Bir dostum var idi, onunla çox səfər etmiş, çoxlu duz-çörək
yemişdik, aramızda möhkəm bir səmimiyyət yaranmışdı. Bir dəfə
cüzi bir mənafe üstündə könlümə toxundu, dostluğumuz pozuldu.
Lakin buna baxmayaraq qəlbimizdə olan məhəbbət bağları hələ
qırılmamışdı. Eşitdim bir gün məclisdə mənim şerimdən bu iki beyt:
Şer
Duzluca gülərkən mənim nigarım,
Bir az da duz səpər yarama aman.
Dərvişin əlinə nola zülfündən
Bircə tel düşərək olaydı dərman!
oxunarkən dostlarım, bu sözlərin xatirinə yox, bəlkə əxlaqlarının
təmizliyinə görə şeri bəyənib afərin demişlər, o cümlədən haman
adam da məni tərifləmiş, köhnə dostluğumuzun qırılmasına təəssüf
etmiş, təqsirini boynuna almış, günahını etiraf etmişdir. Beləliklə,
onun da barışmaq arzusunda olduğu meydana çıxdı, dərhal bu şeri
yazıb göndərdim, sülh bərpa oldu.
Şer
Vəfayə söz verdik, peyman bağladıq,
Sən cəfa edərək vəfanı atdın.
Dünyada bir sənə könül vermişdim.
Tezliklə sən onu vurdun, qanatdın.
171
Barışmaq istəsən gəl şad et məni,
Əzəldən daha çox sevərəm səni.
