Mənim bir Höcət əmim vardı, o ajdıx vaxtı, girərmiş qamışın içinə, lüt, özü də tüklü kişi olub. Saqqallı zaddı olub. Ajdıxdı də, salyannılar arabeynan üzüm-zad-gətirərmişdər. Bı lapdan çıxarmış qamışın dalınnan. Vəhşi insan deyib olar arabanı qoyub qaçarmışdar salyannılar. Bı arabanı kəndə gətirib camaata paylıyarmış üzümü. O vaxtı da kalxoz sədri dövrü olub da, pis dövr idi. Güllələnmə-zad verirdilər adama.
Bi dəfə oturmuşuğ Höcət əmimnən, Təvəkkül deyir:
– Ay Höcət dayı.
Dedi:
– Nədi?
Dedi:
– O səlyannıların lüt çıxıb qabağına arabasın əlinnən alıırdın haaa, yadındadı?
Deer:
– Həə, bacoğlu, yadımdadı. Mən o səlyannıların qovub qabağın almaseydım, gəlib anavı evdə gecə zad eliyəcəkdilər. Bunun anası da o vaxt pozğun qadın olub.
