«мл т*'1шн» «* иа Alisher Navoiy

Hamisha voqif o ‘l qabrim toshidin,
АуодЧпд chekma tufrogHm boshidin, -
degan vasiyatini yetkazishini iltijo qildi. Farhod 
o‘z dilidagi barcha so'zlarni aytib bolgach, joni 
og'ziga kelib, kalima keltirdi-da:
Qilib jononi otin tilga ta’lim,
Tutub jonon otin jo n etti taslim.
Bu holatni ko'rgan olamga g‘avg‘o tushib, ishq 
o‘z botyniga qora kigiz tashlab motam tutar, 
dard-u balo o‘z yorlarini yo'qotishganidan oVtanishar, 
yirtqich hajrvonlar makkora kampimi pora-pora 
qilib, tish-u changallari bilan yirtib tashlashdi, 
shugina emas, o£
z tanlarini ham tishlab fig‘on 
chekishardi. Ularning bu xil motami vafosiz 
odamzoddan vafodor hayvonlar yaxshiroq ekanini 
tasdiqlab turardi.
Farhod vafot etgach, atrofini o“rab olgan vahshiy 
hayvonlar-u qushlarning ко‘pi alam chekib o‘zla- 
rini oldirishdi, yana ko'plari bu dard-u g‘amdan 
kasal bo‘lib qolishdi. Omon qolganlari uning 
azasini tutib, fig'on qilishardi. Barchalari uning 
atrofidan nari ketmas, shu tufayli odamlarning 
yaqin kelishlariga imkon yo‘q edi.
Farhod olmasidan biroz ilgari o‘sha yerlarda 
yashaydigan bir kishi uni ko'rish, xizmatini qilib 
ko'nglini olish maqsadida shu makonga qadam 
qoVgandi. Farhodning ahvolini, uning tegrasidagi

---

hayvonlarning iztirobini ko'rgach, uzoqdan turib 
bolib o‘tgan voqeani kuzatdi-da, awaliga yigitni 
qabrga qo‘yib, o‘sha yerda mujovir-mozorga qa­
rab turuvchi bolib qolishni o^ladi, lekin sher-u 
yolbarslar changalidan qo‘rqib, bu hodisani tezlik 
bilan shaharga yetkazishga qaror qildi-da, qo‘rg‘on 
sari y o l oldi.
Mudhish xabami eshitgan shahar xalqi zor-zor 
yiglar ekan, Xisrav ham, Shirin ham eshitishdi. 
Shoh o‘z raqibidan qutulgani uchun shod bolsa 
ham, taqdiming undan o‘ch olishini о у lab g‘am 
chekardi. Keyin: «Bolar ish boldi, endi sust- 
kashlik qilish yaramaydi», - degan qarorga kelib, 
Mehinbonu qoshiga sovchilarini jo'natdi. Ular 
malikaga Xisravni koldarga ko'tarib maqtadilar 
va nikohga rozilik berishini so‘radilar.
Mehinbonu saroyidagi a’yonlar ham Farhod 
vafotidan so‘ng dushmanlikni davom ettirishdan 
ko'ra, uning aytganlariga ko‘nish ma’qulligini 
talcidlashdi. Mazlum Farhod olimidan xabar 
topib, unga onalardek aza ochgan malika Mehin­
bonu Shirin ahvolini oyiardi. Jiyanining necha 
bor zahar ichmoqchi bolgani, uning atrofidagi 
odamlar bilib qolib, bunga imkon berishmagani, 
o'zini kuydirmoqchi bolganida ham, odamlar 
bunga y o l qo'yishmagani, malika qo*ygan mu- 
lozimlar-u kanizaklar doim hushyor turib Shirin 
hayotini asrayotganlari unga ayon edi.
Bu payt qo‘rg‘ondagi bor oziq-ovqat tugab, xalq 
Mehinbonudan norozi bo la boshlagan, mamlakat- 
ning ulug' kishilari malikaga elning sillasi qurib, 
toqati toq bolayotganirii, hatto shahar darvozala- 
rini dushman qo'shinlariga ochib berishga ham 
tayyor ekanini aytishgan edi. Bu gaplardan so'ng

---

Mehinbonu Shirin oldiga keldi-da, unga xalq ichi­
dagi mojarolarni so'zlab berdi.