unutmuşdu? Bəlkə onıra könlündə özü də hiss etmədən Tahirə qarşı dərin bir məhəbbət oyanmışdı? Lətifə, oxuduğu roman və dastanlar dan bu məhəbbətin təxminən necə bir şey olduğunu bilirdi. O bilirdi ki, insanlar bu yolda hədsiz iztirablara məruz qalır, çox zaman Ölüm qorxusunu belə unudub, hər növ çətinliyə sinə gərir, on axırda isə holak olub dünyadan gedirlər. Ə vvəllər Lətifə bu cür hadisələrin yalnız köhnə zamanlarda baş verdiyini xəyal edirdi. Ona elə gəlirdi ki, indi belə İztirablara düçar olan yoxdur vo ola da bilməz. Bas Öz ürə yində baş qaldıran bu hiss nə idi? N ə üçün indiyə kimi Tahirə qarşı bu qədər biganə olduğu halda, indi onun geriyə daranmış sərt saçları, geniş alnı, ilhamla dolmuş gözləri, azca qalın görünən dodaqlan, titrə yən səsi, saz çalması, oxuması da onun varlığım ehtizaza gətirirdi? Bəlkə o, Tahiri yalnız indicə, mahnı oxuyan zaman tanımışdı? Lətifə birdən anladı ki, yox, bu saat onda Tahirə qarşı oyanan bu meyl çoxdan, özü de ilk dəfə onu gördüyü dəqiqələrdən başlanmışdır. Görünür indiyə qeder özü bunuduymamış, bunun fərqinə varmamış dır. Yenə alqış səsləri gurlayıb salonu titrətdi. Konferansye müsamirə- nin qurtardığım söylərkən, cavanlar elə bil onun acığına daha da bərk dən əl vurdular. Lakin Tahir bir daha səhnədə görünmədi. Alqışlar getdikcə azalıb, ən axırda kəsildi. Lətifə yerindən qalxa bilmirdi. Salonun yarısı boşaldığı halda, onun gözləri yenə de səhnədə idi. Elə bil Tahir onun gözlədiyini duyub, bir də oxuyacaqdı. * Bu anda o, Zivərin səsini eşitdi: - Kimi gözləyirsən? Lətifə fikirdən ayrıldı. Tez ayağa qalxdı. Onlar qol-qola girib eşiyə çıxdılar və bu zaman uzun dəhlizdə qəribə bir hadisənin şahidi
