Masalli folkloru 2

4.4. Pambığça

Bax, mənim nənəm birinci dəfə ailə qurub, onun yol­da­şı, molla Dəyyan, İranda darulfunu qutarıb. Həm təbib olub, həm də alim olub. Nənəm 5 il nişannı olub, onun yolun göz­diyib. O, həmin adam gəlib, 30 yaşında rəhmətə gedib. Bir dənə oğlu da var imiş, o da ölüb. Molla Dəyyan şura höku­mə­ti vaxtı qorxudan ölüb, onu qızıl kəmərbənd üstündə şuranın adamları başının üstündə tapança tutmaqla ölümlə qorxu­dub­lar, o da cəmi yeddi gün yaşayıb, sora da ölüb.

Sora bu kişi ölənnən sora nənəm hələ cavan gəlin imiş də. Qaynatası qalıbmış hələ. Kişi deyib ki, bı gəlin evdən get­sə, mənim bağrım çatdıyar. Mamamın da, atasının arvadı ölüb­müş. Nənəmi alıblar qaynına. Sözümün canı nədi, mənim yadımdadı kətdə, kimin uşağının ağzı belə pıçılğan olurdusa, yəni pambığça deyirüy e, bax helə. Ağzın içərisi belə səpirdi ye, ağappağ olurdu. Hə, nənəmin də uzun xinalı hörüyləri var idi, qıpqırmızı. O uşağları gətirirdilər onun ynına, inanın Al­la­ha, nənəm belə saçın yuyuardı, həmin uşağın ağzına 3 gün, 3 dəfə çəkərdi, uşağı götürüb aparırdılar. Onnan da uşağ 3 günə sağalırdı. O vaxt deyirdilər ki, qaynına gedən adam, o saçıy­nan uşağın ağzına çəkərsə, o sağalar. Bax mən bunun şahidi ol­muşam, sağalırdı da uşağ. Tək mənim nənəm yox eee, bü­tün qaynına gedənnərə ayid idi bu deyim. Elə bizim kənddə qay­nına gedən başqa arvadda da pambığça xəstəliyini, ağız yaralarını sağaldırdılar. Nənəm nə falçı idi, nə də baxıcı.