Bu əhvalat öz başıma gəlıb. 10 yaşım var idi. İndi olmasın, qoyun saxlayardım. Yaz idi, şıdrığı qoyun qırxılırdı. Nənəmə dedim ki, nənə, qoyunları qırxdırsan, bir yorğanlıq ona yun verəcəm. Mən yeznə Əzizağanı tapdım (hələlik yaşayır), razılaşdıq. Dedi ki, ancaq qırxılıq tap, səhər gələcəm. Səhərəcən iki qırxılıq tapdım. Səhər doğrudan da yeznə gəldi. Əvvəl ərbəş ana qoyunun ayağını bağladıq. Əzizağa başladı qırxmağa. Qırxa bilmədiyindən qoyun oldu al qan, dedi, bu qırxılıqlar kəsmir. Qaçdım İslam əmimgilə. Onun da o taydan gəlmə bir qırxılığı var idi, heç kimə verməzdi, mənə verdi. Gətirdim yeznə dedi ki, kəsmir. Ordan qaçdım Mahmud dayigilə ordan bir qırxılıq gətirdim, dedi, kəsmir. Qoyunun da ayaqları bağlı, ləhləyir. Xülasə, iki saat keçməzdi səkkiz qırxılıq yığdım kənddən elə dedi, bu kəsmir, bu kəsmir. Böyük qardaşım var idi, ögey idi, bir az da nənəmnən arası sərin idi.
Qonşu idik, bu mənzərəni görürdü. Qoyuna, həm də mənə yazığlığı gəlib mənim qoyunlarımı qırxdı və ona dedi:
– Ay zalım oğlu, deynən mənə yun lazımdır, day bu sağırın niyə bağrın çatladırsan.
