oldular: usta Ramazan Tahirə yaxın gəlib onun qabağını kəsdi. Tahir
əlini irəli uzadıb, usta ilə görüşmək istərkən, qoca sevincini gizlədə
bilməyərək, əli ilə onun böyrünə vurdu:
- Allah sənin bəlanı versin! - dedi, - istəyirdin mənim briqadam
belə oxuyanını itirsin.
Sen demə qoca qapının dalında ayaq üstündə durub Tahirin qoş
masını dinləyir və onun eşiyə çıxmasını səbirsizliklə gözləyirmiş...
Tahir qızları görmürdü. Kim bilir, bəlkə də görür, amma özünü gör
m əm əzliyə vururdu? Lətifə gülümsəyirdi, Tahirin, usta ilə görüşündən
242 < 2 v '
sonra mütləq həriyə tərəf baxacağını və onu görəndə salam verəcəyi
ni düşünürdü. Amma usta Ramazan şagirdilə bərabər çıxıb yola düzəl
di. Tahir gözünün ucu ilə də olsa Lətifəyə baxmadı. “Demək, bundan
sonra qaçmayacaq”,
Birdən Zivər onu özünə tərəf çəkdi. Qızlar qaranlıqda gözdən
itdilər.
Cəmil isə qızların bir hərəkətini belə gözdən qoymurdu. Konsert
salonunu tərk etdikləri dəqiqədən başlayaraq, onları addım-addım iz
ləyirdi. Əlbəttə, onu maraqlandıran yalnız Lətifə idi. Özünü qızlara
göstərmədən, səssizcə addımlarla yeriyir, Zivərin Lətifədən ayrılma
ğım gözləyirdi. Bu dəfə o nə üçünsə Zivərin Lətifəgilə getm əyəcəyi
nə tamamilə əmin idi.
Qızlar qol-qola tutuşub, asfaltın dÜ
2
ortasilə yeriyirdilər. Amma nə
Lətifə dinib-danışır, nə də Zivər ondan bir söz xəbər alırdı.
Onlar nəhayət daş pilləkənə çatanda Cəmil, yolu İşıqlandıran bö
yük fənərin altında özünü gösterməmək üçün kənar yol tutdu və qa
ranlıq yerlə, uzaqdan-uzağa onlara baxa-baxa yerim əyə başladı.
Qızlar daş pillələri dırmandılar, sona çatanda ayaq saxladılar. Bu
zaman Bayıl üzərini çuğlamış ağ buludlar arasından siyrilib çıxan ay,
Dostları ilə paylaş: |
