Mehdi HÜseyn s e ç IL m iş ƏSƏRLƏRİ

- Kinoya.
- Kiminlə gedirsən, qızım?
Söhbət uzanırdı. Görüş vaxtının keçməyi Lətifəni həyəcanlandır­
mağa başlayırdı. O, bu dəfə bərk tutulub, rənginə çökən utancaqlıq qı­
zartısını atası görməsin deyə yönünü kölgə düşən tərəfə çevirdi.
- Zivərlə gedirsən, qızım? Bəs o hanı?
- Yox, ata can, bu gün başqa adamla gedirəm.
O kimdir? Mən sənin bütün yoldaşlarını tanıyıram.
- Yox, ata can, bunu tanımırsan,
251 < 2 v

---

Valideynindən bu vaxta qədər heç neyi gizlətm əyən Lətifə, yalan
deməmək üçün, cəld addımlarda qapıya yanaşdı.
- Olmaz ki, bilək, görək kimdir?
- Gecikirəm, ata can, sonra bilərsən! - deyə Lətifə yüyürüb, eşiyə
çıxdı. Asfalt yolun səkisində, əl i belində gəzmən və tez-tez bəriyə san
boylanan Tahiri lap uzaqdan gördü və az qala yüyürməyə başladı.
Küçə işığında qol saatına baxdı. Atası onu xeyli gecikdirmişdi. “G öz­
ləyir” deyə xəyalından keçirdi. Tahirin yanma yenicə çatmışdı ki,
onun çoxdan tanıdığı antennalı maşm, sürətlə böyründən ötdü:
- Bilirsən bu kimdi? - deyə soruşdu.
Tahir maraqla maşının dalınca baxdı:
- Kim idi?
-A slanov yoldaş. Yəqin mədənləri gəzir.
- Bəlkə bizim buruğa gedir? Hayıf ki, mən orada olmayacağam.
Onun barəsində çox eşitmişom, amma hələ də üzünü görməmişəm.
Onlar tramvayın duracağına tərəf yeridilər.
- Kinoya?
- Hara istəsən.
- Atam dedi: “Kiminlə gedirsən?” mon utandığımdan kişiyə cavab
da vermədim.
- Nahaq. Ə w əl-a x ır biləcək ya yox?
Onlar susdular. “Mən ata-anamdan heç bir sirrimi gizlətmirəm.
Amma bununecə deyim? Çətindir,” deyə düşünən Lətifə Tahirə üz
tutdu: