Feodal jamiyati qo’ynida kapitalistik munosabatlarning tarkib topishi
Yüklə 42,19 Kb.
|
1 2
Italiya sanati tarixi|
II. Asosiy qism:
2.1. Italiya sanati tarixi Italiya butun badiiy rivojlanishning asosiy markazi bo'lgan Uyg'onish davri (1300-1600), bilan boshlangan Proto-Uyg'onish davri ning Giotto va ma'lum bir cho'qqiga erishish Yuqori Uyg'onish davri ning Leonardo da Vinchi, Mikelanjelo va Rafael, uning asarlari Uyg'onish davrining keyingi bosqichini ilhomlantirdi Mannerizm. Italiya XVII asrga qadar o'zining badiiy ustunligini saqlab qoldi Barokko (1600-1750) va 18-asrga qadar Neoklasitsizm (1750-1850). Ushbu davrda, madaniy turizm Italiya iqtisodiyotining asosiy tirgovichiga aylandi. Barokko ham, neoklassitsizm ham Rimda paydo bo'lgan[1][2] va barchaga tarqaldi G'arb san'ati. 19-asr o'rtalaridan boshlab Italiya xalqaro san'at sahnasida o'z harakatlarini saqlab kelmoqda Macchiaioli, Futurizm, Metafizik, Novecento Italiano, Mekansalizm, Arte Poverava Transavantgard. Italiya san'ati asrlar davomida bir necha yirik harakatlarga ta'sir ko'rsatdi va rassomlar, me'morlar va haykaltaroshlarni o'z ichiga olgan bir necha buyuk rassomlarni yaratdi. Bugungi kunda Italiya xalqaro san'at sahnasida muhim o'rin egallaydi, bir nechta yirik san'at galereyalari, muzeylari va ko'rgazmalari mavjud; mamlakatdagi yirik badiiy markazlarga Rim, Florensiya, Venetsiya, Milan, Turin, Genuya, Neapol, Palermo, Lecce va boshqa shaharlar kiradi. Italiya uy 55 ga Jahon merosi ob'ektlari, dunyodagi barcha mamlakatlar orasida eng ko'p son. Etrusklarning bronza shakllari va terakota dafn marosimlari orasida Rim yarim orolda o'z imperiyasini qurishni boshlagan paytgacha susaygan Markaziy Italiyaning kuchli an'analariga misollar keltirilgan. Hozirgi zamongacha saqlanib qolgan etrusk rasmlari asosan qabrlardan va asosan rasmlardan yasalgan devor freskalari Tarquiniya. Bular olimlarga ma'lum bo'lgan Italiyada Rimgacha bo'lgan obrazli san'atning eng muhim namunasidir. Freskalar yangi gips ustiga bo'yashdan iborat bo'lib, gips quritilganida rasm gipsning bir qismiga va devorning ajralmas qismiga aylanadi, bu esa uning omon qolishiga yordam beradi (haqiqatan ham deyarli saqlanib qolgan etrusk va rim rasmlari) freskada). Ranglar tosh va minerallardan turli xil ranglarda tayyorlanib, o'rtada aralashtirilib, mayda cho'tkalar hayvonlarning sochlaridan yasalgan (hatto eng yaxshi cho'tkalar ham ho'kiz sochlari bilan ishlab chiqarilgan). Miloddan avvalgi 4-asr o'rtalaridan chiaroscuro chuqurlik va hajmni tasvirlash uchun ishlatila boshlandi. Ba'zan kundalik hayot sahnalari, aksariyat hollarda an'anaviy mifologik sahnalar aks ettiriladi. Muvozanat tushunchasi saqlanib qolgan biron bir freskada uchramaydi va biz hayvonlar yoki erkaklar tasvirlarini mutanosib ravishda ba'zi tana qismlari bilan uchratamiz. Eng taniqli etrusk freskalaridan biri Tarquiniyadagi sherlar maqbarasidir. Etrusklarning bronza shakllari va terakota dafn marosimlari orasida Rim yarim orolda o'z imperiyasini qurishni boshlagan paytgacha susaygan Markaziy Italiyaning kuchli an'analariga misollar keltirilgan. Hozirgi zamongacha saqlanib qolgan etrusk rasmlari asosan qabrlardan va asosan rasmlardan yasalgan devor freskalari Tarquiniya. Bular olimlarga ma'lum bo'lgan Italiyada Rimgacha bo'lgan obrazli san'atning eng muhim namunasidir. Freskalar yangi gips ustiga bo'yashdan iborat bo'lib, gips quritilganida rasm gipsning bir qismiga va devorning ajralmas qismiga aylanadi, bu esa uning omon qolishiga yordam beradi (haqiqatan ham deyarli saqlanib qolgan etrusk va rim rasmlari) freskada). Ranglar tosh va minerallardan turli xil ranglarda tayyorlanib, o'rtada aralashtirilib, mayda cho'tkalar hayvonlarning sochlaridan yasalgan (hatto eng yaxshi cho'tkalar ham ho'kiz sochlari bilan ishlab chiqarilgan). Miloddan avvalgi 4-asr o'rtalaridan chiaroscuro chuqurlik va hajmni tasvirlash uchun ishlatila boshlandi. Ba'zan kundalik hayot sahnalari, aksariyat hollarda an'anaviy mifologik sahnalar aks ettiriladi. Muvozanat tushunchasi saqlanib qolgan biron bir freskada uchramaydi va biz hayvonlar yoki erkaklar tasvirlarini mutanosib ravishda ba'zi tana qismlari bilan uchratamiz. Eng taniqli etrusk freskalaridan biri Tarquiniyadagi sherlar maqbarasidir. Italiyada yuqori uyg’onish davri san’ati Franstuz qo’shinlarining Italiya erlarini bosib olishi uning siyosiy va iqtisodiy qudratini bo’shashtirib yubordi. Mamlakatning dushmanga to’liq qaram bo’lib qolish xavfi tug’ildi. Ana shu davrda xalqding o’z ozodligi, milliy butunligi uchun kurash iortdi, boshqarishning respublika formasi uchun kurashdilar. Bu katta va muhim ijtimoiy ko’tarinkilik yuqori UYG’ONISh davri san’ati rivojlanishining zaminini tashkil etdi. Yuqori Uyg’onish davri tamoyillari Italiyaning muhim badiiy markazlari bo’lgan Florenstiya, Rim va Venestiyada o’zining tugal ko’rinishlarini namoyon etdi. Yuqori Uyg’onish davri nisbatan qisqa, ya’ni XV asrning 90- yillaridan XVI asrning 30-yillariga qadar bo’lgan davrni o’z ichiga oladi. Lekin mazmunan bu davr juda ulug’ va Italiya san’ati taraqqiyotining «oltin asri» hisoblanadi. Shu davrda yashab ijod etgan buyuk titanlar Leonardo da Vinchi, Rafael Santi, Mikelanjelo, Tistian o’z mohiyati jihatidan chuqur, mahoratli jihatidan yuksak, barkamol asarlar yaratdilar. Ular o’zlarining har tomonlama o’tkir va bilimdonliklari bilan ham o’z davrlarining ideal kishilari timsoliga aylandilar. Ular yaratgan obrazlar esa gumanistik g’oyalarni o’zida mujassamlantirdi. Jismoniy baquvvat, ma’naviy barkamol, har qanday diniy ta’sirlardan xoli bo’lgan, o’zi va o’zgalar uchun kurasha oladigan, xalq manfaatini o’z manfaatidan yuqori qo’ya oladigan inson davrning, san’at asarlarining bosh qaxramoniga aylandn. Shu bilan birga, shu yuqori Uyg’onish davri san’ati qo’ynida tushkunlikni targ’ib etuvchi gumanizm g’oyalarndan uzoq bo’lgan manerizm oqimi yoyila boshladi. Me’morlik. Yuqori Uyg’onish davri me’morligining asosiy prnnstiplari Rimda shakllandi va rivojlandi. Davrning gumanistik tamoyillari ulug’vor va tantanali me’morlik kompozistiyalarida o’z ifodasini topdi. Amaliy ijodda antik me’morlik orderlari erkin va ijodiy ishlatila boshlandi. Italiyada rivojlanib kelayotgan me’morlik uslublari umumlashtirilib, yagona milliy me’morlik uslubi yaratildi. Donato d' Anjelo Bramante (1444-1514) yangi davr me’morligining asoschisi va yirik vakilidir. U o’z ijodini Milanda (1472-1499) boshladi. Lekin Rimga ko’chib kelgandan keyingina bu erda antika san’atini o’rganish va o’zlashtirish asosida o’sha davr kishilari qarashlariga mos bo’lgan bir qator yirik me’morlik kompozistiyalari ishlab, davrning harakterli uslubini yaratdi. Uning bu yangi tamoyillari Tempetto deb nomlangan ibodatxonada namoyon bo’ldi. Aylanasimon rejada ishlangan gumbazli bino atrofi ustunlar bilan o’rab chiqilgan. Hajmi jihatdan katta bo’lmagan bu bino o’zining mahobatliligi bilan yaxshi taassurot qoldiradi. Bramante ijodinnng eng yuksak namunalari Vatikanda qurilgan binolardir. Rim papasi Vatikanni rekonstrukstiya qilishni maqsad qiladi va uni Bramantega topshiradi. U bu erda mavjud dastlabki