ASARNI O „QIYMIZ ...
O‗sha oilamiz boshiga og‗ir kulfat tushgan kuni, men, o‗n yashar bola,
nimadandir ko‗nglim g‗ash, uyimiz ro‗parasidagi paxsa devorga chiqib, o‗zimcha
go‗yo otga minib o‗tirardim.
U mahalda biz Turkiston shahrining eng so‗lim joylaridan biri — Lager
ko‗chasida ikki xonadan iborat, oldi ayvon, o‗sha zamon imkoniyatiga ko‗ra
tuzukkina uyda istiqomat qilardik. Bu uyning kattagina hovlisi ham bor edi. Ikki
qavatli ulkan darvoza orqali kiradigan bu hovlida bizdan tashqari yana bir nechta
xonadon yashardi. Darvozaning ustida quruq pichan saqlanadigan boloxona bo‗lar,
biz, bolalar oqshom paytlari berkinmachoq o‗ynaganda boloxonaga chiqib pichan
tagida «jon saqlardik».
Oilamiz boshiga musibat tushgan o‗sha mash‘um kundan bir necha oy
muqaddam dadam uyimizdagi deyarli barcha kitoblarni uch-to‗rt qopga solib, beda
tagiga yashirganu, boloxona eshigiga otning kallasidek qulf osib qo‗ygandilar.
Endilikda boloxonaga hech kim kirolmas, faqat men goho-goho tuynukdan tushib,
qoplardagi kitoblarni, ayniqsa sersurat, qalin kitoblarni tuynuk shu‘lasiga solib,
tomosha qilib o‗tirishni yoqtirardim.
Dostları ilə paylaş: 
