Əfrahim hüseynli

İSTƏYİRƏM HƏRDƏN SƏNDƏN DANIŞALAR 
   
Zaman-zaman 
Söz salıram ordan-burdan – 
Bəlkə kimsə səndən deyə, 
Adın dəyə qulağıma. 
Darıxıram... 
Dalğınlıqlar məskən salıb otağıma. 
Ümidisizlik alsa belə ağuşuna 
Gələcəkdən ayan kimi, 
Yenə ərklə sığınıram xəyalına 
Doğma kimi,   
Həyan kimi. 
Gözlərimi yumsam belə, 
Məhəbbətin yaşla dolu baxışları mənə baxır... 
Nə ağ günə çıxır bəxtim, 
Nə xatirən yaddan çıxır. 
   
... İstəyirəm hərdən səndən danışalar, 
Adın dəyə qulağıma. 
Bəlkə sözlər sığal çəkə 
Əllərinə həsrət, islaq yanağıma... 
 
 
 
 

---

208 
 
BU GÜN DÜNƏN OLANDA... 
   
Bu gün dünən olanda,   
Keçmişə dönəndə biz, 
Ömür-gün yollarından itəndə izlərimiz, 
Nəfəsimiz,   
Səsimiz   
Heç vaxt olmamış kimi silinəndə havadan, 
Bizə məxsus nə varsa   
Bir-bir yoxa çıxanda qurduğumuz yuvadan, 
Bax, o zaman   
Qurtulub qürbət əsarətindən,   
Ruhlarımız dönəcək 
Öz yurduna, elinə. 
Qəlbimin odu ilə yazdığım   
Bu kitab da, 
Təsadüfən, düşəcək kiminsə də əlinə; 
Bizim olan duyğular ona tanış gələcək, 
Canlanacaq sətirlər. 
Oxuyacaq, biləcək: 
  “Onlar bir-birilərini yaman çox sevirdilər...” 
  Ruhlarımız göylərdə   
Hiss edəcək, duyacaq o bəxtəvər anları... 
Yenə biz olacağıq   
Yüz il bundan sonranın   
Sevgi qəhrəmanları! 
 
 

---

209