Kutubxonasi
Yüklə 1,14 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
193 — Qani, ko‘raylik... E, yo‘q, qor hali juda yumshoq ekan, uvalib tushdi... — Yerga yetguncha qaziylik-chi! — dedi Bobur. Qorni ko‘kraklari barobar qazisalar ham, kurak yerga tegmadi: — Ob-bo, qor bo‘roni bu yerga qorni uyib tashlagan bo‘lsa kerak! — dedi Mamat umidsizlanib. — Mayli, bas, — dedi Bobur va Tohir qo‘rchibegini chaqirdi: — Bitta kigiz bilan joynamoz keltiring! Ko‘krak bo‘yi keladigan qor devori shamolning shiddatini bir oz pasaytirganday bo‘ldi. Ammo tepada yana qor quyun bo‘lib yog‘ilmoqda edi. Tohir keltirgan kigizni oyoq ostiga to‘shadilar. Yoshlikdan sovuq suvlarda yuvinib chiniqqan, hatto muzni teshib g‘usl qilishga o‘rgangan Bobur hozir qor bilan ramziy tahorat olgan bo‘ldi-da: — Tayammum! — deb qo‘ydi. Tohir esa Mirzoquli va boshqa yigitlarga murojaat qildi: — Beharakat turaversak, sovuqda to‘ng‘ib tamom bo‘lurmiz! Undan ko‘ra amirzodamga o‘xshab qorni qazib, shamolpana joylar yasaylik. Harakatlanib tursak, sovuq urmagay! Bu gaplarga zimdan quloq solib turgan Sulton: «Ko‘raylik-chi, qani bu temuriyzodaning chidami qanchaga yetarkin?» dedi o‘zicha. Bobur esa sohibqiron bobokalonidan olgan saboqlariga binoan hayot-mamoti hal bo‘ladigan paytlarda ikki rakat namoz o‘qib, xudodan najot tilardi. Hozir kigiz ustiga joynamoz to‘shab namoz o‘qir ekan, egnidagi po‘stinining yelkalari, gardishli qunduz telpagi bo‘ralab yog‘ayotgan qordan oppoq bo‘lib qoldi. Sulton buni ko‘rdi-yu, Bobur panalab o‘tirgan joyni bo‘ron tuni bilan qorga ko‘mib tashlashini o‘zicha tasavvur etdi. Dilida tugun bo‘lib turgan intiqom tuyg‘usi: «Qo‘yib ber, — dedi, — shahid bo‘lgan otam bilan akamning oldiga bu temuriyzoda ham borsin! Qor tepib charchagan odam sovuqdan karaxt bo‘lib, uyqusi eltsa, keyin qaytib uyg‘onmay ertalabgacha narigi dunyoga ketadi!..» Lekin Boburning shunday mushkul ahvolda ham o‘zini yo‘qotmay, odamlarga dalda berayotgani, keksa Qosimbekni kamarga joylab, o‘zi ko‘pchilik navkarlar qatori ochiq yalanglikda qor bo‘roni tagida o‘ltirgani Sultonning insof va diyonat tuyg‘usini uyg‘ota boshladi. Ayniqsa, Boburning namoz o‘qiyotganini ko‘rganda va sajdaga bosh qo‘yib parvardigordan najot so‘raganini eshitganda ichki bir ovoz «Xudodan qo‘rqmaysanmi, Sulton? — deb so‘raganday bo‘ldi. — Axir xudo oldida har bir odam o‘z gunohi uchun o‘zi javob beradi-ku. Yomon temuriyzodalar qilgan gunohlar uchun nechun Bobur javob berishi kerak? Axir buning o‘zi senga yomonlik qilgani yo‘q-ku. Bir hafta qor tepib senga ham yo‘l ochib kelmadi-mi? Yaxshilikka javoban yomonlik qilsang, keyin qasosi o‘zingga qaytmaydimi?» Bobur namozini tugatgandan so‘ng Sulton uning oldiga keldi: — Hazrat shoh, tuni bilan qor bo‘roni ichida muzlab qolishdan qo‘rqmaysizmi? — Nachora? Siz bizni ogohlantirgan edingiz. Dovon yo‘li chindan xatarli ekan... — Qosimbek o‘ltirgan kamarga siz nechun kirmaysiz? Axir shohlar doim to‘rda o‘ltirishi kerak-ku! — Hayot-mamot oldida shohu gado barobar, janob Sulton. Qosimbek keksa odam, menga otadek aziz. Men tashqarida qolgan bu yigitlarim bilan hayotning barcha achchiq- chuchuklarini birga tatib kelmoqdamen. Qancha xavfu xatarlarni birga boshdan kechirganmiz. Bugun ham biz o‘lim bilan yuzma-yuz turibmiz. Shunday paytda men eng qadrdon odamlarimni tashqaridagi xatar ichiga tashlab, o‘zim qaysi yuz bilan ichkarida jon saqlagaymen? — Hazrat, men sizni faqat podshoh deb o‘ylagan edim. Lekin sizda darvishlik ham bor ekan. Bu so‘zimni ko‘nglingizga olmaysizmi? |