170
hər zaman əlinizdən tutacaq və tutmağa davam edəcəyik”. Lap bu
yaxınlardasa keçmiş sosialist İbrahim Əbilovu Ankara səfiri
təyin eləmişdi.
1922-ci ilin yanvarında Ankaraya Moskvadan da elçi
göndərildiyini eşitdi. Elçi də Qırmızı Ordu Baş Qərargahında
kəşfiyyat və siyasi nəzarətlə məşğul olan Qeydiyyat İdarəsinin
ilk rəisi polkovnik Semyon Aralov idi. Ankara da Bakıya yax-
şı tanıdığı Məmduh Şövkət Esendalı göndərmişdi. Deməli,
Osmanlının süqutu özünün son mərhələsinə yaxınlaşırdı.
Əlbəttə, həmin məqamlarda ən çox narahat olduğu Miri-
nin vəziyyətiydi. Bəhram bəy İzmirin azad olunması barədə
xəbərlərin camaatı küçələrə tökdüyü günlərin birində gəldi.
Dediyinə görə, səfəri çox əziyyətli keçmiş, Parisə ancaq payı-
zın ortalarında gedib çıxmışdı; Parisdə, Romada, Berlində,
Vyanada olmuş, hər yerdə tələbələrin acınacaqlı halını gör-
müşdü; dediyinə görə, İtaliyada 3, Fransada 27, Almaniyada
49, Avstriyada 1 tələbənin oxuduğunu təsbit eləmiş, İngiltə-
rəyə gedib çıxa bilməmişdi; 4 nəfər də İstanbul universi-
tetindəydi; indi Bakıya tələsir ki, bunlar barədə Nərimanova
məruzə eləsin, o binəvaların dövlət hesabına təhsil almalarına
nail olsun.
Bəhram bəy ehtiyatlı adam idi, Əlimərdan bəy və Ceyhun
bəylə görüşüb ağrımayan başına dəsmal bağlamaq
istəməmişdi; amma Mir Abdullanı və Aslanı görmüşdü,
dediyinə görə, Miri bir qədər solğun görünsə də, pis deyil,
dərslərinə davam eləyir; deyirdi, inşallah, bir neçə ay çəkməz
ki, yoldaş Nərimanov məsələnin həllinə nail olar, o cavanlar
asudə oxuyub məmləkətlərinə qayıdarlar.
“Bəs siz necə, Yusif bəy, – Bəhram bəy ehtiyatla soruşurdu,
– bundan sonra necə yaşamaq fikrindəsiniz?”
“Bu sual özümü də çox düşündürür, – Yusif Vəzir onun
fikrini öyrənmək istəyən kimi, gözlərinin içinə baxdı. –
Müraciətimə cavab vermədilər, Behbud bəy də qətlə yetirildi,
öz istəyimlə qayıtmağın hansı nəticələrə səbəb olacağınısa
bilmirəm. O biri yandan da qardaşımın halı məni çox üzür”.
171
“Nərimanov yoldaşa məktub yazsanız, elə bilirəm ki,
nəticəsi yaxşı olar”, – Bəhram bəy ümid vermək istədi.
“Bəlkə də, – Yusif Vəzir ayağa durub otaqda fikirli-fikirli
gəzindi, sonra pəncərə qarşısında dayanıb bayırdakı payız
mənzərəsinə baxdı. – Amma Nərimanov yoldaş hamını qoru-
maq iqtidarında deyil. Bir də ki, inanmıram, keçmişimi unut-
sunlar, müvəqqəti unutsalar da, nə vaxtsa yada düşəcək, olar-
olmaz şeylərlə rastlaşacağam”.
Sübhi qəhvə məcməyisini gətirdi. Xeyriyyə xanımın əlinin
məharəti dərhal özünü bildirdi.
“Heç Avropada da belə gözəl qəhvə dəmləmirlər”, –
Bəhram bəy kədərli söhbəti dəyişmək fürsəti tapıb fincanını
götürdü.
“Vətənə qayıtmaq gözəl duyğuydu, – Yusif Vəzir də gəlib
onunla üzbəüz oturdu, beynindən “Vətən düşmənlərin
əlində olsa belə” sözlərini keçirdi, amma dilinə başqa şey
gətirdi. – Sizi ən yaxın vaxtda yola düşən gəmiylə yola salma-
ğa çalışarıq”.
Bəhram bəyi yola salandan bir neçə gün sonra da Mir Ab-
dulladan məktub aldı. Yazırdı ki, diplomumu aldım, qayıt-
maq, ya burda qalmaq barədə düşünürəm; yazırdı ki, yeni
hökumətin nümayəndəsi bizə ümid verib, nəticəsinin necə
olacağını bilmirik; yazırdı ki, Aslanı ancaq yay tətilində bir
neçə günlüyə görə bilib, o qədər uzaq olmasa da, yolxərcinə
qənaət eləmək məcburiyyətindədilər; yazırdı ki, Əlimərdan
bəy hey bizimlə maraqlanır, mümkün olan köməyi eləyir,
amma onun özü də çətin günlər keçirir, ən çox maraqlanansa
Ceyhun bəydi, əlinə pul çatan kimi bizdən əsirgəmir. Axırda
yazmışdı ki, səndən və bacılarından ötrü çox darıxmışam...
***
Dostları ilə paylaş: