E.A.) alt paltarını əlində gül dəstəsi kimi tutmuşdu, bayaqdan geyinmək istəyirdi, əlləri sözünə baxmırdı, bir də, bununla hirsi soyumayacaqdı ki. Elə ordan, məxmərli kreslonun üstündən, alt paltarı qarışıq əlini silkələyə- silkələyə: - Bilirsən,- dedi,- dövlət qurub, dövlət görmüş xalq sizin kimi görməmiş olmur, cığal, gözləri özgə qapılarında... Ço- banlıq da bir tarixi mərhələdi, siz onu da keçməmisiz, torpağınızın olmaması da, ac qalmağınız da çoban olmadı- ğınıza görədi.” Necə ki, ona güman bəsləyən həmkəndliləri bu sayaq
küskünləşirlər: “İmirxanlıdan yaxşı tarix yazmayacaqlar ki? Hanı bəs? Nə yazdığı ağlımızda qalıb, nə özü yanımızdadı... İndi də, deyir, bir erməni qızına uyub, nə kənd yadına düşür, nə anası.” Bu həmən tanış “mif”dir, milli nəsrdə bizə məlum olan
xəttin davamıdır. Əslində, yazıçının belə bir münasibəti simvo-
lik olaraq təsvirə alması aydındır- “Əsli və Kərəm”, “Bahadır
və Sona” (N.Nərimanov), “Sarı tağ” (A.Abdulla), “Qarabağ şi-
kəstəsi” (V.N. Sarıhüseynoğlu), “Quqark” (S.Baycan) əsər-
lərində erməni-azərbaycanlı münasibəti müxtəlif rakurslardan
bədii təsvirin mərkəzinə çəkilirsə də nəhayətində milli xarak-
terin boşluqlarından nəşət tapırlar. Bu əsərdə də boşluqlara
işarə edilir, yenə də düşmən dilindən: “Yad elli qızlara meyil-