binolarni tartibga keltirish va ulardan yagona ansambl tuzishga kirishadi, qator galereya va zinalar qurdiradi, keng, quyosh nuriga to’la hovlilar yaratib, yirik ansambl tashkil etadi. Bramantening muhim asarlaridan biri Rimdagi avliyo Pyotr soborining loyihasidir. Me’mor bu bino qurilishiga markaziy qubbali bino ko’rish prinstipini asos qilib oldi. Sobor rejasi asosiga kvadrat va uning ichida hamma tomoni teng bo’lgan grek buti olingan. Pastki qator qurilmalar ustiga o’rnatilgan gumbaz ustunlar bilan o’ralgan, uning tepasida to’nkarilgan qozonni eslatuvchi katta (diametri 43 m) gumbaz joylashgan. Bramante loyihasi to’liq amalga oshmadi. U faqat gumbaz osti piloni va soborning tashqi devorlarini qurishga ulgurdi. U vafot etganidan so’ng sobor kurilishi bilan qator me’morlar shug’ullandilar. Bramente palaststo kurilishi san’atida ham muhim rol o’ynadi, pilyastr, gorizontal tasma va karnizlarning o’ziga xos yaxlit va soddaligi bilan qurilgan binolariga maxobatlik va ulug’vorlik baxsh eta oldi. Tasviriy san’at. Florenstiya ilk Uyg’onish davri an’analari yuqori Uyg’onish davri uchun asos qilib olindi va rivojlantirildi. Tasviriy san’atda sodir bo’lgan xususiyatlar ham me’morlikdagi singari ulug’vorlikka, umumlashgan obrazlar yaratish hamda maxobatli bo’lishiga harakat kilishda namoyon bo’ldi.Leonardo da Vinchi (1452-1529). Leonardo da Vinchi Vinchi qishlog’I yaqinida, notarius oilasida dunyoga keldn. Leonardo 17 yoshlik paytida otasi Florenstiyaga ko’chib o’tadi. Shu erda Leonardo Andrea Verokkio ustaxonasida tasviriy san’at borasidagi biliminn oshirdi. U o’z ustozi Verokkioga yordamlashib, uning «Isoni cho’qintirish» (tax. 1476 y., Florenstiya, Uffisti galereyasi) asarining chap tomonidagi farishta rasmini ishlaydi va ustozidan ham moxirligini ko’rsatadi . Yuqori Uyg’onish davri uslubining asoschisi va tipik vakili Leonardo da Vinchi san’atning ko’pgina turlarida o’z kuchini sinab ko’rdi, matematika mexaniqa, fizika sohisida ilg’or fikrlarni ilgari surdi. Leonardo uchun san’at hayotni bilish vositasi bo’ldi. Uning real voqelik asosida ishlagan suratlari keyinchalik ilmiy asarlari uchun illyustrastiya vazifasini o’tadi. Ijodkor harakteriga xos bo’lgan bu xususiyat u yaratgan rangtasvir asarining o’ziga xos tomonlarinn belgilaydi. Uning har bir asari hayotni o’rganish zamirida yuzaga kelgan, ijodkorning qalb harorati bilan isitilgan va hayotga bo’lgan munosabatini ifodalovchi asarlardir. Rassomning «Gul ushlagan Madonna» (Benua Madonnasi) deb nomlangan ilk asarida shunday hislatlar mavjud. Rassom kompozistiyada ortiqcha detal va lavhalardan voz kechib, tasvirlanuvchining harakteristikasini kuchaytirishga, shakllarini umumlashtirishga intilgan. Kompozistiyada yosh ona tizzasida o’tirgan go’dakning ona qo’lidagi gulga talpinayotgan payti tasvirlangan. Tepa tomondan tushayotgan yorug’lik tasvirning yanada yaqqol ko’rinishiga imkoniyat yaratgan. Darchadan ko’rinayotgan osmon kompozistiya muvozanatligiga xizmat qilib, obrazni cheksiz tabiat bilan o’zviy bog’lagan. Asarda xech qanday diniy-mistik kayfiyat yo’q. Ona va bola boshi atrofiga ishlangan tilla gardishni hisobga olmaganda, hammasi oddiy florenstiyalikning uyidagi baxtni, ona va bola shodligidagi go’zallikni kuylovchi asar sifatida namoyon bo’ladi Bu asar dunyo sirlarini bilishga qiziqan, nur va go’zallikka intilgan insonni sevgan rassomning Duneqarashini namoyon qiladi.Rassom har bir asar ustida uzoq vaqt ishlar, ishlanadigan har bir obraz va detalning hayotiy bo’lishi uchun dastlab ularni aloxida naturaning o’zidan ishlab, o’rganib, so’ng kom-pozistiyaga ko’chirar edi. Bu unga berilgan buyurtmalarning ba’zan vaqtida tugallanmasligiga sabab bo’lar, buyurtmachi bilan nizolar kelib chiqar edi. «Sexrgarlar ta’zimi», «Avliyo Ieronim» kabi asarlarning yarimtugal holatda qolishiga ham sabab shudir. Leonardo Milanda yashagan kezlari 1482-1499 yillarda u o’zini olim, rassom, injener sifatida namoyon etish imkoniyatiga erishdi. U o’z faoliyatini haykaltaroshlik bilan boshladi. Milan hokimi Lodoviko Moro otasi uchun yodgorlik modelini ishladi. Protorenessans. Italiyaning Sharq va G’arb orasidagi muhim savdo yo’lida joylashishi unda kapitalistik munosabatlarning juda erta shakllanishiga olib keldi. Savdo-sotiqning rivojlanishi, o’zga yurtlar bilan aloqasining yo’lga qo’yilganligi hunarmandchilikning rivojlanishiga zamin yaratdi. Feodal munosabatlarning zaifligi esa bu erda yangi siyosiy tartibni shahar-respublika tartibining paydo bo’lishiga va Italiyaning Evropada birinchi bo’lib kapitalistik mamlakatga aylanishiga imkon berdi. Ijtimoiy hayotda sodir bo’lgan bu xususiyat san’at va madaniyatda o’z ifodasini topdi. Bu o’zgarish savdo va ishlab chiqarish rivojlangan O’rta Italiyada joylashgan Florenstiya, Piza, Sienada hamda Shimoliy qismidagi Genuya, Milan, ayniqsa, savdogar va bankirlar respublikasi bo’lgan Venestiyada juda sezilarli bo’ldi. Yangi davr san’atining harakterli belgilari dastlab adabiyotda ko’rina boshladi. Bu xususiyat, ayniqsa, Dante Aligeri (1265— 1321) ijodida namoyon bo’ldi. Gumanist yozuvchi ijodi xali o’rta asr allegorizmidan holi emas, simvolik tasvirlar mavjud bo’lsa ham, lekin shu shakllarda san’atkorning diniy syujetlarni real voqelik bilan bog’lashga intilishi seziladi. Albatta, bu hol asta-sekin kamayib, dastlabki gumanist yozuvchi va shoirlar Petrarka va Bakachcho asarlarida mavhum simvolik iboralar ikkinchi o’ringa qo’yilib, realizm esa birinchi o’ringa chiqarildi, voqelikni harakterli detallar bilan aks ettirishga kirishildi. Uyg’onish davri san’atkorlari uchun inson va uni o’rab olgan muhitning cheksiz imkoniyatlari va qizg’in extiroslarini atroflicha aks ettirish muhim o’rin to’tadi. Inson his-tuyg’ulari yangi sharoitda o’rta asr zoxidlik hayotiga qarshi kuchli isyon ko’taradi. Uning turmush quvonchlari real talqin etiladi. Ijobiy qahramonlari harakterli. Ularda beqiyos jasorat va mardlik mujassamlashadi. Shaxs erkini ximoya qilgan gumanistlar o’z kuch-qudratiga, haq ishning tantana qilishiga ishongan, adolat uchun kurashuvchi, qalbi pok, olijanob obrazlarni yaratish orqali Uyg’onish davrining hayotbaxsh ruhini aks ettiradilar. Tasviriy san’atda bu xususiyat dastlab haykaltaroshlikda N. Pizano, rassomlikda Chimabue, (1240 50—1302), Duchcho di Buoninsenya (1255—1319) lar ijodida ko’rina boshladi. Nikola Pizano (1220 1225— 1278 84). Haykaltarosh N. Pizanoning ilk asari Pizadagi baptisteriya minbari atrofiga ishlangan bo’rtma tasvirlar bo’lib, unda Iso hayotidan olingan voqealar aks ettirilgan. Bu tasvirlar o’zining dunyoviyligi, ko’rinishi jihatidan erdagi oddiy hayotni eslatishi bilan harakterlanadi. U erda tasvirlangan odamlar qiyofasi rimlik taqvodorlarga o’xshab ketadi. Ularning ko’rinishlari vazmin va ulug’vor, ishlangan buyumlarning materiali va hajmini ko’rsatishga e’tibor berilgan. Albatta, asar ramziy belgilardan, allegoriyadan holi emas, obrazlar nisbatan har xil, deformastiyaga yo’l qo’yilgan, fazoviy kenglik masalasi shartli olingan, hayotiy detallar ozroq, lekin davr uchun shularning o’zi muhim edi. U keyingi realistik san’at taraqqiyotida alohida o’rinni egalladi. Nikola Pizanoning ijodi Italiya haykaltaroshligining rivojlanishida muhim rol o’ynadi, uning ta’sirida qator san’atkorlar kamol topdi. Shular orasida Arnolfo di Kambio (tax. 1240— 1302), Jovanni Pizano (tax. 1250—1317) mashhurdir. Jovanni Pizano haykaltaroshlik sirlarini o’z otasi Nikola Pizanodan o’rgangani xolda, protorenessans haykaltaroshligini Uyg’onish davri san’atiga yaqinlashtirdi. U o’z ijodida protorenessans haykaltaroshligiga xos qotib qolgan sun’iylikdan qochib, unga zamon ruhini kiritdi, harakatni kuchaytirdi, ularning hayotiy tomonlarini oshirdi. Jovanni haykaltarosh va me’mor sifatida ijod qildi, sobor va cherkovlar qurish ishlarida qatnashdi. Minbarlar uchun relef, ibodatxona tokchalariga qo’yish uchun haykallar ishladi. Bu relef va haykallar harakatda, kuchli his-hayajon bilan ishlangan. Shu o’rinda uning «Butga mixlangan», «Chaqaloqlarni chavoqlash» kompozistiyalari harakterli. Jovannining go’dak ko’tarib turgan madonnalar obrazi ham jonli. Bu haykallarda onalik mehri bilan to’lib toshgan Bibi Maryam va unga talpinayotgan go’dak obrazi hayotiy bo’lib, ularda diniy mistik tushunchalar yo’q. XII asrning oxirlarida Florenstiya Italiyadagi yirik xu-narmandchilik va savdo-sotiq markaziga aylandi. Siyosiy xo-kimiyat hunarmandlar va savdogarlar qo’liga o’tdi. Ishchilar bir korxonaga to’plandi. Mehnat taqsimotining o’ziga xos ko’rinishi kapitalistik munosabatlar yuzaga keldi. Endilikda akl-farosatli, ijodkor inson imkoniyatlariga qiziqish kuchaydi. Dantening vatani bo’lgan Florenstiyada tasviriy san’atdagi shu yangi xislatlar—realistik mazmunni ifodalashga intilish rivojlandi. Yangi davr izlanishlari dastlab florenstiyalik Chimabue nomi bilan mashhur Chenni di Peppo ijodida ko’rina boshladi. Vazari tabiri bilan aytganda, u birinchi bo’lib rasm chizish va rangtasvirning yangi usullariga asos soldi. Chimabuening asarlari bizgacha kam etib kelgan. Lekin ular rassom ijodidagi novatorlikni ko’ra olish imkoniyatini beradi. «Butga mixlangan» (1280 yil), «Madonna chaqaloq va farishtalar bilan» (1280— 1285 yillar) kabi kompozistiyalarida harakat, xayajonni tabiiy aks ettirishga, obrazlarni bir-biri bilan ruhiy bog’lashga harakat qilganligi sezilib turadi, kompozistiyada fazoviylik elementlari ko’rinadi.So’zsiz, Uyg’onish davrining yirik rassomi, protorenessans rangtasvir sanatining buyuk islohotchisi Chimabuening shogirdi Jotto di Bondone (1266-67—1337) hisoblanadi. Shakllanib kelayotgan yangi ziyolilarning tipik vakili, realistik sanatining asoschilaridan biri, rassom, haykaltarosh, memor Jotto o’zidan avvalgi va o’zi yashagan davrdagi realistik san’at borasida erishilgan yutuqlarni chuqur o’zlashtirgan xolda, uni yangi pog’onaga ko’tardi. Jotto kompozistiyalari asosida, asosan, diniy mavzu yotsa ham, lekin shu afsonaviy voqealarni yangi mazmun bilan, shu davrda shakllanib kelayotgan yangi madaniyat talablari mazmuni bilan o’zviy borliq xolda namoyon etadi. Uning asarlarida real inson butun borlig’i bilan tasvirlanadi, uning jasorati, olijanobligi, insonparvarligi kuylanadi. Shu bilan birga, insonlar orasida uchrab turadigan xudbinlik, yovuzlik, sotqinlik kabi xislatlar ochib tashlanadi. Jotto asarlarining bosh mavzusi manaviy-ahloqiy barkamol insonni ulug’lash va uni davr ideali darajasiga ko’tarishdir. U voqelikni real muhitda—makonda ifodalashga intiladi. Shu maqsadda u tasviriy sanatning tasviriy va ifoda vositalari bo’lgan yorug’-soya imkoniyatlaridan keng foydalanishga harakat qiladi. Kompozistiyaning mantiqiy qurilishiga, makonda joylashgan har bir obrazni o’rinli ko’rsatishga erishadi. Jotto o’z davrining mashhur sanatkori edi. Uning sanati ko’pchilikka manzur bo’ldi. Bu, albatta, unga buyurtmalarning ko’plab berilishiga sabab bo’ldi. Natijada Florenstiyada dunyoga kelgan bu sanatkorning ishlagan suratlari Italiyaning juda ko’p shaharlariga borib etdi. U erlardan ham buyurtmalar kelib turdi. Bu katta buyurtmalarni bajarish uchun katta badiiy ustaxona tashkil etdi va o’zining shogirdlari bilan birga ishladi. Bu esa sanatkorning yanada mashhur bo’lishiga, tasir doirasining kengayishiga sabab bo’ldi. Rassomning muxim asarlaridan biri, Paduyadagi del Arena kapellasiga ishlangan devoriy suratidir. Bu suratda sanatkorning grajdanlik pozistiyasi, yuksak badiiy mahorati namoyon bo’ldi. Suratlarda Bibi Maryam va Iso hayoti tasvirlanadi. Lekin, diniy voqealar sanatkor tomonidan real voqeadek ifodalanadi. Natijada uning obrazlari xis-tuyg’u, kuchquvvatga to’la real kishilarni eslatadi. Ularning vazmin jussalari, basavlat liboslari manzara, tabiat qo’ynida yanada ko’rkam va ulug’vor ko’rinadi. Kompozistiyaga kiritilgan hayotiy lavhalar esa uning tasirchanligini yanada oshiradi. Rassomning muhim yutuqdaridan biri shundaki, u o’z qahramonlarining harakterini, ularning manaviy dunyosi, xatti-harakati, o’zini tutishi va tashqi qiyofasida ko’rsatadi. Bu xususda «Ioximning cho’ponlar orasiga qaytishi», «Iuda bo’sasi», «Isoga aza tutish» kabi suratlari harakterlidir. «Iuda bo’sasi» kompozistiyasi markazida Iso va uning sotqin shogirdi Iuda tasvirlanadi . Isoning ochiq chexrasi, o’zini xotirjam tutishida nuroniylik sezilib turadi. Aksincha, o’zining yomon niyatlarini yashirishga intilgan, lekin bu niyatlari uning xunuk tashqi qiyofasida ham namoyon bo’lgan, Iuda obrazida esa sotqin, xalq nafratiga duchor bo’lgan shaxs gavdalanadi. Jotto o’z ijodi bilan Uyg’onish davri realistik rangtasvirining asosiy yo’nalishini boshlab berdi. Insonga ishonch, insoniylikni ulug’lash kabi qarashlar keyingi davr rassomlarini realistik sanatning yangi ifoda va tasvir vositalarini izlashga da’vat etdi. Uning zamondoshlari, undan keyingi sanatkorlar ham Jotto ijodini namuna maktabi deb bildilar. XIII asr oxiri—XIV asrning birinchi yarmida Sienada ham protorenessans sanati rivoj topdi. Bu paytlarda Siena boy bankirlar shahri edi. Shu muhitda yaratilgan san’at asarlari Florenstiya badiiy maktabidan farqli o’laroq birmuncha aristokratik, nafis va dekorativligi bilan farqlanadi. To’g’ri, Siena maktabi rivojida florenstiyalik rassomlarning, ayniqsa, Chimabue, Jottolarning roli sezilarli bo’ldi. Lekin bu sienalik rassomlarning o’ziga xos protorenessans davri sanatini yaratishlariga xalaqit bermadi. Sienalik shunday rassomlardan biri Duchcho di Buoninsenya (tax. 1255—1319) xisoblanadi. Uning asarlaridagi obrazlar xattiharakatida tabiiylik, ularning qiyofalari, qarashlarida mayin insoniylik, tuyg’ulari sezilib turadi. Rassom har bir obrazni zo’r ishtiyoq bilan ishlaydi, har bir detalning tugal va aniq bo’lishiga etibor beradi. Duchchoning mashhur asari sobor mehrobi uchun ishlangan surati xisoblanadi. Bibi Maryam va Iso tarixiga bag’ishlangan bu katta kompozistiya (eni 4,24 m, balandligi 4 m ga yaqin) markazida chaqaloq ko’tarib o’tirgan Bibi Maryam, uning atrofida avliyo va farishtalar aks ettirilgan. Rassom bu asarida ham xikoyanavislikka katta etibor beradi, nur, rang, chiziqlarning emostional imkoniyatlaridan keng foydalanadi. Bibi Maryam va Iso hayotiga bag’ishlangan syujet kompozistiyalari , ayniqsa, hayotiy va jonli chiqqan.Sienalik san’atkor Simone Martini(tax. 1284-1344) ijodida ham shu siena maktabiga xos xususiyatlar-voqelikni poetik va emostional talqin etish, serjilolik va nafislik mavjud. Uning asarlarida rang muhim o’rinni egallaydi va estetik emostional tomonini belgilashda etakchi rol o’ynaydi. Simone Martini Italiyaning ko’pgina shaharlarida ijod qilib, diniy mavzudagi asarlari bilan birga hayotiy voqealarga bag’ishlangan asarlar yaratdi, portret ishladi.Shular ichida yollangan harbiy qumondon Gvidorichche dp Folyanolga bag’ishlangan devoriy surati mashhurdir. Protorenessans realizmining rivojlanishi haqida gap borganda, Ambordjo Lorenstetti(X1U asr) nomini eslamay bo’lmaydi. U sienalik rassomlar kabi Jotto ijodiy yutuqlaridan foydalanib, asarlar yaratishga harakat qildi, perspektiva , yagona qarash nuqtasi masalalari bilan qiziqdi, real tarixiy muhit, konkret tabiat ko’rinishlarini tasvirlashga harakat qildi, o’z kompozistiyalarida yarim yalong’och ayol obrazini kiritdi. Bular sienalik ustalar ijodida antik san’at bilan aloqa kuchayib borayotganligini va renessans san’ati tamoyillari mustahkamlanib borayotganligini ko’rsatadi. 2.3 XV asr ikkinchi yarmida Florenstiya san’ati 20-asrning boshlarida futurizm namoyondalari zamonaviy dunyoning dinamik qarashlarini rivojlantirdilar Giorgio de Chirico g'alati metafizik sassiqni va Amedeo Modilyani Parij maktabiga qo'shildi. Keyinchalik iqtidorli zamonaviy rassomlar orasida haykaltaroshlar ham bor Giacomo Manzù, Marino Marini, natyurmort rassomi Jorjio Morandiva ikonoklastik rassom Lucio Fontana. 20-asrning ikkinchi yarmida italiyalik dizaynerlar, xususan Milan dizaynerlari o'zlarining hayoliy va zukko funktsional asarlari bilan xalqaro uslublarga chuqur ta'sir ko'rsatdilar. Futurizm 1909 yildan taxminan 1916 yilgacha rivojlanib kelgan italiyalik badiiy harakat bo'lib, u hayotning barcha sohalarida o'tmishni buzishga harakat qilgan ko'plab badiiy harakatlarning birinchisi edi. Futurizm mashina yoshini tavsiflovchi kuch, tezlik va hayajonni ulug'ladi. Frantsuz kubist rassomlari va ko'p marotaba suratga olishdan futuristlar realistik shakllarni bir nechta rasmlarga va bir-birining ustiga tushgan rang qismlariga ajratishni o'rgandilar. Shunday qilib, ular zamonaviy hayotning kuchi va tezligini tasvirlashga harakat qilishdi. Adabiyotda futurizm an'anaviy jumla tuzilmalari va misra shakllarini bekor qilishni talab qildi.[12] Futurizm birinchi marta 1909 yil 20 fevralda, Parij gazetasi e'lon qilinganida e'lon qilingan Le Figaro italiyalik shoir va muharrirning manifestini nashr etdi Filippo Tommaso Marinetti. (Qarang Futurizm manifesti.) Marinetti Futurizm so'zini o'zining o'tmishdagi san'atdan voz kechish va madaniyat va jamiyatdagi o'zgarishlarni, o'ziga xoslik va yangiliklarni nishonlash maqsadini aks ettirish uchun ishlatgan. Marinettining manifesti yangi texnologiyani ulug'ladi avtomobil va uning tezligi, kuchi va harakatining go'zalligi. U zo'ravonlik va mojaroni yuqori darajaga ko'tarib, an'anaviy qadriyatlarni rad etishga va muzeylar va kutubxonalar kabi madaniy muassasalarni yo'q qilishga chaqirdi. Manifestning ritorikasi ehtiros bilan bombardimon qilingan; uning tajovuzkor ohanglari qasddan jamoatchilikning g'azabini qo'zg'atish va qarama-qarshiliklarni uyg'otishga qaratilgan edi. Kosmosdagi uzluksizlikning noyob shakllari Umberto Boccioni tomonidan (1913). Marinettining manifesti Milandagi bir qator yosh rassomlarni futuristik g'oyalarni tasviriy san'atga tatbiq etishga ilhomlantirdi. Umberto Boccioni, Karlo Karra, Luidji Russolo, Giacomo Ballava Gino Severini 1910 yilda rassomlik bo'yicha bir nechta manifestlarni nashr etdi. Marinetti singari ular ham o'ziga xoslikni ulug'lashdi va meros bo'lib o'tgan badiiy an'analarga nisbatan nafratlarini izhor etishdi. Boccioni ham qiziqib qoldi haykaltaroshlik1912 yil bahorida ushbu mavzuda manifest e'lon qildi. U o'zining nazariyalarini ikkita haykalda to'liq amalga oshirgan deb hisoblanadi, Kosmosda shishani ishlab chiqish (1912), unda u shishaning ichki va tashqi konturlarini aks ettirgan va Kosmosdagi uzluksizlikning noyob shakllari (1913), unda inson qiyofasi bitta yaxlit shakl sifatida tasvirlanmagan, aksincha bu fazoda kosmosdagi harakatlanadigan ko'plab tekisliklardan tashkil topgan. Antonio Sant'Elia 1914 yilda arxitektura bo'yicha futuristik manifestni ishlab chiqdi. Uning yuqori darajada mexanizatsiyalashgan shaharlar va jasorat bilan zamonaviy osmono'par binolarni ko'rgazmali rasmlari 20-asrning eng hayoliy me'moriy rejalashtirishlarini yaratdi. Guruhdagi eng iqtidorli rassom bo'lgan Boccioni,[13] va Sant'Elia ikkalasi ham 1916 yilda harbiy xizmat paytida vafot etdi. Boccioni vafoti, guruh tarkibining kengayishi va vayronagarchilikning vahimali haqiqatlari bilan birgalikda. Birinchi jahon urushi, tasviriy san'atning muhim tarixiy kuchi sifatida Futuristlar harakatiga samarali tarzda chek qo'ydi. Metafizika san'ati Asosiy maqola: Metafizika san'ati Metafizik rasm - bu Italiya badiiy harakati, 1917 yilda Karlo Karra va Giorgio de Chirico Ferrara shahrida. De Chirikoning o'zi tomonidan qabul qilingan metafizik so'zi harakatning poetikasi uchun asosiy narsa hisoblanadi. Sfera ichida shar tomonidan Arnaldo Pomodoro. Pesaro Ularda xayolparast tasvirlar tasvirlangan, ular figuralar va buyumlar vaqtida muzlab qolganga o'xshaydi. Metafizik rasm rassomlari ko'rinadigan dunyoni an'anaviy istiqbolli makonda aks ettirishni qabul qiladilar, ammo odamlarning g'ayrioddiy joylashuvi qo'g'irchoqqa o'xshash modellar, g'alati, mantiqsiz bo'lmagan kontekstdagi narsalar, g'ayrioddiy chiroqlar va ranglar, harakatsiz figuralarning g'ayritabiiy statikasi. Novecento Italiano Asosiy maqola: Novecento Italiano 1925 yilda Milanda tashkil etilgan Italiyaning "Novecento" harakati, o'tmishdagi buyuk Italiya vakillik san'atiga qaytishni targ'ib qilgan. Novecentoning asoschilari (Italyancha: 20-asr) harakat tanqidchi bo'lgan Margherita Sarfatti va etti rassom: Anselmo Buchchi, Leonardo Dyudrevil, Axil Funi, Gian Emilio Malerba, Pero Marussig, Ubaldo Oppi va Mario Sironi. Sarfatti boshchiligida guruh Evropaning avangard harakatlarini rad etish va Italiyaning badiiy an'analarini qabul qilish orqali italyan san'atini yangilashga intildi. Novecento bilan bog'liq bo'lgan boshqa rassomlar haykaltaroshlarni ham o'z ichiga olgan Marino Marini va Arturo Martini va rassomlar Ottone Rosai, Massimo Kempigli, Karlo Karrava Felice Casorati. Mekansalizm Asosiy maqola: Mekansalizm Italiyalik rassom asos solgan harakat Lucio Fontana sifatida movimento spaziale, uning qoidalari 1947-1954 yillarda manifestlarda takrorlangan. Beton san'at, dada va taxizm unsurlarini birlashtirgan holda, harakat tarafdorlari o'zlarining asarlarida vaqt va harakatni o'z ichiga olishga intilib, tezgah rasmini rad etdilar va yangi texnologik ishlanmalarni o'zlashtirdilar. Fontananing kesilgan va teshilgan rasmlari uning tezislariga misol bo'la oladi. Milanning franstuz qo’shinlari tomonidan bosib olinishi bu ishni amalga oshirish imkoniyatini bermadi. Me’mor sifatida ham Leonardo Milanda bir qator surat va proektlar ishladi. «G’ordagi madonna» (1483-1494), «Sirli oqshom» (1495-1497) kabi mashhur asarlarini yaratdi. Milandagi «Sant Mariya della Grastie» monastri uchun ishlagan mashhur «Sirli oqshom» devoriy surati Leonardo da Vinchini novator rassom darajasiga ko’taradi. U injildan olingan an’anaviy syujetni erkin va asosan, obrazlarning his-tuyg’u va kechinmalarini ishonarli talqin etishi hisobiga ochadi. Milan franstuz qo’shinlari tomonidan bosib olingan yili Leonardo Florenstiyaga qaytib keladi. Bu erda «Angiari oldidagi jang» devoriy suratining kartonini yaratadi, shuningdek, o’zining mashhur asari «Mona Liza» (Jakonda) asarini ishlaydi. «Mona Liza» portreti (1503) jahon rangtasvirining mashhur yodgorligidir (14-rangli rasm). Bu portret bilan Evropa san’atida chuqur psixologik portret san’ati boshlanadi. Aslida xotirjam, o’z suhbatdoshiga nisbatan samimiy va mehr ko’zi bilan boqib o’tirgan florenstiyalik ayol tasvirlangan. Uning ortida murakkab tabiat ko’rinishi aks ettirilgan. Ayol shu tabiatning ajralmas qismi va u bilan o’zviy bog’langan. Sochlari, kiyimlaridagi buklanish va jimjimalar go’yo tabiat ritmini qaytarayotgandek tuyuladi. Ana shular fonida mayin va nozik qilib ishlangan ayol qiyofasi, nixoyatda chiroyli qo’llari yanada latofatli va go’zal bo’lib tuyuladi. Bu latofat va go’zallik uning nigohidagi samimiylik va mehribonlik bilan uyg’unlashib, ideal go’zal inson qiyofasini gavdalantiradi. Leonardo da Vinchi umrining oxirida ilmiy kuzatish va ularni sistemalashtirish ustida ish olib boradi. Rang-barang tasvir haqida risola yozishga kirishadi. Bu risola tugallanmagan bo’lsa ham, to’plangan va saqlanib qolgan qismlari uni realistik san’atning etuk nazariyotchisi sifatida namoyon qilgan. Uning chiziq, rang perspektivasi, rangshunoslik haqida yozib qoldirgan fikrlari hanuzgacha o’z qiymatini yo’qotmagan. Rafael Santi (1483-1520). Uyg’onish davriniyag yuksak gumanistik ideallari shu davrning titanlaridan biri Rafael Santi ijodida o’zining tugal va poetik talqinini topdi. Leonardoning kichik zamondoshi Rafael san’atdagi o’zigacha bo’lgan yutuqlarni o’zlashtirgani holda, garmonik kamol topgan go’zal inson obrazini yaratdi, mu’tabar ona obrazi orqali davrning yuksak g’oyalarini ifodaladi. Oddiy rassom Jovanni Santining farzandi Rafael tasviriyot asoslarini dastlab o’z otasidan, so’ngra mahalliy urbinalik rassom Timoteo Viti ustaxonasida davom ettirdi. 1500 yil Perudjino (Petro Vanuchchi) ustaxonasida o’z bilimini oshirdi. Perudjino ijodi Rafaelga sezilarli ta’sir o’tkazdi. Uning obrazlarni fazoda erkin va tabiiy holda joylashtirish va tasvirlashga intilish, muhit bilan uyg’unlikda ko’rsatish kabi fazilatlari Rafael ijodida sezilarli iz qoldirdi. Rafael ijodi juda erta boshlandi. O’n etti yoshida yaratgan ilk asari«Konestabile madonnasi» (1500) rassomni ijodiy kamolotga erishgan, aniq. insoniy pozistiyaga ega bo’lgan san’atkor sifatida namoyon etdi. Bu asarda qo’lidagi kitobga talpinayotgan go’dakka mehr ko’zlari bilan boqib turgan yosh ona tasvirlangan. Ortida sokin tabiat, uning qo’ynida o’z yumushi bilan band odamlar ko’rinadi. Hammayoqda tinchlik va osoyishtalik xukm suradi. Rafael bu asarida obrazlar harakatining tabiiy bo’lishiga erishgan holda, yosh onaga xos bo’lgan lirik kayfiyat hamda voqelikdan zavqlanish holatini ustalik bilan ko’rsata olgan. Chiziq. plastikasi, nafis ranglar garmoniyasi esa shu xolni yanada chuqurlashtirib, uning emostional tomonini orttirishga xizmat qiladi.Perudjiyada 4 yilga yaqin bo’lganidan so’ng Rafael yana Urbinoga qaytadi va bir ozdan so’ng Florenstiyaga keladi. Bu erda o’zining mashhur bo’lishiga sabab bo’lgan qator madonnalar obrazini yaratdi va tezda yuqori Uyg’onish davrining etuk ijodkorlaridan biriga aylandi. XVI asr boshlariga kelib, Rim Italiyaning muhim siyosiy va madaniy markaziga aylana bordi. Uning mavqeini yanada orttirish maqsadida Rimpapalari etuk san’atkorlarni shaharga taklif eta boshladilar. Shu davrda Mikelanjelo, Bramantelar qatori Rafael ham papalar diqqatini o’ziga tortdi va 1508 yili ularning taklifiga binoan, Rimga keldi, shu paytdan Rafael ijodining eng gullagan davri boshlandi va shu erda u o’zining eng etuk asarlarini yaratdi. Dastlab unga Vatikandagi papalar shaxsiy xonalarining devorlarini bezash topshirildi. Rafael bu suratlar ustida 1511 yilgacha mehnat qilib, uni muvaffaqiyatli bajardi. Undan xursand bo’lgan papalar unga yana xonalarni bezash va ularga devoriy suratlar ishlashni davom ettirishni topshirishdi. Bu ish ustida rassom 1517 yilgacha ishlab, o’z iste’dodini to’liq namoyon qildi. U ajoyib dekorator, kompozistiya ustasi sifatida o’zini ko’rsatdi. Bu devoriy suratlar mavzusi ko’p xollarda qadimgi davr voqealari, afsonalarga bag’ishlangan. Bu mavzular zamirida esa davr kishilariga ibrat bo’la oladigan voqealar yotar edi. Bu suratlar papalarning mamlakatni siyosiyjihatdan birlashtirish, ozodlik va mustaqqillik uchun olib borilgan kurashini ko’rsatishi hamda yo’qolib borayotgan cherkov obro’sini qayta tiklashi va mustaxkamlashi zarur edi. Uyg’onish davrining gumanistik g’oyalari, ularning antik dunyoga bo’lgan zo’r e’tiqodlari «Afina maktabi» devoriy suratlarida o’z ifodasini topdi. Surat shu davr kishilarining yorqin kelajak xaqidagi o’y va tasavvurlarini namoyon qiladi. Markazda idealistik va materialistik filosofiyaning otalari Platon va Aristotel tasvirlangan. Past tomonda, chapdagi zina oldida shogirdlari qurshovida Pifagor, o’ng tomonda esa Evklid va teparoqda Rafael o’zini tasvirlaydi. Hammasining xatti-harakatida yuksak ko’tarinkilik va yaratuvchilik kayfiyati xukm suradi. Rafael ishlagan devoriy suratlar ichida «Iliodorning quvilishi» kompozistiyasi ham mashhurdir. Bu suratda ibodatxona boyliklarini o’g’irlamoqchi bo’lgan suriyalik harbiy qo’mondonni g’oyibdan paydo bo’lgan otliq va farishtalar jazolab, xdydayotgan payti tasvirlangan. Bu syujetning tanlanishi tasodifiy emas, albatta. Italiyada og’ir kunlar boshlangan bir paytda cherkov boyliklarini qo’lda qurol ushlab ximoya qilishga majbur edi. Bu tasvir ham shu cherkov boyliklariga ko’z olaytirmaslikka chaqiruvchi asar sifatida yaratilgan bo’lib, shuning oldini olish va kimda-kim unga ko’z olaytirsa, qattiq jazolanishini eslatib turishga mo’ljallangan edi. Rafael devoriy suratlar ishlashdan tashqari, maxobatlidekorativ rasmlar ustida ham ijod qildi, gilamlar uchun kartonlar ishladi. Bulardan, ayniqsa, apostol Pyotr tarixiga ishlangan suratlar mashhurdir. Rassom dastgoh rang-tasvirida etuk portretlar yaratdi. Bulardan tashqari, Rafael Rimda bo’lgan kezlarida o’zining eng mashhur asari «Sikst madonnasi» (1515-1519) asarini yaratdi. Bu surat avliyo Sikst cherkovi uchun mo’ljallangan edi. Asar uchun afsonaviy voqea asos bo’lgan. Afsonalarga ko’ra, Bibi Maryam o’z farzandini dushmanga topshirib, erdagi odamlarni azob-uqubatdan kutqarishi mumkin bo’lgan. Rassom kompozistiyasida Bibi Maryamning o’z farzandini dushman qo’liga topshirish uchun ketayotgan payti tasvirlangan. Go’yo parda ochilib, bola ko’targan Bibi Maryamning oyoqlarini bulutlarga qo’yib, pastga tushib kelayotgani, pastrokda, uning ikki tomonida avliyo Sikst va avliyo Varvara, pastda xayol surib o’tirgan farishtalar