şəhərin işıqları salxım-salxım yanır, göy üzündə sayrışan ulduzlar isə, elə bil, mavi səmanın dərinliklərindən şəhərə qibtə və həsrətlə göz qırpırdı. Vaqonun pəncərəsinə söykənmiş Cəm il, yanında duran Tahirə san dönərək, əli ilə qabağı gösterirdi: Bax, mən bu ulduzları deyirdim... Görürsenmi? Tahir Bakını ilk dəfə görürdü. O, bəlkə də sərnişinlərin hamısın dan əvvəl pəncərəyə yanaşıb, ta uzaqlardan şəhərə baxırdı. Onun qəribə bir sevinclə çırpınan ürəyi, elə bil, sinəsini yarıb çıxmaq istə yirdi. İndiyəcən, uca dağ başında laçın yuvası kimi yerləşən doğma kəndlərindən, evləri cərgə ilə düzülmüş, balaca, yaraşıqlı vo göyçək qəsəbələrindən başqa heç bir yeri görməmiş Tahir, işıqlar içində üzən bu nəhəng şəhərə baxdıqca heyrətdən gözləri böyüyürdü. Ancaq o, hələ də Bakının evlərini, binalarını aydın görmədiyindən, səbri tükən miş halda Cəmildən soruşdu: - Bəs Qaraşəher hanı? Bayıl hansıdır? Cəmil bir əlilə qara, qıvrım saçlarını yanakı daraya-daraya, o biri əlilə uzaqları göstərdi: - Bax, o yanda Qaraşəhər, bu yanda da Bayıl... Amma heyf ki, bu radan aydın görünmür. Tahir, maraqlandığı yerləri elə-belə, xala xətrin qalmasın deyə göstərən Cəmildən inciyən kimi olub, qeyri-ixtiyari onun qoluna toxunanda, Cəmilin əlindəki yaşıl rəngli, uzun kauçuk daraq yerə dü şərək nəyə isə dəyib iki parça oldu. Tahir öz hərəkətinin nəzakətsiz- Iiyini hiss edib qızardı: 7 O V
- Ay bağışla, - deyərək, tez aşağı əyilib darağın parçalarını gö türdü. Cəmil isə ona acıqlanmaq əvəzinə qayğısız bir təbəssümlə gülüm səyərək, darağın yalnız bir parçasını aldı:
