SƏKKİZİNCİ KƏRAMƏT «HƏDƏ-QORXU GƏLİRLƏR, FAYDA VERMİR!»
Manu məntəqəsinin Əlinəzər adlı kəndində bir nəfər əkinçi özünün əkin sahəsinin bir qismətini kəndçilərindən birinə verir ki, əkib-becərdikdən sonra məhsulunu götürsün və sonra torpağı qaytarsın. Bir müddət sonra yer ölçən dövlət işçiləri torpaqları yoxlamağa gəlirlər. Hər kəsin torpağını öz adı ilə yazmağa başlayırlar. O bədbəxt torpağı borc götürən iddia edir ki, bu torpaq əvvəldən mənim özümün idi və indi də mənimdir. Hər nə qədər ona öyüd-nəsihət edirlər və qorxudurlar ki, bu yanlış iddiadan əl çəksin. Amma faydası olmur. Nəhayət, iş and içməyə gəlib çıxır. Ona deyirlər ki, yanında durmuş 12 yaşlı uşağının başına əlini qoy de ki, əgər bu torpaq mənim özümün deyilsə, necə ki, onu indi diri görürəm, ölüsünə baxım.
O bədbəxt öz oğlunun üzünə baxıb deyir: Həzrət Əbul Fəzl Abbasa (əleyhissalam)-a and içirəm ki, bu torpaq əvvəldən mənim olub.
Ondan bu andı qəbul edirlər. O and içir, amma həmin günün axşamına kimi uşaq ölür.
Dostları ilə paylaş: |
