Miras, yəni həyatdakı bəzi kəslərin ölünün buraxdığı mala sahib olmaları, insan cəmiyyətlərində etibarlı olan ən köhnə ənənələrdən biridir. Ümmətlərin və millətlərin əlimizdəki tarixləri bu ənənənin nə vaxt başladığını göstərməkdən acizdir.
Miras hadisəs(n)i bir ənənə olmanın yanında işin təbiəti də bunu tələb edir. Çünki cəmiyyət halında yaşayan insanın təbiətini diqqətlə araşdırdığımızda görürük ki o, sahibsiz malı öz ehtiyacları üçün istifadə etmə mövzusunda istəkli və arzuludur. Engelsik olaraq sahib ola bildiyi malı istifadə etmək onun ən köklü adətlərindəndir. Yenə bunu görürük ki, gərək primitiv cəmiyyətləri, gərəksə mədəni cəmiyyətləri icad edən insan, cəmiyyətdəki fərdlər haqqında (qohumluq və əvvəlcə nəticələnən) yaxınlıq və vəlayəti etibarlı tanıyar. Qohumluğu və vəliliyi ortaya çıxaran bu etibarlılıq ailə, oymaq, tayfa və qəbilə kimi qruplaşmaların təməl dayağını meydana gətirər.
Buna görə cəmiyyətdə bəzi fərdlərin özlərini bir-birlərinə yaxın saymaları qaçınılmazdır. Övladın ana atasını, qohumun qohumunu, yoldaşın yoldaşını, əfəndinin köləsini, bərabər/yoldaşların bir-birlərini, idarə edənin idarə olunanı, hətta güclünün zəifi özünə yaxın hiss etməsi kimi. Hərçənd cəmiyyətlərdə bu yaxınlığın ölçüsü bəzən az qala/haradasa təyin oluna bilməyəcək dərəcədə fərqlilik göstərər. Lakin hər cəmiyyətin fərdləri arasında bu əlaqə vardır. Bu iki fakt mirasın ən köhnə ictimai ənənələrdən biri olmasını tələb etmişdir.
