu alətlər daha da təkmilləşmiş, tuncdan, əsasən, dini əşyaların yaradılması  və  bəzək məqsədləri üçün 
istifadə edilmişdir. Bu dövrdə Azərbaycanın qədim sakinləri məhsuldar qüvvələrin inkişafı, əmək alətlərinin 
təkmilləşməsi nəticəsində ibtidai icma quruluşu ilə  tədricən vidalaşmışlar. Nəzərdən keçirdiyimiz bu uzun 
dövr ərzində qədim qəbilələr yaşayış məskənləri və müdafiə tikintiləri yaratmışlar ki, bu da əcdadlarımızın 
memarlıq sahəsindəki ilk təcrübələri olmuşdur. Onlar eyni zamanda rəssamlıq sahəsində  də bacarıqlarını 
sına-yaraq, qayalar üzərində heyvan və insan təsvirləri cızmışlar. Yurdumuzun ibtidai insanları  əşyaların 
davamlılığına və gözəlliyinə diqqət yetirərək ürəyəyatan, gözəgəlimli dulusçuluq məmulatı, bəzəkli metal 
alətləri və s. hazırlamışlar. Qədim həmyerlilərimiz özlərini bəzəməyi də yaddan çıxarmamışlar. Onların 
yaratdığı tunc kəmərlər və  nəfis zərgərlik  şeyləri qiymətli sənət  əsərləridir.  Əcdadlarımızın minilliklər 
ərzində  tərtib etdikləri piktoqrafik, təsvirli yazılar ölkəmizdə ibtidai insan cəmiyyətinin mədəni inkişafını 
əyani surətdə göstərən ən yaxşı nümunələrdir. həmin piktoqrafik yazılar yazı mədəniyyətimizin tarixini mis 
dövründən (e. ə. IV minillikdən) başlamağa imkan verdiyi üçün dünyəvi əhəmiyyətə malik tarixi abidələrdir. 
Azərbaycanın coğrafi mövqeyi və  təbii zənginlikləri memarlığın təşəkkülünə  və inkişafına müsbət 
təsir göstərmiş amillərdəndir. Ölkədə müxtəlif növ inşaat materiallarının, cürbəcür daşların və ağacların, gil, 
əhəng və gəcin bolluğu tikinti işləri üçün şərait yaratmışdır. 
Mağaralar. Azərbaycan  ərazisində tapılmış mağaralar  ən ibtidai və  ən qədim insan məskənləri kimi 
qiymətlidir. Belə abidələrə misal olaraq, Qazax rayonunda Aveydağda tapılmış iki mağaranı  və Fizuli 
şəhərinin yaxınlığındakı Azıx mağarasını göstərmək olar. 215-220 m uzunluğunda olan Azıx mağarası 
Azərbaycan ərazisində ən böyük mağaradır. Onun böyük otaqlarında çoxlu qaya rəfləri vardır ki, bunlardan 
bəzilərinin altında 100-150 adam yerləşər. Bu əzəmətli mağaranın divarlarını çoxlu təbii stalaktit formalar 
bəzəyir ki, bunlardan sonralar orta əsr memarlığımızda da geniş surətdə istifadə edilmişdir. 
Qobustanın «Böyükdaş» deyilən hissəsində  də mağaralar vardır. Burada təbii mağaralarla yanaşı, 
qayaların irəliyə doğru uzanmış  çıxıntılarının  əmələ  gətirdiyi süni mağaralar da tapılmışdır. Bu tipli 
mağaraların qara dam yaşayış evlərinin ən ibtidai forması olduğu güman edilir. 
Daş dövrü üçün xarakterik olan təbii və süni mağaralar Gəncəçay  ətrafında, Qubadlı, Zəngilan, 
Qonaqkənd, Zuvand, Mərəzə və başqa yerlərdə aşkar edilmişdir.  
Meqalitik abidələr. Yunanca meqa - böyük, litos - daş deməkdir. Ona görə  də böyük qaya 
parçalarından qurulmuş  qədim abidələrə meqalitik abidələr deyilir. Meqalitik abidələrin bir çox növləri 
vardır. Onlardan menhirləri, dolmenləri, kromlexləri, daş qutuları, daş xiyabanları, qalereyaları göstərmək 
olar. Bəzən siklopik tikintiləri də meqalitik abidələrə aid edirlər. 
Meqalitik abidələr Avropanın bir çox ölkələrində  və Krımda aşkar edilmişdir. Qafqaz ərazisində  də 
meqalitik abidələrin müxtəlif tipləri tapılmışdır. Belə abidələr Azərbaycan  ərazisində  də çox yayılmışdır. 
Əksər hallarda onlar dəfn kultu ilə əlaqədar olaraq yaradılmışdır. Belə nəhəng abidələrin daşlarının ağırlığı 
40, 100, 300 ton olduğunu nəzərə alsaq, onların yaradılmasında külli miqdarda insan qüvvəsinin sərf edildiyi 
aydın olar. Ona görə də onların icma abidələri olduğu və ictimai xüsusiyyət daşıdığı güman edilir. Meqalitik 
abidələr daş dövrünün sonunda meydana çıxmış, tunc dövründə isə daha çox yayılmış memarlıq 
nümunələridir. 
Menhirlər şaquli olaraq yerə basdırılmış daşlara deyilir. Menhir fransız sözü olub, (men-daş, hir-uzun)