Kitab-ibrahim-esas Layout 1

İbrahim, Buludxan, Cavanşir
B
ir İbrahim adlı dostumuz vardı. Niyə dostum yox, dos‑
tumuz dedim? Çünki onu sevən, bu gün də yaddan çı‑
xarmayan Fikrət Rzayev, Məsiağa Məhəmmədi, Eldəniz Elgün,
Seyid Cavanşir, Mehman müəllim, müavinindən daha çox ona
dost kimi baxan Həsən müəllim inciyər məndən. Hələ adını
çəkmədiyim digər dostları demirəm.
Professor Buludxan Xəlilov da bizim İbrahimin dostu idi.
Gündə üç‑dörd dəfə telefonla danışmasa, işdən çıxandan sonra
“Xalq qəzeti”nə gəlib ona salam verməsə evə getməzdi.
Bağda yaşadığım vaxtlar idi. Qış axşamlarının birində İbra‑
himin iş telefonuna zəng etdim:
‑ İbrahim, salam.
‑ Salam, Maka.
‑ Yaxşı borş bişirmişəm.
‑ Gəlirik.
İbrahim mənim bişirdiyim üç yeməyə etiraz edə bilmirdi.
Biri kabab çəkməyimə, ikinci bişirdiyim borşa, bir də kartof,
motal pendirin qırıntısı qatılmış vermişel‑plova. Lap vacib işi
olsa belə, atıb bizə gəlməliydi. Demə mən zəng edəndə Bulud‑
xanla Cavanşir də otaqdaymışlar. İbrahim də tez kreslosundan
sıçrayaraq “Buludxan, Cavanşir getdik bağa, Mahir yaxşı borş
bişirib” deyir. Bunu eşidən Buludxan üzünü turşudub deyir:
“Nə? Borş?”.
Etiraz etməyinə baxmayaraq, İbrahim onu “sən də “Şama‑
xinka"da düşüb gedərsən evə” bəhanəsiylə mindirir maşına.
Üz alırlar Masazıra. Sükanın arxasında da Cavanşir olur. Yol
boyu İbrahim ha illah eləsə də ki, “ay Buludxan, Mahirin

---

A Ğ L I N   Z İ R V Ə S İ N D Ə   S Ö N Ə N   B İ R   Ç I R A Q
217
borşu, sən yediyin borşlardan deyil. Gəl gedək sən də... Peş‑
man olmazsan” desə də, Buludxan razılaşmayıb ki, razılaşma‑
yıb. Mənim bişirdiyim borşun əleyhinə hələ bir‑iki “antisovet”
söz də söyləyib, lağa qoyub. “Mən plov yemirəm ki, bığım
yağa batar, indi gecə yarısı gedib kakoy‑to borş yeyəcəyəm?”
deyərək. Beləcə gəlib çıxıblar “Şamaxinka”ya.
Birdən İbrahim Cavanşirə deyib ki, “saxlama, sür birbaşa
Masazıra”. O da basıb qaza. Bundan sonra Buludxanın etiraz
səsləri bir az da qalxıb. Amma nə tövr eləsə də, Cavanşirə ma‑
şını saxlatdıra bilməyib. Cavanşirin seyid cəddindən qorxaraq
“cəddivə qurban olum” deyərək oturub sakitcə.
Mən isə süfrəni açıb bunları gözləyirəm. İri qazan borş, ya‑
nında ev tutmaları, zoğal arağı, xama, təndir çörəyi. Bir də eşit‑
dim ki, darvazanın ağzında maşın dayandı. Səs‑küy qalxdı.
Bildim ki, gəldilər. Qaça‑qaça darvazanı açmağa gedirdim ki,
Buludxanın səsi lap zilə qalxdı. Əvvəl başa düşmədim nə mə‑
sələdir. Yavaşca qapını açdım. Buludxanın arxası mənə tərəf
idi. Ona görə də hiss etmirdi ki, onu mən də eşidirəm. Amma
İbrahimlə Cavanşir məni görürdülər. Buludxanın “çıxış”ını
kəsmirdilər ki, mən də eşidim:
‑ Borş. Nə borş? Gecə vaxtı da borş olar. Heç olmasa kabab
olsaydı deyərdim hə. Yoxsa ki, borş. Mahir nə borş bişirəcək
ki, hələ bir şəhərdən basa‑basa gəlmişik bu boyda yolu...
Birdən Buludxan İbrahimlə Cavanşirin gülməyindənmi
şübhələndi, ya arxasında hənir hiss etdi. Arxaya çevrildi.
Gördü ki, mən dayanmışam. Tez valı dəyişdi:
‑ Salam, canik. Necəsən? Borş hazırdır?

---

A Ğ L I N   Z İ R V Ə S İ N D Ə   S Ö N Ə N   B İ R   Ç I R A Q
218