tasvirlangan. Ularning nigohlari cheksizlikka qaratilgan. Bu asarda rassom o’z manfaatini xalq manfaatidan ustun qo’yadigan ideal inson obrazini yaratib, o’z davri kishilarining gumanistik ideallarini poetik talqin eta oldi. Asarning yuksak mahorat bilan ishlanishi, rang garmoniyasidagi tugallik uning emostional kuchini oshiradi. Rafael ijodining so’nggi yillari rang-barang. U rassomlik bilan birga, me’mor sifatida ham ijod qildi. U Bramante vafotidan keyin Avliyo Pyotr soborini qurish ishiga rahbarlik qildi, villa va cherkovlar uchun karton va chizmalar ishladi, qalamda suratlar chizdi. Rafael 37 yoshida vafot etdi. Uning boshlagan ishlarini shogirdlari davom ettirdi. Lekin ular o’z asarlarida ustozlari ijodiga xos bo’lgan chuqur g’oyaviy gumanistik mazmunni ocha olmadilar. Mikelanjelo Buonarotti (1475-1564). Uyg’onish davri kishilarining ideal inson to’g’risidagi tushunchalari yuqori Uyg’onish davrining buyuk ijodkori Mikelanjelo ijodida o’zining to’liq va atroflicha ifodasini topdi. Bu san’atkor qahramonlari insondagi butun ijobiy hislatlarni fazilatiga singdirib yuborgan kishilardir. U san’atning ko’p turlarida, jumladan, haykaltaroshlik, memorlik, rassomlikda ijod qildi. Lekin u qaysi san’at turida ijod etmasin, shakliy jihatdan tugal, g’oyaviy jihatdan chuqur, badiiy jihatdan go’zal asarlar yarata oldi. Mikelanjelo 70 yillik ijodiy faoliyati davomida san’at maydonida davr ruhi bilan hamnafas asarlar yaratdi. Shu boisdan ham u asarlarida davrning yuksak ideallari bilan bir qatorda, bu ideallarning inqirozga yuz tuta boshlaganini ham juda nozik his etgan holda ko’rsata oldi. Uyg’onish davri tushkunligini birinchi bo’lib, achinish va iztirob bilan etirof etdi. Mikelanjelo 1475 yili 6 martda, Florenstiya yaqinidagi Kapreze shaharchasida dunyoga keldi. Uning yoshligi Florenstiyada o’tdi. Otasining qarshiligiga qaramay, o’zini san’atga bag’ishlashga qaror qildi. 13 yoshida u lorenstiyalik Domeniko Girlayadiyo ustaxonasiga o’qishga kirdi. Uning qobiliyati va yuksak istedodi Florenstiya hokimi Lorensto Medichini o’ziga tortdi. Uni medichilar saroyi qoshidagi badiiy maktabga talabalikka olishdi. Bu erda Mikelanjelo Donatello shogirdlaridan biri qo’lida ikki yil o’z bilim va mahoratini oshirdi. Saroyda yosh rassom antik dunyo san’ati namunalari bilan tanishdi, ulardan ko’chirmalar ishladi. Protorenessans va ilk Uyg’onish davri san’atkorlari bilan, ayniqsa, qahramonlik va tantanavorlik ruhi bilan sug’orilgan Jotto va Mazachcho devoriy suratlari bilan, Yakopo della Kverchi haykallari bilan qiziqdi, ularni o’rgandi. Saroyda bo’lib turadigan mashhur shoir, rassom, haykaltaroshlar, filosof va me’morlar yig’inlaridan voqif bo’lgan yosh san’atkor dunyoqarashi rivojlandi. «Zina oldidagi madonna» (1492), «Kentavrlar janggi» (1494) san’atkorning marmardan ishlangan dastlabki mustaqil asarlaridir. 90-yillarning boshlarida yaratilgan bu bo’rtma tasvir (relef) o’zining yuksak mahorat bilan ishlanganligi, tasvirlangan obrazning to’laqonligi, san’atkor tanlagan badiiy shakllarning rang-barangligi, ifodaliligi va kompozistiyasining dinamikasi bilan kishida kata taassurot qoldiradi. Bu asarlarda san’atkor ijodiga antik san’atning ta’siri kuchli bo’lganligi seziladi. Bu ta’sir, ayniqsa, uning Italiya shaharlari (Bolonya, Rim) bo’ylab qilgan sayohati davrida yaratgan «Vakx haykali» (1498) da ham seziladi. Rimda yaratilgan «Peta» («Isoga aza tutish», 1498-1501) haykali Mikelanjeloga haqiqiy shuhrat keltirdi. Isoga motam tutish mavzusiga bag’ishlangan bu fojiali dramatic kompozistiyani san’atkor chuqur psixologik rejada hal etib, uni haqiqiy insonning his-tuyg’u va kechinmalari bilan to’ldirdi. Onaning cheksiz iztirob va qayg’usini uning quyi egilgan boshi, chap qo’lining ixtiyorsiz harakati hamda xomush va mungli termulshii orqali ochishga muyassar bo’lgan. Mikelanjelo Isoning onasini yosh qilib tasvirlaydi. Bu bilan rassom fojiali mavzuni optimistik ruhda tasvirlashga, qiyofaga ruhiy poklik va go’zallik kiritishga, gumanistnk ideallarning g’alaba kilishiga ishonch pyhi bilan qarashga harakat qilganligi ko’rinadi. Mikelanjelo 1501 yili Florenstiyaga qaytadi. Shu erda shahar hokimiyatining buyurtmasi bilan yaxlit marmardan o’zining mashhur «Dovud» haykali ustida ish boshlaydi va nihoyat, 1504 yili bu haykal Florenstiyaning bosh maydoniga o’rnatiladi. Zamondoshlari bu haykalni yuqori baholadilar va uni Florenstiya respublikasining himoyachisi, erkinlik va ozodlik ramzi sifatida qabul qildilap. Haqiqatda ham, afsonaviy qahramon buyuk san’atkor uchun davr idealini ifodalashga juda qo’l keldi. Bu obrazga o’z vaqtida Donatello, Verokkio murojaat qilishgan edi. Lekin Mikelanjelo o’z qahramonining g’alabadan keying paytini emas, balki jangga tayyor turgan paytdagi holatini tasvirlash orqali uning gumanistik harakterini yanada kuchaytirdi. San’atkor san’at tarixida birinchi bo’lib, butun kuchi bilan dushman hamlasiga qaqshatkich zarba berishga tayyor turgan jasoratli, qudratli inson obrazini yaratish orqali o’z baxt-saodati uchun kurasha oladigan, o’z kuch va imkoniyatlarini to’g’ri baholay oladigan inson qiyofasini yaratishga muyassar bo’ldi. Mikelanjelo o’zini haykaltarosh deb xisoblar edi. Lekin rangtasvir san’atida ham u o’z zamondoshlaridan o’zib ketdi va uning haqiqiy nodir namunalarini yaratib qoldirdi. Bu san’atda ham rassomning bosh qahramoni insondir. Uning jismoniy qudrati, aqliy barkamolligi va ma’naviy go’zalligi san’atkor ijodining bosh yo’nalishini belgilaydi. Bu g’oyani ifodalashda esa sanatkor o’ziga xos mahobatli badiiy tildan juda o’rinli foydalanadi. 1503-1504 yillarda yaratgan yagona dastgoh asari bo’lgan «Muqaddas oila» (Donni madonnasi) kompozistiyasida ishlatilgan yaxlit shakllar, obrazlarning haykaltarosh asari singari hajmli talqin etilishi uning mazmunini yanada chuqurlashishi va ta’sirchanligining or-tishida katta ahamiyatga ega bo’ldi. Bibi Maryam, Yusuf va Iso obrazlari ulug’ siymolar darajasiga ko’tarilgan (108rasm).Mikelanjelo Florenstiyada bo’lgan kezlarida u «Kashinadagi jang» mahobatli rangtasvir ustida ham ish olib bordi, uning kartonini ishladi. Lekin 1505 yili papa Yuliy II taklifiga binoan, Rimga ko’chib ketadi va bu ish oxiriga etkazilmay qoladi. Rimda Mikelanjelo Yuliy II buyurtmasiga binoan, uning maqbarasi loyihasi ustida ish boshlab yuboradi. Xaybatli mavzoley loyihisini tugatib, uni qirqqa yaqin haykal va bo’rtma tasvirlar bilan bezatmokchi bo’ladi. O’z rejalarini amalga oshirish va zarur materiallarni topish bilan band bo’lib yurgan kezlarida Yuliy II maqbara qurdirish fikridan qaytadi. Buni bilgan Mikelanjelo achchiqlanib, Florenstiyaga qaytib ketadi. Yuliy II bir necha bor undan Rimga qaytishni iltimos qiladi, lekin Mikelanjelo unga rad javobini beradi. Faqat Florenstiya hukumati Rim bilan aloqasini buzmaslik maqsadida Mikelanjeloni Rimga qaytib borishga ko’ndiradi. 