Münaqişələrin idarə edilməsinin əsas beş modelini qısa şəkildə xarakterizə edək. Bunlar aşağıdakılardır:
zəiflətmə;
qayğı;
kompromis;
gücləndirmə;
problemlərin həlli.
Hər iki model müəyyən şərtlər daxilində və müəyyən nəticəni əldə etmək üçün tətbiq edilsə də, ən səmərəli model “problemlərin həlli”dir. Qayğı və zəiflətmə yalnız vaxtı uzatmaq üçün faydalı olan müvəqqəti metodlar sayılır, kompromis, gücləndirmə vəproblemlərin həlli metodları isə birbaşa münaqişələrlə bağlıdır. Aparılan tədqiqatlar layihədə müxtəlif münaqişə modellərindən istifadənin səmərəliliyi haqqında bizim anlayışlarımızı genişləndirmişdir. Temheyn və Vaylmon qeyd etmişlər ki, “gücləndirmə və qayğı layihə meneceri ilə işçi heyyəti arasında meydana gələn münaqişələrin artmasına daha da stimul verir. Bu, o deməkdir ki, layihə meneceri münaqişənin artmasına daha da stimul verir. Bu, o deməkdir ki, layihə meneceri münaqişənin həlli üsulu kimi gücləndirmə və qayğını nə qədər çox tətbiq etsə, münaqişə bir o qədər çox meydana gələr”. Konfrontasiya (problemin həlli), kompromis və zəiflətmə münaqişənin artmasına mənfi cəhətdən təsir göstərir, bu da o deməkdir ki, bu modellərə arxalanan layihə meneceri daha az dərəcədə münaqişə ilə rastlaşır.
Temheyn və Vaylmon bu modelləri səmərəlilik dərəcəsinə görə aşağıdakı şəkildə qruplaşdırmışlar:
