shoh ham taniy olmadi, sipoh ham. G'amidan el
pinhona oh chekkanicha: «Bunday chiroyli yigit
ham, ming darig‘, bu vahshiydan tig‘ yeydigan
boldi-da», - deganicha alam chekib qolaverdi.
Lekin u raqib devangir bilan g‘azabga tolgan
holda olisharkan, oti shitob bilan aylanib, Ahra
man joniga iztirob solib qo^di. Raqibini charchat-
ib, aylantirib-aylantirib yerga urdi va shoh sari
sudrab ketdi. Shoh oldiga yetib borgach, sherdek
yerga sakrab tushdi.
Shoh bu ishdan ko'ngli quvonchlarga to‘ldi.
Dilidagi dardi ko'nglidan bir ondayoq yo‘q boldi.
Bu payt ichida haligi niqobdor yigit o‘z о‘mini egal
lab, safni toldirgan edi, shoh qollarini razmgoh
gardidan yuvib, najotkor pahlavonni darhol topib
kelishga buyurdi. Devkash yigit eshikdan kirgach,
awal majlis ahliga madhiya aytdi, Iskandari Fay
laqus uni bo^nidan quchib, inoyat oshkor aylab,
boshiga javohir sochib, ko‘p lutf-u karamlar etdi.
Dedi: «Ey aduvband, vahshiyshikor, vahshiy
ovlovchi!
Dostları ilə paylaş: