Kishiga yoʻq rizodin oʻzga tadbir.
Budur soʻz hosilikim, bu qamarchehr
Ki, oning sori garm oʻlmish sanga mehr.
Hunardur garchi boshdin to ayogʻi,
Va lekin bor durur bir aybi dogʻi
Ki, juft otin qoshida tutsa boʻlmas,
Bu soʻzning girdiga yovutsa boʻlmas.
Yeranlardek erur da’bu shiori,
Chorib, oʻq otib, oʻlturmak shikori.
Kishiga yoʻq bizing el ichra yoro,
Anga qilmoq bu soʻzni oshkoro.
Kim etsa qoshida bu soʻzga madxal,
Magarkim kechgay oʻz jonidin avval.
Anga bu ayb bermish Koshifi gʻayb,
Ne Haqdin boʻlsa, boʻlmas aylamak ayb.
Yoʻq ersa ul bani odam Parisi,
Quyoshedurki, koʻrtur mushtarisi
(7)
.
Angakim oʻlsa olam xalqi mushtoq,
Nechuk ul juftdin qolgʻay edi toq.
Jihat bu erdikim bu kunga tegru,
Uy ichra qoldi ul gulchehra mahroʻ.
Chu shahni aybimizdin qilduk ogoh,
Nekim hukm aylasa hokim durur shoh».
Tugatgach soʻzni Bonuyi zamona,
QOʻpub navvob, eshitgach ul fasona.
Rayomovargʻa ochib rardai roz,
Barisi boʻldilar afsonarardoz.
Javobida oʻzin ojiz torub ul,
QOʻpub, kelgan sari tutti ravon yoʻl.
Chu yetti anda, mundin har ne bildi,
Ravon Xusrav qoshida arza qildi.
Eshitgach tund oʻlub doroyi dovar,
gʻazabdin qilmadi ul soʻzni bovar.
Yana bir tundroq elchi yibordi,
Aning dogʻi javobi boʻyla bordi.
Necha qatla borib keldi rasuli,
Muyassar boʻlmadi maqsad husuli.
gʻazab ul nav’ garm etti dimogʻin
Ki, dudi tiyra qildi kun charogʻin.
Dedi: «Holim mening ul yerga yetti
Ki, bu nav’ el soʻzumdin nafrat etti.
Yaqindurkim bu bema’ni fasona,
Erur boshtin-ayogʻ makru bahona.
Manga bas ermas erdi bu qadar nang
Ki, qilgʻoymen alargʻa oʻzni hamsang.
Eshitmaklik kerak bu mojaro ham,
Ki, qilgʻaylar alar soʻzdin ibo ham.
Erur oʻz baxtigʻa bermak nigunluq,
Zabunlargʻa ayon qilmoq zabunluq.
Nega xud chiqmasun sungʻur jahondin,
Koʻrub shavkat sadosi mokiyondingʻ
gʻazanfar xud netar changolu yolin,
Chekar boʻlsa tishi oʻyning maholin.