1508 yili Yuliy II Mikelanjeloga Vatikandagi Sikst kapellasining shifti va devorlarini suratlar bilan bezab berishni taklif qiladi. Mikelanjelo bu taklifni istar-istamas qabul qiladi. Bu buyurtma ustida san’atkor to’rt yil tinimsiz mehnat qiladi (1508-1512). Dastlab shu yuzalarga mos tushadigan kompozistiyalar ustida fikr yuritadi, devoriy surat texnologiyasi bilan tanishadi, «al-fresko»ning murakkab texnikasini o’rganadi, juda katta hajmda qalam-suratlar hamda kartonlar ishlaydi. Shundan so’ng devor va shift yuzalariga rasm chizishga kirishadi. O’z qo’li bilan 600 kv m ga yaqin yuzani suratlar bilan bezab chiqadi. Turli murakkab holatda turgan odamlar gavdasi tasviri shu yuzaga ishlangan suratlar kompozistiyasini tashkil etdi. Mikelanjelo surat kompozistiyasini xonaning ichki harakter, darcha, eshik hamda xonadagi boshqa me’morlik detallari va hajmlarini xisobga olgan holda tuzadi. Xonaning asosiy devorlariga dunyoning yaratilishi, odamning paydo bo’lishini tasvirlovchi voqealar ishlangan. Shiftga ishlangan suratlarning mazmuni eshik tomonidan boshlanib, mehrob tomon rivojlanib boradi. Unda insonning ma’naviy barkamollikka erishish bosqichlari ifodalandi. Kapelladagi suratlarning umumiy g’oyasi dinni targ’ib etish emas, balki inson kuch-qudratini, aqlzakovatini ulug’lash, uning jismoniy go’zalligini kuylashga qaratilgan. Hayot tantanasini ulug’lovchi bu asarda mungli ohaglar ham seziladi, ayrim obrazlarda iztirob chekish, dunyoga ishonchsizlik bilan qarash, pessimistic kayfiyatlar namoyon bo’la boshlaydi. Bu, albatta, shu davr Italiya hayotida sodir bo’layotgan o’zgarishlar, eng avvalo, gumanistik ideallarning inqirozi bilan bog’liqdir. Bu xususiyat, ayniqsa, Italiyaga chet el bosqinchilarining kirib kelishi bilan yanada yaqqol namoyon bo’la boshlaydi. Uning 1513-1516 yillarda ishlagan «Zanjirband qul», «O’layotgan qul», «Ibrohim» haykallarida shu pessimistik kayfiyat seziladi. Bu haykallar Yuliy II vafotidan so’ng uning vorislari tomonidan berilgan buyurtma edi. Papa maqbarasiga qo’yish uchun mo’ljallangan bu haykallarda Uyg’onish davri ideallarining barbod bo’layotganligi, inson kurashda o’zini ojiz seza boshlayotgani ishonarli talqin etiladi va bu g’oya Mikelanjelo asarlarining asosiy mazmunini tashkil etadi. Mikelanjeloning yirik me’morlik asarlaridan biri Florenstiyadagi San Lorensto cherkoviga qo’shimcha qilib qurilgan medichilar kapellasi, unga ishlangan qabr toshi va haykallardir. 2.4 Yuqori uyg’onish davrida Venestiya san’ati XV asr o’rtalarida Venestiya yuqori Uyg’onish davriga qadam qo’ydi. Konstantinopolning turklar tomonidan bosib olinishi. Italiya shaharlarida avvalgi savdo-sotiq ishlarining kamayishiga olib keldi. Lekin o’z qo’lida juda ko’p boylik to’plab olishga ulgurgan Venestiya aristokratiyasi uzoq vaqt o’z mustakilligini saqlab qola olish imkoniyatiga muyassar bo’ldi. San’at va madaniyatda yuqori Uyg’onish davri tamoyillari o’z ifodasini topdi. Bu erda etuk me’mor, haykaltarosh, rassomlar ijod qilib, Italiya obrusini dunyoga taratdi. Me’mor Yakopo Sansovino (1486-1570) tomonidan Venestiyada olib borilgan rekonstrukstiya ishlari shahar qiyofasini o’zgartirib yubordi va suv kanallari bilan o’zviy bog’ladi. Nihoyatda jimjimador va nafis avliyo Mark (San Marko) kutubxonasi esa o’ziga yaqin bo’lgan maydonni yagona ansamblga birlashtirdi. +o’ng’iroqxona, cherkov binolari shaharga qaytarilmas qiyofa baxsh etdi. Lekin Uyg’onish davrida Venestiya, ayniqsa, rangtasvir borasida yuksaklikka erishdi, o’zining boy va rangdor koloriti bilan mashhur bo’ldi. Ana shu san’atning shakllanishi va rivojlanishida Belinilar oilasi muhim o’rinni egalladi. Bu oilaning kattasi Yakopo Bellini (1400-1470) tomonidan boshlangan yo’nalish voqelikni tasvirlashda perspektiva imkoniyatlaridan foydalanish, odam qomatini ishlashda anatomik aniqlikka e’tibor berish uning ikki o’g’li Jentile va Jovanni ijodida davom ettirildi. Ayniqsa, uning kichik o’g’li Jovanni Bellini (1430-1516) ijodida Venestiya san’atida Uyg’onish davri an’analarn o’zining tugallangan ko’rinishiga erishdi. Jovanni Bellini moybo’yoq. texnikasidan foydalanib, ranglar jarangdorligiga erishdi. XVI asr venestiyalik rassomlarning kolorit sohisidagi katta yutuklariga asos yaratdi. U o’z asarlari bilan yuqori Uyg’onish davri san’atining shakllanishiga katta ta’sir qildi va bu shakllanishda uning shogirdlari Jorjone va Tistian muhim o’rinni egalladi. Inson jismoniy go’zalligiga maftun bo’lish, uning tasvirini ishlashga intilish venestiyalik rassomlar ijodida aloxdda o’rin tutadi. Gumanistik prinstiplarga sodiq bo’lish, inson irodasi va imkoniyatlariga ishonish etuk rassomlar ijodining asosini tashkil etdi. Venestiya rangtasviridagi ana shu xususiyatlar dastlab Jorjone deb nom olgan Jorjo Barbarelli Kastel-franko (1476- 1510) ijodida ko’rina boshladi. Uning «Yudif» (1502), «Uxlayotgan Venera» (1508- 1510) kabi mashhur asarlari voqelikni poetik talqin etish, chuqur lirik his- tuyg’uning mo’lligi bilan harakterlanadi. Rassom o’z qaxramonlarini ko’p holda tabiat qo’ynida tasvirlaydiki, sokin, osoyishta tabiat ko’rinishi uning asarlariga poetik ruh kiritib, ta’sirchanligini oshiradi. Jorjone o’z ustozi Bellinining moybo’yoqda rasm ishlash texnikasini yanada boyitdi, hajm, nur, havo va ranglardagi jozibani moybo’yoqda zo’r mahorat bilan ifodaladi. Jumladan, «Uxlayotgan Venera» asarida badan harorati ranglar jozibasi va tovlanishi orqali ishonarli talqin etilgan (15-rangln rasm). Jorjone ijodi gullagan bir davrda hayotdan ko’z yumdi hatto, u o’zining «Uxlayotgan Venera» asarini tugatishga ham ulgurmadi. .Uning manzara qismini, shuningdek, bir qator buyurtmalarni uning shogirdi Tistian Vechello (1487-90- 1576) davom ettirdi va tugatdi. Tistian o’z ustozi boshlagan ishni davom ettirib, uning yuksak mutahisislik mahorati, rangning emostional tomonidan to’liq foydalanishga intilishini chuqur gumanistik g’oyalar bilan to’ldirib, Venestiya yuqori Uyg’onish davri san’atining etuk namunalarini yaratdi. Tistianning ilk asarlarida voqelikni xotirjamlik bilan idrok etishda, tanlagan tiplarining ko’rinishi hamda mavzusida Jorjonening ta’siri seziladi. Lekin Tistian obrazlari o’zining to’laqonliligi, xushchakchakligi va xissiyotliligi bilan farqlanib ham turadi. U o’z asarlarida ko’pincha qarama-qarshi harakterlarni, ularning ichki holati va kechinmalarini tasvirlaydi. Buni «Erdagi va xayoliy muxabbat» (1514), «Kesari dinori» (1516) kabi asarlarida ko’rish mumkin. Tistian ijodining gullagan davrida mehrob uchun bir qator suratlar ishladi, portretlar chizdi. Ularda voqelikni to’laqonli va atroflicha tasvirlashga intilish seziladi. Tasvirlanayotgan har bir aniq, tugal harakterni ko’rsatishga intilish uning asarlariga hayotiylik kiritadi. 