görüb gülümsünürdü. Bu dəqiqə ürəyində köpüklü süd kimi qayna yıb daşan isti v ə coşqun sevincini o da gizlədə bilmədi: - G özəl Bakı! - dedi. - Anam məni şad gündə doğubmuş, Cəmil... Ancaq Tahirin son kəlmələri yenidən atılan salanı atəşinin uğultu suna qarışdı. İndi, deyəsən, gizlin və əsrarəngiz bir əl onun ayaqların dan möhkəm-möhkəm tutub tərpənməyə qoymurdu. Günəşdə yanıb mis rənginə çalan sir-sifəti və seviııcdon daha da böyümüş iri, qara gözləri, şəhərin dibsiz mavi göylərində dairəvi zolaqlar cızan fişəng lərin qırmızı, yaşıl, ağ və çəhrayı işıqlarını əks edə-edə alışıb yanırdı. O, “Gözəl Bakı!” sözlərini təkrar edərək, yerindəcə fırlanır, sə madan gözlərini bir an belə çəkə bilmirdi.
Bir neçə an əvvəl bütün varl ığını anlaşılmaz bir həyəcanla doldu ran top gurultularını indi artıq qəribə bir ürək döyüntüsü və intizar içində gözləyirdi. Salam atəşləri isə o qədər de çox ara vermir, bir de, bir də uğuldayaraq yeri-göyü titrədirdi. İndi bütün şəhər Tahirə şirin bir röya kimi görünürdü. Cəmil onun qolundan tutub arxasınca çəkdi: - Bəri gəl! Vağzaldan çıxıb bır az gedəndən sonra şəhər lap ovçu muzun içində olacaq. Bu mənzərənin seyrindən doymayan yalnız Tahir deyildi. Qatar dan düşmüş adamlar da xurcunlarım, kisələrini, bağlama və çamadan larını yerə qoyub göyə baxırdılar. Cəmilin sözlərindən, nə isə, daha qeyri-adi bir şey görəcəyini yəqin edən Tahir, onun dalınca yeriyib, sürüşkən pilləkənlə tələsik aşağı endi. Bu zaman Tahirin qarşısında doğrudan da başqa bir mənzoro açıl dı. Vağzaldan çıxarkən, o, ilk dəfə geniş vo asfaltlı meydanın sağ tərə fində, dallan bağ hasarına söykənmiş m üxtəlif biçimli v ə rəngbərəng
