daxil edirdi. Dilə belə yüksək qiymət verilməsi ilə biz bir də düz min il sonra,
linqvistik analiz və analitik fəlsəfə nümayəndələrinin timsalında rastlaşırıq.
Fərabi yazır: “Dil haqqında elm iki hissədən ibarətdir. Birinci hissə – sözlərin
yadda saxlanması və onların mənalarını bilmək. İkinci – bu sözləri idarə edən
qanunları bilmək (yəni qrammatika – S.X.).” Daha sonra Fərabi dilçiliyin öz
daxili təsnifatını verir, nitq hissələrindən, söz birləşmələrindən, yazı
qaydalarından bəhs edir. Maraqlıdır ki o, poetikanı, şeirin daxili qaydalarını və
formalarını da dilşünaslığın tərkibində nəzərdən keçirir.
Fərabi o dövrdə bəlli olan bütün dəqiq elmləri
riyaziyyata daxil edir.
Bununla yanaşı, Fərabi burada da bölgü aparır və fizikanı müstəqil bir bölmə
kimi nəzərdən keçirir. O,
fizikanı səkkiz sahəyə ayırır, birinci sahədə “təbiətin
harmoniyasına” aid məsələlər toplanır. İkinci sahəyə aid problemlər “səma və
kainat” adı altında toplanır. “Yaranma və məhvolma” bölməsində o,
maddələrin əmələ gəlməsi və elementlərinə parçalanmasından bəhs edir ki,
bu da əslində kimya elminə işarədir. Daha sonra Fərabi “mineralogiya”,
“bitkilər haqqında”, “heyvanlar haqqında” və nəhayət, “nəfs haqqında”
elmlərdən bəhs edir. Düzdür, Fərabi bu təsnifatı guya Aristotelin kitablarının
adına uyğun olaraq aparır, amma əslində Aristotelin real tədqiqat sferasından
xeyli kənara çıxır. Daha sonra Fərabi insan haqqında elmdən (bu sahədə
Fərabi əslində mədəniyyətşünaslıq və antropologiyaya dair bilikləri toplayır)
bəhs edir. Daha sonra Fərabi hüquq və ilahiyyatı da öz təsnifatına daxil
etməklə o dövr üçün ən mükəmməl bir təsnifat sistemi təqdim edir.
Dostları ilə paylaş: