Microsoft Word Yeni kitab A5-son docx
Yüklə 1,61 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
15 OBYEKTİVLİK MEYARI İLƏ Vaxt vardı keçmiş Sovetlər İttifaqında ədəbi tənqidin ədə- biyyatda yerini və rolunu müəyyənləşdirmək, yaradıcılıq sahəsi kimi təsdiq etmək haqda xüsusi iclaslar, müşavirələr təşkil olunurdu. Əksər vaxtı qoyulan məsələ dolğun və real şərhini tapmasa da, hər halda bu yığıncaqların çağırılmasını zəruri edən ədəbi tənqidin dominant mövqeyi, aparıcı görkəmi idi, “mən varamsa, fəaliyyət göstərirəmsə, əməyimi qiymətləndir” tələbə idi. İndi bu cür iddialarla ədəbi tənqid kimsəni məşğul edə bilməz. Ona görə yox ki, artıq bu məcrada bütün suallar cavablandırılıb, tənqid əlahiddə yaradıcılıq və xarakter cizgiləri qazanıb (bu günün özündə belə tənqidi yaradıcılıq sahəsi kimi inkar edənlər var və günü sabah “tənqid lazımdırmı?” mövzu- sunda müşavirə təşkil olunsa onu ədəbiyyat üçün “xarici səs” hesab edib kənarlaşdırmağa hazır olanlar tapılacaq, hətta tənqidin bircə xoş sözünə nə qədər nə qədər həsrətli olsalar be- lə...), sadəcə olaraq ona görə ki, bu gün ədəbiyyat adamını tən- qidin hazırkı durumu maraqlandırır, çağırılan iclasların, yazılan məqalələrin zəifliyindən, süstlüyündən, ən sərt halda isə yoxlu- ğundan-ölümündən bəhs edilir. Məsələn, bir neçə il bundan əvvəl tənqidçi C.Yusifli “Tənqidin ölümü” adlandırdığı məru- zəsində qeyd edirdi ki, “indi tənqid, düzdürmən bu sözü işlət- mək istəməzdim, yiyəsiz ölüyə bənzəyir. Ağlayanı çox olsa da ortadan götürəni yoxdur”. Hazırdasa belə düşünmək haqsızlıq olardı. Ən azı ona görə ki, bugünkü yazılarda tənqidin prob- lemləri çözülməyə başlanılıb və yaxşı cəhətdir ki, bu təşəb- büslərin çoxu artıq tənqidçilərin özləri tərəfindən göstərilir. Demək olmaz ki, tənqidin zəiflədiyi, gücdən düşdüyü son bir neçə onillikdə onun vəziyyəti tənqidçiləri maraqlandır- mayıb, səbəblərini açıqlamağa cəhd göstərilməyib. Müxtəlif vaxtlarda etiraz nidaları eşidilib, “karvanbaşı, yolun hayana- dır?” deyə həyəcan təbili çalanlar da olub. Amma bu hallar təsadüfi səciyyə daşıdığı, deyək ki, adda-budda səsləndiyi üçün ədəbiyyatın aparıcı mövzusuna çevrilməyib, ya da sadəcə “biz- 16 də iki fikir toqquşub üçüncüyə körpü salmayıb” (T.Əlişan- oğlu), vəssalam. Doğurdan da əgər tənqidin “sadə düsturu ədə- bi polemikadırsa” son zamanlara qədər ədəbi prosesdə biz məhz bunu görməmişik. İstisna olaraq deyək ki, N.Cəfərov- T.Əlişanoğlu, Əsəd Cahangir-T.Əlişanoğlu polemikaları müəy- yən vaxtlarda fikir ətalətini aradan qaldırmağa xidmət edib, eləcə də son günlər ədəbi ictimaiyyətdə böyük rezonansa səbəb olan Elçinin “Müasir dövrdə Azərbaycan ədəbi tənqidinin yaradıcılıq problemləri” adlı məqaləsi tənqidin yaşarlılığına tə- minat vermək baxımından təqdirə layiqdir. Amma nə üçün bu cür mübahisəli ruh, polemit ovqat aşılayan məqalələr kütləvi- ləşmir? Elçinin məqaləsində onlarla tənqidçi adı sadalanır. Təbii ki, onlardan hər biri müəyyən vaxtlarda zəhmət çəkib, “gecəni-gündüzə qatıb” bu adı qazanıblar. Bəs niyə 90-cı illər- də, ədəbi prosesin, o cümlədən ədəbi tənqidin dramatik za- manında onların səsini eşitməmişik. Elə bu gün də, bir halda ki, bizdə hər sahədə istənilən qədər problem var, niyə bu tənqid- çilər ələ qələm alıb onların həllinə girişmirlər. Niyə bu gün biz ədəbi tənqiddən danışanda yalnız bir-iki tənqidçinin adı üzə- rində dayanırıq, təkrar-təkrar onlara istinad edir, bütün prob- lemin ağırlığını da bu tənqidçilərin üzərinə atırıq. Bəs digər tənqidçilər? Bu mənada bəlkə də C.Yusiflinin qənaəti daha məqsədəuyğundur ki, “ədəbi prosesə şamil edilən “yoxmu, var- mı?” sualının qoyuluşu səhvdir, absurddur, bu, daha çox şəxsi planda səslənsəydi daha gerçək ifadəsini tapardı, yəni bir şair, bir nasir, dramaturq, yaxud tənqidçi kimi mən varam, yoxsa artıq mövcud deyiləm?” Vaxtilə haqsız tənqidlərə məruz qalıb uzun müddət heç nə yazmayan rus yazıçısı Zoşşenko sonralar bunun səbəbini belə izah etmişdir: “Qorxudulmuş yazıçı ixtisa- sın itirilməsi deməkdir”. Bəs görəsən bizim tənqidçilərin ixtisaslarını itirmələrinə hansı amil səbəb olmuşdur?... Böyük ədəbiyyatın olmamasımı, yoxsa hələdəmi “ədəbiyyatdakı qü- surların kəskin tənqidini mətbuat çap eləmirdi”. (Y.Qarayev). T.Əlişanoğlu “Azərbaycan nəşri sosrealizim çevrəsində” adlı kitabında yazır: “1930-50-ci illər ədəbiyyatı üçün inqilabi pafos, |