Masalli folkloru 2

Arif, mən, Yadigar

Bi gün Arif, mən, Yediyar getmişik İstilə çimməyə. Arif də Bakıda oxuyur. Dedim, Yediyara gəl örgədəg Arifi də tur­si­yimizi cıxardağ atağ o yana, lüt tullanağın suya. Görək kim suyun altında çox qalacağ. Arifi pişirdiy, birinci Arif girdi at­danmağa, qaldı lümbələm lüt. Daldan qaşdığ gəldiy, Arif at­dan­dı biz də bının paltarrarın götdük, özümüz də geyindik qaş­dığ evə. O da qaldı orda lüt. İndi üzə-üzə gəlib çıxıb bizim suaddan. Mən də baxıram evin böyrünnən. İndi bı belə baxır, yatır. Mən də baxıram. Nənəm də deyir:

– A bala, o lüt kimdi orda helə?

Dedim:

– Ay nənə, mən nə bilim axı.

Məən də nənəm onun xalasıdı.

Nənəm yabeynən yavaş-yavaş gedər, görər, Arif.

– Xala, gəlmə, xala, gəlmə lütəm.

– Ay bala, niyə lütsən?

Deyər:

– Qənbər paltarrarımı oğurruyub aparıb, özümü də lüt qoyub burda.

Gördüm nənəm gəlir, tez ədyalı çəkdim başıma. Zıp­pıl­tıynan qoydu yabanı mənə. Ver onun paltarrarın. Nəsə ver­dim. Apardı, verdi, o da geyib getdi evinə.