Maxsus ta’lim vazirligi alisher navoiy nomidagi toshkent davlat o‘zbek tili

§ QADIMGI TURKIY TIL DAVRI VA UNING MANBALARI

Asosiy tushunchalar: bobo til, oltoy tili, mo‘g‘ul tili, tungus tili, turkiy tillar guruhi, sharqiy turkiy tillar, g‘arbiy turkiy tillar, tungus-manchjur tillari, eng qadimgi turkiy til, xun davri, r-l tillari, z-sh tillari, qadimgi turkiy til.

Qadimgi turkiy til davri barcha turkiy urug‘ va qabilalarning umumiy tili sifatida V-X asrlarni o‘z ichiga oladi. Qadimgi turkiy til kelib chiqishi va rivojlanishi jihatidan oltoy va xun tili davrlari bilan uzviy bog‘langan. Bu davr tili haqida B.Vladimirsov quyidagi fikrlarni bayon qiladi: «…mo‘g‘ul tili turk va tungus tillari bilan birga o‘zlarining bir umumiy ajdodiga ega bo‘lganki, uni shartli ravishda oltoy tili deb atash mumkin. Oltoy tilining rivojlanishi jarayonida tashkil topgan mo‘g‘ul, turk, tungus tillari ma’lum. Bu davr turkiy tillar taraqqiyotining birinchi, eng qadimgi bosqichi bo‘lib, fanda u oltoy til birligi nomi bilan yuritiladi. Bu davrda hali turkiy tillar mo‘g‘ul tillaridan mo‘g‘ul tillari esa, o‘z navbatida, tungus- manchjur tillaridan ajralib chiqmagan edi, ular bir til birligi sifatida qo‘llanar edi. Shunday qilib, qandaydir eng qadimgi tilning bo‘lganligi taxmin qilinadi. Bu tilga xos umumiy leksik, fonetik va grammatik belgi-xususiyatlar esa hozirgi mo‘g‘ul, turkiy va tungus-manchjur tillarida saqlanib qolgan»³.

Mutaxassislarning fikricha, qadimgi davrlardan milodiy V asrgacha bo‘lgan muddat “Eng qadimgi turkiy til” davri deb yuritiladi⁴. Adabiyotlarda bu davr oltoy va xun bosqichlariga ajratiladi. Oltoy davrining xarakteri, bu davrda yashagan xalklar va ularning tili haqida aniq ma’lumotlar beruvchi tarixiy yodgorliklar yo‘q. Bu davr tilining ayrim xususiyatlari o‘lik tillarning eng qadimgi belgilari bilan hozirgi jonli tillarni tarixiy-qiyosiy usul osida o‘rganish orqali taxminiy ravishda aniqlanishi mumkin. Tarixiy taraqqiyot jarayonida tillarning qo‘shilishi, ajralib ketishi natijasida oltoy davrining oxirlarida bu tillar tabaqalanadi va ikkita katta til guruhlariga bo‘linadi, ya’ni tungus-manchjur va turk-mo‘g‘ul tillar guruhlari ajralib chiqadi. O‘z navbatida ijtimoiy-siyosiy munosabatlarning o‘sishi, ajralib chiqishi, farqlanish jarayonining davom etishi asosida bu tillarning har qaysisi asta- sekin o‘ziga xos leksik, fonetik va grammatik xususiyatlarga ega bo‘lib boradi. Buning natijasida xun davrining oxirlarida turk-mo‘g‘ul til birligidan turk tillari va mo‘g‘ul tillari ajralib chiqadi.
Turkiy tillarning eng qadimgi davrlardagi taraqqiyotining ikkinchi bosqichi xun davri hisoblanadi (eramizgacha III asrdan eramizning IV asrigacha). Bu davrda Markaziy Osiyodan Sharqiy Evropagacha bo‘lgan katta hududda qudratli Xun imperiyasi tuziladi. Bu imperiya juda ko‘p turk-mo‘g‘ul, tungus-manchjur va boshqa qabilalarni birlashtiradi. Eramizning I asri oxirlarida o‘zaro ichki urushlar natijasida Xun davlati ikki qismga – G‘arbiy xun va Sharqiy xun davlatlariga bo‘lindi. Keyinchalik bular asosida g‘arb va sharqda turklar boshchiligida bir qancha qabila ittifoqlari mustahkamlanishi ko‘p jihatdan turkiy qabilalar va tillarning rivojlanishiga katta ta’sir qildi, ular umumiy belgilarini saqlagan holda, asta-sekin


³ Владимирцов Б. Работы по монгольскому языкознанию. — М.: Восточная литература, 2005. –С 237.
⁴ Содиқов Қ. Туркий ёзма ёдгорликлар тили: адабий тилнинг юзага келиши ва тикланиши. -Тошкент, 2006. –Б.3.
o‘zlariga xos xususiyatlarni ham hosil qila boshlaydilar, natijada bu barcha turkiy tillarning ikki guruh – sharqiy va g‘arbiy turkiy tillarga bo‘linishiga olib keldi. Bu davrdagi turkiy tillarning xususiyatlarini ko‘rsatuvchi tarixiy manbalar yo‘q. V.V.Bartold chuvash tili bo‘yicha tadqiqotlariga asoslanib, xun davridagi til chuvash tili bilan umumiylikka ega bo‘lgan, buni venger tilidagi turkiy unsurlarning chuvash unsurlari bilan o‘xshashligi ham tasdiqlaydi, degan fikrni ilgari suradi⁵.
Xun davrida turlicha turk, mo‘g‘ul, tungus-manchjur qabilalari tillarining o‘zaro bir-biriga ta’sir qilishi, qo‘shilishi, chatishib ketishi va qayta tashkil topishi jarayonida o‘sha vaqtda Markaziy va O‘rta Osiyo hamda Sharqiy Evropada yashagan qadimgi eroniy, xitoy, sanskrit va slavyan qavmlari tillarining ishtiroki ham bo‘lgan.
Xun davrida turkiy tillar ham ko‘pgina urug‘ va qabilalarning tillari sifatida mavjud boʻlgan va ularga xizmat qilgan. Bu davrda ularning r-l tillari (qadimgi avar, bulg‘or va hozirgi chuvashlarning o‘tmishdoshi) hamda z-sh tillariga (qadimgi o‘g‘uz, qirg‘iz, qarluq va qipchoq) ajralishi yuz berdi. Fonetik qurilish va leksikadagi -s/z va l-sh/j tarzida moslashish hodisasining qoldiqlarini hozirgi oltoy va bir qator turkiy tillarda uchratish mumkin: r-s/z, bas-bormoq va bir-bormoq; kӛz va kӛr (ko‘rmoq), l-sh/j; besh va belek-tirsak (chuvashcha pilek-besh), bïsh-bulg‘a- aralashtirmoq kabi. Shu bilan birga, bu davrda mayda turkiy qabilalarning tabaqalanishi va bir-biriga qo‘shilishi, birlashishi jarayoni ham davom etar edi.
VI asr o‘rtalarida turklar kuchayib, yirik bir qabila ittifoqiga birlashdi, qo‘shni qabilalarni engib, 552-yilda o‘zlarining mustaqil davlati – turk xoqonligini barpo qildi. 555-yilga kelib, Markaziy Osiyodagi xalqlar Manjuriya va Yenisey qirg‘oqlarigacha bo‘lgan yerlarni o‘zlariga qaratib oldilar. Harbiy va siyosiy qudrati asta-sekin kuchayib borgan turk xoqonligi eftalitlar davlatini tor-mor qildi, Amudaryo va Orolgacha bo‘lgan joylarni, VI asrning 70-yillarida esa Shimoliy Xitoydagi Chjou va Tsi davlatlarini bosib oldi. Xoqonlikning chegarasi Amudaryodan Hindistongacha cho‘zilgan edi. Ammo qabilalar o‘rtasidagi o‘zaro urushlar, Xitoyning kuchayib ketishi va bu urushlarga aralashuvi natijasida VI asrning 80-yillarida turk xoqonligi parchalanib, Sharqiy turk xoqonligi va G‘arbiy turk xoqonligiga bo‘linib ketdi.
Sharqiy turk xoqonligi Markaziy Osiyoda o‘z hokimiyatini o‘rnatdi, VII asrning 2-choragida Xitoyga qaram bo‘lib qoladi. 681-yilda Bilga hoqon qutlug‘ (Ilterin) va uning maslahatchisi Tonyuquq mustaqillikni qo‘lga kiritdilar. Sharqiy turk hoqonligining keyingi kuchaygan davri 682-745-yillarga to‘g‘ri keladi. Qapog‘on hoqon (691-716-yillar) davrida turklar Samarqandgacha borib etdilar. Hoqon Bilga vafoti (734-yil)dan keyin kuchaygan o‘zaro urushlar natijasida Sharqiy turk hoqonligi parchalanib ketdi, 745-yilda esa uyg‘urlar tomonidan bosib olindi.
Markazi Ettisuv bo‘lgan G‘arbiy turk xoqonligi esa mustaqil davlat sifatida VII asrning 1-yarmida Sharqiy Turkistondan Kaspiy dengizgacha bo‘lgan yerlarda o‘z hukmronligini o‘rnatdi. Qo‘shni davlatlar bilan savdo-sotiq aloqalari rivojlanadi. Samarqand, Buxoro, Choch (Toshkent), Marv, Chorjo‘y kabi katta shaharlar obod




