Boʻlub Bonu dogʻi amrigʻa ma’mur,
Qilib Xusravning ayvonini rurnur.
Arodin raf’ oʻlub kinu kudurat,
Nishotu aysh yer topib zarurat.
Chu suhbat boʻldi garm andoqki dilxoh,
Sanam holin tafahhus ayladi shoh.
Toʻkub koʻz yoshi Bonuyi alamsanj,
Dedi: «Tab’ida bordur za’fdin ranj.
Atibbo aylabon tashxisi holin,
Kelib xud arz qilgʻaylar malolin.
Vale qoʻrgʻon ufun, ul notavondur,
Burun vojib anga naqli makondur
Ki, tolibdur havoyi jonfizogʻa
Ki, mu’tod erdi jonrarvar havogʻa».
Dedi Xusravki: «Har yerning havosi
Ki, anfa’dur sen-oʻq sen rahshunosi.
Ishorat qilki tortib anda mahmil,
Quyoshqa qilgʻil ul ma’voni manzil».
Dedi, Arman shimoli sori togʻe
Ki, avjidadur oning qasru bogʻe.
Base zahmat chekib suv kelturubtur,
Hamono shah dogʻi oni Koʻrubtur.
Agar xud shahdin oʻlsa hukmu farmon,
Hamul yerdur aning koʻngliga armon.
Eshitgach Xusrav oʻldi koʻngli noshod
Kim, ul suvni keturmish erdi Farhod
Ki, ming Xusrav kibi yuz yil chekib ranj,
Ul ish boʻlmas edi gar toʻksa yuz ganj.
Rizo, lekin zarurat birla berdi
Ki, bermakda rizo bechora erdi.
Ravon Bonu ravon etti amori
Ki, oyni eltibon ul ravza sori.
Falakni oygʻa mahmil ayladilar,
Chamanni gulga manzil ayladilar.
Quyosh ul jonfizo ayvongʻa bordi,
Pari sarchashmai hayvongʻa bordi.
Ketur, soqiy, mayikim jonfizodur
Ki, bu rangin chaman bas bevafodur.
Boʻlay usrukki, bor ollida bir jav,
Demay Farhodu Shirin, balki Xusrav.
LI Quyoshni shafaqgun amoriygʻa solib falak qoʻrgʻonidin chiqorgʻonda sahob monand amoriy
zayli ochilmogʻi va Sheruyani bir koʻrmoki zarradek sargashta qilmogʻi va Sheruyagʻa Shirin
ona boʻlur vahmidin otasin oʻlturgʻoni va raxshi tamanno aning shabistonigʻa surgoni va Shirin
charbzabonligʻ bila anga taskin berib, Farhod soʻngagin Armaniyadan kelturgani va oʻz
hamogʻushligʻi bila ul jismgʻa ruh kiyurgani, yoʻq-yoʻqki, jismin aning jismigʻa tegurganidek
ruhin dogʻi aning ruhigʻa yetkurgani
Bu soʻzda iftitoh etgan kalomin,
Bu yangligʻ ayladi soʻz ixtitomin
Ki, chiqqoch qal’asidin sarvi gulchehr,