15301540 yillarga kelib, rassom asarlaridagi xayajonli va dinamik kompozistiya urnini xotirjamlik, muvozanatli kompozistiyalar egallay boshladi. Rassomning diniy va mifologik mavzularda ishlagan rasmlarida ham bevosita shahar hayoti lavhalari, konkret tiplar tasviri kiritilgan. Tistian butun ijodi davomida portret janrida ijod qildi. U o’z qahramonlarining harakterini ochishda tasvirlanuvchining xatti-harakati, o’zini tutishi, mimik holatiga e’tibor beradi. «+o’lqopli yigit portreti» (1520) da qisilgan lab, chaqnab turgan ko’z, oq va qora rangdagi kiyimlar konkret harakterni chuqurlashtirib, aniq maqsadga intiluvchi, o’z imkoniyat va qadrini bilgan ishbilarmon, ziyrak inson qiyofasini gavdalantiradi. «Ippolito Riminaldi portreti» (1540yil oxiri) da esa tasvirlanuvchi obrazning qarashida, oqargan yuzida uning ichki xissiyoti - ikkilanish va hayron bo’lish kayfiyati ochiladi (109-110-rasmlar). Tistianning «Papa Pavel III o’z jiyanlari bilan» (1545- 1546), «Karl V ning otda o’tirgan paytidagi portreti» (1548) asarlari ham o’zining realistik harakteri bilan qimmatlidir. XVI asr o’rtalaridan boshlab, Venestiya respublikasida inqirozning boshlanishi, feodal-katolik reakstiyaning kuchayishi rassom asarlariga ham ta’sir qila boshlaydi. Tistian endilikda odamlarning azob chekayotgan, qiynalayotgan paytlarini tasvirlayotgan asarlar («Avliyo Lavrentiyni qiynash», «Tikanli chambar», «Avliyo Sebastyan» va h. k.) yarata boshladi. Rassom ijodiy uslubida ham o’zgarishlar sodir bo’lib, ranglardagi yorqinlik va jilvadorlik o’rnini og’ir, mungli, qoramtir ranglar egalladi. Lekin rassom o’z asarlarida gumanistik ideallardan qaytmadi. U insonning imkoniyati, aql-zakovati, qudratiga ishonadi, umrining oxirigacha shular hakida asarlar yaratdi. XVI asrning ikkinchi yarmidan boshlab, Italiya san’ati va madaniyatidagi inqiroz kuchaygan davrlarda, Venestiyaning ko’pgina rassomlari o’z ijodlarida Uyg’onish davri gumanistik tamoyillariga sodiq qoldilar. Hayotni to’laqonli va atroflicha tasvirlashga intilish ular ijodining asosini tashkil etdi. Veroneze nomi bilan mashhur bo’lgan Paolo Kalyari (1528-1588). Tintoretto nomi bilan mashhur bo’lgan Yakopo Robustilar (1518-1594) shu davr rassomlari ichida alohida o’rinni egallaydi. Ular Venestiya maktabi an’analarini rivojlantirgan holda, uni mazmunan boyitdilar. XVI asr o’rtalarida mamlakatning iktisodiy va siyosiy jihatdan zaiflashishi so’nggi Uyg’onish davri me’morligida ham o’z ifodasini topdi. Yirik me’morlik kompozistiyalari urnini davrning feudal restavrastiyasining jonlanishi bilan bog’liq bo’lgan shaxsiy buyurtmalar kengroq egalladi. Villa palaststo kurilishi sohisida ko’zga ko’rinarli ishlar qilindi. Bog’park me’morligi uslubi shakllandi. Past-balandlikka ega bo’lgan maydonda bog’ yaratish Italiya park san’atining muhim shartlaridan hisoblanadi. Bu pastbalandliklar bir-biri bilan murakkab zinalar orqali bog’lanadi. Tepalik va ularning yonbag’irlari esa turli dekorativ qurilmalar, g’or, suv kaskadlari, fontan, lodjiya haykallari hamda manzarali o’simliklar bilan bezatiladi. Parkning asosiy yo’li darvoza tomonga yunalgan. +olgan yo’l va zinalar ham shu tomonga yo’naltirilgan bo’lib.park kompozistiyasining tugal bo’lishini ta’minlagan. Bu davrda me’morlikning nazariy masalalariga e’tibor berish, yaratilgan va yaratilayotgan binolarni ilmiy asoslashga intilish boshlandi, bir qator ilmiy asarlar yaratildi. XVI asr o’rtalaridan boshlab, Italiya shaharlarida paydo bo’la boshlagan maxsus o’quv yurtlari, akademiyalarning paydo bo’lishi va ularda me’morlikka oid ta’limlarning o’tilishi muhim voqea bo’ldi. Bularning hammasi keying Evropa me’morligi taraqqiyotida o’zining ta’sirini ko’rsatdi. Jakomo Baroststi da Vinola (1507-1573). Bu davrdagi me’morlik binolarida bir tomondan, qadimgi antika, ayniqsa, Rim me’morligi ta’siri sezilsa, ikkinchi tomondan, binolarning bezagiga ortiqcha e’tibor berila boshlanganligi ko’zga tashlanadi. Me’morlikdagi birinchi ko’rinish yirik Rim me’mori va nazariyotchisi Vinola ijodida namoyon bo’ldi. Vinola antika davri me’morligi nazariyotchisi Vitruviy asarlarini o’rganib, o’z davri qurilishlarini tartibga solish va uni ilmiy asosda yaratishga harakat qildi. Uning «Besh me’morlik orderlar qoidasi» (1562) risolasi davrning muhim qo’llanmasi sifatida keng yoyiladi. Vinolaning ilk ijodi Balonyada boshlandi. Shu erda va Rimda bir qator binolar qurdi. Papa Yuliy III villasi, yozgi uyi (kazino), oval rejasidagi gumbazli oratoriya (xor aytish uchun mo’ljallangan bino) hamda ko’pgina fontanlar uning ijodiga mansubdir. Uning eng kata asarlaridan biri, kardinal Farneze uchun qurilgan beshqirrali, o’rtasida aylana shaklidagi xovlisi bo’lgan Kaprarola qasridir. Vinolaning cherkov me’morligi sohisida yaratgan binolari ichida Iso cherkovi (Il Jezu) mashhurdir. Bu bino keyingi cherkov kurilishi uchun asos bo’ldi. Bu binoda Vinola asosiy nefga e’tibor berib, uning yon tomonlarida uncha chuqur bo’lmagan kapellalar hamda nef va transepti kesishgan tepada gumbaz ishlaydi. Franchesko Maststola (1503-1540). Parmidjanino deb nom olgan parmalik rassom Maststola ijodida manerizm oqimiga xos bo’lgan xususiyatlar to’liq ifodasini topdi. U o’zining ilk asarlaridayok. (masalan, «+avariiq ko’zgu oldidagi avtoportret» (1527 y.), «Atirgulli madonna» (1527 y.) da shu fazilatlar ko’rina boshladi, rassom dastlab tomoshabinni o’zining ishlash uslubi va tasvirlanayotgan voqelikning hayratda qoldiradigan darajada bo’lishiga intiladi. Ishlagan madonnalarini ko’p xollarda kichik boshli, uzun bo’yinli, naynov, g’ayri tabiiy xatti-harakatda tasvirlaydi, asar uchun yorqin, serjilva kolorit tanlaydi. Parmidjanino ijodidagi bu xususiyatlar manerizm oqimining rivojlanishi va yoyilishida katta ta’sir qildi. Jorjo Vazari (1511-1574). Maxobatli-dekorativ rangtasvirdagi manerizmning tipik vakili Vazari xisoblanadi. Uning asarlari o’zining obraz va detallarining haddan ortiq ko’pligi, kompozistiyalarining birmuncha bo’sh ishlanganligi bilan harakterlanadi. Lekin Vazari san’at tarixida o’zining «Eng mashhur rassom, haykaltarosh va me’morlar hayoti to’g’risida» degan kitobi bilan shuxrat qozongan. Benvenuto Chellini (1500-1571). Florenstiya manerizmning yirik vakili, zargar va haykaltarosh Chellini hisoblanadi. U Florenstiya, Rim, Mantuyada yashab ijod etgan. Bir necha bor Franstiyaga borgan va bu bilan franstuz san’atiga ham o’z ta’sirini o’tkazgan XULOSA
FOYDALANILGAN ADABIYOTLAR RO’YXATI 1. Abdullaev N.U. “San’at tarixi” Toshkent, O’qituvchi 2001. 2. Abdullaev N.U. “San’at tarixi” Toshkent, Elektron o’quv qo’llanma 2004. 3. Xasanov R. Tasviriy san’at asoslari. G’.G’ulom nomidagi nashriyot matbaa-ijodiy uyi. Toshkent 2009 8. «San'at jurnali» O'zbekiston badiiy akademiyasi nashri Toshkent 2006 yil 4,2,6 sonlari. 2.Rimdan Parijgacha bo'lgan yo'l. Zamonaviy neoklasitsizmning tug'ilishi 3.Aleks T. Nitssa, t.f.n., Willamette universiteti, Klassik tadqiqotlar dasturi, klassikaning sobiq tashrif buyurgan dotsenti. Qanchadan-qancha, Aleks T. "Rim, qadimiy". World Book Advanced. World Book, 2011. Veb. 2011 yil 30 sentyabr. 6.Vizantiya. Fordxem universiteti. Internet. 06 oktyabr 2011 yil. 7.Papa-Xennessi, Jon Vindxem. Italiya yuksak Uyg'onish davri va barokko haykaltaroshligi. Phaidon Press, 1996. p. 13. Internet. 2011 yil 5 oktyabr. Xenkins, Jeyms. "Uyg'onish". World Book Advanced. World Book, 2011. Veb. 2011 yil 1 oktyabr. 9. ^ Erik M. Zafran, tibbiyot fanlari doktori, Uadsvort Afinadagi Evropa rasmlari va haykaltaroshlik bo'limi kuratori. Zafran, Erik M. "Mannerizm". World Book Advanced. World Book, 2011. Veb. 2011 yil 1 oktyabr. 10. ^ Rozenblum, Robert; Janson, Xorst Voldemar. 19-asr san'ati. Abrams, 1984. p. 104. Internet. 2011 yil 5 oktyabr. Yüklə 42,19 Kb. Dostları ilə paylaş:
|
1 2