Əfrahim hüseynli
Yüklə 2,29 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
119 KƏNDƏ ENƏN ZAMAN... Kəndə enən zaman azan durnalar – İşıq tellərinə dəyib öləndə, Bir anlıq qəlbindən keçir sən məni – Bəlkə o durnanın biriyəm mən də... Duman bürüyəndə bom-boz çölləri, Solğun çəmənləri döyəndə yağış Qəhərdən doluxmuş bir cüt göz axtar – O mənim gözümdür; qəmgin, yaşarmış... Gecələr uzanıb həddin aşanda, Payız köynəyini geyəndə dağlar Anla ki, ömrümə payızlar çökür – Ağla, məni ağla, qəlbində ağla... Qoşulub payıza gedirəm mən də Yaxşı ki, dünyada hələ sən varsan... ...Payızlar gələndə düşsəm yadına O kənddə bir daşı sığallayarsan... *** Taleyim kədərli zümzümələrlə Mənə bu dünyanı qandırmalıymış. Bir gün ürəyimdə alışan sevda Bir gün ürəyimi yandırmalıymış. 120 Sönüb gözlərimin ümid işığı Tənha ürəyimdə nə səda, nə səs. Mənim ürəyimin boşluqlarını Çaylar min il axsa doldura bilməz. Mən deyə bilmərəm, ürəyim desin Bu sevda yolunda kiməm, nəçiyəm. Sənli günlərimi sədəqə versin: Zaman qapısında kor dilənçiyəm. *** Yaşamaq çətindir daha mənimçün, Hər şeyi bazara dönən ölkədə. Ata yurdlarına ağılar deyən Son kəndli şairi mənəm bəlkə də. Daha gərək deyil yaz yağışları, Qurumuş bulağam, solmuş çəmənəm. Nakam sevdalardan ağılar deyən Son sevgi şairi bəlkə də mənəm. Hər yanda gözyaşı, qüssə, kədər, qəm Bu uzun yollarda mən də yoruldum. Bir də ayıldım ki, bəlkə də mənəm Ən qəmli şairi mənəm bu yurdun... Əməlli bir tale yaşamadım ki, Ömrümü taladım belədən-belə. Ey ana vətənim, ey Azərbaycan – Mənə bu dərdləri sən halal eylə... |