Əl-Mİzan fi TƏFSİr-el quran içindekiler c: 4 : Al İmran Surəsi

Mən deyərəm ki: Bu iki rəvayətlə eyni mənada olan başqa rəvayətlər də vardır. İmam Sadiğin (ə.s) sözləri ayənin səbəbini iki istiqamətdən ümumiləşdirir. Birincisi hökm baxımındandır ki, bu mövzuda hökmün teşrii=yasama və ya tekvini=varoluşsal olması arasında fərq yoxdur. İkincisi hökm verən baxımındandır ki, bu mövzuda da hökm verənin Allah və Peyğəmbər olması arasında fərq yoxdur.

Bunu biləsin ki, burada "Xeyr, Rəbbinə and olsun ki..." ayəsindən, bu hissənin sona qədərki ayələrini Hz. Əlinin (ə.s) və ya Hz. Əli (ə.s) ilə Əhli Beyt İmamlarının vəlayətinə uyğunlaşdıran bəzi rəvayətlər vardır. Bu rəvayətlər nümunələr zikr etmə və uyğunlaşdırma xüsusiyyətini daşıyar. Çünki Allah, Peyğəmbər və Əhli Beyt İmamları bu ayələrin tətbiq mövzuları və sahələridir. Ayələr bunların hamısı üçün etibarlıdır.

Şeyx Tusi əl-Emali adlı əsərində öz rəvayət zənciriylə Hz. Əlidən (ə.s) belə rəvayət edər: "Ənsardan bir adam Peyğəmbərə (s. a. a) gələrək belə dedi: 'Ey Allahın elçisi, mən sənin ayrılığına dözə bilmirəm. Evimə getdiyimdə xatirimə gəlirsən. O anda işimi buraxıb sənə qaçıram, səni görəyəm deyə. Çünki səni o qədər sevirəm. Düşündüm ki, qiyamət günü gəlib də sən cənnətə girdiyində və ucalıqların ən ucasına çıxarıldığında, ey Allahın elçisi, sənin ayrılığına necə söykən/dözəcəyəm?' Bunun üzərinə, 'Kim Allaha və Rəsula itaət etsə, işdə onlar Allahın özlərinə nemət verdiyi peyğəmbərlər, sıddikler (gerçəklər), (əməllərə olan) şahidlər və salehlərlə birlikdə olar və onlar nə də gözəl yoldaşdır!' ayəs(n)i endi. Peyğəmbərimiz (s. a. a) da dərhal o adamı çağıraraq ayəs(n)i özünə oxudu və ona bu müjdəni verdi." (c. 2, s. 234)