Microsoft Word choliqushi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
56
Yurak to‘lqinim shu darajaga yetgan ediki, men ham uni biqinlaridan ushlab azot 
ko‘tardim, yana shu hayajon bilan betlaridan o‘pdim. 
* * *
Mademuazel mayda ikir-chikirlaridan boshqa kamchiligi qolmagan oq ko‘ylagimni 
qo‘liga olganda, qip-qizarib ketganligimni his etdim. Uydagilarni birma-bir silab 
o‘pmoqqa, yolvormoqqa boshladim: 
— Nima bo‘ladi-ya, tashqariga chiqib tursalaringiz. Sizlarning oldingizda kiyolmay-
man. Choliqushini orqasidan uzun etakli ko‘ylakda tovusga o‘xshaganini ko‘z oldilaringiz-
ga bir keltiring. Voy, qanday kulgili-ya! O‘zim ham rosa kulaman-da. — Shu narsa oddiy 
kiyimda bo‘la qolsin, deb har qancha yalinsam ham baribir dardimni hech kimga anglata 
olmadim. 
Mademuazel qo‘lida ko‘ylak bilan oldimga kelganda, bamisoli birov meni tutmoqchi 
bo‘layotgandek, o‘zimni olib qochar, dir-dir titrar edim. 
Tashqaridagilar to‘polon ko‘tarishar, kiramiz deb ichkariga suqilishardi.
— Biz oz kutinglar, iltimos qilaman, bir minutgina, keyin hammangizni chaqiraman, — 
deb yolvordim. Lekin ular gapimga ishonmasdilar. 
— Aldaydi, yechib tashlagandan keyin chaqiradi, — deb eshik oldida baqirishardi. 
Ana shundan keyin ikki tomon o‘rtasida hayajonli tortishuv ketdi. 
Tashqarida bolalar ham, kattalar ham aralash qichqirishadi, eshikni itarishadi, men 
esam bor kuchim bilan eshikni ichkaridan tortib turdim.
Supada temir nag‘alli botinkalari bilan yer tepinib: “hujum... hujum... jang...” deb 
qichqirishgan bolalarning ovoziga butun chorbog‘ yugurib keldi. 
Mademuazel tevaragimda parvona bo‘lib: 
— Voy, qo‘yinglar, xudo haqqi, qo‘yinglar, ko‘ylak yirtiladi, — deb chinqirar, lekin ovo-
zini hech kim eshitmasdi. 
Nimayam bo‘ldi-yu, bir zumda to‘polon tiyildi. Eshikka oyoq dupuri yaqinlashib kela-
verdi. Komronning: 
— Och, Farida, menman. Mening kirishimga taqiq yo‘q, tabiiy. Ammo, senga yordam 
qilgani keldim, — deganini eshitdim-u jahlim chiqib gangib qoldim. 
Bu safar: 
— Hamma kirsin, mayli, lekin sen emas. Xudo haqqi, sen ket. Bo‘lmasa, xudo ursin, 
yig‘lab yuboraman,— deb yolvora boshladim. 
Lekin Komron yolvorishlarimga quloq solmadi, eshikni qattiq itarib, ikki qanotini lang 
ochib yubordi. 
Men apil-tapil uyning bir burchiga qochdim-da, qo‘limga kirgan bir paltoga chirmanib 
oldim. 
Mademuazel yorilar darajada edi. 
— Jonimni qoqay, ko‘ylak xarob bo‘ldi, — deb sochlarini yula boshladi. 
Komron paltoni bir uchidan ushladi-da, kulib turib: 
— Yengilganingga tan beraver endi, Farida. Och, ko‘ylagingni ko‘rayin, — dedi. 
Menda na ovoz bor edi va na harakat. 
Bir oz kutgandan keyin yana o‘tina boshladi: 
— Farida, hozir ko‘chadan keldim. Juda charchaganman. Meni ko‘p qiynama. Ko‘yla-
gingni shunchalar ko‘rgim keladiki, o‘jarlik qilaversang, zo‘rlik qilish majburiyatida qola-
man. Menga qara, beshgacha sanayman: bir, ikki, uch, to‘rt, besh. 
Komron iloji boricha kechiktirib aytgan ana shu “besh”dan so‘ng paltoni tortdi-da, 
yuzimni ko‘z yoshlari bilan yuvib o‘tirganimni ko‘rib, yomon ahvolga tushdi, keyin bola-
larni itarib chiqarib, eshikni yopib qo‘ydi. 

---

Choliqushi (roman). Rashod Nuri Guntekin