axşam dərslərindən gcc qayıdanda, bufeti bağlı görüb pərt olar, sonra gəlib yoldaşlarının tumboçkalarım axtarardı. Burada da yem əli bir şey tapmayanda yerinə uzanar, o yamna-bu yanına çevrilərək eşələnərdi. Əvvəllər onun hərəkətlərinə qaqqıldayıb gülən uşaqlar, sonralar buna vərdiş eləmişdilər. O, həm işə gülə-gülə deyərdi: - Balaca vaxtı yeməkdən boyun qaçıranda anam məni o qədər döyüb ki, indi əlim ə daşdan yumşaq nə düşsə, dinm əz-söylom əz ötü rürəm. Bax, mənim tumboçkamda yemək olanda kim istəyir yesin, sizdə olanda mən ağına-bozuna baxmayacağam. Bu oğlanla Cəmilin do arası kök idi. Onu həmişə “Qarın” deyə ça ğırardı. Əsil adı isə Səməndər idi. Günlərin birində Cəmil təzəcə nəşr olunmuş kitablardan bir neçə sini alıb gətirəndə, Səməndərin gözləri kəlləsinə çıxmışdı: 4
18
- Canım, bu pulları niyə çölə tökürsən? - Cəmil bu sözlərə yalnız gülməklə cavab vermiş vo kitabları səli qə ile bir-birinin üstünə yığıb, pəncərənin qabağına qoymuşdu. O gün dən sonra Səməndər bu kitab xəstəliyi ilə şiddətli mübarizəyə girişdisə də, Cəmil inadından dönmədi. Texniki əsərlər, romanlar, şer məcmuə ləri balaca otağı ağzına götürdü. Cavan fəhlələr səhər tezdən işə gedər, axşam məktəbindən boş qalan vaxtlarını isə mütaliəyə sərf edirdilər. Səməndər iso olində kitab tutub gözlərini sətirlərdə gəzdirəndə belə yenə yemək barədə düşü nərdi. Bəlkə elə bunun üçün də indi, səhər-səhər heybəni görəndə onun gözləri siçan marıtlayan həris bir pişik ehtirası ile parıldayırdı. O, ağzı sulana-sulana heybəyə baxandan sonra yoldaşına üz tutub pıçıldadı: - Açıb baxardım, amma qorxuram ki, heybə Cəmilin olmasın. Bu tozə oğlanı tanımıram. Ayıbdır.
