doğduğu üçün, bu gün də olmasa sabah onun kəşfiyyat buruğunda öz səmərəsini verocok, Tahir də ayağa qalxdı. - İndi iclas var, usta. Mənim m əsələm i qoyublar. N ə desələr haq ları var. İzin verin gedim. - Get, oğlum, get. Amma sözümüz sözdür. - Olbəttə, usta, əlbəttə! K Tahirin m əsələsini müzakirə eləy ən iclas çoxdan qurtarmışdı. O, pəncərənin qabağında oturub, boz və yovşanlı təpələrin arxasında batan günəşə baxırdısa da, fikri tamam başqa yerdə idi. Hamı çıxıb getmişdi. O isə hələ yerindən qalxmaq İstəmirdi: “Məni yaman ə z iş dirdilər. M ənə hələ bu da azdır. Günah özümdədir. Usta m ənə etibar eləyib iş tapşırdı, amma m ən...” Tahir bunufikirləşə - fikirləşə özün dən narazı halda başım buladı. Onu yandıran yoldaşlarının haqlı tənqi di deyildi. Tahirə yalnız Lətifənin sözləri ağır gəlirdi. Görünür, qızın son təklifini bütün ömür boyu unuda bilm əyəcək idi: “Tahir heç vaxt düzəlməz,” - N ə üçün düzəlməz? Kimin səhvi olmur ki? Ax, Lətifə! Sənə güvəndiyim dağlar, sənə də qar yağarmış!..” Tahir Dadaşlmı insafsız və daş ürəkli bir oğlan hesab edirdi. Amma hamıdan insaflı o danışdı: “Biz hər bir yoldaşımıza kömək etməyi ba carmalıyıq. Tahirin səhvi böyükdür, gərək bundan nəticə çıxarsın!” - Düz deyir! Bax, mən də kişi kimi söz verirəm ki, bu menim axı rıncı səhvim olacaq!.. Tahirin dediyi bu sözlər, indi özünə da xoş gəlirdi. İclasdakılara da bu vəd səmimi bir təsir bağışlamışdı. Yalnız Lətifə gözlərini yerə dikib yenə də istehzalı bir tərzdə gülümsəyirdi. Deyəsən yalnız o Tahirə inanmırdı. “Axı niyə inanmasın?” Tahir yerindən qalxdı, qapıya tərəf addımladı. Eşiyə çıxdı. İxtiyarsız olaraq Letifogilin cvino doğru getmə
