Kitab-ibrahim-esas Layout 1
Yüklə 4,35 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Alı Ömərov,
İbrahimin böyük oğlu Elə bilirdim ki, o, yenə də işdədir… M ənim üçün ən faciəli gün. Səhər tez oyandım. Heç nədən xəbərim yox idi, gözlərimə inanmadım. Dayım, Aynur və Gülüş xala da bizdə idi. Sevindim. Dayım məni qucaqlayıb öpdü. Aynur xala ilə Gülüş xala da həmçinin. Onlar ağlayırdılar. Soruşanda dedilər ki, guya başları ağrıyır. Sonra soruşdum: ‑ Nə yaxşı səhər saat 7‑də gəlmisiniz? Dedilər, “elə belə…” Mən də inandım. Sonra dayım soruşdu: ‑ Atanı çox istəyirsən, yoxsa ananı? ‑ İkisini də! Qapı döyüldü. Bu, Səidə xala idi. Lap təəccübləndim. Nolub görəsən?! O bizi öpüb anamın otağına keçdi. Mən də onun ar‑ xasınca gedəndə gördüm anam ağlayır. Soruşanda dedi: “dişim ağrıyır”. Sonra anam dayıma dedi ki, məni və qarda‑ şımı Aynurun anasıgilə aparsın. A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 246 Mən gedəndə anamı öpdüm. Anam dedi ki, “planşeti götü‑ rün”. Mən lap məə əl qaldım. Anamdan çıxmayan iş. İstəmə‑ dim. Anam məcbur elədi. Aynurun anasıgilə getdik. Sonra dayım gəlib bizi Suraxanıya, nənəmgilə apardı. Mən soruşdum: ‑ Dayı, nə yaxşı!? ‑ Hamı orda yığışıb… Biz sevindik. Catanda gördüm ki, doğrudan da hamı burda yığışıb və ağlayır... ‑ Dayı, kim ölüb? – deyə soruşdum. Mehdi əmi ağlaya‑ağlaya bizi qucaqlayıb öpdü. Elə bildim anama nə isə olub. Çünki o, səhər ağlayırdı. Rəngim qaçdı. Əmimin əlindən çıxıb, evə tərəf qaçdım. İçəri girəndə gördüm evin ortasında kimisə uzadıblar, üstünü qırmızı parça ilə ör‑ tüblər. Qadınların içində anamı görəndə ürəyim rahatladı. Adamların arasında atamı axtarmaq heç ağlıma da gəl‑ mirdi. Çünki o, hər səhər biz oyanana kimi qalxıb işə gedirdi. Elə bilirdim ki, o, yenə də işdədir… Məni görəndə Səadət nənəm daha bərkdən çığırmağa baş‑ ladı. Anam tez əmimə dedi ki, bizi aparsın… Yolda əmimdən soruşanda “kim ölüb” dedi bilmirəm… Qırmızı parçanın altındakı kök adam idi. Dayımın səhər tez‑ dən mənə verdiyi sualı xatırladım: “Atanı çox istəyirsən, yoxsa ananı?!” Deməli, ya anam olacaqdı, ya da atam. Anamı gördüm, atamı isə yox… Yenə soruşdum: ‑ Murad əmi, o… atam idi? ‑ Bilmirəm. Biz qardaşımla ağlamağa başladıq. Hər şeyi başa düşmüş‑ dük... Mən maşında “Atam ölüb” deyərək qışqırırdım... |