Ölməz bədii söz ustası

Başlığı altındakı sərginin sxemi






başlıq
1

																							şeir
																								3
											2
							4												5									6
				7															8										9

10 11
1.Başlıq : Səməd Vurğun-110
2.Şairin portreti
3. Şeir :

4. Səməd Vurğunun həyat və yaradıcılığı ilə bağlı kitablar
5.Səməd Vurğunun seçilmiş əsərləri. 5 c-də

Səməd Vurğunun 110 illik yubileyi münasibətilə keçiriləcək YADDAŞLARDA YAŞAYAN ŞAİR” başlığı altında ədəbi-bədii gecənin

SSENARİSİ
I Aparıcı : Hörmətli tədbir iştirakçıları! Bu gün böyük şair Səməd Vurğunun 110 illikyubileyinə həsr edilmiş tədbirdə hamınızı xoş gördük.Səməd Vurğunun adı çəkildikdə ilk öncə Vətən, torpağ, ana təbiətimiz yada düşür.Səməd Vurğun xalqımız üçün dəyərli bir şəxsiyyət idi. O, ədəbiyyatımıza zəngin bir irs qoyub getmişdir.


II Aparıcı: Xalq şairi Səməd Vurğunun yaradıcılığı kimi, ömür yolu da zəngin və mənalıolmuşdur. Parlaq şəxsiyyəti, həssas və ilhamlı təbiəti, dərin zəkası ilə şair müasirlərini, onu tanıyanların hafizəsində silinməz iz qoymuşdur.
Səməd Vurğun doğma Azərbaycan ədəbiyyatının bayraqdarı idi, bu bayrağı xalqına nəhayətsiz sədaqət və məhəbbətlə ucaltdı.
I Aparıcı:

Demə susdu rübabımın telləri,

Hər pərdədə bir nəvası var onun!

Xəbər verin, sevindirin elləri, İndən belə yüz havası var onun!

Mənim şerim övlad oldu torpağa,

Həyat verdi hər saralmış yarpağa

Nəfəsimdən dağlar qalxdı ayağa,

Bu yerlərdə min sədası var onun!

Tərlan təbim havalanıb uçsa da, Şimşək olub, buludlardan keçsədə

Fəzalardan sizə söhbət açsa da, Vətən adlı öz yuvası var onun!

II Aparıcı: Səməd Vurğun mənsub olduğu xalqın dilini və əməlini aydın başa düşən, özsənətini xalq həyatı və mübarizəsilə qidalandırmağı bacaran, zəhmətkeş insanı öz qəlbində yaşada bilən və onunla birlikdə nəfəs alan bir sənətkardır. Onun sənətinin qüdrəti, şerinin təsir gücü, hər şeydən əvvəl, əsərlərində təsvir və tərənnüm etdiyi həyat həqiqətlərində, ümumxalq iradəsində, zəngin xalq mənəviyyatındadır.Onun əsərləri başında şərəfli bir tarix dolanır ki, bu, onun mənsub olduğu xalqın tarixi və bugünkü varlığıdır.

Oxucu “Şair, Nə Tez qocaldın Sən?!” şerini söyləyir

Bülbül olub düşdüm bağa,

Nalə çəkdim sola, sağa.

Səsim düşdü min budağa,

Susdu çəmən... dindi gülşən: -

Şair, nə tez qocaldın sən?!

Könül verdim min axşama,

Pərvanə tək yandım şama... Gözündən yaş dama dama

Şam da dilə gəldi birdən: -

Şair, nə tez qocaldın sən?!

Məclislərə düşdü yolum,

Gənclik oldu sağım, solum.

Dedim yatıb rahat olum...

Sual qopdu hər ürəkdən: -

Şair, nə tez qocaldın sən?!

Tüfəng alıb çıxdım ova,

Doğdu günəş, güldü hava,

Ceyranları qova-qova,

Cavab gəldi güllələrdən, -

Şair, nə tez qocaldın sən?!

Kəndə getdim... Bir ağbirçək Qucaqladı məni görcək.

O ağladı bir ana tək...

Dedi: - Kaş ki, öləydim mən,

Şair, nə tez qocaldm sən?! Qəribədir: üzü arsız,

Şaxta qəlbi ilk baharsız...

Eşqi, sözü etibarsız

“Dostlarım” da deyir bəzən: -

Şair, nə tez qocaldın sən?!

Viran könlüm varaq-varaq...

Əsdi xəzan, düşdü yarpaq.

Ana vətən, ana torpaq

Bir ah çəkdi sinəsindən: -

Şair, nə tez qocaldm sən?!

Polad sinəm, döz bu dərdə,

Günəş batmaz ilk səhərdə...

İnsan donlu iblislər də

Baxıb mənə deyir qəsdən: -

Şair, nə tez qocaldın sən?!

Qartal olub qanad açdım,

Zamanları keçib aşdım,

İnsanlardan uzaqlaşdım,

Səda gəldi yerlə göydən: -

Şair, nə tez qocaldın sən?!