ﺎًﻨﻴِﻃ َﺖْﻘَﻠَﺧ ْﻦَﻤِﻟ ُﺪُﺠْﺳَأَأ َلﺎَﻗ َﺲﻴِﻠْﺑِإ ﻻِإ اوُﺪَﺠَﺴَﻓ َمَدﻵ اوُﺪُﺠْﺳا ِﺔَﻜِﺋﻼَﻤْﻠِﻟ ﺎَﻨْﻠُﻗ ْذِإَو ) ٦١ ( ﻻِإ ُﻪَﺘﱠﻳِّرُذ ﱠﻦَﻜِﻨَﺘْﺣﻷ ِﺔَﻣﺎَﻴِﻘْﻟا ِمْﻮَﻳ ﻰَﻟِإ ِﻦَﺗْﺮﱠﺧَأ ْﻦِﺌَﻟ ﱠﻲَﻠَﻋ َﺖْﻣﱠﺮَآ يِﺬﱠﻟا اَﺬَه َﻚَﺘْﻳَأَرَأ َلﺎَﻗ ﻼﻴِﻠَﻗ ) ٦٢ ( "Eslang, farishtalarga: "Odamga sajda qilmng", dsyishimiz bilan sajdaga egildilar. Faqat iblis (kibru-havo qilib):
"Sen loydan yaratgan kimsaga sajda qilamanmi?" dedi. U (yana shunday)
dedi: "Menga xabar berginchi, mana shu kimsani mendan ulug‘ ustun qildingmi? Qasamki, agar Sen meni qiyomat kunigacha (tirik)
qoldirsang, albatta, men uning zurriyotini qirib yuborurman (ya’ni haq yo‘ldan ozdirib, halokat yo‘llariga burib goborurman),
magar ozginalarigina (haq yo‘lda)
qolurlar" (Isro surasi, 61-62). Aql kamolga yetib, quvvatlanar ekan, endi uning bosh vazifasi — shahvatlarni so‘ndirish bilan
shaytonning qo‘shinini yanchish, yaramas odatlardan uzilib, tabiatni ibodatga qaytarish. Demak,
yetakchisi shahvat, qo‘riqchisi shayton bo‘lgan yo‘ldan Alloh taoloning yo‘liga qaytish ayni tavbadir.
Borlih olamda hech bir inson yo‘qki, shahvati aqlidan, shaytoniy tabiati rahmoniy tabiatidan
o‘zmagan bo‘lsa. Shunday ekan, shahvatlarni kuchaytiradigan yo‘ldan qaytish, xoh nabiy bo‘lsin,
xoh g‘abiy (ahmoq), har bir inson uchun zaruratdir. Bu zarurat faqat Odam alayhissalomga xos deb