⁵ Бартольд В.В. Сочинения. Том 5. - Москва: Наука, 1968. – С. 347.
bo‘ladi. Ammo Xitoy va shimoliy qo‘shni davlatlarning hujumi, ichki o‘zaro feodal urushlar natijasida G‘arbiy turk xoqonligi tugatildi. Turklarning bir qismi Sharqiy Turkistonda o‘zlarining ittifoqini barpo qildi, Yettisuv va uning atroflarini esa turgeshlar qo‘lga kiritadi. Keyinroq bu erlar Oltoydan ko‘chib kelgan qarluqlar qo‘liga o‘tdi. O‘g‘uzlar esa g‘arbga tomon yurish qilib, VIII asrda Sirdaryoning quyi qismi, Qoraqumgacha bo‘lgan hududda o‘z davlatlarini barpo qildilar.
Turkiy tillar taraqqiyotining uchinchi bosqichi, ya’ni qadimgi turkiy davrdagi turkiy urug‘ va qabilalar, ularning tillariga oid juda ko‘p yozma manbalar, tarixiy yodgorliklar mavjud. Jumladan, turk xoqonligi tarkibiga kirgan turkiy urug‘lar va ularning tillari O‘rxun-Yenisey yodgorliklari orqali aniqlangan. Mazkur yodgorliklarning ko‘pchiligi rus olimlari tomonidan topilgan. Bular orasida, ayniqsa, sibirlik o‘lkashunos N.Yadrinsev tomonidan 1889-yilda Mo‘g‘ulistondagi O‘rxun daryosi bo‘ylaridan topgan yodgorliklar katta ahamiyatga ega. Xuddi shunday yodgorliklarning kattagina bir qismi Yenisey daryosining yuqori qismi va Qirg‘izistondagi Talas vodiysi, shuningdek, Baykal ko‘li atroflari, Lena daryosi sohillaridan topilgan.
Bu bitigtoshlar VII-VIII (ba’zi manbalarda VIII-X asrlar) asrlarga tegishli bo‘lib, turk xoqonligi davrida run yozuvida bitilgan. Ular grafik jihatdan bir-biriga ancha yaqin turadi. Qadimgi turkiy run yozuvi G‘arbiy va Sharqiy turk hoqonligida keng tarqalgan edi.
Eramizning 745-yilida turk xoqonligini bosib olgan uyg‘urlar davlati, asosan, ilgari Sharqiy turk hoqonligi tarkibiga kirgan qabilalarni birlashtirgan. G‘arbiy turklarning ajralib ketishi uyg‘urlar davlatini kuchsizlantirdi. Buning natijasida 840- yilda uyg‘ur davlati qirg‘izlar tomonidan bosib olindi. Qirg‘izlar hukmronligi X asrgacha davom etdi. O‘zining birligi, ittifoqini yo‘qotgan ko‘pgina uyg‘ur qabilalari qirg‘izlar hujumidan keyin g‘arbga yo‘l olib, o‘z mustaqil davlatini tuzgan, bir qismi esa qarluqlar tomoniga ketgan.
Turkiy tillar leksik qatlamini tadqiq etishda run bitiglari eng qadimiy obidalardan hisoblanadi. Ammo ayrim turkologlar bu yodgorliklarning turkiy tillar uchun “bobo til” sifatida qaralishini ma’qullamaydilar va hozirgi turkiy tillardagi arxaik elementlarning birigtoshlarda uchramasligini asos sifatida keltiradilar. Bu yodnomalar tilining umumturkiy til emas, balki shu tilning kichik bo‘lagi ekanligini o‘rinli ta’kidlaydilar. Darhaqiqat, yozma manbalar davr tili xususiyatlarini imkon qadar to‘liq aks ettiradi, ammo yodgorliklar tili davr tilining ayni o‘zi emas. Bunda muallifning so‘z qo‘llash mahorati, fikrini to‘liq aks ettira olish qobiliyati, nutqiy imkoniyati ham o‘ziga xos o‘rin tutadi. O‘rxun-enasoy yozma yodgorliklari turkiy tillarning qadimiy xususiyatlarini mukammal aks ettira olmasa-da, turkiy tillarning tarixiy taraqqiyot bosqichiga oid muhim manba sifatida ahamiyatlidir.
O‘rxun-Yenisey yodgorliklari, asosan, toshlarga o‘yib bitilgan yozuvlardan, idish, tangalar kabi buyumlarda va qog‘ozlarga yozilgan bitiklardan iborat bo‘lib, bir qancha vaqtlar olimlar uchun o‘qilishi jumboq bo‘lib qoladi. Shunga ko‘ra u qadimgi skandinav-german tillariga oid run, runiy (runa-sirli, yashirin demakdir) yozuvi nomi bilan ham yuritiladi. Sibirda surgunda bo‘lgan shved ofitseri F.Stralenberg 1730-yilda hali tarixda noma’lum bo‘lgan va hech kimsaga tushunarli
bo‘lmagan bu yozuvni yuqoridagidek nomlagan edi.
Bu yozuv haqida dastlab XVIII asrning boshlarida rus olimi S.Remezov, keyinroq shved olimi F.Stralenberg hamda nemis olimi D.Messershmidtlar xabar bergan. Bu yozuv(lar)ning turkiy xalqlarga mansubligini birinchi marta fransuz olimi J.Abel Remyuza (1820), so‘ngra rus olimi N.Yadrinsev (1889) isbotlagan. 1890-yilda N.Yadrinsev va 1891-yilda V.Radlov rahbarligida Urxun daryosi bo‘yiga uyushtirilgan arxeologik ekspeditsiyalar natijasi sifatida 1892-yilda 2 ta atlas e’lon qilindi. Bu atlaslarda bosilgan matnlarni birinchi bo‘lib daniyalik tilshunos V.Tomsen o‘qishga muvaffaq bo‘ldi (1893). U 1893-yil 15-dekabrda Daniya fanlar akademiyasi majlisida O‘rxun daryosi bo‘yidan topilgan yodgorliklarning sirini topganligini ma’lum qildi va bu yodgorlik turkiy xalqlar tilida yozilganligini bildirdi. V.Tomsendan so‘ng V.Radlov Kultegin xotirasiga bitilgan ulkan toshdagi matnning transliteratsiya va transkripsiyasin tuzib, nemis tiliga tarjima qildi. Bu material qadimgi turkiy til qurilishi, fonetikasi, morfologiyasi va leksikasi yuzasidan dastlabki tasavvurni shakllantirdi. Shundan keyin ko‘p yillar davomida bu yozuvlarni tarjima qilish, ularning til xususiyatlarini o‘rganish va nashr etish sohasida salmoqli ishlar qilindi.
O‘rxun-Yenisey yodgorliklari o‘z navbatida , uch tarmoqqa bo‘linadi.

1.